Terra Computerata

Ο Στάθης της “Ε” δεινοπαθεί από τα μηχανήματα του διαβόλου: “Προσοχή στον γορίλα (που κατοικεί μέσα στο κομπιούτερ σας) -χλουφ έκανε ο δικός μου και κατάπιε όλα τα e-mails μου. Αγνωστος ο λόγος και μυστήριον η αιτία, οι συνάδελφοι τεχνικοί της εφημερίδας με χτύπησαν με συμπάθεια στην πλάτη- «δεν πειράζει! εσείς άλλωστε τα τυπώνετε!» έλεγαν φεύγοντας. «Αν και, το μελάνι του πρίντερ με τα χρόνια σβήνει», μου σφύριξε ανθυπομειδιών στρίβοντας στην πόρτα ο πιο μικρός, ο πιο σατανικός, ο πιο Πελοποννήσιος! Ο «θάνατος» του χαρτοπόντικα, δηλαδή ο δικός μου! σελίδες γραμμένες με ιερή προσοχή καταχωρισμένες στο αρχείο μου, που σιγά σιγά θα ξεθωριάσουν, θα σβήσουν, θα ξαναγίνουν άγραφο χαρτί! εκτός από μέσα στα κομπιούτερ κάποιος γορίλας ελλοχεύει και στον χρόνο -χλουφ, και σου κάνει τις αναμνήσεις μια κβαντική ατάκα της Σίβυλλας…

Κι ενώ εμείς φορτώνουμε ώρες τους μαθητές μας οι Γάλλοι προχώρησαν σε μείωση των εβδομαδιαίων ωρών διδασκαλίας  σε νηπιαγωγεία και δημοτικά. Ετσι, τα γαλλικά σχολεία θα λειτουργούν 24 ώρες την εβδομάδα (από 26 μέχρι σήμερα) και πια δεν θα γίνονται μαθήματα τις Τετάρτες. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα διαμορφώνεται σε έξι σχολικές ώρες κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή.

Ας σημειωθεί ότι οι ημέρες διδασκαλίας στη Γαλλία πλέον δεν ξεπερνούν τις 140 τον χρόνο, ενώ στην Ιαπωνία ο αριθμός τους είναι 210, στην Ιταλία 200 και στις χώρες της Σκανδιναβίας 190.

Νομίζω ότι οι αποσπάσεις στη Γαλλία θα αυξηθούν κάθετα…

Οι Ελληνες μαθητές απασχολούνται στο σχολείο τις περισσότερες ώρες από τους άλλους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους, διαβάζουμε σε άρθρο του Απ. Λακασά. Επιπροσθέτως, οι εξωσχολικές δραστηριότητες οδηγούν τα παιδιά στα όρια της αντοχής τους, ενώ οι μικρότεροι μαθητές «λυγίζουν» και από το βάρος της σχολικής τσάντας.

Το πρωί στο σχολείο, ακολουθούν το απόγευμα τα φροντιστήρια και μετά το διάβασμα για την επόμενη ημέρα. Ερευνα δείχνει ότι ένας 15χρονος, μετά τις ώρες του σχολείου, έχει τουλάχιστον 4 ώρες καθημερινά φροντιστήριο, το οποίο επιβαρύνει το καθημερινό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει και τις ώρες του διαβάσματος. Αποτέλεσμα είναι να μένει ελάχιστος χρόνος για ξεκούραση. Οι Ελληνες μαθητές εργάζονται περισσότερο και από έναν φιλόδοξο επαγγελματία!

Οι γονείς αντιλαμβάνονται τον ελεύθερο χρόνο ως ευκαιρία το παιδί να κάνει περισσότερες δραστηριότητες εκτός σχολείου. Το φορτώνουν, καθώς στο βάθος κρύβεται μια δική τους διάθεση από το δημοτικό το παιδί να μάθει πράγματα που απαιτούνται για την εισαγωγή το πανεπιστήμιο. Ετσι στα παιδιά λείπει το παιχνίδι, η επικοινωνία με τους συνομηλίκους τους αλλά και η επικοινωνία με τους γονείς.

Πως άραγε μετά από τόσες ώρες μαθημάτων έχουμε αυτά τα πενιχρά αποτελέσματα στη μάθηση;

Μήπως το πρόβλημα είναι η έλλειψη εστίασης των αναλυτικών μας προγραμμάτων; Φορτώνουμε τα παιδιά ώρες αλλά όχι μάθηση.

Ο Χρήστος Γιανναράς υποστηρίζει σε επιφυλλίδα του στην “Κ” την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών: “Το υπουργείο Παιδείας και τα παιδαγωγικά του επιτελεία δεν διαθέτουν την ποιότητα του ανθρώπινου υλικού για τέτοια ουσιώδη τολμήματα, τη διαπίστωση επαληθεύουν τα «αναλυτικά προγράμματα» διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και Ιστορίας: πραγματική συμφορά. …Οσοι πολίτες έχουν οποιασδήποτε μορφής επαφή με το σχολείο στην Ελλάδα σήμερα μπορούν να βεβαιώσουν πόσο ανατριχιαστικά (στην κυριολεξία) χαμηλό είναι το επίπεδο των πτυχιούχων που παράγονται στις εκπαιδευτικές σχολές των ελλαδικών πανεπιστημίων”.

Ανάμεσα σε σιωπηλές πλαγιές που σε αφήνουν να αφουγκραστείς τη φωνή της θάλασσας στους βράχους αλλά και την ανάσα του κυπαρισσιού, γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας του μυστικού συναπαντήματος των νερών.

Τώρα,
με το λιωμένο μολύβι του κλήδονα
το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου,
η γύμνια ολόκληρης της ζωής·
και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα και το τίναγμα
τα χείλια το χαϊδεμένο δέρας,
όλα γυρεύουν να καούν.

Όπως το πεύκο καταμεσήμερα
κυριεμένο απ’ το ρετσίνι
βιάζεται να γεννήσει φλόγα
και δε βαστά πια την παιδωμή –

φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη
και να τη σπείρουν.
Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά.

Κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.

Βγάλτε τα μπλοκάκια, filofax και τα τοιαύτα. Στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου 2008, ώρα 9 μ.μ. στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» θα γίνει η πρώτη παγκόσμια παρουσίαση της μουσικής της Ελένης Καραΐνδρου για τη νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου η “Σκόνη του χρόνου”, καθώς και η πρώτη συναυλία για «Το 10», της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς. Παίζει η Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, μουσική διεύθυνση Αλέξανδρος Μυράτ, Χορωδία της ΕΡΤ, διεύθυνση Αντώνης Κοντογεωργίου, τραγούδι Μαρία Φαραντούρη και η Ελένη Καραΐνδρου στο πιάνο. Συμμετέχουν 12 Ελληνες σολίστ, σύνολο λαϊκών οργάνων και κουαρτέτο Jazz.

Η ίδια μας λέει: “Για τη Σκόνη του χρόνου δύο καθοριστικά στοιχεία ενεργοποίησαν μέσα ?ου την έμπνευση ?ου. Η αναζήτηση του χαμένου χρόνου μέσα από τη μορφή της νοσταλγικής ανάμνησης ενός πρώτου χορού κι ενός πρώτου σκιρτήματος και η καταγραφή μιας μαρτυρικής κυνηγημένης ζωής μέσα στον αιώνα που πέρασε.
Δύο βασικά θέματα γεννήθηκαν, το θέμα του χορού και το θέμα της αναζήτησης.
Θέλησα λοιπόν, οι δύο αυτές βραδιές να παντρεύουν αρμονικά το σήμερα ?ε το χτες, τη νοσταλγία ?ε την οδύνη, τη χαρά της ζωής ?ε την αναζήτηση, έτσι ακριβώς όπως τα γέννησε η προσωπική ?ου κατάδυση”.

Εργοβιογραφικό της Καραΐνδρου

Βέβαια για κάποια ταξίδια φυτών θα είμαστε αιώνια ευγνώμονες. Το ξέρατε ότι ένα φυτό μπορεί να αλλάξει τον ρού της ιστορίας;  Οι Ισπανοί έφεραν την πατάτα από τη Νότια Αμερική στην Ευρώπη το 1536. Σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, το φυτό αγνοήθηκε επί 200 χρόνια. Το καλλιεργούσαν μόνο οι χωρικοί ως δικλίδα ασφαλείας κάθε φορά που οι στρατοί των διάφορων κατακτητών λεηλατούσαν τις σοδειές των σιτηρών.

Πρώτη η Πρωσία και στη συνέχεια άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατάλαβαν στα μέσα του 18ου αιώνα πως η πατάτα μπορούσε να μειώσει το κόστος του πολέμου κι έτσι εξαπλώθηκε η καλλιέργειά της.

Στους «διαφημιστές» της πατάτας συγκαταλέγονται η Μαρία Αντουανέτα και η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Μαρία Τερέζα.

Τον 19ο αιώνα, η πατάτα έγινε της μόδας. Προσφέροντας τα «καύσιμα» για τη βιομηχανική επανάσταση και την οικονομική και στρατιωτική άνοδο της Ευρώπης, η πατάτα άλλαξε τον κόσμο. Τώρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι αγρότες της Ασίας ταΐζουν έναν αυξανόμενο πληθυσμό με ανεπαρκή γη και τεράστιο εργατικό δυναμικό, βάζοντας σφήνα τις πατάτες ανάμεσα στις σοδειές. Αν αναπτυχθούν οι κατάλληλες ποικιλίες, οι Αφρικανοί μπορούν να κάνουν το ίδιο και έτσι η πατάτα να βοηθήσει στην επιβίωση του πλανήτη.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Απόδειξη ότι τα καταφέρνουν οι προσαρμοστικοί, ο αγρότης ιδιοκτήτης ηλεκτρονικού καταστήματος που παρουσιάζουν “Τα Νέα”. Ίδρυσε τη διαδικτυακή του επιχείρηση για να συμπληρώνει το αγροτικό του εισόδημα, ενώ ο ηλεκτρονικός υπολογιστής ήταν άγνωστη λέξη για τον 40χρονο επιχειρηματία.

Υπάρχει άραγε ελπίδα για τους διδάσκοντες;

Στην ταινία του «Το Κύμα», ο Γερμανός σκηνοθέτης Ντένις Γκάνσελ καταπιάστηκε για δεύτερη φορά- μετά την ταινία του «Πριν από την πτώση»- με τη ναζιστικοποίηση της γερμανικής νεολαίας.

O καθηγητής της Ιστορίας αποφασίζει να απαντήσει στο ερώτημα «Πώς συνέβη κάτι τέτοιο σε ένα ολόκληρο έθνος;» με ένα πείραμα: ζητάει από τους μαθητές του να υιοθετήσουν έναν κώδικα σύμφωνα με τις αρχές ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και να τον ακολουθήσουν πιστά για ένα ορισμένο διάστημα.

Aυτό που ξεκινάει σαν ένα παιχνίδι ψυχολογικής χειραγώγησης αποκτάει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι συχνά βαριεστημένοι και συνήθως ήσυχοι μαθητές του μετατρέπονται μέσα σε λίγες ημέρες σε ένα τερατώδες υποκατάστατο της χιτλερικής νεολαίας. Η κατάσταση φεύγει εκτός ελέγχου, ο καθηγητής της Ιστορίας δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις αντιδράσεις.
Αν και αυτή η εξέλιξη μπορεί να φαίνεται υπερβολική, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Το πείραμα της ταινίας βασίστηκε σε ένα αληθινό περιστατικό που καταγράφηκε τον Απρίλιο του 1967 σε ένα σχολείο της Καλιφόρνιας. Εμπνευστής εκείνου του πειράματος ήταν ο καθηγητής Ιστορίας, Ρον Τζόουνς.

O Τζόουνς μερικά χρόνια αργότερα αποφάσισε να γράψει για το πείραμα, το οποίο μεταφέρθηκε στην αμερικανική τηλεόραση το 1981 και έγινε βιβλίο από τον συγγραφέα Τοντ Στράσερ. Το «Κύμα» ήταν η σημαντικότερη δουλειά τού Στράσερ, ένα μπεστ σέλερ που έφτασε ως υποχρεωτικό μάθημα στα γερμανικά σχολεία. Εκεί που το διδάχθηκε ο Ντένις Γκάνσελ. «Είναι λάθος να πιστεύεις λέει- ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ ξανά».

[google 4689717947890475769]

Η μεταφορά του 1981 στην τηλεόραση

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wave_(book) (Σχετικά με το βιβλίο)

Die Welle, 2008, Imdb (Η ταινία του 2008)

Όταν η ποίηση γεμίζει γήπεδα… Η Ιθάκη του Καβάφη στην ιταλική της εκδοχή.

Αν θέλετε όμως κάτι πιο κοντά στην Καβαφική αίσθηση να σας προτείνουμε τις μελοποιήσεις του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Σήμερα στο Ηρώδειο θα παρουσιάσει ένα νέο έργο του σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη αυτή τη φορά, πλαισιωμένο τόσο από τον κύκλο Καβάφη όσο και από δημοφιλή τραγούδια του σε ποίηση Ελύτη, Αναγνωστάκη, Γκανά κ.ά

Ο συνθέτης μας λέει για το έργο του Σεφέρη: “Ποίηση που εκφράζει την αγωνία ενός ανθρώπου που ζει πιεσμένος από τη δυσαρμονία ενός συμπαντικού χάους. Ο Σεφέρης βλέπει τον ουρανό και τ? αστέρια και νιώθει αβάσταχτη πίεση – αισθάνεται τη σιωπή τους σαν λεπίδι που τον αποκεφαλίζει. Αυτή την ανησυχία του θέλησα να μεταφέρω στη μουσική μου”.

Το έργο αποτελείται από δύο ορχηστρικά και 13 τραγούδια, θα ανοίξει τη συναυλία και θα ακολουθήσει ο Καβάφης. «Μ? αρέσει αυτή η συνύπαρξη» λέει. «Είναι και οι δυο ποιητές της διασποράς σε καταγωγή -και μάλιστα Μικρασιάτης με μητέρα αιγυπτιώτισσα ο Σεφέρης, Αιγυπτιώτης με γονείς Πολίτες ο Καβάφης».

Τι είδους όρια μπορούν να τεθούν σε ένα μέσο όπως το Διαδίκτυο; Μπορείς να βάλεις όρια σε έναν καταρράκτη; Τους Έλληνες bloggersέχουν ζώσει τα μαύρα φίδια καθώς στα σπάργανα βρίσκεται νομοσχέδιο σχετικό με το κυβερνοέγκλημα, που φημολογείται ότι θα περιλαμβάνει και διατάξεις που θα αφορούν τα μπλογκ. Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στο τέλος του Ελ Ντοράντο. Την ανησυχία πολλών χρηστών του Διαδικτύου επιτείνουν αντίστοιχες προσπάθειες άλλων χωρών, καθώς και η προώθηση διεθνών συμφωνιών που θα πλήξουν τα ατομικά τους δικαιώματα.

Από την άλλη πλευρά, εκφράζεται η ανάγκη να ενισχυθεί το ισχύον δίκαιο ώστε να προστατεύονται έννοιες και αγαθά όπως η προσωπικότητα και τα πνευματικά δικαιώματα, με βάση τα νέα δεδομένα που επέφερε η σαρωτική διάδοση του Διαδικτύου. Το πώς θα γεφυρωθούν αυτές οι δύο προσεγγίσεις, χωρίς να θιγούν ιστορικές κατακτήσεις και δικαιώματα των πολιτών, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.

Διαβάστε σχετικά. Αφιέρωμα της “Ε” για τις ελευθερίες στο διαδίκτυο.