Πρόσβαση στην ιστορία της Ελλάδας, με μία μόνο κίνηση στον υπολογιστή τους, από το σπίτι ή το γραφείο τους, αποκτούν όλοι οι πολίτες μέσω της νέας Ψηφιακής Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων.
Η Βιβλιοθήκη της Βουλής, που περιλαμβάνει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές έντυπου υλικού στη χώρα μας, εκσυγχρονίζεται και υιοθετεί τη σύγχρονη τεχνολογία.
Μέσα από την ηλεκτρονική διεύθυνση http://catalog.parliament.gr, οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν απλές και συνδυαστικές αναζητήσεις στις συλλογές εντύπων και μικροταινιών, να εντοπίσουν τη βιβλιογραφία που χρειάζονται και να ενημερωθούν για την κυκλοφορία των νέων ελληνικών τίτλων και των ξενόγλωσσων εκδόσεων που διαθέτει η Βουλή των Ελλήνων.
Στην παρούσα φάση, έχει τεθεί στη διάθεση του κοινού το περιεχόμενο 3.000 τίτλων εφημερίδων και περιοδικών του 19ου και 20ου αιώνα, ενώ παρέχεται η δυνατότητα στους χρήστες να διαβάσουν σελίδες εντύπων που εκδίδονταν έως το 1940. Πρόκειται για εφημερίδες υψηλής κυκλοφορίας των μεγάλων αστικών κέντρων, αλλά και εφημερίδες τοπικές, μικρότερης εμβέλειας, που αποτυπώνουν, όμως, όψεις των κοινωνιών της Ελλάδας και της ομογένειας. Από τα αναρτημένα φύλλα, ενδεικτικά αναφέρονται: ο Αιών, η Αθηνά, το ‘στυ, η Παλιγγενεσία, η Πανδώρα (του 19ου αιώνα), και η Ακρόπολη, η Ελευθερία, το Ελεύθερο Βήμα (του 20ου αιώνα).
Στο ψηφιακό υλικό από το 1940 και μετά οι ενδιαφερόμενοι μπορούν, προς το παρόν, να έχουν πρόσβαση επισκεπτόμενοι τον χώρο της Βιβλιοθήκης της Βουλής.
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟ κάνουν τα φλασάκια, τα USΒ memory sticks, στην καθημερινότητα των Γάλλων με τη χρήση τους να ξεκινά από τα μέσα μεταφοράς και να φτάνει έως τα αρτοποιεία και τα περίπτερα. Από χθες οι κάτοικοι του Μονπελιέ στη Νότια Γαλλία χρησιμοποιούν τη μικροσκοπική συσκευή αποθήκευσης δεδομένων ως εισιτήριο στο τραμ και τα λεωφορεία. Το πρόγραμμα πρόκειται να υιοθετήσουν σύντομα ο δήμος της Γκρενόμπλ και η περιφέρεια του Παρισιού, ενώ οι κρατικοί σιδηρόδρομοι πρόκειται να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα ιαπωνικής προέλευσης το οποίο επιτρέπει στους ταξιδιώτες να «κατεβάζουν» και να πληρώνουν εικονικά εισιτήρια από το κινητό τους τηλέφωνο.
Η γαλλική κυβέρνηση θεωρεί ότι το USΒ θα γίνει σύντομα ένα είδος ηλεκτρονικής ταυτότητας. Τον περασμένο μήνα άρχισε η εφαρμογή ενός προγράμματος, το οποίο περιέχει όλους τους κωδικούς πρόσβασης σε ένα φλασάκι με στόχο την απλοποίηση των τραπεζικών συναλλαγών αλλά και των πληρωμών στα ψώνια. Προβλέπεται ότι στο μέλλον το USΒ θα λειτουργεί ως πιστωτική κάρτα, κινητό τηλέφωνο και ταυτότητα ή διαβατήριο. Οι δήμοι του Μπορντό και της Τουλόν δείχνουν ήδη τον δρόμο: στις δύο πόλεις εφαρμόζεται πιλοτικά ένα πρόγραμμα με το οποίο οι καταναλωτές χρησιμοποιούν memory sticks για την αγορά αγαθών όπως το ψωμί, η εφημερίδα και τα τσιγάρα.
Μια νέα εφαρμογή του iPhone, το AcneApp, φέρεται να βοηθάει στη θεραπεία της ακμής. Η αρχή λειτουργίας του βασίζεται σε μη ορατή ακτινοβολία, η οποία χρησιμοποιείται από ειδικά μηχανήματα δερματολόγων.
Η εφαρμογή δημιουργήθηκε από τον αμερικανό δερματολόγο Γρεγκ Πίρσον και χρησιμοποιεί κόκκινο φως 550 νανόμετρων, που βοηθούν στο να σκοτωθούν τα βακτήρια και ταυτόχρονα να ενισχυθεί η παραγωγή κολλαγόνου στο δέρμα.
«Υπάρχει ένα μηχάνημα που δρα βακτηριοστατικά με τη χρήση υπέρυθρης ακτινοβολίας, δηλαδή συχνότητα μεγαλύτερης από το ορατό φως (το κόκκινο δηλαδή). Άρα εάν η εφαρμογή εκπέμπει το κόκκινο θα μπορούσε να βοηθήσει. Επειδή όμως η ακμή είναι πολυπαραγοντική νόσος δεν μπορείς να πεις ότι θεραπεύει μόνο η χρήση φωτός» εξηγεί η δερματολόγος δρ Κατερίνα Λαμπρινοπούλου, διδάκτορ Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η εφαρμογή κοστίζει 1,59 ευρώ, «δουλεύει» στο δέρμα του προσώπου την ώρα που ο χρήστης μιλάει.
Όπως είπε ο δερματολόγο Γρεγκ Πίρσον, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», η εφαρμογή θα πρέπει να τεθεί σε κλινικές δοκιμές για να καταδειχτεί ο βαθμός αποτελεσματικότητάς της, όμως δήλωσε «γοητευμένος από την προοπτική οι χρήστες να μπορούν δυνητικά να θεραπεύουν την ακμή τους, ενώ μιλάνε στο τηλέφωνο.
Πάντως, ακόμη και η Appleκατά την πώληση του προϊόντος από το appstore διευκρινίζει πως «η εφαρμογή παρέχεται μόνο για ψυχαγωγία και δεν προτείνεται για θεραπεία οποιασδήποτε νόσου».
Ανθρωποδύναμη. Προαυλισμός. Τηλεδίκη. Φοροκλίμακα. Ακόμη: Εxit poll. Βackup. Demo. Ρlacebo… Λέξεις που χρησιμοποιούνται καθημερινά στον προφορικό ή στον γραπτό λόγο θεωρούνται κατανοητές από τους περισσοτέρους, πλην όμως βρίσκονται ακόμη στην… παρανομία. Με άλλα λόγια, δεν είναι ενταγμένες στα μεγάλα λεξικά της ελληνικής γλώσσας ώστε να λάβουν τη σφραγίδα της εγκυρότητας. Οσον αφορά μάλιστα τις ξένες λέξεις των οποίων η χρήση είναι συχνότατη στην καθομιλουμένη, κινούνται και εδραιώνονται ανεξέλεγκτα, παρά τις προτάσεις των γλωσσολόγων για την απόδοσή τους στην ελληνική. Αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες, τους ελληνικούς νεολογισμούς και τους ξενόγλωσσους, έβαλε κάτω από το μικροσκόπιο το Κέντρο Ερεύνης Επιστημονικών Ορων και Νεολογισμών της Ακαδημίας Αθηνών. Η διαδικασία ήταν η εξής: καταγραφή, μελέτη και τώρα η πρόταση δημοσιευμένη σε έναν τόμο, το «Δελτίο Επιστημονικής Ορολογίας και Νεολογισμών».
Περί τις 500 νέες λέξεις προτείνει το Κέντρο να ενταχθούν στα λεξικά- άλλωστε μερικές από αυτές είναι συχνότατης χρήσης. Σε αυτές προστίθενται οι ελληνικές αποδόσεις για ξενόγλωσσους νεολογισμούς- για πρώτη φορά μάλιστα αναφορικά με το ειδικό λεξιλόγιο της Πληροφορικής, της Τεχνολογίας και της Οικονομίας-, ενώ δημοσιεύεται και ορολογία της Ενεργειακής Τεχνολογίας.
Για την έρευνα σημαντικός ήταν ο ρόλος του ημερήσιου και εβδομαδιαίου Τύπου καθώς αποτέλεσε τη δεξαμενή αλίευσης των νεολογισμών. Γιατί, όπως αναφέρει η διευθύντρια του Κέντρου και επιμελήτρια της έκδοσης κυρία ΑναστασίαΧριστοφίδου, «τα είδη λόγου που εμφανίζονται στον Τύποαντανακλούν πιστά και με πολυμέρειατον λόγοπου χρησιμοποιείταιεν πολλοίς από την ελληνικήγλωσσική κοινότητα». Ετσι, για το σώμα των νεολογισμών που εμφανίζεται στον τόμο χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά τρεις εβδομαδιαίες και ισάριθμες ημερήσιες εφημερίδες (ανάμεσά τους «Το Βήμα», «Τα Νέα» και «Το Βήμα της Κυριακής») για το διάστημα από το 2005 ως το 2008.
Πρώτο κριτήριο επιλογής αθησαύριστων λέξεων υπήρξε, ως εκ τούτου, η εμφάνισή τους στον Τύπο. Δεύτερο κριτήριο ήταν το περιεχόμενο του νεολογισμού το οποίο πρέπει να σηματοδοτεί μια ευρύτερη και μονιμότερη έννοια. Το τρίτο ήταν ποσοτικό, αφού για να καταγραφεί μία λέξη ως νεολογισμός πρέπει, σύμφωνα με την ομάδα εργασίας, να παρουσιάζει τουλάχιστον 50 εμφανίσεις στη μηχανή αναζήτησης Google. Τελευταίο και αποφασιστικό ήταν η απουσία των νεολογισμών από έγκυρα λεξικά της ελληνικής.
Πέραν αυτών, το Κέντρο Ερεύνης Επιστημονικών Ορων και Νεολογισμών, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά ότι η ελληνική γλώσσα είναι δύσκολη- όταν δεν διδάσκεται σωστά-, επισημαίνει λάθη που γίνονται συχνά στη γραμματική, στη μορφολογία, στο συντακτικό ή και στο λεξιλόγιο. Αραγε θα συνετιστούμε μετά από όλα αυτά; Δύσκολο. Γιατί η γλώσσα διαμορφώνεται μέσα από την καθημερινή ζωή, τρέχει γρηγορότερα από τα βιβλία, προς κατευθύνσεις συχνά απρόβλεπτες, ενώ οι όποιες μελέτες είναι εκείνες που απλώς τρέχουν πίσω της.
«Μα εγώ τα κάνω όλα για να μη λείψει τίποτα από το παιδί μου», λένε πολλοί γονείς βρίσκοντας άλλοθι για τα εξαντλητικά εργασιακά ωράρια που ακολουθούν ή προσπαθώντας να δικαιολογήσουν για ποιο λόγο ανέχονται στην εργασία τους καταστάσεις και συνθήκες που μόνο ευχάριστες δεν είναι. «Θέλω το παιδί μου να τα έχει όλα», απαντούν και δεν διστάζουν να περάσουν βράδια και Σαββατοκύριακα στα γραφεία, ευελπιστώντας ότι έτσι θα διασφαλίσουν περισσότερα χρήματα και θα μπορέσουν να προσφέρουν μεγαλύτερο μέρος του καταναλωτικού παραδείσου στους συνεχιστές των γονιδίων τους. Μπορεί να επιστρέφουν στο σπίτι ψυχικά και σωματικά κουρέλια, έτοιμα να εκραγούν στην πρώτη αφορμή, αλλά το κάνουν για «καλό σκοπό».
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του τμήματος εκπαίδευσης της Φινλανδικής Ακαδημίας, οι γονείς που σκοτώνονται στη δουλειά για να εξασφαλίσουν το καλύτερο για τα παιδιά τους δεν φέρνουν στο σπίτι μόνον όσα το παιδί χρειάζεται ή επιθυμεί (καλύτερα έμαθε να επιθυμεί), αλλά πράγματα που δυναμιτίζουν την οικιακή ειρήνη. Μεταφέρουν το δικό τους εργασιακό στρες, εξανεμίζοντας τις πιθανότητες του παιδιού να έχει καλές σχολικές επιδόσεις. Η υπερβολική κόπωση και η απογοήτευση που φέρνει στο σπίτι ένας γονιός που δουλεύει υπερβολικά σκληρά είναι μεταδοτική. Οι μικροί μαθητές που ζουν βουτηγμένοι στο καθημερινό στρες της εργασίας των γονιών τους τελικά παύουν να ενδιαφέρονται για το σχολείο. Νιώθουν απογοήτευση από τα μαθήματά τους, υπερβολική κούραση, άγχος, αλλά και αδυναμία να ανταγωνιστούν τους συμμαθητές τους.
Μια δεύτερη μελέτη που πραγματοποιήθηκε στη Βρετανία είναι ακόμη πιο ανησυχητική. Αυτή πραγματοποιήθηκε σε 148.000 παιδιά και οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το 10% των ανηλίκων δηλώνει δυστυχισμένο. Κι αυτό διότι ακόμη κι αν έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά αγαθά -από την τελευταία Μπάρμπι μέχρι το πιο σύγχρονο ηλεκτρονικό παιχνίδι- οι μικροκαβγάδες στο σπίτι, πολύ συχνά αποτέλεσμα του εργασιακού άγχους των γονιών και της μεταφοράς έντασης από το σπίτι στο γραφείο, διαλύουν τον κόσμο τους.
Ισως η γονεϊκή προσπάθεια για την εξασφάλιση της ευτυχίας των παιδιών να πρέπει να είναι διαφορετική. Ισως οι γονείς να πρέπει να προσεγγίσουν με περισσότερες επιφυλάξεις την κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού. Πιθανώς να πρέπει να αντιληφθούν ότι τα ταξίδια στην Ντίσνεϊλαντ μπορεί να ευχαριστούν για λίγο, αλλά δεν μπορούν να γεφυρώσουν τη γονεϊκή έλλειψη από το σπίτι τις υπόλοιπες 360 ημέρες του χρόνου. Ολα τα παιχνίδια, όσο φανταχτερά κι αν είναι, παλιώνουν και σπάνε.
Αν καταλάβουμε ότι αυτά που μας κάνουν εμάς δυστυχείς, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η έλλειψη ψυχικής ηρεμίας, τελικά τραυματίζουν τα παιδιά μας, τότε θα κατανοήσουμε ότι όσα κι αν κάνουμε, δεν αρκούν. Ισως κάποια στιγμή να μπορέσουμε να δούμε ότι όλα αυτά τα υλικά αγαθά με τα οποία φορτώνουμε τα παιδιά μας τελικά τους στερούν το πιο σημαντικό απ’ όλα, τη γονεϊκή παρουσία. Μόνον τότε θα βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες στη ζωή μας.
«Χρειαζόμαστε δημιουργούς και όχι καταναλωτές καινοτομίας» δήλωσε την Τρίτη η Αννα Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση «Ημέρα Καινοτομίας» που διοργάνωσε για τέταρτη συνεχή χρονιά η Microsoft Ελλάς, αυτή τη φορά με θέμα την αξιοποίηση της καινοτομίας στην εκπαίδευση.
Η υπουργός Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, κεντρική ομιλήτρια στην ημερίδα του Κέντρου Καινοτομίας της Microsoft, έδωσε το στίγμα όσον αφορά στη στάση της Πολιτείας για με την ένταξη της καινοτομίας στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια: «Το σύνθημα “Χρειαζόμαστε δημιουργούς και όχι καταναλωτές καινοτομίας” νομίζω, ότι μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να αποδώσει την αλλαγή που χρειαζόμαστε στην κοινωνία μας και στο αναπτυξιακό μοντέλο μας. Η σημασία της καινοτομίας, η ικανότητα δημιουργίας, διάδοσης και αξιοποίησης της γνώσης αναγνωρίζεται, πλέον, σήμερα, ως η βασική προϋπόθεση απόκτησης ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος» ανέφερε.
Οι δηλώσεις αποκτούν ιδιαίτερη σημασία δεδομένου ότι η Ελλάδα κινείται κάτω από το μέσο όρο των 27 χωρών-μελών της ΕΕ, σύμφωνα με τον «Ελληνικό Χάρτη Καινοτομίας», μιας επιστημονικής έρευνας που πραγματοποιήθηκε υπό την εποπτεία του Δρ. Δημήτρη Δενιόζου από το Κέντρο Καινοτομίας και επιχειρεί να καταγράψει την πορεία την ανάπτυξη και αξιοποίηση της καινοτομίας στην Ελλάδα.
Καμιά φορά -σπάνια είναι αλήθεια- στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο φτάνουν κι ευχάριστες ειδήσεις. Οπως αυτή για το Γυμνάσιο Κάτω Νευροκοπίου που φαίνεται ότι έχει κέφια στο μάθημα της λογοτεχνίας και δε φοβάται να το δείξει. Οι μαθητές αξιοποιούν τις σύγχρονες τεχνολογίες για να ταξιδέψουν στην ποίηση. Θα τους βρείτε στο facebook να συζητούν για τις δημιουργίες τους… Ισως κάπου εδώ ήταν η αρχή των…
Μια άκρως αποκαλυπτική έρευνα που πραγματοποίησε το ινστιτούτο PewThe New York Times
Ενιωσα μεγάλη έκπληξη όταν η μόλις δύο ετών κόρη μου έδειξε το Kindle μου και είπε «το βιβλίο του μπαμπά». Ενα παιδί, που μόλις άρχισε να μιλάει, αποκάλυψε το πελώριο χάσμα που μας χωρίζει από τους νεότερους. Αναγνώρισε το Kindle ως το μέσο που θα αντικαταστήσει τα έντυπα. Η ηλεκτρονική συσκευή είναι δική μου, αλλά ακόμα δεν έχω εξοικειωθεί με την ιδέα. Η ζωή μας, ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό, θα διαμορφωθεί από τις νέες τεχνολογίες, όπως το Kindle, ο νέος υπολογιστής της Apple, και τα υπερ-έξυπνα κινητά τηλέφωνα. Το παιδί μου θα γνωρίσει τον κόσμο από τα ηλεκτρονικά βιβλία, τις βιντεοδιασκέψεις μέσω Skype και τα παιχνίδια που μπορεί ακόμα και σήμερα να παίξει στο iphone. Σίγουρα θα δει τον κόσμο πολύ διαφορετικά από τους γονείς της.
Τα δεκάχρονα
Ομως, ακόμα και για δεκάχρονα παιδιά αυτή η τεχνολογία είναι καινούργια. Πιστεύω ότι η γενιά της κόρης μου θα διαφέρει ακόμα και από αυτούς που την περνούν μόλις λίγα χρόνια. Και οι ερευνητές υποστηρίζουν πως η τεχνολογία, που εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, θα δημιουργήσει μικροχάσματα γενεών. Κάθε ηλικιακή ομάδα επηρεάζεται διαφορετικά από τα νέα τεχνολογικά εργαλεία στα οποία έχει πρόσβαση τα πιο κρίσιμα χρόνια της ανάπτυξής της. Οι νεότεροι θα έχουν παράξενες προσδοκίες από τον κόσμο. Το τρίχρονο παιδί είναι τόσο εξοικειωμένο με την οθόνη αφής του iphone, ώστε όποτε πλησιάζει φορητό κομπιούτερ, θα προσπαθεί να το θέσει σε λειτουργία ακουμπώντας τα δάκτυλά του πάνω στη οθόνη. Από την άλλη, όταν η τετράχρονη ανιψιά μου έλαβε ως δώρο Xριστουγέννων ένα Zhou Zhou χάμστερ, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι είναι ένα ρομπότ με ικανότητες αποφυγής εμποδίων. «Οχι», μου απάντησε με βεβαιότητα, «είναι ζωάκι». Αυτές οι μικροδιαφορές ανάμεσα στις γενιές είναι πιο ορατές στην επικοινωνία και στις επιλογές διασκέδασης των διαφόρων ηλικιακών ομάδων. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε πέρυσι το ινστιτούτο Pew, οι έφηβοι στέλνουν περισσότερα μηνύματα από τους 20άρηδες (68% έναντι 59%) και παίζουν περισσότερο παιχνίδια στο Ιντερνετ (78% έναντι 50%).
Ο δρ Μιζούκο Ιτο του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Μελετών υποστηρίζει ότι παιδιά που παίζουν περισσότερες ώρες ιντερνετικά παιχνίδια, όπως π. χ. το Club Penguiκαι το Moshi Monsters, δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν ανάμεσα στους φίλους του Διαδικτύου και τους πραγματικούς τους. Η κοινωνική επαφή μέσω του Ιντερνετ είναι γι’ αυτά εξίσου ευχάριστη με την πραγματική. Γενικά συμμετέχουν ενεργά σε δραστηριότητες που τα διασκεδάζουν.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα παιδιά είναι πιο δημιουργικά από τις παλιότερες γενιές και ότι δεν γίνονται εύκολα στόχοι των διάφορων διαφημιστικών εκστρατειών.
Μια ακόμα σημαντική διαφορά είναι ότι τα μικρότερα παιδιά μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από τον δόκτορα Ρόζεν δείχνουν ότι παιδιά ηλικίας από 16 έως 18 ετών μπορούν να κάνουν ακόμα και επτά διαφορετικά πράγματα την ίδια στιγμή. Eίναι πολύ αμφίβολο εάν η νεότερη γενιά θα καταφέρει να εστιάσει το ενδιαφέρον της σε ένα μόνον πράγμα, όπως π. χ. στα μαθήματα…
Η «γενιά του Διαδικτύου» και η «γενιά i»
Ο καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας Λάρι Ρόζεν, συγγραφέας του βιβλίου «Κατανοώντας τη γενιά i και τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει», υποστηρίζει ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε αυτή που αποκαλεί «γενιά του Διαδικτύου» (που γεννήθηκε τη δεκαετία του 1980) και τη «γενιά i», που γεννήθηκε μετά το 1990.
Η γενιά του Διαδικτύου, που σήμερα είναι 20 ετών, δαπανά τουλάχιστον δύο ώρες την ημέρα να μιλάει στο τηλέφωνο και εξακολουθεί να χρησιμοποιεί κατά κόρον το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
Αντίθετα, η «γενιά i» (τα μικρότερα αδέλφια όσων ανήκουν στη γενιά του Διαδικτύου) δαπανά περισσότερο χρόνο στέλνοντας μηνύματα, αντί να μιλάει στο τηλέφωνο, δεν παρακολουθεί τηλεόραση και επικοινωνεί μέσω των δικτύων instant messenger.
O δρ Ρόζεν πιστεύει ότι οι νεότερες γενιές, σε αντίθεση με τους παλιότερους, είναι πολύ πιο ανυπόμονες και περιμένουν να λάβουν άμεση απάντηση σε οποιοδήποτε αίτημά τους. «Αυτά τα παιδιά θέλουν να λάβουν άμεσα απαντήσεις από τους δασκάλους και τους καθηγητές τους, επειδή ακριβώς αυτή την εμπειρία έχουν όσο μεγαλώνουν. Επρεπε να μοιάζουν με τα μεγαλύτερα αδέλφια τους, αλλά τελικά είναι διαφορετικοί άνθρωποι».
Κάθε φορά που οι εκπαιδευτικοί δείκτες επιχειρούν να αποτυπώσουν το φαινόμενο της πρόωρης σχολικής εγκατάλειψης, επανέρχεται στο προσκήνιο η ανεκπλήρωτη υπόσχεση της νεωτερικής παράδοσης για εκπαίδευση σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως.
Παρ’ όλο, λοιπόν, που οι δυτικές κοινωνίες έχουν κατορθώσει να νομοθετήσουν την τυπική ισότητα ευκαιριών στην πρόσβαση στις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ένα βαθύ χάσμα ανοίγεται ανάμεσα σε αυτούς που διαβαίνουν επιτυχώς τα σκαλοπάτια της εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας και εκείνους για τους οποίους οι πόρτες του εκπαιδευτικού συστήματος κλείνουν οριστικά. Την ίδια στιγμή, ενώ όλοι μιλούν για την ποιότητα, την εκπαιδευτική αποτελεσματικότητα, τις καινοτομίες, την κουλτούρα και τον πολιτισμό του ψηφιακού μέλλοντος, κάποιες χιλιάδες παιδιά και έφηβοι αποχωρούν αθόρυβα από τις αίθουσες και τα σχολικά προαύλια, ακολουθώντας σιωπηλά μια νομοτελειακή πορεία υποταγής σε ένα σκληρό κοινωνικό πεπρωμένο: την πρόωρη απομάκρυνσή τους από το προστατευμένο περιβάλλον του σχολείου.
Οι δείκτες της πρόωρης σχολικής εγκατάλειψης στην Ευρώπη
Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος της πρόωρης σχολικής εγκατάλειψης βρίσκεται στο 14,8%. Οι χώρες οι οποίες τον υπερβαίνουν κατά πολύ είναι η Τουρκία (47,6%), η Μάλτα (37,6%), η Πορτογαλία (36,3), η Ισπανία (31%) και η Ισλανδία (29,8%). Στις χαμηλότερες θέσεις με ποσοστά αισθητά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο βρίσκονται χώρες όπως η Σλοβενία (4,3%), η Πολωνία (5%), η Τσεχία (5,5%), η Σλοβακία (7,2%), η Φινλανδία (7,9%). Να σημειωθεί επίσης ότι χώρες με ισχυρά εκπαιδευτικά συστήματα, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία, η Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, την επταετία 2000-2007 δείχνουν να σταθεροποιούνται ανάμεσα στο 12% και 13%. Παρ’ όλα αυτά, η Ε.Ε δεν κρύβει την ανησυχία της για την πρόωρη απομάκρυνση των νέων από την εκπαίδευση και την κατάρτιση, αφού όλο το μεταρρυθμιστικό σχέδιο της Συνθήκης της Λισαβόνας θεμελιώνεται στην ανάδειξη της ανταγωνιστικότητας μέσω της κοινωνίας της γνώσης. Ηδη τον Απρίλιο του 2008, στο πλαίσιο συνεδρίασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους δείκτες και τους στατιστικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης (SCIB), συζητήθηκε εκτενώς το ζήτημα της αποτύπωσης ενός φαινομένου που αφορά τη διεύρυνση μιας κατηγορίας εφήβων που βρίσκονται «εκτός» θεσμικού πλαισίου εκπαίδευσης, κατάρτισης ή απασχόλησης.
«Neets» ή αλλιώς οι νέοι outsiders
Πρόκειται για το φαινόμενο των Neets (Young People – Not in Education, Employment or Training, δηλαδή Νέοι εκτός Εκπαίδευσης, Απασχόλησης ή Κατάρτισης) αφού μόνο στην Αγγλία υπολογίζεται ότι πάνω από 200.000 έφηβοι ηλικίας 16-18 ετών βρίσκονται εκτός επίσημου συστήματος εκπαίδευσης, κατάρτισης ή απασχόλησης. Πρόκειται ουσιαστικά για τους σύγχρονους outsiders της ζωής, αφού οι νέοι αυτοί εμφανίζονται ως «απόντες» από αυτές τις θεμελιακές θεσμικές περιοχές.
Και για να είμαστε πιο ακριβείς στην ερμηνεία μας, η απουσία αυτή δεν αποτελεί μια προσωπική «επιλογή» που συνιστά τη συγκρότηση ενός συνειδητοποιημένου κινήματος νέων, το οποίο απαρνιέται την εκπαίδευση και την κατάρτιση για να χαρεί «το δικαίωμα στην τεμπελιά». Αντίθετα, η «επιλογή» των νέων αυτών να μείνουν εκτός θεσμών στην ηλικία των 15 ερμηνεύεται ως αδυναμία και αποτυχία του κυρίαρχου συστήματος αξιών να συγκρατήσει, να εμπνεύσει και να νοηματοδοτήσει την κοινωνική τους διαδρομή, δείχνοντάς τους πρόωρα και βιαστικά την έξοδο προς τη σκληρή αρένα της πραγματικότητας. Ομως με τι ηθικά, γνωστικά και αξιακά εργαλεία θα μπορέσουν τα παιδιά αυτά να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής, όταν δεν έχει ολοκληρωθεί η ενηλικίωσή τους μέσα στο ασφαλές πολιτισμικό περιβάλλον του σχολείου; Αναμφίβολα, η ευπαθής αυτή κοινωνική ομάδα αποτελεί την πλέον κατάλληλη «πρώτη ύλη» για τη απώθησή της σε ένα σύγχρονο κοινωνικό περιθώριο, δίπλα στις άλλες ομάδες των κοινωνικά αποκλεισμένων, που οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές ανισότητες δημιουργούν διαχρονικά σε καθημερινή βάση.
Διαβάζω ότι σύμφωνα με μια πανευρωπαϊκή έρευνα για τα ΜΜΕ οι αναγνώστες και οι θεατές αγαπούν περισσότερο τις αρνητικές ειδήσεις και τις ιστορίες βίας και καταστροφής. Αναρωτιέμαι γιατί μια είδηση για κάποιον που βοηθά τον διπλανό του να ζήσει αξίζει λιγότερα από μια είδηση για κάποιον που στέλνει κάποιον άλλον στον άλλο κόσμο. Πολύ απλά, απαντούν τα «ιερά βιβλία» της δημοσιογραφίας: οι ειδήσεις είναι εξαιρετικά γεγονότα. Η γνωστή θεωρία για την κυρία που δαγκώνει τον σκύλο. Ο δημοσιογράφος είναι σαν τον γιατρό. Απευθύνεσαι σε αυτόν για να του πεις τι δεν πάει καλά. Μόνο που συχνά αυτός ο γιατρός δεν νοιάζεται για τη θεραπεία της νόσου. Οι δυνατοί και η εξουσία επιθυμούν να υπάρχουν μόνο καλές ειδήσεις. Έζησα σε ένα καθεστώς όπου απαγορεύονταν οι κακές ειδήσεις, ενώ η δυστυχία κυριαρχούσε στην πραγματική ζωή. Τώρα, στις δημοκρατίες όπου ζούμε, φαίνεται πως συμβαίνει το αντίθετο. Το καλό σπάνια βρίσκει χώρο. Και όταν βρίσκει μετατρέπεται σε δακρύβρεχτη ιστοριούλα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, πάντως, τουλάχιστον για εμάς που κυκλοφορούμε στην πόλη με λεωφορεία: μερικές φορές η πραγματικότητα είναι καλύτερη από αυτή που περιγράφουν τα μίντια, άλλες φορές χειρότερη.
Υπάρχουν λιγότεροι δολοφόνοι και ληστές στους δρόμους της πόλης από ό,τι περιγράφεται σε ένα δελτίο ειδήσεων. Υπάρχουν περισσότερες σκοτεινές περιοχές, ειδικά στον κόσμο του χρήματος, από αυτό που φωτίζουν οι «δάδες της ενημέρωσης». Το κακό είναι ότι, ως δημοσιογράφος, νιώθω πως είμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να αφηγούμαστε το καλό και το κακό. «Πουλάμε» αγωνία σε «μαστουρωμένους», που απαιτούν όλο και μεγαλύτερη δόση. Η πλειονότητα του κοινού, νομίζω, έχει εθιστεί τόσο ώστε δεν είναι καν σε θέση να εκτιμήσει την καλή ενημέρωση. Είναι δύσκολο πλέον να βρεις ποιος άρχισε πρώτος και γιατί. Είμαστε μαριονέτες και πλάστες μαριονετών ταυτόχρονα. Διαβάζοντας, π.χ., τα σχόλια των αναγνωστών στην εφημερίδα στην οποία γράφω, μερικές φορές με σοκάρει ο κυνισμός που συναντώ. Καθρέφτης, ίσως, μιας αναγνωστικής νοοτροπίας που μιμείται με τον χειρότερο τρόπο την κυριαρχούσα μιντιακή νοοτροπία. Παρ΄ όλα αυτά, καλές και κακές ειδήσεις δεν υπάρχουν. Υπάρχει ο τρόπος προσέγγισης. Γιατί η δημοσιογραφία είναι προπαντός τέχνη. Γιατί όμως κάθησα και τα έγραψα όλα αυτά; Ίσως επειδή τις προάλλες έλαβα ένα μήνυμα από φίλο μου στην Αμερική, που με ρωτάει πανικόβλητος τι γίνεται στην Ελλάδα. Η εικόνα που μεταδίδουν τα μίντια για την πραγματικότητα όπου ζω, είναι τόσο ζοφερή ώστε τρομάζει κάποιον που ζει στην Αμερική. Τι να του γράψω; Του γράφω πως τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά σήμερα, Καθαρά Δευτέρα, τα παιδάκια πέταξαν χαρταετούς. Όταν βγήκα από το σπίτι μου για να τρέξω στο άλσος, είδα δυο ερωτευμένους να φιλιούνται στη γωνία, κάτω από τις κρεμασμένες εφημερίδες που μιλούν για ενδεχόμενη χρεοκοπία. Του γράφω ότι θα την παλέψουμε και ελπίζω πως στην κακή στιγμή οι Έλληνες θα βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους. Το πείσμα και την ελπίδα, άλλωστε, για μια κακή μέρα τα χρειαζόμαστε. Του γράφω ότι η πραγματικότητα είναι πάντα πιο γενναιόδωρη και απρόβλεπτη από τις ειδήσεις και τις προβλέψεις των ΜΜΕ…
Στα πλαίσια του προγράμματος επιμόρφωσης Β΄επιπέδου παράγεται υλικό υποστηρικτικό της διδασκαλίας. Αυτό μάλιστα αξιολογείται κατά τη διάρκεια της πιστοποίησης. Από την άλλη φαίνεται ότι έχουμε μία ένδεια σε υλικό στην Εκπαιδευτική Πύλη. Δεν είναι απλό να καταλήγει όλο αυτό το υλικό -το αξιολογημένο- στην Πύλη του ΥΠΕΠΘ ώστε να αξιοποιείται από όλους τους διδάσκοντες; Οπως φαίνεται δεν είναι, γιατί διάγουμε ήδη την τρίτη περίοδο της επιμόρφωσης κι ακόμα συζητάμε τρόπους οργάνωσης του υλικού σε ειδικό χώρο του δικτυακού τόπου της επιμόρφωσης Β΄επιπέδου. Οταν όμως κάποτε λήξει αυτό το πρόγραμμα όλες αυτές οι εργασίες θα πέσουν στη μαύρη τρύπα των ελληνικών προγραμμάτων ΤΠΕ. Που είναι σήμερα οι εργασίες που είχαν παραχθεί στα πλαίσια της Οδύσσειας; Θα μου πείτε είναι ξεπερασμένες κι ως εκ τούτου μη αξιοποιήσιμες. Κι όμως για ερευνητικούς λόγους είναι κρίμα όλα αυτά να χάνονται.
«Κοίτα να δεις», σκεφτόμαστε ανακαλύπτοντας παλιές φωτογραφίες των γονιών μας καταχωνιασμένες συνήθως σε κάποιο συρτάρι. «Κοίτα να δεις…» Η «ανακάλυψη» αυτή δεν είναι απλή υπόθεση, είναι ξεβόλεμα. Ποιος θέλει να ξέρει ότι ήταν κάποτε και οι γονείς του το ίδιο νέοι και τρελοί με αυτόν; Με ανησυχίες, μύχιες σκέψεις, προσωπικά όνειρα, απογοητεύσεις; Να ξέρει, με λίγα λόγια, ότι… υπήρχαν και πριν από αυτόν; Ως γονείς τούς μάθαμε, ως γονείς τούς εμπιστευόμαστε! Γι’ αυτό, η θέση αυτών των φωτογραφιών είναι πίσω στο συρτάρι!
Ευτυχώς, δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Ο Αμερικανός Ελιοτ Γκλέιζερ είδε κάτι ανακουφιστικό σε αυτές τις φωτογραφίες. Ανακάλυψε ότι «πριν από τα τσαντάκια στη μέση και τις συναυλίες του Αντρέα Μποτσέλι, οι γονείς μας υπήρξαν κάποτε ανέμελοι, μοδάτοι και υπέροχοι». Ανέβασε, λοιπόν, τις φωτογραφίες των δικών του σε ένα μπλογκ με τίτλο «Οι γονείς μου ήταν υπέροχοι» (myparentswereawesome. tumblr. com) και κάλεσε όλους εμάς να συνεισφέρουμε με το δικό μας «υλικό». Μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες φωτογραφίες από κάθε γωνιά του κόσμου από «γονείς» σε νεαρή ηλικία – λες και γλίστρησαν από μια ρωγμή σε ένα τεράστιο, παγκόσμιο συρτάρι.
«Οταν έπεσα κατά τύχη πάνω σε αυτό το blog», λέει στην «Κ» ο 37χρονος Νατ Κυριάκης, «το βρήκα συναρπαστικό. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν πως οι γονείς μας ζούσαν μια πολύ διαφορετική ζωή προτού γεννηθούμε. Ηταν νέοι με όνειρα, με σχέδια για το μέλλον, ίσως μάλιστα και με μια δόση τρέλας και ανεμελιάς, που σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη. Σε αρκετές από αυτές τις παλιές φωτογραφίες, μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχαμε ούτε καν ως σκέψη. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν ότι μπορούμε και πρέπει να πετάξουμε τα βάρη και το “παθητικό” που συνήθως κουβαλάμε στις σχέσεις με τους γονείς μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε την κακή συνήθεια να αντιμετωπίζουμε τους γονείς μας αποκλειστικά μέσα από την ενδοοικογενειακή σχέση μας. Είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι σαν κι εμάς και μετά γονείς. Ολα αυτά έχουν και μία ψυχοθεραπευτική ιδιότητα αν το καλοσκεφτούμε».
Οι γονείς των σημερινών 30άρηδων ήταν φυσικά εκπρόσωποι της περήφανης γενιάς των παιδιών των λουλουδιών, των baby boomers – ζούσαν έτσι κι αλλιώς σε συναρπαστικές εποχές. «Ανθρωποι που σήμερα μας εκνευρίζουν μερικές φορές με τη συντηρητικότητά τους ή την απάθειά τους απέναντι στα προβλήματα, ήταν κάποτε πολύ πιο μπροστά απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Ως “baby boomers”, η γενιά των γονιών μας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, σε μια εποχή έντονων κοινωνικών ανατροπών κι ενός γενικότερου προβληματισμού. Αρα τελικά, αυτός ο μεγάλος θαυμασμός που νιώθαμε για τους γονείς μας όταν ήμαστε μικρά παιδιά δεν έπρεπε ποτέ να χαθεί…».
Και όμως, υπάρχει μια χώρα στην οποία τα σχολεία δουλεύουν ακατάπαυστα. Οι μαθητές δεν σταματούν ούτε στιγμή, οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται συνεχώς μαζί τους, είτε διδάσκοντας, είτε απασχολούμενοι στα γραφεία των σχολείων. Αργίες; Διακοπές Χριστουγέννων ή Πάσχα; Αγνωστες λέξεις! Για απώλεια μαθημάτων λόγω καταλήψεων, ούτε λόγος…
Αυτή η χώρα που αποτελείται από μαθητές και εκπαιδευτικούς-μυρμήγκια, δεν είναι άλλη από την Ελλάδα του σχολικού έτους 2005-2006, όπως την παρουσίασε η τότε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας στο Διεθνές Δίκτυο Εκπαιδευτικών Δεικτών του ΟΟΣΑ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που επεξεργάστηκε το υπουργείο Παιδείας και έχει στα χέρια της η «Κ.Ε.», έγιναν «λάθη» στον υπολογισμό των εκπαιδευτικών-διδακτικών εβδομάδων, στον αριθμό των ωρών υποχρεωτικής παραμονής των εκπαιδευτικών στα σχολεία, στον αριθμό των διδακτικών ωρών ενός εκπαιδευτικού ημερησίως κ.λπ. Με άλλα λόγια, «greek statistics» και στην… παιδεία.
Οι διαφορές προέκυψαν όταν φέτος το υπουργείο, για να στείλει τα στοιχεία στον ΟΟΣΑ του σχολικού έτους 2007-2008 (σύμφωνα με τις υποδείξεις και τα έντυπα του Οργανισμού και βάσει νόμων, διατάξεων, εγκυκλίων και των Προεδρικών Διαταγμάτων που ισχύουν στη χώρα), έκανε συγκρίσεις με την τελευταία φορά (κατά τη σχολική χρονιά 2005-2006) που είχαμε ξαναστείλει στοιχεία στον διεθνή οργανισμό. Παρατηρήθηκαν μεγάλες αποκλίσεις, οι οποίες δύσκολα μπορούν να δικαιολογηθούν.
Ως διά μαγείας, όλοι οι δείκτες δείχνουν ότι στη χώρα μας, όχι μόνο τα σχολεία λειτουργούν συνεχώς, αλλά έχει εξαφανιστεί και το φαινόμενο της μαθητικής διαρροής που μαστίζει τη βασική εκπαίδευσή μας, αφού εμφανίζεται ότι όλα τα Ελληνόπουλα από επτά έως δεκαπέντε ετών φοιτούν στα σχολεία, σε ποσοστό σχεδόν 100%.
Και ο στόχος; Σύμφωνα με στελέχη του υπουργείου Παιδείας πρόκειται για επικοινωνιακό τρικ: Τα στοιχεία αυτά δημοσιεύονται κάθε Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο από τον διεθνή οργανισμό και τυγχάνουν μεγάλης απήχησης εγχώριο και ξένο τύπο.
Φυσικά κανείς υπεύθυνος συλλογής στοιχείων που υπέβαλε αυτά τα στοιχεία στον υπουργό για έγκριση δεν μετακινήθηκε από τη θέση του. Το αντίθετο θα ήταν είδηση.
Ας υποθέσουμε ότι ο πλανήτης πλήττεται από μια καταστροφή η οποία δεν είναι τόσο κατακλυσμιαία ώστε να τον καταστρέψει ολοσχερώς. Πολλά κτίρια παραμένουν ανέπαφα και αρκετοί άνθρωποι επιζούν για να ανοικοδομήσουν τον πολιτισμό ύστερα από μερικές δεκαετίες ή αιώνες. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα καταρρέει ή ότι ένας καινούργιος ιός σκοτώνει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ή ότι μια ηλιακή καταιγίδα καταστρέφει το δίκτυο ηλεκτροδότησης της Βόρειας Αμερικής. Ή ας υποθέσουμε ότι επέρχεται μια αργή παρακμή εξαιτίας της ανόδου του κόστους της ενέργειας και των περιβαλλοντικών καταστροφών. Η αυξανόμενη πολυπλοκότητα και αλληλεξάρτηση της κοινωνίας καθιστά τον πολιτισμό μας όλο και πιο ευάλωτο απέναντι σε τέτοιου είδους γεγονότα.
Οποια και αν είναι η αιτία, αν κοβόταν το ρεύμα που τροφοδοτεί τις τράπεζες και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές όπου αποθηκεύεται μεγάλο μέρος της ανθρώπινης γνώσης και οι άνθρωποι σταματούσαν να συντηρούν αυτά τα μηχανήματα και τα κτίρια που τα στεγάζουν ενώ τα εργοστάσια έπαυαν να παράγουν καινούργια τσιπς και δίσκους, για πόσο καιρό θα επιζούσε η γνώση μας; Πόση από αυτήν θα μπορούσαν να ανασύρουν οι επιζήσαντες των καταστροφών τις επόμενες δεκαετίες ή αιώνες;
Το φιάσκο Fogbank
Ακόμη και χωρίς μια μεγάλη καταστροφή, η απώλεια της γνώσης αποτελεί ήδη πρόβλημα. Παράγουμε περισσότερες πληροφορίες από ποτέ και τις αποθηκεύουμε σε όλο και πιο βραχύβια μέσα. Μεγάλο μέρος αυτών που χάνονται δεν είναι ουσιώδη- οι μελλοντικές γενιές μάλλον θα τα καταφέρουν και χωρίς τις οικογενειακές φωτογραφίες και τα βίντεο που χάσατε όταν «πέθανε» ο σκληρός δίσκος σας-, κάποια όμως είναι. Το 2008, για παράδειγμα, μαθεύτηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν «ξεχάσει» πώς να κατασκευάζουν ένα μυστικό συστατικό για κάποιες πυρηνικές κεφαλές ονόματι Fogbank. Αρχεία δεν είχαν κρατηθεί και το προσωπικό που είχε αναμειχθεί είχε συνταξιοδοτηθεί ή είχε φύγει από την αρμόδια υπηρεσία. Το φιάσκο κατέληξε στην αύξηση του κόστους ενός προγράμματος εκσυγχρονισμού των πυρηνικών κεφαλών κατά 69 εκατ. δολάρια (50,33 εκατ. ευρώ).
Αν το ρεύμα κοπεί για παρατεταμένη περίοδο, η κληρονομιά της ανθρωπότητας θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον σκληρό δίσκο, την τεχνολογία που αυτή τη στιγμή επιτελεί τον ρόλο της ηλεκτρονικής μνήμης της κοινωνίας μας. Τα πάντα, από τις τελευταίες σαρώσεις γονιδιωμάτων ως τα κυβερνητικά και τραπεζικά αρχεία ή τις προσωπικές μας πληροφορίες, είναι αποθηκευμένα σε σκληρούς δίσκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται σε αίθουσες γεμάτες με ηλεκτρονικούς υπολογιστές γνωστές ως κέντρα δεδομένων.
Οχι τόσο σκληρός για να πεθάνει…
Οι σκληροί δίσκοι δεν προορίζονταν ποτέ για μακροχρόνια αποθήκευση εφόσον δεν έχουν υποβληθεί σε τεστ για την εκτίμηση της διάρκειας ζωής τους όπως τα CD. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει πόσο θα κρατήσουν. ΟΚέβιν Μιούρελ, μέλος της διοίκησης του Εθνικού Μουσείου Πληροφορικής της Βρετανίας, άνοιξε πρόσφατα ξανά έναν σκληρό δίσκο των 456 megabyte ο οποίος είχε τεθεί εκτός λειτουργίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980.«Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να πάρουμε τα δεδομένα» λέει.
Οι σύγχρονοι σκληροί δίσκοι όμως μπορεί να μην έχουν τόσο καλές επιδόσεις. Η πυκνότητα αποθήκευσης σε αυτούς είναι σήμερα μεγαλύτερη των 200 gigabits ανά τετραγωνική ίντσα και αυξάνεται ταχέως. Αν και διαθέτουν εξελιγμένα συστήματα για να αντισταθμίζουν την κατάρρευση μικρών τμημάτων τους, σε γενικές γραμμές όσο περισσότερα bits δεδομένων στριμώχνει κανείς σε ένα υλικό τόσο περισσότερα θα χάσει αν ένα τμήμα του φθαρεί ή καταστραφεί. Επιπλέον μια διαδικασία φθοράς η οποία δεν θα επηρέαζε ιδιαίτερα ένα μεγάλης κλίμακας τμήμα μπορεί να καταστρέψει ολοσχερώς ορισμένα τμήματα μικρότερης κλίμακας.«Ολα είναι ανοιχτά με τους σύγχρονους δίσκους. Δεν θα ξέρουμε προτού περάσουν 20 χρόνια»λέει ο κ. Μιούρελ.
Τα πιο σημαντικά δεδομένα αποθηκεύονται σε εφεδρικά αντίγραφα σε μέσα όπως οι μαγνητοταινίες ή οι οπτικοί δίσκοι. Δυστυχώς πολλά από αυτά τα μέσα δεν μπορούν να διαρκέσουν ούτε πέντε χρόνια, λέει οΤζο Ιράσι, ο οποίος μελετά την αξιοπιστία των ψηφιακών μέσων στο Καναδικό Ινστιτούτο Συντήρησης της Οτάβα. Τα τεστ «ταχείας γήρανσης» που διενεργεί δείχνουν ότι οι πιο σταθεροί οπτικοί δίσκοι είναι τα εγγράψιμα CD με μια στρώση χρυσού και μια στρώση βαφής φθαλοκυανίνης.«Αν προτιμήσετε αυτόν τον δίσκο και τον γράψετε καλά,νομίζω ότι μπορεί να κρατήσει 100 χρόνια»λέει.«Αν προτιμήσετε κάτι άλλο,υπολογίστε πέντε ως δέκα χρόνια».
Φλασάκια μιας χρήσεως
Τα όλο και πιο διαδεδομένα «φλασάκια» μνήμης είναι ακόμη λιγότερο ανθεκτικά. Το πόσο μπορούν να διατηρήσουν τα δεδομένα δεν είναι βέβαιο, εφόσον δεν έχουν γίνει ανεξάρτητα τεστ, ένας κατασκευαστής όμως προειδοποιεί τους χρήστες να μην τα εμπιστεύονται για περισσότερο από δέκα χρόνια. Αν και μερικές νέες τεχνολογίες μνήμης μπορούν να είναι πιο σταθερές από τα φλας, το ενδιαφέρον εστιάζεται περισσότερο στην ενίσχυση της ταχύτητας και της χωρητικότητας παρά στη σταθερότητα. Βεβαίως οι συνθήκες αποθήκευσης των μέσων μπορεί να αποβούν πιο σημαντικές από τη σταθερότητά τους: οι δίσκοι που διατηρούνται σε ξηρό και δροσερό περιβάλλον αντέχουν πολύ περισσότερο από εκείνους που εκτίθενται στη ζέστη και στην υγρασία. Λίγα κέντρα δεδομένων έχουν όμως σχεδιαστεί ώστε να διατηρή σουν αυτές τις συνθήκες για πολύ καιρό αν το ρεύμα κοπεί. Πολλά βρίσκονται σε συμβατικά κτίρια, σε περιοχές ευάλωτες στις πλημμύρες ή στους σεισμούς. Και αν ο πολιτισμός καταρρεύσει, ποιος ξέρει τι χρήσεις θα βρουν οι στερημένοι από πόρους επιζήσαντες για τους παλιούς σκληρούς δίσκους;
Oι ημέρες που η τηλεόραση, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και το ραδιόφωνο κυριαρχούσαν στο τοπίο της ενημέρωσης έχουν περάσει. Τα τελευταία χρόνια το Ιnternet αποτελεί όλο και περισσότερο τον πρωταρχικό προορισμό για όσους θέλουν να ενημερωθούν για την επικαιρότητα και να πληροφορηθούν όσα συμβαίνουν στον κόσμο, κυρίως ανάμεσα στους νέους.
Οι αλλαγές που έχει επιφέρει στο τοπίο της ενημέρωσης το Ιnternet είναι κοσμογονικές. Οι δυνατότητες που παρέχει στους χρήστες για πληρέστερη πληροφόρηση από διαφορετικές πηγές, για συμμετοχή στην τελική διαμόρφωση της είδησης και για συνεχή επαφή με την επικαιρότητα, κάνουν την ενημέρωση μέσω αυτού μια διαδικασία ιδιαίτερα ελκυστική για τη νεότερη γενιά.
Με την τεχνολογική «συνάντηση» του Ιnternet και των κινητών τηλεφώνων τρίτης γενιάς, οποιοσδήποτε διαθέτει iΡhone κρατά στην παλάμη του ένα «μιντιακό περιβάλλον» προσαρμοσμένο στις προσωπικές του προτιμήσεις, με «αγαπημένους» προορισμούς που μπορεί να περιλαμβάνουν ειδησεογραφικά πρακτορεία, ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων και περιοδικών, συναθροιστές ειδήσεων, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά και ιστολόγια, φόρουμ και ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Με το «περιβάλλον» αυτό οι χρήστες είναι εν δυνάμει «σε επαφή» επί 24ώρου βάσεως.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Πρόσβαση στην ιστορία της Ελλάδας, με μία μόνο κίνηση στον υπολογιστή τους, από το σπίτι ή το γραφείο τους, αποκτούν όλοι οι πολίτες μέσω της νέας Ψηφιακής Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων.
Άρθρα (RSS)