Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά; Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα; Πώς αντιμετωπίζουμε την απόρριψη; Πού είναι το καλύτερο στέκι για να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους; Με τις ερωτικές σχέσεις να κινδυνεύουν να γίνουν είδος πολυτελείας και όχι πρώτης ανάγκης, το Διαδίκτυο μοιάζει να έχει τη λύση για όλα τα παραπάνω φλέγοντα ερωτήματα και για ακόμη περισσότερα. Πολλές είναι οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις στις οποίες κάθε μοναχική ψυχή μπορεί να καταφύγει προκειμένου να βρει το άλλο της μισό. Αλλά η μητέρα όλων είναι το Facebook. «Το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό του 21ου αιώνα» όπως το αποκάλεσε σε ανύποπτο χρόνο ο μέγας σημειολόγος Ουμπέρτο Εκο, βλέποντας τους χρήστες να πληθαίνουν και να καταφεύγουν σε αυτό για τέσσερις βασικούς λόγους: φιλία (friendship), ερωτικά ραντεβού (dating), μία ερωτική σχέση (a relationship) και δικτύωση (networking).
Αυτές οι εναλλακτικές σού ανοίγονται στην ερώτηση «τι ψάχνεις» που σου υποβάλλει το facebook λίγο προτού ανοίξει διάπλατα τις πύλες του και σε καλωσορίσει. Μπορείς να επιλέξεις ένα ή κανένα από τα τέσσερα ή και τα τέσσερα μαζί. Και όσο περιπλανιέσαι μέσα σε αυτό ξεκλειδώνοντας κωδικούς, κάνοντας «φίλους», βρίσκοντας ή χάνοντας τον έρωτα της ζωής σου, έχεις όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι μια ολόκληρη βιομηχανία έχει δημιουργηθεί για να σε αποκαταστήσει. Από την εποχή που η Γεωργία Βασιλειάδου έριχνε κανάτες από το μπαλκόνι για να παντρέψει τις ανιψιές της ως τα γραφεία συνοικεσίων στα οποία απευθυνόσουν απηυδισμένος από τις ατυχείς γνωριμίες, τώρα πλέον παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και γίνεσαι εσύ προξενήτρα του εαυτού σου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις…
Επάνω στη σημασία και στην εκφορά των λέξεων έχουν καταγραφεί κομμάτια από την ιστορία της ανθρωπότηταςΤου Χρ. Γ. Ντουμα
Η πιεστική ανάγκη του ανθρώπου να μεταδώσει πληρoφoρίες συνέβαλε στην ανάπτυξη των φωνητικών του οργάνων κατά τρόπο ώστε να μπορέσει να εκφράζεται με έναρθρο λόγο. Από τη μελέτη σκελετικών απολιθωμάτων προκύπτει ότι το απαραίτητο για την ομιλία υοειδές οστούν είχε διαμορφωθεί στον ανθρώπινο λάρυγγα τουλάχιστον από την εποχή του Νεάντερταλ. Η ανάπτυξη δε των δυνατοτήτων ομιλίας είχε ως επακόλουθο την ταχεία αύξηση τόσο του όγκου όσο και των πολύπλοκων δυνατοτήτων του ανθρώπινου μυαλού. Ετσι, ανάλογα με τις προκλήσεις που δεχόταν, ο άνθρωπος μπορούσε πλέον να κατασκευάζει λέξεις/ονόματα που συμβόλιζαν πραγματικά αντικείμενα. Αρκούσε, επομένως, η εκφορά ενός τέτοιου συμβόλου/ονόματος για να αναπλαστεί και να μεταδοθεί η εικόνα του αντίστοιχου αντικειμένου, εφ’ όσον βεβαίως ο δέκτης του μηνύματος ήταν ή είναι μέλος της κοινότητας που χρησιμοποιεί τον ίδιο λεκτικό κώδικα επικοινωνίας, την ίδια γλώσσα. Για παράδειγμα, η εκφορά της λέξης «δέντρο» αρκεί για να κατανοήσει κάποιος που μιλάει την ελληνική γλώσσα ότι πρόκειται για πολυετές φυτό μεγάλων διαστάσεων. Κάθε λέξη/όνομα στην αρχική διαμόρφωσή της έχει κατά κανόνα σημασία περιγραφική, η οποία όμως μπορεί να μεταβληθεί με τη χρήση και ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Ετσι τα ονόματα αποκτούν μια σημασιολογική στρωματογραφία, από τη μελέτη της οποίας μπορεί κανείς να αναχθεί στην αρχή και να αναζητήσει τους λόγους δημιουργίας τους. Αυτό μάλιστα μπορεί να γίνει συσχετίζοντας το αρχικό όνομα με την πολιτισμική φάση κατά την οποία εντοπίζεται αρχαιολογικά η αρχική εμφάνιση ή χρήση του σημαινόμενου πράγματος.
«Ξέρουμε με πόση μανιακή επιμονή το αισθανότανε το Εθνος ο Καβάφης. “Δεν είμαι Ελλην, είμαι Ελληνικός”, συνήθιζε να λέει», έγραφε το 1946 ο Γιώργος Σεφέρης και, σε υποσημείωσή του παρέπεμπε στον Τίμο Μαλάνο: «Ο Καβάφης, ερωτώμενος, λέγει ότι δεν είναι πατριώτης αλλά φυλετικός. Εννοεί δε λέγοντας φυλετισμό μια πλήρη αποκατάσταση της Ελληνικής φυλής» – τι ακριβώς σημαίνει αυτή η «πλήρης αποκατάσταση» πάντως δεν είμαστε σίγουροι. Νωρίτερα, το 1932, ο Νικόλας Κάλας διερευνούσε επίσης τη σχέση του Καβάφη με τον πατριωτισμό και σημείωνε: «Το μεγάλο ιστορικό γεγονός που ενέπνευσε τον Καβάφη είναι ο ελληνισμός. Κανείς δεν ήταν καταλληλότερος από αυτόν για να αναλάβει αυτό το έργο. […] Οταν λέγω όμως πως ο Καβάφης είναι ποιητής του ελληνισμού, δεν σημαίνει πως πρέπει να θεωρηθεί πατριωτικός ποιητής. Ο πατριωτισμός είναι μια αισιόδοξη στάση στη ζωή, προϋποθέτει πίστη στην πνευματική και πολιτική ανάπτυξη και εξέλιξη ορισμένου λαού. Αυτό όμως λείπει στον Καβάφη – είναι απαισιόδοξος, δεν μεταδίδει πίστη, εμπνέει απογοήτευση, δεν υμνεί, το άσμα του είναι κύκνειο, και η ιδέα του τάφου τον κατατρέχει, και επανέρχεται συχνά στην ποίησή του. […] Το ότι ο Καβάφης δεν μπορεί να θεωρηθεί πατριωτικός ποιητής, ίσως λυπήσει μερικούς, ίσως τους ενοχλεί [που] δεν βρίσκουν στην ποίησή του ποιο είναι “το χρέος προς την πατρίδα, κι άλλα ηχηρά παρόμοια”».
Διαβάστε τη συνέχεια στο άρθρο του Π. Μπουκαλά στην Καθημερινή
Eνα φαινόμενο των τελευταίων χρόνων είναι και η «κυβερνοπόλωση» (cyberpolarization), δηλαδή η διάδοση και η παγίωση πολιτικών ψεμάτων μέσω του κυβερνοχώρου. Πατέρας του όρου είναι ένας Αμερικανός νομομαθής, ο Κας Σανστέιν, που υποστηρίζει ότι το Διαδίκτυο διευκολύνει τη μετατροπή ενός ψέματος σε «γεγονός», σε αυτονόητη αλήθεια, κυρίως ανάμεσα στους ομοϊδεάτες, οι οποίοι αναζητούν εκείνες τις απόψεις που συντηρούν και κολακεύουν τις διαμορφωμένες αντιλήψεις και τα στερεότυπά τους.
Το ατομικό φιλτράρισμα δεν είναι ούτε εύκολο ούτε αρκετό στην εποχή του καταιγισμού των πληροφοριών αλλά και της παραπλάνησης, καθώς ένα ψέμα παγιώνεται όχι μόνο από το πλήθος των επαναλήψεών του, αλλά και από το πλήθος των ψηφιακών πηγών και των ηλεκτρονικών Μέσων που επιχειρούν να το τεκμηριώσουν. Το Διαδίκτυο μπορεί να είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για τη δημοκρατία, ταυτόχρονα όμως η κυβερνοπόλωση εύκολα εξελίσσεται σε κυβερνοχάος, ιδίως όταν και στον κυβερνοχώρο και στις κυβερνήσεις συχνά κυριαρχούν η οίηση της ημιμάθειας και η αυταπάτη της παντοδυναμίας.
Το GoodMorning είναι ένα εργαλείο οπτικοποίησης του Twitter που απεικονίζει κάπου 11,000 “καλημέρες” που ταξίδεψαν σαν tweets μία αυγουστιάτικη ημέρα. Είναι ένα μικρό δείγμα της δραστηριότητας του Twitter. Ολα τα τιτιβίσματα είναι κωδικοποιημένα χρωματικά: τα πράσινα είναι τα πολύ εωθινά, τα πορτοκαλί σκάνε γύρω στις 9.00 και τα κόκκινα είναι μαχμουρλίδικα. Τα μαύρα είναι παράωρα. Κάποια ώρα ξύπνησαν κι αυτοί.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά; Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα; Πώς αντιμετωπίζουμε την απόρριψη; Πού είναι το καλύτερο στέκι για να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους; Με τις ερωτικές σχέσεις να κινδυνεύουν να γίνουν είδος πολυτελείας και όχι πρώτης ανάγκης, το Διαδίκτυο μοιάζει να έχει τη λύση για όλα τα παραπάνω φλέγοντα ερωτήματα και για ακόμη περισσότερα. Πολλές είναι οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις στις οποίες κάθε μοναχική ψυχή μπορεί να καταφύγει προκειμένου να βρει το άλλο της μισό. Αλλά η μητέρα όλων είναι το Facebook. «Το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό του 21ου αιώνα» όπως το αποκάλεσε σε ανύποπτο χρόνο ο μέγας σημειολόγος Ουμπέρτο Εκο, βλέποντας τους χρήστες να πληθαίνουν και να καταφεύγουν σε αυτό για τέσσερις βασικούς λόγους: φιλία (friendship), ερωτικά ραντεβού (dating), μία ερωτική σχέση (a relationship) και δικτύωση (networking).
Άρθρα (RSS)