Αν ψάχνετε βιβλία για το καλοκαίρι να σας συστήσουμε ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται το θέμα της σχολικής βίας, της εφηβικής απόγνωσης, αλλά και του Κακού, ως σύγκρουσης με τους θεμελιώδεις νόμους της κοινωνίας, σε μια λυσσαλέα αναζήτηση έστω και απόλυτα αρνητικής νοηματοδότησης του κενού.
Ημέρα απολυτήριων εξετάσεων σ’ ένα ιταλικό Λύκειο. Μια τελετή μύησης, το πέρασμα των νέων στην ενηλικίωση. Για τον Βιταλιάνο Κάτσια, μέτριο μαθητή, αλλά πληθωρικό, επηρμένο, γοητευτικό έφηβο, αυτό το πέρασμα εξελίσσεται σε τραγωδία. Ο νεαρός εμφανίζεται στο σχολείο μ’ ένα όπλο στο χέρι και σκοτώνει όλους τους καθηγητές, όλους, εκτός από έναν – τον Αντρέα Μαρεσκάλκι, καθηγητή ιστορίας και φιλοσοφίας.
Ο καθηγητής βασανίζεται από τύψεις – είναι ο μόνος που επέζησε και δεν στάθηκε ικανός να διαγνώσει τα προβλήματα του μαθητή του.
Ταυτοχρόνως όμως, αναζητά τις αιτίες αυτής της πρωτόγνωρης βίας και προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο μαθητής του τού χάρισε τη ζωή.
Ο καθηγητής καλείται επίσης να αντιμετωπίσει την αστυνομία -που τον θέτει υπό την προστασία της φοβούμενη ότι ο μαθητής-δολοφόνος μπορεί να ξαναχτυπήσει-, τους δημοσιογράφους,τους συγγενείς των θυμάτων, τους ψυχολόγους…
Σε αυτή την ιστορία, ένας άνθρωπος δοκιμάζει μόνος του να γλιτώσει από την ψύχωση που απειλεί να καταλάβει όλη την πόλη. Εκεί εξελίσσεται το δράμα -σχεδόν ένας πόλεμος- που θέτει αντιμέτωπες δυο γενεές.
Μυθιστόρημα γεμάτο ιδέες και εικόνες, όπου η συναρπαστική αφήγηση, που αντλεί την έμπνευσή της από όλα τα λογοτεχνικά είδη, μπλέκεται με τον βαθύτατο στοχασμό, το βιβλίο του Αντόνιο Σκουράτι απηχεί με εξαιρετική δύναμη το «πνεύμα των καιρών» μας και υποβάλλει καίρια ερωτήματα για τη σχέση μεταξύ ενηλίκων και εφήβων,για την τυφλή βία που κυριαρχεί, μια βία που δεν έχει ούτε κατανοητό κίνητρο ούτε αναγνωρίσιμη αιτία.
«Ο Σκουράτι σκιαγραφεί ένα οξυδερκές πορτρέτο μιας αποπροσανατολισμένης νεολαίας, η οποία απεχθάνεται το κενό και γι’ αυτό δημιουργεί γύρω της κενό, μιας νεολαίας που φέρει το άγχος και την απόγνωση. Απέναντί της η στρατιά των καθηγητών που,συχνά, ενώ αδυνατούν να αναλάβουν το ρόλο τους ως ενηλίκες, επιμένουν να διεξάγουν έναν χαμένο αγώνα».
Fabio Gambaro, Le Monde
ANTONIO SCURATI, Δάσκαλος και μαθητής, μετ.: Δήμητρα Δότση εκδ. Πόλις, σελ. 392
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.