Κοκκίνησαν οι προφέσσορες στο Cambridge με το ορθογραφικό λάθος στη γυάλινη πόρτα του. Στη νέα του πτέρυγα έχει µια γυάλινη πόρτα στην οποία έγραψαν τη γνωστή αριστοτελική ρήση «Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει». Μόνο που στη λέξη «φύσει» αντί για ελληνικό σίγµα έβαλαν το λατινικό s. Το κατάλαβαν πολλοί, αφού η συγκεκριµένη πόρτα ανοίγει απελπιστικά αργά και σχηµατίζεται ουρά µπροστά της. «Ακόµη και οι θεοί έδειξαν την αποδοκιµασία τους», είπε η καθηγήτρια στις Κλασικές Σπουδές, Μαίρη Μπερντ, αποδίδοντας στην οργή των θεών το βραδύ άνοιγµα της θύρας.
Τι ενδιαφέροντα μάθαμε τελευταία για τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς σε ελληνόφωνα σχολεία σε διάφορες χώρες; ότι «το 2004 ήταν 1.650 εκπαιδευτικοί ανά τον κόσμο. Το 2008 ήταν 1.965 και το 2009 έγιναν 2.400. Δηλαδή, σ’ ένα χρόνο 2008-2009 οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί ανά τον κόσμο αυξήθηκαν κατά 20%. Μάλιστα, σε ορισμένα σχολεία υπηρετούν τόσοι μαθητές όσοι και εκπαιδευτικοί. «Υπάρχει σχολείο στην Αφρική με 8 μαθητές και 8 καθηγητές, στο Αμβούργο με 10 μαθητές και 10 καθηγητές και στην Κολωνία με 16 μαθητές και 14 καθηγητές»
Φαίνεται κατά 20% αυξήθηκε η πελατεία των βουλευτικών γραφείων.
Πάντως ημίμετρα συνάδελφοι, μία είναι η σωστή τοποθέτηση υπάλληλος στη βουλή…
Υπάρχει βέβαια πάντα και η λύση να γίνουμε αποδέκτες χορηγιών…
Θέλετε να μετατρέψετε τα βίντεο που βλέπετε στο YouTube σε αρχεία ήχου MP3 και να τα αποθηκεύσετε στον υπολογιστή σας; Πλέον, μπορείτε να το πράξετε εύκολα, γρήγορα και δωρεάν με τη βοήθεια ενός online εργαλείου ονόματι Dirpy (www.dirpy.com).
Πρόκειται για έναν ιντερνετικό μετατροπέα (YouTube to MP3 Converter and Video Downloader) ο οποίος είναι σε θέση να μεταμορφώνει «στη στιγμή» τα βίντεο του YouTube σε ήχους υψηλής ποιότητας (256kbps 44.1khz stereo) έτοιμους για κατέβασμα.
Φθάνοντας κανείς στον (ιστο)χώρο υποδοχής της υπηρεσίας Dirpy, έρχεται αντιμέτωπος με μια μπάρα αναζήτησης μέσω της οποίας μπορεί να ψάξει για τα κλιπ της αρεσκείας του, είτε πληκτρολογώντας λέξεις-κλειδιά είτε «επικολλώντας» απευθείας σε αυτήν το συγκεκριμένο URL που έχει κάθε βίντεο στο YouTube.
Δυνατότητες Εν συνεχεία, από τη στιγμή που θα βρει το προς μετατροπή αρχείο, δεν έχει παρά να κάνει κλικ πάνω στην επιλογή download (σημειωτέον πως μέσω του Dirpy μπορεί κανείς να κατεβάζει όχι μόνο MP3s αλλά και τα βίντεο ακριβώς όπως είναι).
Επιπλέον, η υπηρεσία δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη, σε περίπτωση που δεν επιθυμεί να αποθηκεύσει ολόκληρο ένα αρχείο, να επιλέξει συγκεκριμένα το χρονικό μέρος αυτού που θα μετατρέψει σε ήχο (από… έως…).
Η μετατροπή γίνεται σε πραγματικό χρόνο, ακριβώς την ώρα που «παίζει» το εκάστοτε κλιπ. Η υπηρεσία Dirpy (η οποία να σημειωθεί πως δεν φιλοξενεί «απρόσκλητες» διαφημίσεις και ενοχλητικά αναδυόμενα παράθυρα) «τρέχει» καλύτερα με όχημα τους φυλλομετρητές ιστού Firefox, Opera και Google Chrome (αντιθέτως, μοιάζει να έχει κηρύξει πόλεμο στον Internet Explorer), ενώ διατηρεί δικά της παραρτήματα και στα Twitter (twitter.com/dirpy) και Facebook.
Σύμφωνα με τους δημιουργούς της, δέχεται περί τους 400.000 επισκέπτες μηνιαίως.
Υπερλεωφόρος όχι μόνο των πληροφοριών αλλά πλέον και των… φωτογραφιών, το διαδίκτυο «σφύζει» από οπτικά ντοκουμέντα προσωπικού χαρακτήρα. Με την έλευση της Web 2.0 εποχής έμελλε, μεταξύ άλλων, να μετατραπεί σε ένα πολυσέλιδο και εύκολα προσπελάσιμο φωτογραφικό άλμπουμ το οποίο, αν και διόλου ιδιωτικό, ξεχειλίζει από ιδιωτικές στιγμές.
Μια επίσκεψη σε έναν χώρο κοινωνικής δικτύωσης αρκεί προκειμένου να πειστεί κανείς για του λόγου το αληθές. Δεδομένου, ωστόσο, πως ό,τι ανεβαίνει on line παύει αυτομάτως να είναι απολύτως ασφαλές και ελεγχόμενο, αναρωτηθήκατε ποτέ εάν υπάρχουν κάπου εκεί έξω στον κυβερνοχώρο αναδημοσιευμένες χωρίς την έγκρισή σας κάποιες από τις προσωπικές σας πόζες;
Μια διαφορετική («αντίστροφη») μηχανή αναζήτησης εικόνων (reverse image search engine) ονόματι TinEye (www.tineye.com) σας επιτρέπει ακριβώς αυτό, δηλαδή να εντοπίζετε τα ίχνη των φωτογραφιών σας on line.
Πιο συγκεκριμένα, το TinEye είναι σε θέση να βρίσκει από πού προήλθε μια συγκεκριμένη εικόνα, σε ποιους ιστοχώρους φιγουράρει αυτή επί του παρόντος και κατά πόσο υπάρχουν άλλα τροποποιημένα αντίγραφά της online.
Σε αντίθεση με άλλες μηχανές αναζήτησης, οι οποίες λειτουργούν με λέξεις-κλειδιά, metadata ή υδατογραφήματα (watermarks), η εν λόγω υπηρεσία ψάχνει για αρχεία εικόνας βασιζόμενη σε… εικόνες.
Οπερ σημαίνει πως στην περίπτωση του TinEye ο χρήστης δεν καλείται να καταχωρίζει στην μπάρα αναζήτησης λέξεις (όπως π.χ. στην αναζήτηση εικόνων του Google) αλλά αρχεία εικόνας τα οποία ανεβάζει είτε από τον υπολογιστή του (upload) είτε μέσω διαδικτύου (επικολλώντας στο search bar το σχετικό URL).
Κατηγοριοποίηση Εν συνεχεία, η υπηρεσία έρχεται να πάρει το «αποτύπωμα» κάθε οπτικού ντοκουμέντου (με όχημα μια ειδική τεχνολογία αναγνώρισης) και να το συγκρίνει με τις περίπου 1,5 δισ. online εικόνες που βρίσκονται ήδη «σκαναρισμένες» και κατηγοριοποιημένες στα «κιτάπια» της.
Τα αποτελέσματα της αναζήτησης ιεραρχούνται by default βάσει ομοιότητας. Ωστόσο, ο χρήστης μπορεί να αλλάξει την προεπιλογή ώστε να λαμβάνει υψηλότερα τις μεγαλύτερες σε μέγεθος ή τις περισσότερο τροποποιημένες εικόνες.
Στο TinEye δύναται κανείς να εισάγει επί του παρόντος αρχεία JPEG, PNG και GIF (αλλά όχι Flash) ενώ αναφορικά με το μέγεθος και τις διαστάσεις μιας προς αναζήτηση εικόνας, αυτό δεν γίνεται να είναι μεγαλύτερο από 1 MB και αυτές μικρότερες από 100 pixels, αντίστοιχα.
Η δωρεάν έκδοση της υπηρεσίας επιτρέπει στον καθένα να προβαίνει σε έως και 100 αναζητήσεις ημερησίως.
Για όποιον δεν αρκείται στο εν λόγω ποσό, υπάρχει πάντα και η δυνατότητα συνδρομής με τις τιμές να ξεκινούν από 70 δολ.
Διαδικτυακά «ψαχτήρια» φωτογραφιών Στον ίδιο χώρο με την υπηρεσία TinEye κινείται και η μηχανή αναζήτησης GazoPa (www.gazopa.com). Προϊόν της εταιρείας Hitachi America, το εν λόγω εργαλείο δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να προβαίνουν σε αναζητήσεις παρόμοιων εικόνων (similar image search) είτε εισάγοντας οπτικά ντοκουμέντα (ακόμη και σχέδια τα οποία κάνουν οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή σε μια επιφάνεια τύπου Paint στην οθόνη) είτε λέξεις-κλειδιά. Οπως η TinEye ψάχνει για όμοια «αποτυπώματα» εικόνων, έτσι και η GazoPa αλωνίζει τον Παγκόσμιο Ιστό προσπαθώντας να συνδυάσει χρώματα και σχήματα.
Αλλωστε, όπως σημειώνουν οι δημιουργοί της υπηρεσίας, όταν πρόκειται για εικόνες, «οι λέξεις-κλειδιά δεν επαρκούν ως όροι αναζήτησης». H GazoPa προσφέρει τις υπηρεσίες της και ως εφαρμογή (application) στο iPhone, καθώς και ως plugin στον φυλλομετρητή Firefox. Από το παιχνίδι της εύρεσης παρόμοιων εικόνων δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει και η πανταχού παρούσα Google (similar-images.googlelabs.com), ενώ ανάλογες υπηρεσίες προσφέρονται και στον χώρο labs.ideeinc.com.
Συμβατή με διά-φορους φυλλομετρητές ιστού Η μηχανή αναζήτησης εικόνων TinEye ουσιαστικά επιτρέπει στους κυβερνοναύτες να αναζητούν (και να βρίσκουν): την προέλευση μιας εικόνας, πληροφορίες για αυτήν, τις ιστοσελίδες στις οποίες απαντάται καθώς και άλλες (είτε «πειραγμένες» είτε καλύτερες από άποψη ανάλυσης) εκδόσεις της, οι οποίες τυχόν να κυκλοφορούν online. Να σημειωθεί πως το TinEye προσφέρει τις υπηρεσίες του και ως plugin στους φυλλομετρητές ιστού Internet Explorer, Firefox και Chrome.
1,5 δισ. εικόνες έχει «σκανάρει» και κατηγοριοποιήσει μέχρι σήμερα η μηχανή αναζήτησης TinEye από το Διαδίκτυο, με στόχο να βοηθήσει τον χρήστη να βρει αυτό που ψάχνει.
Δεν υπήρξε δουλεμπόριο, αλλά… «τριγωνικό εμπόριο στον Ατλαντικό». Ο καπιταλισμός μετονομάζεται σε «σύστημα ελεύθερης επιχειρηματικότητας». Και ούτε να σας περάσει από το μυαλό η θεωρία της εξέλιξης: τα παιδιά θα διδάσκονται ότι ο Θεός δημιούργησε τη Γη. Μπορεί να ακούγεται σαν κωμωδία, αλλά στην πραγματικότητα είναι οι βασικοί κανόνες επάνω στους οποίους οι δάσκαλοι θα βασίζουν στο εξής τη διδασκαλία στη δεύτερη μεγαλύτερη Πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Επειτα από έντονες συζητήσεις που διήρκεσαν μήνες, το 15μελές σχολικό συμβούλιο του Τέξας ενέκρινε περισσότερες από 100 σελίδες νέων κανονισμών για τη διδασκαλία της Ιστορίας στην Πολιτεία. Οι αλλαγές καλύπτουν τα πάντα, από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ως την «ορθή» ερμηνεία του αμερικανικού Συντάγματος. Ορίζουν, π.χ., ότι ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος ΡόναλντΡίγκαν θα πρέπει να συμπεριληφθεί στη λίστα με τους «πιο σπουδαίους Αμερικανούς όλων των εποχών».
Παράλληλα, η κάντρι μουσική, προσφιλής στον Νότο, θεωρείται σημαντικό πολιτιστικό ρεύμα, αλλά όχι και το χιπ-χοπ. Οι ομιλίες του Τζέφερσον Ντέιβις, προέδρου της συνομοσπονδίας του Νότου και υπέρμαχου της δουλείας, θα διδάσκονται μαζί με εκείνες του Αβραάμ Λίνκολν .
Το νέο σχολικό πρόγραμμα μετονομάζει τον αμερικανικό «ιμπεριαλισμό» σε «επεκτατισμό» και υποχρεώνει τους δασκάλους που διδάσκουν μεταπολεμική Ιστορία να λένε στους μαθητές ότι οι περιβόητες αντικομμουνιστικές διώξεις του γερουσιαστή Τζόζεφ Μακ Κάρθι τη δεκαετία του 1950 ίσως ήταν δικαιολογημένες.
Παλαιότερα οι μαθητές διάβαζαν για «το εμπόριο των σκλάβωναπό την Αφρική και την εξάπλωση της δουλείας». Στην ανανεωμένη έκδοση του σχολικού βιβλίου η λέξη «δουλεμπόριο»αντικαθίσταται από τη φράση «τριγωνικό εμπόριο στον Ατλαντικό».
Το 15μελές εκλεγμένο σχολικό συμβούλιο αποτελείται από οδοντιάτρους, νοικοκυρές και άλλους μη ειδικούς, χωρίς καμία εμπειρία στη διδασκαλία. Οι 10 Ρεπουμπλικανοί της επιτροπής υποστήριξαν με πάθος τις αλλαγές, σε αντίθεση με τους πέντε Δημοκρατικούς.
Με σχεδόν πέντε εκατομμύρια μαθητές, το Τέξας είναι η μεγαλύτερη αγορά σχολικών εγχειριδίων στη χώρα.
Επίσης, είναι μία από τις ελάχιστες Πολιτείες όπου επιτρέπεται στο σχολικό συμβούλιο να ξαναγράφει και όχι απλώς να εγκρίνει τη διδακτέα ύλη. Τα τελευταία χρόνια οι ετήσιες συγκεντρώσεις του σχολικού συμβουλίου- τα μέλη του εξετάζουν διαφορετικά θέματα κάθε χρόνο- έχουν καταντήσει ένα θορυβώδες τσίρκο, αφού δεξιοί και αριστεροί λομπίστες προσπαθούν να επηρεάσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τη συντηρητική επιτροπή. Στη συνάντηση της περασμένης εβδομάδας κατέθεσαν 206 άτομα.
Ετσι παραχαράσσεται η Ιστορία
Το δουλεμπόριο γίνεται «τριγωνικό εμπόριο»- Από τη Δυτική Αφρική στην Αμερική, από την Αμερική στην Ευρώπη και από την Ευρώπη πίσω στην Αφρική.
Ο καπιταλισμός είναι το «σύστημα της ελεύθερης επιχειρηματικότητας».
Η Θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου είναι μια βλάσφημη θεωρία. Τα παιδιά διδάσκονται ότι ο Θεός δημιούργησε τη Γη.
Οι διώξεις του μακαρθισμού ίσως ήταν «δικαιολογημένες».
Χτες στο βαθμολογικό καθώς ήμουν στον έλεγχο των δοκιμίων η συνάδελφος του επικουρικού προσωπικού αναστέναζε. “Αχ βγάζετε τα μάτια σας για ένα ευρώ”. Ωστε αυτή είναι η αμοιβή για κάθε γραπτό… Ισως τελικά ο μετανάστης στα φανάρια να βγάζει καλύτερο μεροκάματο.
Και η ΟΛΜΕ που ζει στη δική της εναλλακτική πραγματικότητα καλεί τον κλάδο σε αποχή από τη βαθμολόγηση την ερχόμενη Παρασκευή.
Κι όμως οι συνάδελφοι κρατούν τα γραπτά των παιδιών ευλαβικά στα χέρια τους… Αλλά ποιος νοιάζεται…
Χαρακτηρίστηκε ως η απόλυτη παιχνιδομηχανή των 80s,αν και ο όρος την αδικεί,αφού είχε συνολικά πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες.Με chipsets κατασκευασμένα αποκλειστικά για την κίνηση των γραφικών και blitter σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν η VGA,η Amiga 500 αγαπήθηκε από τους χρήστες όσο λίγοι υπολογιστές της γενιάς της.
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η Amiga 500 σχεδιάστηκε από το μετέπειτα μεγάλο ανταγωνιστή της, την Atari. Για να είμαστε ακριβείς, η ιδέα για την κατασκευή αυτού του πρωτοποριακού για την εποχή του μηχανήματος ανήκε σε έναν μηχανικό της Atari, ονόματι Jay Miner. Η ιστορία είναι αρκετά πολύπλοκη και περιλαμβάνει μέχρι και δικαστικές διαμάχες, αλλά σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: η Atari δεν “πίστεψε” στην ιδέα του Miner και πούλησε -έπειτα από αρκετό διάστημα- τα δικαιώματα της Amiga στην Commodore, που ήταν και η εταιρεία που παρήγαγε μαζικά τον υπολογιστή.
Έτσι, το 1987 παρουσιάστηκε η Amiga 500, που μαζί με τον Atari ST (ο οποίος είναι επίσης δημιούργημα του αποχωρήσαντα ιδρυτή της Commodore, Jack Tramiel) αποτέλεσαν τα σημαντικότερα 16-bit home μηχανήματα της εποχής τους.
Στο εσωτερικό “χτυπούσε” ο 68000 της Motorola, με συχνότητα λειτουργίας στα 7MHz, ενώ υπήρχε, επίσης, μια σειρά από εξειδικευμένα chipsets για τα γραφικά και τον ήχο. Από αυτά ξεχώριζε το blitter, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια απλοϊκή -για τα σημερινά δεδομένα- κάρτα γραφικών: ήταν επιφορτισμένο με τη διαχείριση του video memory, αποφορτίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη CPU. Η παλέτα των 4.096 χρωμάτων, τα οποία μπορούσαν να εμφανιστούν ταυτόχρονα στην οθόνη (HAM mode), ήταν ένα χαρακτηριστικό που φάνταζε τουλάχιστον “εξωγήινο” για τις δυνατότητες των home υπολογιστών της εποχής.
Στα παιχνίδια, παρ’ όλα αυτά, συνήθως είχαμε 16 χρώματα, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι developers εισήγαγαν ingame backgrounds σε HAM mode που πραγματικά έκοβαν την ανάσα στους gamers.
O ήχος ήταν στερεοφωνικός, ενώ σημαντική προσθήκη ήταν οι θύρες RCA για τη σύνδεση με στερεοφωνικό συγκρότημα (σημειώστε ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ηχεία αποκλειστικά για υπολογιστές). Δεν είχε, παρ’ όλα αυτά, ενσωματωμένες θύρες MIDI, στοιχείο που αποτέλεσε μάλλον και το μεγαλύτερο μειονέκτημά της έναντι του Atari ST (ο οποίος χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από μουσικούς της εποχής, όπως ο Jean Michelle Jarre και η Madonna).
Η Amiga 500, ωστόσο, ό,τι “έχανε” στο κομμάτι της σύνθεσης του ήχου το “κέρδιζε” στην επεξεργασία του βίντεο: μέσω μιας ειδικής κάρτας genlock, είχε τη δυνατότητα για overlay γραφικών σε εξωτερικό σήμα βίντεο, στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, ακόμα και στη χώρα μας.
Θέατρο ίσον διάλογος και διάλογος στο 2010 ίσον SMS. Αν λειτουργήσει λοιπόν κανείς με τρόπο επαγωγικό, τι ακριβώς του προκύπτει; Μα τι άλλο από ένα θεατρικό έργο που οικοδομήθηκε μέσα από 2.000 γραπτά μηνύματα! Το λένε «Δεν αντέχω άλλο! Ερχονται συνέχεια!» και ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη, από αύριο έως και την προσεχή Τετάρτη. Στις 9 το βράδυ κάθε μέρα, στο πλαίσιο του Χώρου Δράσης, της Πειραματικής Σκηνής του ΚΘΒΕ.
Κι από πού, παρακαλώ, ξεκίνησαν όλα αυτά; Από το πολιτιστικό μαγκαζίνο «Κάτι παίζει», που παρουσιάζουν καθημερινά, 4 με 6 το μεσημέρι, στον 9,58 FM της ΕΡΤ3 οι δημοσιογράφοι Ελένη Κουρτίδου και Θανάσης Γωγάδης. Εκεί λοιπόν, τον περασμένο Σεπτέμβριο, εκλήθησαν οι ακροατές και οι ακροάτριες της εκπομπής να πάρουν μέρος σε ραδιοφωνικό παιχνίδι ραδιοφωνικής συγγραφής. Οπλα τους; Τα SMS, η φαντασία τους και η σύγχρονη τεχνολογία, μιας και τόσο το μπλόγκινγκ όσο και το facebook χρησιμοποιήθηκαν στη διαδρομή διαμόρφωσης του έργου.
Ορίστε πώς θέτει το ζήτημα η Ελένη Κουρτίδου: «Το παιχνίδι της συν-γραφής ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία έξι μηνών, που πληρούσε αρκετές προϋποθέσεις, όπως θεατρικές σπουδές από τους συντονιστές, ενδιαφέρον για το θέατρο από τους παίκτες. Προχωρήσαμε βήμα βήμα.
Το πρώτο βήμα ήταν ο τίτλος. Λάβαμε 70 προτάσεις, επικράτησε η δημοφιλέστερη με ψηφοφορία. Επειτα, ζητήσαμε τους χαρακτήρες. Στη συνέχεια, δόθηκε η σύμβαση (Ο Κλέων και η Μαρία στέκονται σ’ έναν πεζόδρομο στο κέντρο της πόλης). Κατόπιν, έφτασε η πρώτη ατάκα που έφερε τη δεύτερη, κ.ο.κ. Βασική προϋπόθεση ήταν να συναινέσουν οι ακροατές ότι συμμετέχουν σε μια συλλογική δράση που συντονιζόταν από μικροφώνου στον αέρα των ερτζιανών. Αποδέχτηκαν ότι θα πουν μια ιστορία από κοινού και όχι ο καθένας τη δική του».
Στο μπλογκ που δημιουργήθηκε ειδικά για το θεατρικό υπήρχε δημοσιευμένο το κείμενο κατά τη διαμόρφωσή του, ενώ φιλοξενούνταν παραλλήλως τα σχόλια, οι προτάσεις και οι ενστάσεις των παικτών. Υποστηρικτικά και επικουρικά, λειτουργούσε και η σχετική ομάδα στο facebook. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην παράσταση της Μονής Λαζαριστών, με επεξεργασία των SMS και σύνθεση του κειμένου από την Ελένη Κουρτίδου, με σκηνοθεσία από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο και εμψύχωση από τον Θανάση Γωγάδη. Συν οκτώ τον αριθμό ερμηνευτές, τους Π. Αργυριάδη, Β. Γαλάτη, Ελένη Θυμιοπούλου, Βάσια Μπακάκου, Π. Μυρόφτσαλη, Ιωάννα Παγιατάκη, Κρίστυ Παπαδόπουλου και Γ. Παρασκευόπουλο.
Το διά ταύτα; Η Ελένη Κουρτίδου καταλήγει: «Το δικό μας ζητούμενο ήταν να μπορέσουμε να συναντηθούμε άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι στον “αέρα” μιας εκπομπής και να καταφέρουμε να πούμε όλοι μαζί μια ιστορία. Μάλλον τα καταφέραμε…»
Μια «ρομαντική αναζήτηση» για το πώς μπορεί να είναι η δημοσιογραφία των πολιτών, ξεκίνησε εδώ και λίγες μέρες μέσα από το συγκεκριμένο site. Οι συνεργάτες του επιλέγουν καθημερινά κάποια βασικά θέματα της επικαιρότητας, τα οποία πλαισιώνουν με σχετικές αναφορές, βίντεο, ηχητικά, φωτογραφίες και λινκς. Μεταφράζουν επίσης κείμενα διάσημων αναλυτών και δίνουν περιλήψεις τους. Οι επιλογές αυτές αναρτώνται στο Twitter και ο επισκέπτης μπορεί να τις αξιολογήσει και αν θέλει να συνεισφέρει προτάσεις και σχόλια.
Οι τελευταίες εβδομάδες δεν ήταν ιδιαίτερα λαμπρές για το εταιρικό προφίλ του Facebook. Η συνήθως απρόσκοπτη επέλασή του στο Διαδίκτυο στιγματίστηκε από μαζικές αντιδράσεις για την έκθεση ακόμη μεγαλύτερου ποσοστού δεδομένων των χρηστών του σε δημόσια χρήση. Οι νέοι όροι χρήσης (http://blo.gr/161), που υποχρεωτικά αποδέχεται κάθε εγγεγραμμένος και ισχύουν από τις 22 Απριλίου, χαρακτηρίζουν εξ ορισμού δημόσια όλα όσα αναρτά κανείς εκεί.
Κάθε φορά που χρησιμοποιεί μια εφαρμογή (παίζει ένα παιχνίδι, παίρνει μέρος σε ένα χιουμοριστικό συγκριτικό τεστ με τους φίλους του, γράφεται σε μια ομάδα διαμαρτυρίας ή υποστήριξης κ.ο.κ.) είναι σαν αν κάνει μια δημόσια ανακοίνωση, που υπερβαίνει τα όρια της -ούτως ή άλλως τεράστιας- κοινότητας του FB.
Ολες αυτές οι δημοσιεύσεις είναι διαθέσιμες για εμπορική χρήση από υπηρεσίες και εταιρείες τις οποίες ο χρήστης πιθανότατα αγνοεί εντελώς, αλλά στο αρχείο των οποίων εκείνος θα αποτελεί μια αξιοποιήσιμη μονάδα για εμπορικούς και άλλους σκοπούς. Ακόμη κι αν ο ίδιος διαγράψει κάποτε τον λογαριασμό του, αυτά τα δεδομένα θα εξακολουθήσουν να είναι δημόσια και θα προσφέρονται για τις παραπάνω χρήσεις, εφόσον τα έχει μοιραστεί με φίλους του στο δίκτυο -εκτός αν τα διαγράψουν κι εκείνοι.
Λίγες χιλιάδες ατόμων δηλώνουν έτοιμοι να αποχωρήσουν ομαδικά στις 31 Μαΐου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον μη σεβασμό στα δεδομένα τους (www.quitfacebookday.com). Στο www.pledgebank.com/leavefacebook δηλώνουν ότι θα φύγουν μόνο αν μαζευτούν 10.000 συμμετέχοντες. Αλλοι προτιμούν ηπιότερη αντίδραση και οργανώνουν αποχή από το μέσο (δηλαδή, δεν θα συνδεθούν) στις 6 Ιουνίου (facebookprotest.com).
Το σημερινό κίνημα εναντίον του FB δεν είναι το πρώτο. Μικρές ομάδες προσπάθησαν αρκετές φορές στο παρελθόν να οργανώσουν μαζικές αποχωρήσεις/διαμαρτυρίες από το δίκτυο (π.χ. theantifacebookleague.com) χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η απήχηση των αντιδράσεων μοιάζει με τσίμπημα καρφίτσας σε ελέφαντα, αν αντιπαραβάλουμε τις αποχωρήσεις με τις νέες εγγραφές. Ο αριθμός των ενεργών μελών έχει υπερβεί τα 400 εκατομμύρια και είναι υπερδιπλάσιος σε σχέση με πέρσι.
Μια πιο δημιουργική αντίδραση στη μαζική εμπορευματοποίηση των δεδομένων που ανταλλάσσουν οι χρήστες μέσων όπως το Facebook, αντιπροτείνουν τέσσερις πιτσιρικάδες σπουδαστές πληροφορικής από τη Νέα Υόρκη. Οι Daniel Grippi, Maxwell Salzberg, Raphael Sofaer και Ilya Zhitomirskiy σχεδίασαν το Diaspora, ένα μοντέλο κοινωνικού μέσου που θα επιτρέπει τη δικτύωση και ανταλλαγή πληροφοριών όπως τα έχει συνηθίσει ο κόσμος αλλά με διασύνδεση των υπολογιστών των διαδικτυακών φίλων (αντί της παραχώρησής τους σε βάσεις δεδομένων, σε στιλ FB).
Η ιδέα τους βρήκε απρόσμενα μεγάλη χρηματοδότηση από δωρεές (μέσω του www.kick starter.com) και υπόσχονται να την υλοποιήσουν μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ασφαλώς δεν θα καταφέρουν να αφυπνίσουν την τεράστια μάζα χρηστών που αδιαφορούν για την προστασία της ιδιωτικότητάς τους, αλλά υπάρχει πολύς ψαγμένος κόσμος που περιμένει με αγωνία να δει το Diaspora στην πράξη.
Ο απόφοιτος του πανεπιστημίου David Rowe φοράει μία αγγελία αναζήτησης εργασίας καθώς περπατάει σε πολυσύχναστο δρόμο του Λονδίνου. Μοιάζει η επιτομή του επιτυχημένου απόφοιτου αν αγνοήσουμε την επιγραφή “Απόφοιτος ιστορικού τμήματος. Δέχεται να δουλέψει τον πρώτο μήνα δωρεάν, μετά αποφασίζετε. Σας ευχαριστώ που κοιτάξατε”.
Αύριο Τετάρτη 26/5 θα πραγματοποιηθούν τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια της επανέκθεσης των μεταβυζαντινών συλλογών του Βυζαντινού Μουσείου με τίτλο «Από το Βυζάντιο στη Νεώτερη Εποχή». Το καλοκαίρι του 2004 είχε ανοίξει στο κοινό η μόνιμη έκθεση των Βυζαντινών Συλλογών που κάλυπτε την εποχή από τον 4ο έως και τον 15ο αιώνα μ.Χ. Η νέα ολοκληρωμένη επανέκθεση η οποία θα απλώνεται σε έναν εκθεσιακό χώρο 1.400 τ.μ. καλύπτει χρονικά την περίοδο από την Αλωση μέχρι και τον 20ό αιώνα. Τα εκθέματα, τα περισσότερα από τα οποία θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά, αναδεικνύονται σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής από την οποία προέρχονται.
Η σύλληψη της μουσειολογικής πρότασης, η οργάνωση, ο συντονισμός αλλά και η υλοποίηση του σύνθετου αυτού διεπιστημονικού, συλλογικού έργου οφείλονται στον επί δέκα χρόνια διευθυντή του Βυζαντινού Μουσείου Δημήτρη Κωνστάντιο που χάθηκε πρόσφατα.
Στην πρώτη μεγάλη ενότητα παρουσιάζεται η εντυπωσιακή πνευματική και καλλιτεχνική κινητικότητα και παραγωγή που, παρά την πολιτική παρακμή της βυζαντινής αυτοκρατορίας, χαρακτηρίζει τον 14ο και 15ο αιώνα και στην ουσία εκτείνεται χρονικά και στην μετά την Αλωση εποχή. Ακολουθούν οι ενότητες «Η Ενετική κυριαρχία και οι Γραικοί», «Κοινωνία και Τέχνη στη Βενετική Κρήτη», «Η τέχνη στα Επτάνησα: Είδος μεικτό αλλά νόμιμο», «Από το Ανθίβολο στην Εικόνα» ενώ η τρίτη μεγάλη ενότητα με τίτλο «Η Οθωμανική κατάκτηση και το γένος» καλύπτει εκφάνσεις του βίου και του πολιτισμού των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα μετά την Αλωση χρόνια σε πέντε υποενότητες.
Ας διαβάσουμε τον Ελύτη, που δεν είναι μόνο ποιητής των εθνικοφρόνων («Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική») αλλά και κήρυκας μιας βιοθεωρίας του ελάχιστου.
Βασική στο έργο του Ελύτη είναι η έμμονη πεποίθησή του για τη δυναμικότητα του «ελάχιστου» – του «ελάχιστου» όχι απλώς και μόνο ποσοτικά (αυτή η ποσοτική έννοια του ελάχιστου, ως ολιγάρκεια και αυτάρκεια, αποτέλεσε σταθερό γνώρισμα του προσωπικού ήθους του ποιητή: ζούσε σε ένα δυάρι μέχρι τον θάνατό του). «Μ’ ένα τίποτα έζησα, μονάχα οι λέξεις δεν μου αρκούσανε», λέει στο Φωτόδεντρο, Πιστεύει στην ποιοτική δυναμικότητα του ελάχιστου, που το εννοεί ως κίνηση ή ενέργεια η οποία, παρά την ελαχιστότητά της, είναι κρισιμότατη και δύναται να επιφέρει τεράστιες αλλαγές. Παραπέμπω, από το πλήθος των σχετικών αναφορών και παραθεμάτων: «Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ενα κάτι ελάχιστο. Σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα, όμως ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση». Μια άλλη αναφορά είναι από την Ιδιωτική Οδό, όπου ο ποιητής αναρωτιέται ποιος είναι αυτός που καταφέρνει «το μέρος της ζωής το φαίνον, το μη θολούμενον, να το καθιστά σχεδόν αόρατο για τους άλλους. Γιατί και πώς τους πείθει να μην κάνουν μιαν απλή κίνηση έστω, μια στροφή της κεφαλής, που θα μπορούσε να σημαίνει και στροφή του κόσμου ολόκληρου».
Το «ελάχιστο»
Αυτή η επιμονή του Ελύτη με το «ελάχιστο» και τις αντιστρόφως ανάλογες προς τη σμικρότητά του δυνατότητες δεν έχει απλώς ηθική σημασία. Η αναζήτηση του ελάχιστου είναι βασική προϋπόθεση της σκέψης του Ελύτη και θα τη διακρίνουμε σε όλο του το έργο, ποιητικό και δοκιμιακό. Στα Μικρά Εψιλον παρατηρεί «Ν’ αξιοποιείς το ελάχιστο για να του αποσπάς τα μέγιστα είναι το πιο δύσκολο και το πιο «ελληνικό» μυστικό.» Και παρακάτω είναι ακόμη πιο σαφής: «Η απόσταση από το τίποτε στο ελάχιστο είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ότι από το ελάχιστο στο πολύ». Και με μια υποστροφή στο Φωτόδεντρο θα αιφνιδιάσει τον αναγνώστη αποκαλύπτοντας ένα απρόβλεπτο αποτέλεσμα: «Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.» Σε αυτούς τους δύστηνους καιρούς η ποίηση δεν είναι απλώς καταφύγιο, απόδραση, escape. Η λυρική ποίηση δεν εξαντλείται στον λυρισμό, δεν τελειώνει με το τραγούδι. Οι κορυφαίες στιγμές της δεν είναι οι στιγμές της επιτυχούς καλλιτεχνικής έκφρασης της συγκίνησης, αλλά η στιγμή της δωρεάς μιας αλήθειας – μιας αλήθειας που έχουμε μάθει να τη χαρακτηρίζουμε «αποκαλυπτική» επειδή είναι απρόσμενη, καίρια, και μας βοηθάει να ζήσουμε καλά.
Ο Παντελής Μπουκαλάς από τη στήλη του “Υποθέσεις” στην Καθημερινή σχολιάζει το θέμα της φετινής έκθεσης των πανελλαδικών:
…Αλλά και τα παιδιά, τα παιδιά μας, που κι αυτά η τηλεόραση τα ψυχαγωγεί και τα εκπαιδεύει, και τα οποία οδηγούνται κάθε χρόνο στην τελετή της βίαιης ενηλικίωσής τους με όλο και λιγότερες ψευδαισθήσεις και όλο και περισσότερο άγχος (κατακλύζονται τα κανάλια τις προεξεταστικές ημέρες από ψυχολόγους και διαιτολόγους, που δίνουν τις κοινότοπες συμβουλές τους προς σωτηρίαν, αν όχι των μαθητών, πάντως της φήμης τους και του πελατολογίου τους), τι πράγματι θα ήθελαν να γράψουν για να βρεθούν όσο πιο κοντά γίνεται στην αλήθεια τους, όσο πιο κοντά ταιριάζει στην ηλικία τους που, θεωρητικά, βρίσκεται ακόμα κάπως μακριά από την πεπολιτισμένη αυτολογοκρισία; Ο φόβος ή η υποψία ότι, αν ξεφύγουν από το «πρέπει» που τους υπαγορεύει με ετήσια κανονικότητα το ίδιο το εξεταστικό θέμα, ίσως να δουν τους βαθμούς τους να μειώνονται, δεν τους επιτρέπει να γράψουν αυθόρμητα, κριτικά, επιθετικά, να καταθέσουν ό, τι όντως αισθάνονται και πιστεύουν· αυτά που λίγους μήνες πριν ίσως είχαν κατέβει στους δρόμους απαιτητικά, πρέπει την επίσημη ώρα να στρογγυλέψουν τα αισθήματά τους, να συνετιστούν προληπτικώς και να γράψουν όσα επιθυμεί να ακούσει η ενήλικη σοβαρότητα, αιχμάλωτη της υποκρισίας της. Αλλά έτσι ακριβώς διδάσκουμε τα παιδιά, ότι, για να προκόψουν, είναι υποχρεωμένα να χρησιμοποιούν τις μεν ιδέες τους, όσες έχουν, σαν διαβατήριο που οφείλεις να το σκίσεις για να σου επιτραπεί να περάσεις στην επικράτεια της «ωριμότητας», τις δε λέξεις σαν τσόφλια, αδειασμένες από το οξύ νόημά τους· τα μαθαίνουμε δηλαδή να συμμορφώνονται έγκαιρα και να πειθαρχούν, να γερνούν πριν έρθει η ώρα τους.
Ωσπου να φτάσεις στην τρίτη λυκείου, λοιπόν, θα ’χεις ακούσει σίγουρα από κάποιον καθηγητή σου, θα ’χεις διαβάσει σε κάποιο από τα βιβλία σου ή, έστω, θα το έχεις εντοπίσει στον μπούσουλα κάποιου φροντιστηρίου, και θα φρόντισες να το αποστηθίσεις, εκείνο το αριστοτελικό για τον άνθρωπο που φύσει ορέγεται του ειδέναι. Και δεν μπορεί, γενιές και γενιές το μάθαμε, θα το έχεις μάθει και εσύ πως ο Σόλων, ένας από τους εφτά σοφούς της αρχαιότητας προς την οποία έχουμε πάντοτε στραμμένη τη ρητορική μας, κήρυττε εκείνο το «γηράσκειν αιεί πολλά διδασκόμενος» ή «γηράσκω αεί διδασκόμενος» στην παραπλήσια κοινόχρηστη (και καδραρισμένη κάποτε στα σχολεία) εκδοχή του. Και, αυτό προπάντων, δεν το κήρυττε απλώς, σαν κάποιος δάσκαλος που δίδασκε και λόγον δεν εκράτει, αλλά το ζούσε. «Ομολογουμένως εραστής της σοφίας» όπως ήταν, σύμφωνα και με τη βιογράφησή του από τον Πλούταρχο, ταξίδεψε από χώρα σε χώρα για να αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες και όχι για να πλουτίσει («πολυπειρίας ένεκα μάλλον και ιστορίας ή χρηματισμού πλανηθήναι τον Σόλωνα»).
Και λοιπόν; Πώς να χρησιμοποιήσεις το κήρυγμα και το παράδειγμα του Σόλωνα στην περίληψη που οφείλεις να γράψεις για να ανταποκριθείς στο οδηγητικό κείμενο που έθεσε προ των οφθαλμών σου η εξεταστική επιτροπή; Πώς να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα, αυτό που όντως νιώθεις και επιθυμείς με ό, τι υποχρεούσαι να συντάξεις και να παρουσιάσεις σαν δήθεν προσωπική σου άποψη ενώ άλλο δεν είναι παρά ένα αναμάσημα όσων «σωστών» σού εμφυτεύτηκαν στο φροντιστήριο; Εσύ, στην καλή σου ώρα, που μένει καλή κι ας τη συμπιέζουν τα γονικά άγχη και τα κοινωνικά φορτώματα, θα ’θελες να ομολογήσεις ευθαρσώς την πίστη σου, έστω και δίχως να πετυχαίνεις πάντοτε τις πλουμιστές λέξεις, πως η μόρφωση, η αυτομόρφωση και η διά βίου μάθηση (εκείνη η αυτοδιδασκαλία του Κοραή, τέλος πάντων) ευτελίζονται και απαξιώνονται αν σαν στόχος τους επιβάλλεται η «χρησιμότητα»: μάθε για να πάρεις βαθμούς, μάθε για να πετύχεις καλούτσικο απολυτήριο, μάθε για να περάσει στις Πανελλαδικές… Θα ’θελες να γράψεις, να το πεις φωναχτά μήπως κι ακουστείς (μήπως σε ακούσει η υπουργός Παιδείας, λ. χ., που από δεκάδες εκθέσεις ζωγραφικής έκρινε σπουδαιότερη και ως εκ τούτου την εγκαινίασε την έκθεση ενός «επωνύμου» των Μέσων, δείχνοντας έτσι άθελά της πώς εννοεί η ίδια τη διά βίου μάθηση), ότι μέσα από την αλυσίδα των ωφελιμοθηρικών εκπτώσεων το «μαθαίνω» μεταφράζεται σε «αποστηθίζω», η παιδεία συρρικνώνεται σε καταναγκαστικό βαθμοθηρικό μηχανισμό και στο τέλος δεν σώζεται ένα κομματάκι ψυχής και πνεύματος για να τρυπώσουν σπουδαίες και τόσο δοξολογημένες έννοιες όπως η ανώφελη με τα ισχύοντα μέτρα και σταθμά όρεξη του ειδέναι, η απόλαυση της ανάγνωσης, η χαρά της αναζήτησης και της εύρεσης, η τέρψη της γνώσης.
Πολλά από τα παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκουν την τεχνολογία και την κοινωνική δικτύωση σημαντικότερη από άλλες πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς τους, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Η έρευνα, που διενεργήθηκε για την Εθνική εβδομάδα Οικογένειας , έδειξε ότι 27,5% των παιδιών διάλεξε “Facebook / Twitter / MSN” όταν ρωτήθηκε “τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα για σένα;” Η οικογένεια ακόμη κέρδισε συνολικά με 60,4%, αλλά ακόμα και τα κινητά τηλέφωνα θεωρούνται ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα σε 8,2% των ερωτηθέντων. Το 1,8% διάλεξε “άλλα”, με πρώτη απάντηση σε αυτή την κατηγορία ένα iPod. Αυτά για την μαμά και τον μπαμπά.
Κοινωνική δικτύωση ήταν πιο δημοφιλής απάντηση για τα κορίτσια παρά στα αγόρια, με το 40% των κοριτσιών που επιλέγουν αυτή σε σύγκριση με μόλις έξι% των αγοριών.
Όταν ρωτήθηκαν τι σκέφτονται ότι είναι πιο σημαντικό για τους γονείς τους, 77,7% διάλεξε την οικογένεια. Ωστόσο, 1,7% διάλεξε το κινητό τηλέφωνο.
Σχεδόν τα μισά παιδιά που ρωτήθηκαν αισθάνθηκαν ότι οι γονείς και οι φίλοι τους είχαν την μεγαλύτερη επιρροή πάνω τους, αλλά και 32,1% πιστεύει τεχνολογίες όπως τα κινητά τηλέφωνα και βιντεοπαιχνίδια είχαν την μεγαλύτερη επιρροή, με ένα επιπλέον 10,9% να επιλέγει ανάμεσα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Το διαδίκτυο εμφανίζεται στην “άλλη” κατηγορία, όπως και η “προτιμώ τον εαυτό μου να είναι όσο το δυνατόν πιο μοναδικός”. Πάνω από 20% των γονέων πίστευαν ότι η τεχνολογία έχει την μεγαλύτερη επιρροή στα παιδιά τους.
Μόνο το 55% των παιδιών νόμιζαν ότι πέρασε αρκετό χρόνο και με τους δύο γονείς τους. Το 21% πιστεύει ότι πέρασε αρκετό χρόνο με τη μητέρα τους, σε σύγκριση με μόνο 2,5% με τον πατέρα τους. Το 21% αισθάνθηκε ότι δεν πέρασε αρκετός χρόνος με τους γονείς τους σε όλα.
Όταν ρωτήθηκαν ποιος θα ήθελε να μπορούσε να περάσεις περισσότερο χρόνο το 35% επέλεξε τον πατέρα τους, σε σύγκριση με μόνο 8,2% για τη μητέρα τους, ενισχύοντας την κοινή πεποίθηση ότι οι μητέρες είναι συνήθως πιο κοντά στα παιδιά τους από ό, τι οι πατέρες είναι. Το 19,3% ήθελε θα μπορούσε να είναι πιο κοντά και στους δύο γονείς.
Όταν ρωτήθηκε πόσο χρόνο οι οικογένειες τους ξοδεύουν μαζί κάθε εβδομάδα το 39% διάλεξε μεταξύ δύο και τεσσάρων ωρών, σε σύγκριση με την αμέσως υψηλότερη 16,9% από τέσσερις έως έξι ώρες. Ο μέσος όρος διαμορφώθηκε σε μόλις κάτω από πέντε ώρες την εβδομάδα, που φαίνεται μάλλον ασήμαντο για τον οικογενειακό χρόνο.
Το 55,2% των παιδιών πιστεύεται ότι ο γάμος ήταν σημαντικός, σε σύγκριση με 23,5% που σκέφτηκε ότι δεν ήταν. Το 21,3% ήταν αναποφάσιστοι.
Όταν ρωτήθηκαν τι θα ήθελαν να κάνουν περισσότερα με την οικογένειά του, πάνω από τους μισούς διάλεξαν να βγαίνουν έξω μαζί. Το 33,3%, ωστόσο, διάλεξε να παρακολουθεί τηλεόραση. ΤΟ 1,2% πήρε “άλλα”, με τις πιο χιουμοριστικές απαντήσεις που δόθηκαν είναι: “Τίποτα η οικογένεια μου είναι τέλεια!!!”,”να επισκεφθούμε τον ξάδελφό μου και θέλω να ξεκινήσω τοξοβολία “, και” να περνάμε χρόνο”.
Πάνω από τα μισά παιδιά που ρωτήθηκαν πίστευαν ότι τα πιο σημαντικά πράγματα που ένας γονέας θα μπορούσε να κάνει για τα παιδιά τους ήταν να είναι ένα καλό μοντέλο και να τους διδάξει τα πράγματα. Πάνω από ένα τέταρτο επέλεξε να είναι φίλος και βοηθούν με την εργασία.
Όταν τους ζητήθηκε να επιλέξουν ένα πράγμα που θα καθιστούσε το Ηνωμένο Βασίλειο καλύτερο για τις οικογένειες, 28,4% σκέφτηκε ότι τα σχολεία έπρεπε να βελτιωθούν, ενώ το 27,4% σκέφτηκε ότι οι οικογένειες τους χρειάζονται περισσότερα χρήματα, που είναι ίσως ένα σημάδι της εν λόγω ύφεσης. Το επόμενο μεγαλύτερο ποσοστό ήταν 18,5% που σκέφτηκε οτι θα πρέπει να καταστεί ασφαλέστερο. Πάνω από 4% πήρε το “άλλο”, με μεγάλο αριθμό ξεκαρδιστικές απαντήσεις, μεταξύ των οποίων: «να σκοτώσουν όλους τους κακούς ανθρώπους”, “1000 ευρώ κάθε έτος”, και “βεβαιωθείτε ότι όλα τα σχολεία απαγορεύονται να λειτουργούν”.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Κοκκίνησαν οι προφέσσορες στο Cambridge με το ορθογραφικό λάθος στη γυάλινη πόρτα του. Στη νέα του πτέρυγα έχει µια γυάλινη πόρτα στην οποία έγραψαν τη γνωστή αριστοτελική ρήση «Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει». Μόνο που στη λέξη «φύσει» αντί για ελληνικό σίγµα έβαλαν το λατινικό s. Το κατάλαβαν πολλοί, αφού η συγκεκριµένη πόρτα ανοίγει απελπιστικά αργά και σχηµατίζεται ουρά µπροστά της. «Ακόµη και οι θεοί έδειξαν την αποδοκιµασία τους», είπε η καθηγήτρια στις Κλασικές Σπουδές, Μαίρη Μπερντ, αποδίδοντας στην οργή των θεών το βραδύ άνοιγµα της θύρας.
Άρθρα (RSS)