Terra Computerata

Η επανάσταση του αυτονόητου δεν θα ξεσπάσει, διότι πολύ απλά της έχει κλείσει το δρόμο το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, το οποίο το συναντάμε παντού και μάλιστα περιβεβλημένο το μανδύα της ελληνικής (εθνικής) ιδιαιτερότητας, ως κάτι αναγκαίο διότι «η Ελλάδα είναι μία ξεχωριστή περίπτωση καθότι έθνος ανάδελφον». Πάρτε για παράδειγμα την εκπαίδευση, τη μαζική προπανεπιστημιακή εκπαίδευση, θύματα της οποίας είναι όλα τα παιδιά της χώρας. Τι άλλο από αδιανόητο είναι να διδάσκονται τα Θρησκευτικά στο γυμνάσιο περισσότερες ώρες από τη Φυσική, τη Χημεία και τη Βιολογία; Στο Λύκειο, να προάγεσαι στην επόμενη τάξη έχοντας πάρει 5 στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Χημεία, τα Αρχαία, τα Νέα και την Ιστορία, χάρη στο 16 που πήρες στα Θρησκευτικά και στα Αγγλικά; Να τελειώνεις το σχολείο και να μην έχεις γράψει ούτε μία εργασία που να απαιτεί κάτι παραπάνω από μηχανική αντιγραφή;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να στριμώχνει το υπουργείο στο γυμνάσιο τη διδασκαλία της ισπανικής, της ρωσικής, της τουρκικής και δεν ξέρω και γω ποιας άλλης γλώσσας, για να απορροφηθούν στοιχειωδώς οι απόφοιτοι των αντίστοιχων πανεπιστημιακών τμημάτων, τη στιγμή που τα παιδιά δεν μαθαίνουν ούτε καν στοιχειώδη αγγλικά; Τι άλλο από αδιανόητο είναι να μας βομβαρδίζουν με όλες τις μπούρδες περί του ηλεκτρονικού βιβλίου και του διαδραστικού πίνακα, λες και το πρόβλημα είναι το γκατζετάκι και όχι τα προγράμματα σπουδών, το περιεχόμενο των βιβλίων, η απαξίωση της εκπαίδευσης;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να υπάρχουν καταθλιπτικοί εκπαιδευτικοί, που όλη μέρα ζουν μία κόλαση με τους μαθητές τους, αδυνατώντας να επιβιώσουν στην τάξη, χωρίς κανείς να τους αξιολογεί ή να τους βοηθάει;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών να δηλώνει ότι «έρχεται σχολείο για να μην πάρει απουσίες» και οι γονείς να διαμαρτύρονται για τις απεργίες όχι γιατί μειώνεται ο χρόνος εκπαίδευσης, αλλά διότι δεν έχουν τι να τα κάνουν όταν τα σχολεία είναι κλειστά;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να ξοδεύει μόνο η Νομαρχία Ανατολικής Αττικής € 17.950.000 κατά το 2010 για τη μεταφορά μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας από τα σπίτια τους στα σχολεία; Δεν μιλάμε για κάποια εσχατιά της ελληνικής επικράτειας, όπου χρειάστηκε να μεταφέρουμε τους μαθητές. Μιλάμε για τη μεταφορά με πούλμαν και ταξί από το Ντράφι στην Παλλήνη, από την Κακιά Σκάλα στην Κερατέα και από την Αγία Μαρίνα στα Καλύβια. Το ετήσιο κόστος είναι περίπου € 2.000 ανά μεταφερόμενο μαθητή ή αλλιώς γύρω στα € 25.000 για όλη τη μαθητική του ζωή (αν δεν χάσει καμία χρονιά). Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο μέσα σε τρία χρόνια (36 δόσεις) για τον καθένα τους, ή να τσοντάρουμε κάτι παραπάνω και να τους στείλουμε όλους σε ιδιωτικά που διαθέτουν πούλμαν.

Τι άλλο από αδιανόητο είναι τα σχολεία να μην έχουν γραμματέα αν και έχουν απίθανο όγκο γραφειοκρατικής δουλειάς, να έχουν διευθυντή που δεν μπορεί να αξιολογήσει τους υφισταμένους του, αλλά όμως έχει την υποχρέωση να είναι εκκαθαριστής αποδοχών και προσωπικά υπόλογος έναντι του ΙΚΑ για τις ασφαλιστικές εισφορές και για τα λογιστικά του σχολείου;

Τι άλλο από αδιανόητο είναι να υπάρχει μάθημα γυμναστικής χωρίς αποδυτήρια και χώρους άθλησης, να υπάρχει μάθημα μουσικής χωρίς αίθουσα ή όργανα, να υπάρχουν  τουαλέτες στις οποίες όμως κάθε πολιτισμένος άνθρωπος σιχαίνεται να πλησιάσει;

Στο σχολείο του αδιανόητου τι νόημα έχει να κάνουμε την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ; Να απαιτήσουμε δηλαδή καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, καλά εκπαιδευμένους και πληρωμένους, με κέφι να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα, ικανούς να αποτελέσουν το παράδειγμα για τους μαθητές τους, πρόθυμους να αξιολογηθούν και να αξιολογήσουν οι ίδιοι το έργο τους και όλα τα σχετικά; Να απαιτήσουμε μαθητές που απολαμβάνουν την παρουσία τους εκεί, βρίσκουν διέξοδο στη δημιουργικότητά τους, χαράζουν τους ατομικούς δρόμους προς τη γνώση, κοινωνικοποιούνται, επικοινωνούν;

athensvoice.gr

Νά΄ναι καλά ο Γιάννης. Ημουν μεσ-τη-μπίχλα όταν διάβασα το post του για την έρευνα του Παρατηρητηρίου για τη χρήση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση και αμέσως πήρα τα πάνω μου…

Αφού λοιπόν τα μπλογκ βοηθούν στη διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας κι έχοντας διαβάσει τα μηνύματα συμπαράστασης είπα να σας γράψω τι παίζει στο σχολείο μου.

Μόλις έμαθα στην αρχή της σχολικής χρονιάς ότι θα προχωρούσε η διανομή των λαπτοπ, κατάλαβα ότι θα επικρατήσει το χάος. Ως σεσημασμένη λοιπόν προσφέρθηκα να κάνω ένα πείραμα με τους μαθητές μου και να υποστηρίξουμε τις τάξεις με τα λαπτοπ προτείνοντας καθημερινά τρόπους αξιοποίησης.

Πρώτο εμπόδιο: οι συνάδελφοι. Ζήτησα κάποιες συγκεκριμένες τάξεις στην κατανομή μαθημάτων για να υλοποιήσω το πρόγραμμα. “Ωστε ζητάς εκδούλευση;” μου αντέτεινε η γλυκομίλητη συνάδελφος. “Θέλετε να το πείτε κι έτσι” της απάντησα, “το θέμα είναι ότι δεν το ζητώ για να φεύγω νωρίτερα από το σχολείο, ούτε γιατί βαριέμαι να διαβάσω καινούργια ύλη αλλά είναι κάτι που θα έχει προστιθέμενη αξία για πολλούς συναδέλφους και κυρίως μαθητές”.

Δεύτερο εμπόδιο: οι συνάδελφοι. Για να υλοποιήσω το πρόγραμμα χρειάζομαι πρόσβαση είτε στο βιντεοπροβολέα είτε στο σχολικό εργαστήριο. Και οι δύο αίθουσες είναι κατειλημμένες με τμήματα κατευθύνσεων. Κάθε φορά δημιουργείται αναστάτωση όταν πρέπει να μετακινηθούν τα τμήματα και να ανταλλάξουν αίθουσες. Κάθε φορά εισπράττω τα ευγενικά σχόλια των συναδέλφων. “Με σκοτώνεις… ουφ πάλι; είναι αναγκαίο; κτλ κτλ κτλ”

Τρίτο εμπόδιο: η διευθύντρια. Οταν την ενημέρωσα για τα σχέδια μου περιέπεσε σε κατάσταση σοκ. Να ζητήσουμε άδεια από τη διεύθυνση επέμεινε. “Μα γιατί να ζητήσω άδεια;” αντέτεινα. “Για να κάνω μάθημα με εποπτικά μέσα;  είναι σύμφωνο με τις οδηγίες διδασκαλίας των φιλολογικών μαθημάτων, δεν ξεφεύγω από το αναλυτικό πρόγραμμα, κλπ, κλπ.” “Να καλέσουμε τη σύμβουλο”, πρότεινα. “Δεν είναι διοικητικό το θέμα αλλά εμπίπτει στα καθήκοντα του συμβούλου”. Ομως η επιμονή του διευθυντή λυγίζει σίδερα. Και σύμφωνα με το δημοσιουπαλληλικό κώδικα ο υπάλληλος οφείλει να εκτελέσει τη διαταγή του προισταμένου του ακόμη κι αν διαφωνεί κάθετα με αυτήν. 

Ετσι μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων βρέθηκα να ζητώ εγγράφως την άδεια από τον προιστάμενο εκπαιδευτικών θεμάτων για να κάνω το μάθημά μου με παιδαγωγική αξιοποίηση του διαδικτύου. Κι εκεί βραχυκύκλωσε το σύστημα. Τόσοι άνθρωποι, τόσες ημέρες επικοινωνούμε με τηλέφωνα, e-mail, ανταλλάσσουμε έγγραφα. Μπλέξαμε διευθύνσεις, περιφέρειες, συμβούλους, ΕΛΜΕ.

Θα σας ενημερώνω όμως για το σήριαλ. Γιατί όλοι εσείς που το κάνετε καθημερινά, ίσως και να είστε παράνομοι…

to be continued…

Ο Νίκος Μπακουνάκης απορεί από τη στήλη του Βήματος:

Τελειώνουν σήμερα οι πανελλαδικές εξετάσεις, από τα πιο παράλογα και τα πιο υποκριτικά συστήματα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Για να διεκδικήσεις μια θέση στις οικονομικές σχολές πρέπει να εξεταστείς και στη Φυσική. Ενώ για τη Νομική Σχολή, από τα απαραίτητα είναι και η Βιολογία. Και από τη Δευτέρα αρχίζουν οι ενδοσχολικές εξετάσεις, όπου αποθεώνεται η υποκρισία κυρίως του υπουργείου Παιδείας και όλων όσοι σχεδιάζουν τα συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων. Γιατί ποιος τολμά να ομολογήσει ότι ύστερα από τόσο σκληρές εξετάσεις στα μαθήματα της κάθε κατεύθυνσης, ύστερα από πλήρη αποχή ενός έτους ίσως και δύο ετών από τα υπόλοιπα- υπερβολικά πολλά- μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος, μετά την ακύρωση των δύο τελευταίων τάξεων του Λυκείου, οι μαθητές θα προσέλθουν επιμελείς και διαβασμένοι για να εξεταστούν σε ό,τι είχαν απωθήσει επί πολλούς μήνες; Και επειδή η υποκρισία έχει και μια πλευρά θεατρική, από τη Δευτέρα μαθητές και καθηγητές θα υποδυθούν ότι παίζουν τις εξετάσεις προς χάριν του συστήματος.

Αναρωτιέμαι γιατί το υπουργείο Παιδείας επιμένει να συντηρεί, με παραλλαγές από χρόνο σε χρόνο, ένα τόσο κατάφωρα παράλογο σύστημα. Αν στερείται ιδεών, γιατί δεν αντιγράφει κάποιο από τα θεωρούμενα επιτυχημένα συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια μιας χώρας απ΄ αυτές που θεωρούνται πρότυπες εκπαιδευτικά; Εύλογα τα ερωτήματα. Αλλά μη ζητείτε να βρείτε μια απάντηση λογική, εννοώ μιαν απάντηση που να υπακούει σε εκπαιδευτικά κριτήρια. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, η θεμελιακή και αιτιολογική βάση του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια, έτσι όπως αυτό εφαρμόζεται ίδιο, παρά τις παραλλαγές, τα τελευταία χρόνια, είναι οικονομική. Επιτέλους ας το ομολογήσουμε.

Αναλογιστείτε πόσες θέσεις εργασίας δημιουργεί αυτό το σύστημα. Και δεν πρόκειται μόνο για θέσεις εργασίας. Πρόκειται για τη δημιουργία μιας τεράστιας παράλληλης αγοράς που συνηθίζουμε να την αποκαλούμε παραπαιδεία και στην οποία, κακά τα ψέματα, όλοι εμπιστευόμαστε την τύχη των παιδιών μας. Με τα οργανωμένα φροντιστήρια και με τα λεγόμενα ιδιαίτερα μαθήματα το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στηρίζει και τροφοδοτεί μια επιχειρηματική λειτουργία και δημιουργεί εισόδημα, το οποίο σε αρκετά μεγάλο ποσοστό είναι αδήλωτο. Δημιουργεί επίσης συμπληρωματικό εισόδημα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς της δημόσιας και της ιδιωτικής εκπαίδευσης, μέσα από τα ιδιαίτερα μαθήματα, που και αυτά διέπονται από μια ιδιαίτερη οικονομική λογική.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το υπουργείο Παιδείας επιμένει και εμμένει στο ίδιο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων για να διασφαλίζει την εργασιακή ειρήνη στη δημόσια εκπαίδευση και να εκτονώνει διεκδικήσεις για αυξήσεις μισθών, παροχές κτλ., δίνοντας τη δυνατότητα συμπληρωματικών εισοδημάτων.