Εδώ και δύο χρόνια προσπαθεί να μεταφέρει -μέσω του μπλογκ της στο Διαδίκτυο- την καθημερινότητα ανθρώπων που ζουν σε δικτατορικό καθεστώς.
Η 26χρονη Κλαούντια Καντέλο αν και πολύ νέα φαίνεται να έχει «κότσια». Το μπλογκ της, που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, είναι το όπλο και η ασπίδα της. Οπλο γιατί τα κείμενά της μάχονται ένα παράλογο και βίαιο καθεστώς, όπως λέει, και ασπίδα γιατί η αναγνωρισιμότητά της στο εξωτερικό την προστατεύει -προς το παρόν τουλάχιστον- σε μεγάλο βαθμό.
«Είμαι τρελή. Το μόνο που ονειρεύονται όλοι οι νέοι της ηλικίας μου είναι να φύγουν από την Κούβα. Λένε πως αυτή η χώρα δεν έχει καμιά ελπίδα. Εγώ όμως επέλεξα να μείνω». Επέλεξε επίσης να καταγγέλλει το καθεστώς μέσα από το μπλογκ της, το οποίο εκλέχθηκε το «καλύτερο μπλογκ του 2009» στην Κούβα από μια μικρή διεθνή επιτροπή που απαρτίζεται από δημοσιογράφους και συγγραφείς και παρακολουθούν την κατάσταση στο νησί.
Η πρώτη σελίδα του μπλογκ της, «Ο όγδοος κύκλος» -αναφορά στους κύκλους της Κόλασης-, που σημειωτέον μεταφράζεται πια σε έξι γλώσσες στο Διαδίκτυο, ανοίγει με ένα φωτοαντίγραφο της αστυνομικής της ταυτότητας. Το ύφος του μπλογκ ποικίλλει από βδομάδα σε βδομάδα: διασκεδαστικό, όταν χαιρετά την επιστροφή στην πρωτεύουσα των μικροπωλητών στους δρόμους που είχε εκδιώξει ο Ραούλ Κάστρο στο πλαίσιο των «αλλαγών» που οραματιζόταν. Ειρωνικό, όταν η Κλαούντια επικρίνει ορισμένους φίλους της που συμμετέχουν στο παιχνίδι των «αυθόρμητων διαδηλώσεων» που οργανώνει το καθεστώς. Φλογερό, όταν διακυβεύονται ανθρώπινα δικαιώματα. Τότε οι λέξεις γίνονται σκληρές, όπως συνέβη τον περασμένο Φεβρουάριο όταν πέθανε ύστερα από απεργία πείνας ο αντιφρονών Ζαπάτα Ταμάγιο: «Πρέπει να είσαι διαβολικός άνθρωπος για να πάρεις τη ζωή ενός ανθρώπου μόνο και μόνο για τα πιστεύω του», γράφει στο μπλογκ της. «Αυτός ο θάνατος συμβολίζει την κραυγή τριών γενεών που έχουν χάσει ή ξεχάσει αυτή την καταπληκτική λέξη: ελευθερία. Ο χαμός του αντανακλά την κληρονομιά αυτής της σχεδόν παράλογης και χωρίς τέλος κουβανικής επανάστασης, των δολοφονημένων ελπίδων μας και των δολοφονημένων ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία».
Η περιπέτεια της νεαρής Κουβανής άρχισε το 2008, σχεδόν κατά τύχη: «Εκείνη την εποχή, ο φίλος -και μετέπειτα σύζυγός μου- έπαιζε σε ένα πανκ – ροκ συγκρότημα, το “Porno para Ricardo”, λέει η Κλαούντια Καντέλο στην εφημερίδα «Λε Μοντ». Οι στίχοι των τραγουδιών ήταν σκληροί και βίαιοι, ηθελημένα χυδαίοι και προσβλητικοί για τον Φιντέλ και τον Ραούλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να απαγορευτούν οι συναυλίες του συγκροτήματος στη χώρα και αυτές να γίνονται πια στα κρυφά. Οι προσκλήσεις μοιράζονταν μόλις μερικές ώρες πριν από τη συναυλία που γινόταν σε απομακρυσμένες αίθουσες παλαιών κινηματογράφων ή σε ιδιωτικούς χώρους. «Τον Ιούλιο του 2008», συνεχίζει η Κλαούντια, «ο αρχηγός του συγκροτήματος φυλακίστηκε ως δυνάμει εγκληματίας. Ο σύντροφός μου μου ζήτησε να ειδοποιήσω με ηλεκτρονικά μηνύματα τους φίλους τους στη χώρα και στο εξωτερικό και να έρθω σε επαφή με την Yoni Sanchez, την πιο γνωστή μπλόγκερ της χώρας, για να μας βοηθήσει, κάτι που έκανε πρόθυμα, ενώ εγώ μετέφραζα το μπλογκ της από τα ισπανικά στα γαλλικά». Ο θόρυβος που προκλήθηκε είχε αποτέλεσμα: ο αρχηγός του συγκροτήματος αφέθηκε ελεύθερος και η Κλαούντια ανακάλυψε το Διαδίκτυο. «Στην αρχή σκέφτηκα να στήσω μια ηλεκτρονική εφημερίδα, ήταν όμως πολύ δύσκολο για μένα». Δημιούργησε όμως ένα μπλογκ. Η Κούβα εδώ και λίγο καιρό επιτρέπει στους πολίτες της να έχουν προσωπικό υπολογιστή αλλά όχι και σύνδεση με το Διαδίκτυο στο σπίτι τους: «Με το που τελειώνω το κείμενό μου παίρνω τον φορητό υπολογιστή μου και πηγαίνω σε ένα από τα μεγάλα ξενοδοχεία της Αβάνας για να συνδεθώ με το Διαδίκτυο. Κάποιες φορές το βάζω απευθείας στο Δίκτυο, άλλες φορές πάλι το στέλνω σε φίλους που ζουν στο εξωτερικό και αναλαμβάνουν εκείνοι να το διαδώσουν».
Η Κλαούντια δεν περιμένει τίποτε από ένα καθεστώς που ο διπλωμάτης πατέρας της υπηρέτησε πιστά, αλλά η ίδια μισεί. Ακόμη και οι διαπραγματεύσεις του Ραούλ Κάστρο με την Εκκλησία για τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων και την αποφυλάκιση των ασθενών την αφήνουν αδιάφορη. «Δεν πιστεύω στις καλές πράξεις ενός κράτους το οποίο υπάρχει ακόμη σήμερα μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται στον ολοκληρωτισμό», γράφει σε ένα σημείωμά της.
Το καθεστώς ανέχεται την αντιφρονούσα μπλόγκερ, αλλά την παρακολουθεί στενά: «Με εμποδίζουν να συμμετάσχω σε διάφορες συναντήσεις όπου είναι πιθανό να ακουστεί μια κριτική γνώμη. Υπάρχει πάντα μια ομάδα ανθρώπων που μου απαγορεύει την είσοδο. Με αναγνωρίζουν».
Πρόσφατα, της απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα για να συμμετάσχει σε μια συνάντηση αντιφρονούντων, από όλο τον κόσμο, μπλόγκερ στο Βερολίνο. Μερικές ώρες πριν από την επιβίβαση στο αεροπλάνο, της απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα, χωρίς καμιά εξήγηση: «Η απαγόρευση εξόδου μου από τη χώρα με έκανε να νιώσω μια εσωτερική ηρεμία. Δεν αισθάνομαι πληγωμένη, δεν ένιωσα έκπληξη. Αποδείχθηκε έτσι ότι δεν έκανα λάθος. Χάρη στο κουβανικό καθεστώς, ξέρω πια πως έχω καταφέρει να ζω ως ελεύθερη γυναίκα».
Άρθρα (RSS)