Terra Computerata

Με την πάροδο του χρόνου και τη συνεχώς αυξανόμενη διείσδυση του Διαδικτύου στην καθημερινή ζωή στο σπίτι, στον χώρο εργασίας και στους δημόσιους χώρους, τα Ιnternet cafe φαίνεται ότι αλλάζουν συνεχώς μορφή για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των χρηστών τους. Παρατηρούνται Ιnternet cafe με έμφαση στην επικοινωνία και στην ενημέρωση που προσφέρουν επιπλέον υπηρεσίες γραφείου (εκτυπώσεις, φωτοτυπίες κτλ.), Ιnternet cafe που προσφέρουν επιπλέον υπηρεσίες καφενείου (από σνακ και ποτά ως και γρήγορο φαγητό), ενώ πιο πρόσφατα αναπτύσσονται Ιnternet cafe που προσφέρουν πιο στοχευμένες υπηρεσίες για νέους, όπως ηλεκτρονικά παιχνίδια σε τοπικό κύκλωμα (LΑΝ) ή στο Διαδίκτυο όπου βρίσκει κανείς τα πιο πρόσφατα βιντεοπαιχνίδια αλλά και τους ταχύτερους υπολογιστές, ενώ μερικές φορές οργανώνονται και διαγωνισμοί μεταξύ των πελατών σε τοπικό δίκτυο. Σε κάθε περίπτωση, λόγω του Διαδικτύου, οτιδήποτε διαδραματίζεται στα Ιnternet cafe μπορεί να γίνει σε δύο χώρους ταυτόχρονα, τον φυσικό χώρο και τον κυβερνοχώρο. Αποτελούν το σημείο συνάντησης αυτών των χώρων και όχι της ακύρωσης του ενός από τον άλλον, καθώς μπορεί να παρατηρηθεί μια διπλή κοινωνική παρουσία των θαμώνων: off και online. Στο πλαίσιο αυτό αναδύονται νέες μορφές κοινωνικότητας, καθώς οι δύο χώροι συχνά επικαλύπτονται προσφέροντας μια σειρά διαπραγματεύσεων μεταξύ του «πραγματικού» φυσικού και κοινωνικού χώρου και του «εικονικού» κοινωνικού χώρου. Ετσι, μολονότι η κεντρικότητα της τεχνολογίας που προσφέρεται κατατάσσει τα Ιnternet cafe στους «τεχνοχώρους», στην ουσία συνιστούν «κοινωνικούς τεχνοχώρους», αφού δεν προσφέρεται σε αυτά μόνο μια συγκεκριμένη τεχνολογία, αλλά ευκαιρίες για κοινωνικότητα την οποία η ίδια επιτρέπει. Παράλληλα, τα Ιnternet cafe αυτά καθαυτά αποτελούν και αναπόσπαστο φυσικό μέρος μιας τοπικής κοινότητας, προσφέρονται για κοινωνική αλληλεπίδραση και ταυτόχρονα επιτρέπουν (τόσο συμβολικά όσο και μέσω των δραστηριοτήτων των πελατών τους) τη σύνδεση με ευρύτερα κοινωνικά δίκτυα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως αναπόσπαστο πλέον μέρος σχεδόν κάθε γειτονιάς του κόσμου, θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποτελούν και ένας είδος «τοπικού εκπροσώπου» της παγκοσμιοποίησης και συνιστούν χώρους όπου η τοπική κοινωνία συναντά την παγκόσμια και καθίστανται ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που πλέον συνηθίζουμε να ονομάζουμε «συρρικνωμένος κόσμος» (Laegran & Steward, 2003).

Εν κατακλείδι, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να μελετά κανείς τον συνδυασμό πρακτικών που αφορούν τόσο τη συγκεκριμένη τεχνολογία (Διαδίκτυο) όσο και τους χρήστες/καταναλωτές και το προσωπικό στον συγκεκριμένο φυσικό χώρο (Ιnternet cafe), προκειμένου να κατανοήσει τη λειτουργία ενός πεδίου στο οποίο η επικοινωνία είναι ταυτόχρονα off και online, τοπική και παγκόσμια, ή, όπως εύστοχα την αποκαλεί ο Wellman (2001), face to face και place to place (πρόσωπο με πρόσωπο και χώρος με χώρο). Ούτε o υπολογιστής ούτε το Διαδίκτυο έχουν ενδιαφέρον από μόνα τους. Αποκτούν ενδιαφέρον μόνο όταν σχετίζονται με ανθρώπους και την τάση των ανθρώπων να εφευρίσκουν τρόπους έτσι ώστε να εκτρέπουν το νέο μέσο από τις αρχικές προθέσεις των δημιουργών του και να επικοινωνούν μεταξύ τους δημιουργώντας σχέσεις και κοινότητες ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Από άρθρο της Ε. Κούρτη στο Βήμα Ιδεών

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 στη Μαντζουρία κοντά στο Χαρμπίν, από Κεφαλλονίτες γονείς. Σε πολύ μικρή ηλικία, επέστρεψε στην Ελλάδα και την Κεφαλλονιά μαζί με την οικογένειά του.

Από το 1921 ως το 1932 έμειναν στον Πειραιά, όπου ο Νίκος Καββαδίας τέλειωσε το σχολείο. Τα πρώτα του ποιήματα τα έγραψε ως μαθητής δημοτικού. Από τότε δεν σταμάτησε να γράφει ενώ περίπου το 1930, μπαρκάρησε ναύτης σε φορτηγό.

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στρατιώτης στην Αλβανία.

Ξαναμπαρκάρησε το 1944 και ταξίδευε αδιάκοπα, σε όλο τον κόσμο, ως τον Νοέμβρη του 1974 λίγο καιρό πριν το εγκεφαλικό επεισόδιο που τον οδήγησε στο θάνατο στις 10 Φεβρουαρίου του 1975.

Τα έργα του

«Βάρδια» (μυθιστόρημα, 1954)
«Μαραμπού» (ποιητική συλλογή, 1933)
«Πούσι» (1947)
«Τραβέρσο» (1975)
«Λι» (αργότερα έγινε και κινηματογραφική ταινία) και «Του πολέμου/Στο άλογό μου» (μικρά πεζά, 1987)

Το Βήμα