Terra Computerata

Εάν ο αριθμός των αριστούχων εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μεταφράζεται σε βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, τότε οι 10.688 φετινοί υποψήφιοι, που βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής από το «τέλειο γραπτό», είναι μια απόδειξη ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Εάν όμως ο αριθμός αυτός δεν δηλώνει τίποτα περισσότερο από έναν καλολαδωμένο μηχανισμό παραγωγής υψηλόβαθμων εισακτέων, τότε θα πρέπει να διαβάσουμε τα αποτελέσματα με μεγάλη επιφύλαξη και ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία. Η δεύτερη εκδοχή έχει με το μέρος της και το Διεθνές Πρόγραμμα Αξιολόγησης Μαθητών (PISA) που διενεργείται κάθε τρία χρόνια και στο οποίο συμμετέχουν 15χρονοι μαθητές από χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ.

Αξιολόγηση

Η φιλοσοφία του PISA αποτυπώνεται στο εξής ερώτημα: «Είναι σε θέση τα παιδιά που ολοκληρώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση να εφαρμόζουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απέκτησαν στο σχολείο;». Που σημαίνει: έχουν κατανοήσει όσα διδάχθηκαν ώστε να διατυπώσουν συμπεράσματα, τα οποία βασίζονται σε ολοκληρωμένες αποδείξεις;

Η αξιολόγηση αφορά την Ανάγνωση, τα Μαθηματικά και τις Φυσικές Επιστήμες. Αποτελέσματα: οι Φινλανδοί πρωτεύουν, οι Ελληνες καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις στο σύνολο των 57 χωρών. Θα πείτε: Χρειαζόταν η μελέτη του ΟΟΣΑ για να επιβεβαιώσουμε ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα άκρως εξεταστικοκεντρικό, σκοτώνει στον έφηβο κάθε διάθεση για μάθηση, κάθε περιέργεια και τον μετατρέπει σε αγχώδη μοριοσυλλέκτη;

…

Οταν ο Γκυ Ντεμπόρ έγραφε για τη «διάλυση της λογικής», εννοούσε ότι έχει χαθεί η δυνατότητα «οι εκπαιδευόμενοι να αναγνωρίζουν διαμιάς τι είναι σημαντικό και τι είναι άνευ σημασίας, τι είναι ασύμβατο ή, αντίθετα, τι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι συμπληρωματικό, τι συνεπάγεται η άλφα συνέπεια και συνάμα τι απαγορεύει». Ενας μαθητής που εκγυμνάζεται με αυτό τον τρόπο, προσθέτει ο Ντεμπόρ, «θα βρεθεί ενταγμένος στην υπηρεσία της καθεστηκυίας τάξεως, ενώ η διάθεσή του θα μπορούσε να είναι απολύτως αντίθετη μ’ αυτό το αποτέλεσμα. Θα γνωρίσει τη γλώσσα του θεάματος διότι του είναι η μόνη οικεία, είναι αυτή που του έμαθαν να μιλάει. Θα θελήσει αναμφίβολα να φανεί εχθρικός προς τη ρητορική της, αλλά θα χρησιμοποιήσει το συντακτικό της» (από το βιβλίο του Ζαν Κλοντ Μισεά «Η εκπαίδευση της αμάθειας», σε μετάφραση Αγγελου Ελεφάντη).

«Το δίλημμα»

Ο,τι βλάπτει σοβαρά την υγεία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η θεσμοποιημένη διδασκαλία της αμάθειας και ο υποχρεωτικός εγκλιματισμός των νέων σε αυτήν.

Το δίλημμα, επιθυμούμε κοινωνία αρίστων ή αριστούχων είναι ρητορικό. Γιατί οι πρώτοι πριονίζονται για να μην εξέχουν, ενώ οι δεύτεροι ανταποκρίνονται με πληρότητα σε ένα σύστημα ελλειμματικό και αφασικό. Και οι δύο παραμένουν εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που επιβραβεύει τους πειθαρχημένους (α)μνήμονες, τους χωρίς ραχοκοκαλιά.

Διαβάστε όλο το άρθρο της Μαρία Κατσουνάκη στην Καθημερινή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009 στις 04:40 στην κατηγορία εκπαίδευση, Ελλάδα, εξετάσεις. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.