Το δημόσιο σχολείο μοιάζει με πίθο των Δαναΐδων. Ο, τι πέφτει μέσα χάνεται. Μαθητές και εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να βράζουν σε ένα καζάνι συνεχούς πίεσης για υψηλές επιδόσεις και αβάστακτου φόρτου, προχειρότητας, αυθαίρετων εκπαιδευτικών μεθόδων, αδιαφορίας, το οποίο παράγει ημιμαθείς νέους. Χωρίς στέρεες γνώσεις, με φωτογραφημένα στον εγκέφαλο θέματα SOS, που λησμονούνται. Εξανίστανται οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. «Παραλαμβάνουμε αγράμματους!». Μα, πώς γίνεται οι μαθητές να λιώνουν στο διάβασμα, στα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα και να παραμένουν ακαλλιέργητοι; Κι όμως, γίνεται…Το σχολείο βρίσκεται από καιρό μπροστά σε νέες ανάγκες και νέες παγίδες, σε νέες αξίες και νέες εξαρτήσεις από την πολιτική και την οικονομία. Είναι σε κρίση ταυτότητας. Οι μαθητές, κουρδισμένοι παίκτες στο γήπεδο της ανταγωνιστικής κοινωνίας των μεγάλων, απλοί αριθμοί (βαθμοί), χωρίς αληθινή υπόσταση, χωρίς ουσιαστικό ελεύθερο χρόνο, υπό εκμετάλλευση –υλική και ηθική– από μια αδηφάγα και ευφάνταστη αγορά, συρρικνώνονται σε ασθμαίνουσες μηχανές απομνημόνευσης τυποποιημένης γνώσης.
Απόσπασμα από άρθρο της Τασούλας Καραΐσκάκη στην Καθημερινή
Άρθρα (RSS)