Κοιτώντας τους πάγκους με τα εδώδιμα και αποικιακά, την παράσταση κλέβουν κάποια εξωτικά φρούτα. Σκέφτομαι το ταξίδι που έκαναν αυτά τα φρούτα για να ντεμπουτάρουν στον πάγκο. Τι σπατάλη πόρων. Τυχαίνει την ίδια μέρα να διαβάσω για το κίνημα των locavore. Τίποτα το επαναστατικό. Απλά τρώνε προϊόντα φτιαγμένα μόνο με τοπικά και εποχικά υλικά. Σήμερα σχεδόν όλα τα τρόφιμα διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα (από 2.400 ως 4.800, κατά μέσον όρο) από τον τόπο παραγωγής τους ως το πιάτο του καταναλωτή, με βαριές συνέπειες για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η απόσταση αυτή έχει αυξηθεί κατά 25% από το 1980 και δεν παύει να μεγαλώνει. Θυμήθηκα και τον γκουρού που μας απαγόρευε να τρώμε οτιδήποτε εκτός εποχής…
Καλά στην ύπαιθρο, όμως πώς μπορεί κανείς να επιβιώσει τρώγοντας ό,τι παράγεται σε μια μεγαλούπολη, όπως η Νέα Υόρκη; Η Λίντα Μέρεντιθ εξεπλάγη όταν διαπίστωσε ότι τα περίχωρα της Νέας Υόρκης είναι γεμάτα αγροκτήματα, με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο να προμηθευτεί κρέας, λαχανικά, κρασί… Μέσα στο κέντρο του Μανχάταν υπάρχει μάλιστα ένας μελισσοκόμος, καθώς κι ένας ορνιθοτρόφος στο Μπρονξ. Σε μια αγορά, βρήκε επίσης έναν μικρό παραγωγό ξερών φασολιών- ο οποίος πωλούσε όμως μόνο χονδρικά, έτσι επέστρεψε στο σπίτι της με 45 κιλά φασόλια, τα οποία μοιράστηκε με τους γείτονές της.
Εμείς είμαστε ακόμα πιο τυχεροί. Ευλογημένος τόπος. Εδώ όλα τα καλά…Χτες επιστρέφοντας από την απόδραση του ΣΚ, έβλεπα κατά μήκος της οδού Μαραθώνος φορτωμένους πάγκους με τους θησαυρούς της Αττικής γης…
Διαβάστε για τους locavore στα ΝΕΑ
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.