Κοντά μια δεκαετία τώρα, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, καλλιτέχνες αναζητούν τις αιτίες που οπλίζουν τα εφηβικά χέρια. Το 1999, οι Burns και Crawford ανήγαγαν το θέμα της σχολικής βίας σε ύψιστο κοινωνικό πρόβλημα, το 2002 ο David Altheide επεξεργάστηκε την ιδέα των εφήβων ως απειλής, το 2002 ο Μάικλ Μουρ δημιούργησε το γνωστό του ψευδο-ντοκυμαντέρ «Bowling for Columbine», συνδέοντας τη σχολική βία με την οπλοκατοχή και τον εκρηκτικό συνδυασμό φόβου, βίας και τιμωρίας που διαπερνά όχι μόνο τη λαϊκή κουλτούρα, αλλά και την αμερικανική ιστορία, ενώ το 2003 ο Γκας Βαν Σαντ παρουσίασε την έξοχη ταινία του «Elephant», ανακαλώντας το μακελειό του Columbine για να αποτυπώσει τη νεανική δίνη. Ομως το φαινόμενο δεν είναι μόνο αμερικανικό και δεν είναι απλώς ανησυχητικό: είναι τόσο πολύπλοκο, ώστε αντιστέκεται στις ερμηνείες, γεννά την έμφοβη αμηχανία και εκτρέπεται σε άκρα εχθρότητα και καχυποψία απέναντι στην εφηβεία και τη νιότη.
Τι είναι λοιπόν οι μαζικές δολοφονίες στο εκπαιδευτικό περιβάλλον; Εκδήλωση νοσηρών προσωπικοτήτων που η παγερή ανάσα τους έχει βαλθεί να εκμηδενίσει τη ζωή; Περιφρόνηση και καταδίκη τού απόλυτα εκπεπτωκότος σχολικού θεσμού; Ανταρσία ενάντια στον κόσμο των ενηλίκων που αντιμετωπίζει τον εγωισμό, την αδιαφορία, την αναισθησία, τους χιλιάδες τρόπους με τους οποίους εκφράζεται η απόλυτη ηγεμονία της ζωτικότητας –γιατί αυτό είναι η νιότη –ως κάτι το ανένδοτα ξένο; Φαινόμενο αποπροσανατολισμού μιας νεολαίας «που απεχθάνεται το κενό και γι’ αυτό δημιουργεί γύρω της κενό»; Και τι ευθύνεται για τέτοια φαινόμενα; Η κατάρρευση των αξιών; Τα ψυχοτρόπα φάρμακα που γνωρίζουν ευρύτατη διάδοση μεταξύ των εφήβων; Το αίσθημα της απομόνωσης και της ακατανοησίας που βιώνει τόσο έντονα η εφηβεία; Η εξοικείωση με τα όπλα από την τρυφερή ηλικία; Η τηλεόραση, που λειτουργεί ως αντηχείο τέτοιων συμβάντων και δημιουργεί μιμητισμό; Τα βίαια βίντεογκέιμς; Η λατρεία της βίας ως έκφρασης ανδρισμού;
Ολα και τίποτα, θα απαντούσε κανείς. Και η λογοτεχνία, πότε αμήχανη, πότε ανησυχητικά διαυγής, επισφραγίζει την ετυμηγορία. Ηδη από το 1993, ένας Ελληνας συγγραφέας, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, βάσισε το μυθιστόρημά του «Ανωφελές Διήγημα» στο πραγματικό περιστατικό που συγκλόνισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το πανελλήνιο, όταν ένας μεταπτυχιακός υπότροφος θετικών επιστημών εισέβαλε σε αμφιθέατρο του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Ερευνας στο Ηράκλειο Κρήτης και με μια καραμπίνα σκότωσε δύο καθηγητές και τραυμάτισε τρία ακόμη άτομα, για να αυτοκτονήσει αργότερα στις ερημιές των κρητικών βουνών. Το βιβλίο δεν είναι παρά η έκθεση ενός μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας και μάρτυρα του περιστατικού προς τον κοσμήτορα της σχολής, η λεπτό προς λεπτό εξιστόρηση των συμβάντων προκειμένου να ανακαλυφθεί και να αποκαλυφθεί η αλήθεια, δηλαδή η βαθύτερη και ασύλληπτη ουσία των πολλαπλών φονικών και της αυτοχειρίας. Το 2003, ο DBC Pierre απέσπασε το βραβείο Booker με το μυθιστόρημά του «Βέρνον ο μικρός Θεός», μια μαύρη κωμωδία θανάτου, με κεντρικό ήρωα έναν εξεγερμένο έφηβο που θεωρείται –αν και δεν είναι– υπεύθυνος για το μακελειό στο σχολείο του.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.