Η χθεσινή βραδιά με έκανε για άλλη μια φορά να προβληματιστώ ή να αναρωτηθώ αν ο εκσυγχρονισμός με τα φορητά labtop που έφτασαν στα σχολεία και από την άλλη με τις πιστοποιήσεις ή τις καταρτίσεις εκπαιδευτικών γύρω από τη χρήση της τεχνολογίας στην εκπαίδευση φτάνει ή έφτασε, αν πραγματοποιείται ή ακόμη σχεδιάζεται. Ως ακροάτρια σε τέτοιου είδους ημερίδες ή σεμινάρια νιώθω διχασμένη και αλληθωρίζουσα ανάμεσα σε επιθυμίες, δυνατότητες και πραγματικότητες.
Το σημερινό σχολείο παρακολουθεί τις εξελίξεις ή μένει αμήχανο, σοκαρισμένο και ενοχοποιημένο; Εννοώ πόσο εμείς οι εκπαιδευτικοί θέλουμε να εντάξουμε οργανικά την τεχνολογία στα μαθήματά μας;Πόσο θέλουμε ή μπορούμε να ξεβολευτούμε. Όταν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που καυχιούνται που έχουν “κατασταλάξει” στις σημειώσεις τους και δεν αλλάζουν τίποτα, όταν η μέθοδος διδασκαλίας είναι δασκαλοκεντρική, όταν κυριαρχούν ηλικιακά κριτήρια σε κατανομές μαθημάτων και όχι εσωτερικές αξιολογήσεις σε σχέση με μεθόδους και αποτελέσματα διδασκαλίας. Επομένως τι να σου κάνει και ο έρμος ο φορητός; Κι εσύ τι κάνεις; Τρέχεις για να μην τον προλάβεις ή τον κατηγορείς για όλα τα δεινά του τόπου.
Πόσοι από εμάς νιώθουμε άσχημα επειδή γεννηθήκαμε πιο αργά, επιδιώκουμε την ανανέωση και την εξέλιξη, ατενίζουμε το μέλλον της τεχνολογίας και πνιγόμαστε στο παρόν της τεχνοφοβικής γεροντοκρατίας. Επιτέλους, ας μάθουμε να αξιοποιούμε τις δυνατότητές μας, το ικανό και πρόθυμο δυναμικό μας χωρίς προκαταλήψεις. Συγχαρητήρια και πάλι Τερέζα μου για την ωραία σου εισήγηση. Στα 13 χρόνια που υπηρετώ την εκπαίδευση προσπάθησα να παρακολουθώ τις εξελίξεις, να ενδιαφέρομαι για το μέλλον και να δημιουργώ και να αυτενεργώ. Οι μόνοι μου υποστηρικτές ήταν τα παιδιά μου.
Υ.Γ. Χαίρομαι, Τερέζα μου, που σε γνώρισα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η χθεσινή βραδιά με έκανε για άλλη μια φορά να προβληματιστώ ή να αναρωτηθώ αν ο εκσυγχρονισμός με τα φορητά labtop που έφτασαν στα σχολεία και από την άλλη με τις πιστοποιήσεις ή τις καταρτίσεις εκπαιδευτικών γύρω από τη χρήση της τεχνολογίας στην εκπαίδευση φτάνει ή έφτασε, αν πραγματοποιείται ή ακόμη σχεδιάζεται. Ως ακροάτρια σε τέτοιου είδους ημερίδες ή σεμινάρια νιώθω διχασμένη και αλληθωρίζουσα ανάμεσα σε επιθυμίες, δυνατότητες και πραγματικότητες.
Το σημερινό σχολείο παρακολουθεί τις εξελίξεις ή μένει αμήχανο, σοκαρισμένο και ενοχοποιημένο; Εννοώ πόσο εμείς οι εκπαιδευτικοί θέλουμε να εντάξουμε οργανικά την τεχνολογία στα μαθήματά μας;Πόσο θέλουμε ή μπορούμε να ξεβολευτούμε. Όταν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που καυχιούνται που έχουν “κατασταλάξει” στις σημειώσεις τους και δεν αλλάζουν τίποτα, όταν η μέθοδος διδασκαλίας είναι δασκαλοκεντρική, όταν κυριαρχούν ηλικιακά κριτήρια σε κατανομές μαθημάτων και όχι εσωτερικές αξιολογήσεις σε σχέση με μεθόδους και αποτελέσματα διδασκαλίας. Επομένως τι να σου κάνει και ο έρμος ο φορητός; Κι εσύ τι κάνεις; Τρέχεις για να μην τον προλάβεις ή τον κατηγορείς για όλα τα δεινά του τόπου.
Πόσοι από εμάς νιώθουμε άσχημα επειδή γεννηθήκαμε πιο αργά, επιδιώκουμε την ανανέωση και την εξέλιξη, ατενίζουμε το μέλλον της τεχνολογίας και πνιγόμαστε στο παρόν της τεχνοφοβικής γεροντοκρατίας. Επιτέλους, ας μάθουμε να αξιοποιούμε τις δυνατότητές μας, το ικανό και πρόθυμο δυναμικό μας χωρίς προκαταλήψεις. Συγχαρητήρια και πάλι Τερέζα μου για την ωραία σου εισήγηση. Στα 13 χρόνια που υπηρετώ την εκπαίδευση προσπάθησα να παρακολουθώ τις εξελίξεις, να ενδιαφέρομαι για το μέλλον και να δημιουργώ και να αυτενεργώ. Οι μόνοι μου υποστηρικτές ήταν τα παιδιά μου.
Υ.Γ. Χαίρομαι, Τερέζα μου, που σε γνώρισα.