Στο Βήμα διαβάζουμε: ” 4.000 δάσκαλοι δηλώνουν σήμερα στην Ελλάδα ότι υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα και ως εκ τούτου απομακρύνονται από τις σχολικές τάξεις. Ο αστρονομικός αυτός αριθμός καταγράφεται σε μια χώρα όπου υπάρχουν ακόμη κενά στη μέση της σχολικής χρονιάς, σε αίθουσες δημοτικών σχολείων και σε κρίσιμες ειδικότητες. Επίσης σε έναν κλάδο του οποίου οι πτυχιούχοι δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες των σχολείων! Γι΄ αυτό μάλλον φταίει και το ότι 10.000 είναι οι αποσπασμένοι δάσκαλοι σε υπηρεσίες άσχετες με την εκπαίδευση, ενώ 1.600-1.700 άτομα βρίσκονται σε εκπαιδευτική άδεια. Ενα ολόκληρο σύμπαν ασήμαντων θέσεων, γραφείων, υπηρεσιών, φτιαγμένων για να εξυπηρετούν εκπαιδευτικούς οι οποίοι έχουν προσληφθεί, μονιμοποιηθεί, πληρώνονται, αλλά δεν διδάσκουν.
Οι δάσκαλοι είναι οι αγαπημένοι των βουλευτών. «Εχουν καλή εκπαίδευση και ικανότητα στη γραφή και στον λόγο, είναι μεγάλη ομάδα και είναι πολύ πιο εύκολο να αποσπαστούν από ό,τι οι φιλόλογοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» δηλώνει. «Αποτελούν τη βασικότερη πηγή άντλησης προσωπικού για κάθε ευσυνείδητο πολιτικό» συνεχίζει.
Τελευταία ολοένα και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για το ανορθολογικό σύστημα αποσπάσεων. Και οι τίτλοι πιασάρικοι. Κοπάνες, γυμναστές που κάααθονται… Προλειαίνεται το έδαφος… αλλά οι εκπαιδευτικές άδειες γιατί να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι; δεν κρίνονται αναγκαίες και συμφέρουσες για την υπηρεσία; μήπως υπάρχει ένα σύστημα διαρκούς επιμόρφωσης και ανανέωσης των διδακτικών μεθόδων του προσωπικού και μας διέφυγε;
Άρθρα (RSS)