Μέχρι στιγμής, η συμβολή της βιομηχανίας της πληροφορικής στη γένεση του κατακλυσμού του 2008 παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό. Οπως ακριβώς και οι απαρχές της σχέσης ανάμεσα στην επικοινωνιακή και την οικονομική σφαίρα.
Προκειμένου να αναχαιτίσει την κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’70, η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε νέα συστήματα υπολογισμού και επικοινωνίας ως εργαλεία «χωρο-χρονικής υποστήριξης»(2) -για να θυμίσουμε την έκφραση του Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Το θέμα ήταν, προπάντων, να γίνει επανασύνδεση με τα κέρδη, διοχετεύοντας τα κεφάλαια προς έναν τομέα που θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ανάπτυξη. Μαζικές επενδύσεις αρδεύουν τότε τις ΤΠΕ, εμφυσώντας στην κοινή γνώμη την ιδέα μιας χαρωπής μετάβασης προς τη νέα, χρυσή εποχή, με την επονομαζόμενη «κοινωνία της πληροφορίας».
Πρέπει, άραγε, να χαιρόμαστε που οι ΤΠΕ παραμένουν πόλος μεγέθυνσης; Κατά βάθος ο ψηφιακός καπιταλισμός αναπτύσσεται, όπως και οι προκάτοχοί του, μέσα σε περιόδους κρίσης. Οι οποίες επιφέρουν ταυτόχρονα ένα κοινωνικό φορτίο άνισα κατανεμημένο, νέους τρόπους κυριαρχίας, αλλά, ευτυχώς, και νέες δυνατότητες αντίστασης και ανοικοδόμησης.
Διαβάστε το άρθρο της Le Monde στην Ελευθεροτυπία
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.