Δεν έχουν μόνο τα πρωτάκια πρόβλημα με την πρώτη μέρα στο σχολείο. Ξέρω συναδέλφους που έχουν αρχίσει τα Lexotanil μια βδομάδα τώρα. Άλλοι πάλι μου εμπιστεύτηκαν ότι ετοίμαζαν την κασετίνα τους εδώ και μέρες με χαρά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Με ρωτούσαν χτες οι φίλες μου που παρουσιάζονται μετά από μετάθεση στο καινούργιο σχολείο τους, αν έχω άγχος την πρώτη μέρα. Κανένα, απολύτως. Είναι κάτι σαν τη μέρα της μαρμότας. Ξέρω ακριβώς τι θα γίνει. Ξέρω με τι σειρά θα εμφανιστούν οι συνάδελφοι στο σχολείο. Σε ένα βαθμό γνωρίζω και τις κουβέντες που θα ανταλλάξουμε.
Κατανοώ βέβαια το άγχος όσων ντεμπουτάρουν σε νέο σχολείο. Η συναδελφικότητα είναι όρος που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Συχνά το σχολείο προσεγγίζει τα ήθη και τα έθιμα του στρατού. Είσαι νέος, είσαι στραβόγιαννος; Κάποια καψόνια είναι στο πρόγραμμα. Εννοείται ότι θα πάρεις τον κατιμά στην κατανομή και δε θα πεις και κουβέντα. Οι άγραφοι νόμοι, οι μικροεξουσίες του κάθε πικραμένου. Άφες αυτοίς…
Κάτι τέτοιες ημέρες θυμάμαι την εναρκτήρια σκηνή από το “Notes on a scandal” όπου η χαρισματική Judy Dench περιγράφει τις σκέψεις της για την υποδοχή των νέων μαθητών στο σχολείο με το χαρακτηριστικό αγγλικό φλέγμα.
Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας και κυνικότητας.
Αν δεν είδατε την ταινία το 2006, εύκολα θα τη βρείτε. Προς το παρόν απολαύστε τους τίτλους σε μουσική Philip Glass η οποία ιχνηλατεί με μαεστρία την ένταση σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Άρθρα (RSS)