Αφού αναλωθήκαμε σε μία πεντάωρη συνεδρίαση για το θέμα του προγραμματισμού της ύλης και τα διάφορα γκρουπούσκουλα του συλλόγου μας τοποθετήθηκαν κι επανατοποθετήθηκαν – θυμήθηκα, καθώς μουτζούρωνα τα χαρτιά μου, τις ένδοξες ημέρες των αμφιθεάτρων- κι αφού επιφυλαχθήκαμε να καταθέσουμε τον προγραμματισμό, άρχισα να το δουλεύω. Πρώτη συνταρακτική διαπίστωση: το αναλυτικό πρόγραμμα που είναι δημοσιευμένο στην οικεία σελίδα του Π.Ι. φέρει ημερομηνία του 2002 και σαφώς αναφέρεται στο προηγούμενο διδακτικό εγχειρίδιο.
Αφού ολοκλήρωσα το πόνημα, το είδα και κιτρίνισα. Συναισθήματα οίκτου για τους μαθητές μου, αναδύθηκαν. Δεν το συζητώ ότι η ύλη δε βγαίνει ακόμα κι αν δε χαθεί μία διδακτική ώρα. Θυμήθηκα μία απολαυστική επιφυλλίδα του Θόδωρου Παπαγελλή: “Ποιος αποκοίμισε τον ληξίαρχο; ” Ιδού ένα απόσπασμα από το σχετικό και εγκεκριμένο εγχειρίδιο του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων που αναφέρεται στους νικητές του μεγάλου εμφυλίου: «Οι Σπαρτιάτες φέρθηκαν αυταρχικά. Ετσι απογοήτευσαν και όσους Ελληνες τούς είχαν δει παλιότερα ως ελευθερωτές. Προκάλεσαν επίσης οι Σπαρτιάτες τον θυμό του βασιλιά της Περσίας όταν βοήθησαν τον αδελφό του, τον Κύρο, να εκστρατεύσει εναντίον του για να του πάρει τον θρόνο. H Σπάρτη, για να προστατεύσει τις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας από τους Πέρσες, έστειλε στρατό με αρχηγό τον βασιλιά της Αγησίλαο. Τότε στην Ελλάδα ενώθηκαν εχθροί και σύμμαχοι της Σπάρτης εναντίον της και άρχισε νέος εμφύλιος πόλεμος. Οι Σπαρτιάτες κάλεσαν πίσω τον Αγησίλαο και εκείνος νίκησε τον αντίπαλο στρατό στην Κορώνεια της Βοιωτίας. Ο στόλος όμως των Σπαρτιατών νικήθηκε στην Κνίδο από τον περσικό, που τον διοικούσε ο αθηναίος στρατηγός Κόνων» – και ούτω καθ’ εξής.
Να ρωτήσουμε, εντελώς καλοπροαίρετα: Ποια παιδαγωγική φιλοσοφία υπόκειται σε αυτή την ιστορική διδασκαλία που έχει για παραλήπτες παιδιά 9-10 ετών; Το απόσπασμα, που έχει πολλά ανάλογά του, μαρτυρεί την αγχώδη προσπάθεια των συντακτών του να συμπιέσουν σε μετρημένες αράδες έναν φόρτο πληροφόρησης που θα μπορούσε να απλωθεί σε έναν υπέρβαρο τόμο. Το αποτέλεσμα της φιλότιμης προσπάθειας είναι μια θεόστεγνη και συνωστισμένη περίληψη γεγονότων και ονομάτων, όπου τα μηχανικά «τότε», «έτσι» και «όμως» εξωθούνται όπως όπως σε ρόλο αφηγηματικών αρμών· ο Κύρος, ο Αγησίλαος, η Κορώνεια και η Κνίδος αρμαθιάζονται με ρυθμούς εκφοράς που θυμίζουν πλειστηριασμό· και ο ατυχής Κόνων δεν προλαβαίνει να μας εξηγήσει πώς και πότε πήρε μεταγραφή στο περσικό ναυτικό. Κάποιος να μας πει επειγόντως ποιο παιδικό στομάχι θα αφομοιώσει αυτή την παράγραφο συμπυκνωμένης ενέργειας; Και προς τι;
Οταν το εγκεκριμένο εγχειρίδιο αφηγείται σε 15-20 αράδες την εμφύλια κοσμοχαλασιά από τους «τριάκοντα τυράννους» ως την «ανταλκίδειο ειρήνη» και το μάθημα «που πρέπει να ξέρουμε αύριο» μοιάζει με πρακτικά συνεδρίασης κάποιου διοικητικού συμβουλίου, τότε το εγχειρίδιο συνιστά από μόνο του την επί λέξει απομνημόνευση ως τη συνετότερη και οικονομικότερη λύση.
Το μόνο που δεν θα έπρεπε να κάνουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι είναι να συντάσσουν, κάποτε κυριολεκτικά στο γόνατο, κείμενα που θα μπορούσαν να αποκοιμίσουν ακόμη και βετεράνο ληξίαρχο. Αλλιώς, ανίαν έδωκες, άνοιαν θαλάβεις.
Η Μαριάννα Τζιαντζή μας διηγείται στην “Κ”: “Μια πρόσφατα διορισμένη καθηγήτρια Φυσικής στο λύκειο μιας μικρής πόλης τόλμησε να δώσει στους μαθητές της μερικές δεκάδες φωτοτυπημένες ασκήσεις με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας για να τις λύσουν στο σπίτι. Συνάντησε, όμως, την αντίδραση των συναδέλφων της που της εξήγησαν ότι «αυτά είναι για τα απογευματινά». Στο δημόσιο σχολείο απλώς διεκπεραιώνουμε, βγάζουμε την ύλη, όμως η ουσιαστική διδασκαλία γίνεται το απόγευμα, στα ιδιαίτερα. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν καθηγητές που δίνουν την ψυχή τους στην τάξη, όμως οι δάσκαλοι αυτοί, που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, διαρκώς λιγοστεύουν. Η επωδός στο τέλος της παράδοσης «τα υπόλοιπα θα σας τα πουν στο φροντιστήριο» δεν προκαλεί πια ούτε έκπληξη ούτε ανατριχίλα, ενώ ο κυνισμός και η χρησιμοθηρία των ενηλίκων περνούν και στον κόσμο των παιδιών”.
Το κυνήγι του ευδαιμονισμού από τη μια και ο αγώνας για την επιβίωση από την άλλη καθιστούν την ερασιτεχνική ενασχόληση με την επιστήμη «απογευματινή» πολυτέλεια. Το ταξίδι είναι γοητευτικό αλλά δύσκολο, αφού η στοιχειώδης ενημέρωση για τις εξελίξεις που συντελούνται στις επιστήμες απαιτεί κόπο και μελέτη. Κυρίως όμως απαιτεί ένα πνευματικό κοινωνικό περιβάλλον που θα την τροφοδοτεί και θα την ενθαρρύνει μια τέτοια ενασχόληση ? και το περιβάλλον αυτό δεν το βρίσκουμε στη δημόσια σφαίρα αλλά, αν είμαστε τυχεροί, στον φιλικό ή στενά οικογενειακό μας κύκλο. «Οσ? άνθια βγαίνουν και καρποί» από το δέντρο της επιστήμης, «τόσ? άρματα σε κλειούνε», τόσες ανάγκες, τόσες μικρές και μεγάλες αθλιότητες, τόσοι άσκοποι κύκλοι μας καθηλώνουν.
Στα επιμορφωτικά μαθήματα μία εκλεκτή συνάδελφος μοιράστηκε μαζί μας τις συμβουλές που τους εμπιστεύτηκε ο σχολικός τους σύμβουλος για την εικόνα του επιθυμητού παιδαγωγού: “Ο παιδαγωγός θα έπρεπε να έχει τη σοφία ενός Σωκράτη, την οξύνοια ενός Lessing, τη φιλαλήθεια ενός Tillich, την υγεία και τη δύναμη ενός αρχαίου Γερμανού, τον ενθουσιασμό ενός Pestalozzi την ευφράδεια ενός Saltzman, το συναίσθημα ενός Hegel, τις γνώσεις ενός Leibnitz και την αγάπη του Ιησού Χριστού”.
Ο συγγραφέας Νίκος Παπανδρέου ξεσπαθώνει: “Το μάθημα λογοτεχνίας και ελληνικής γλώσσας, όπως διδάσκεται σήμερα στην Ελλάδα, είναι απαράδεκτο για πολλούς λόγους. Ο βασικός λόγος είναι η χρήση του ανθολογίου ως διδακτικού μέσου.
…Σε μια εποχή όπου τα παιδιά μας δεν μπορούν να συγκεντρωθούν εύκολα επειδή έχει διεισδύσει στην κοινωνία μας η τεχνολογία, η ανθολογία ενισχύει τη διάσπαση της σκέψης. Η ανθολογία, που παρέχει διάσπαρτες πληροφορίες ιστορικές και βιογραφικές, είναι από τη φύση του αποσπασματικό έργο. Δεν μπορεί η ανάγνωση οποιασδήποτε ανθολογίας να δώσει στο παιδί εκείνα τα ουσιαστικά στοιχεία που δίνει η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου. Ποια είναι αυτά; Η συγκέντρωση, η προσήλωση, η σκέψη, η παρακολούθηση της εξέλιξης μιας πλοκής, η χρήση της γλώσσας, η ορθογραφία. Οπως μας έχουν πει οι ειδικοί (και το γνωρίζει ο κάθε γονιός) η ανάγνωση σε μικρές ηλικίες οδηγεί στη βελτίωση των διανοητικών ικανοτήτων των παιδιών”.
Το μυθιστόρημα Ανάμεσα στους τοίχους του Φρανσουά Μπεγκοντό κάνει θραύση στη Γαλλία και μεταφράζεται πυρετωδώς σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο λόγος βέβαια είναι προφανής. Στο βιβλίο αυτό βασίστηκε το σενάριο της ομώνυμης ταινίας που σκηνοθέτησε ο Λοράν Καντέ και τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών. Το εντυπωσιακότερο ίσως είναι ότι πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο ίδιος ο Μπεγκοντό, ο οποίος υποδύεται τον εαυτό του ως ηθοποιός, αφού πρώτα τον υποδύθηκε ως συγγραφέας.
Το Ανάμεσα στους τοίχους είναι ένα βιβλίο συναισθηματικό και αυτοβιογραφικό. Αποτελεί σύνοψη των εμπειριών του Μπεγκοντό όταν εργαζόταν ως δάσκαλος. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο Συνέχεια »
Σε μια εποχή που κυριαρχούν «οι πρώτοι», οι μανιώδεις κυνηγοί της επιτυχίας, οι ανταγωνιστικοί και οι επίδοξες διασημότητες, ο βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας Ντανιέλ Πενάκ γράφει για τους μαθητές του τελευταίου θρανίου, για τις μπαλαρίνες στην τελευταία σειρά του κορ-ντεμπαλέ, γι΄ αυτούς που μένουν διαρκώς τελευταίοι.
Τις προάλλες στην Ιταλία, προσκεκλημένος ομιλητής στο Φεστιβάλ Λογοτεχνίας της Μάντοβας, ο Πενάκ μίλησε για κάτι που αφορά τη μεγάλη πλειονότητα των παιδιών: τον πόνο που προκαλεί το να μην καταλαβαίνεις. Δημιουργεί αισθήματα αποξένωσης και οδύνης, ματαίωσης και φόβου, οργής και παράλυσης. Αισθήματα που συνυπάρχουν στον κακό μαθητή. Οι δάσκαλοι του δίνουν το στίγμα του τεμπέλη, του βλάκα, του απρόθυμου και οι γονείς βλέπουν σ΄ αυτόν την αποτυχία των προσπαθειών τους. Κι όμως, αυτός ο «κακός» μαθητής είναι η απόδειξη ενός πλούτου και μιας ανθρωπολογικής περιπλοκότητας που ο Πενάκ έχει βάλει σκοπό του να γνωρίσει.
Εξαιτίας της παγίδας των βαθμών και της διαγωγής, το σχολείο, με λίγες εξαιρέσεις, κάνει δυστυχείς τους μαθητές του. «Θα ήταν καλύτερα να προκαλεί την περιέργεια, χωρίς να μεταδίδει βεβαιότητες», είπε ο συγγραφέας στην ομιλία του.
Τον Πενάκ, τον δυσκολεύει η λέξη αγάπη, είναι μια λέξη βαριά, πιστεύει όμως ότι αφορά κατ΄ εξοχήν τους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να αγαπάς την ύλη που διδάσκεις· να αγαπάς τον τρόπο που τη μεταδίδεις και να αγαπάς, με ανθρωπολογική περιέργεια, αυτή τη φυλή των μαθητών που βρίσκεται κάθε πρωί μπροστά σου. Πηγή: Τα ΝΕΑ
Στο πρώτο μάθημα γνωριμίας με μία νέα τάξη, ξεκαθαρίζω τι περιμένω από τους μαθητές. Μου έχει τύχει -αρκετές φορές- να δηλώνουν ευθαρσώς τις προθέσεις τους να τεμπελιάσουν. Είναι οι κατά δήλωση τεμπέληδες. Γεννιέται ή γίνεται ο τεμπέλης; η απορία μου χάσκουσα…
Είναι 18 έως 28 ετών, γεννήθηκαν δηλαδή μετά το 1980. Γυρίζουν τον κόσμο: περισσότεροι από τους μισούς έχουν διαβατήριο, κάτι που θα ήταν αδιανόητο πριν από 20 χρόνια. Θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο κατοίκους του πλανήτη παρά της Αμερικής. Σέβονται τις μειονότητες. Θέλουν για την πατρίδα τους μια εξωτερική πολιτική που να λαμβάνει υπόψη τον υπόλοιπο κόσμο. Προτιμούν να ενημερώνονται από τα μπλογκ παρά από τις παραδοσιακές εφημερίδες. Κι αν τον ερχόμενο Νοέμβριο πάνε μαζικά να ψηφίσουν, θα δώσουν τη νίκη στον Ομπάμα.
First Global: έτσι ονόμασε αυτήν τη γενιά ο Τζον Ζόγκμπι, ένας από τους γνωστότερους Αμερικανούς δημοσκόπους. Στο βιβλίο του «Πώς θα γίνουμε. Η έκθεση Ζόγκμπι για τη μεταμόρφωση του αμερικανικού ονείρου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Random Ηouse, περιγράφει με λεπτομέρειες την πρώτη γενιά που διαμορφώθηκε από την παγκοσμιοποίηση, τα εκατομμύρια των νέων ανθρώπων που για πρώτη φορά δεν βλέπουν τον κόσμο με τις παρωπίδες του μικρόκοσμού τους. Ακόμη και οι προσδοκίες τους για το μέλλον είναι διαφορετικές από εκείνες των προηγούμενων γενιών. Ένα στατιστικό στοιχείο είναι χαρακτηριστικό: το 23% των First Global, δηλαδή ένας στους τέσσερις, πιστεύουν ότι σε κάποια στιγμή της ζωής τους θα πάνε να ζήσουν σε μια εξωτική πρωτεύουσα, όπως το Ντουμπάι, η Σιγκαπούρη ή το Γιοχάνεσμπουργκ. Προσοχή: δεν το ελπίζουν. Το προβλέπουν.
Οι νεαροί αυτοί Αμερικανοί μοιάζουν σε πολλά σημεία με τους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους, λέει ο Ζόγκμπι σε συνέντευξή του στο περιοδικό Λ΄ Εσπρέσσο . Έτσι κι αλλιώς, οι Ευρωπαίοι προηγούνται σ΄ αυτόν τον τομέα, πάντα ήταν πιο κοσμοπολίτες, κι ένας λόγος είναι ότι στην Ευρώπη είναι πιο εύκολη η μετακίνηση από μια χώρα στην άλλη. Ο κοσμοπολιτισμός οδηγεί μοιραία και στην αναθεώρηση της έννοιας του πατριωτισμού. Η σημαία δεν μετράει πια τόσο, όπως δεν μετράει η χώρα προέλευσης ενός προϊόντος. Οι νέοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη μάρκα του και την ποιότητά του.
Τάξεις χωρίς βαθμολογίες και διακοπή των μαθημάτων για ταξίδια στον κόσμο. Οι νεαροί Δανοί, οικονομικά αυτόνομοι χάρη σε υποτροφίες, δάνεια και δουλειές μερικής απασχόλησης, ενθαρρύνονται να εξερευνούν.
Το άγχος της βαθμολογίας είναι άγνωστο για τους Δανούς μαθητές. «Οποιαδήποτε ιδέα για ιεράρχηση των μαθητών είναι απαράδεκτη», διαβεβαιώνει ο 20χρονος Στεφάν. «Θα αντέβαινε στην ισότητα στην οποία είναι βασισμένη η σοσιαλδημοκρατία μας. Οι καθηγητές, όπως και οι γονείς, προσπαθούν πάντα να βρίσκουν τα θετικά. Αυτό που μετράει, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι καλά». Ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, πολλοί μαθητές κάνουν μια «παύση», στη διάρκεια της οποίας αφιερώνονται σ΄ αυτά με τα οποία παθιάζονται: αθλητισμό, τέχνη, περιβάλλον.
Οι νεαροί Δανοί θεωρούν «επικίνδυνο», ακόμη και «καταστροφικό», το να ριχτούν κατ΄ ευθείαν στις σπουδές, αφού «αυτή είναι η στιγμή για να αποκτήσουμε εμπειρίες, να δοκιμαστούμε, να ωριμάσουμε έξω από το πλαίσιο της οικογένειας», όπως διαβεβαιώνει ο 19χρονος Λαρς- ο οποίος πρέπει εξάλλου να βρει επειγόντως διαμέρισμα να νοικιάσει, διότι η μητέρα του τον διώχνει: «Η μητέρα μου έχει δίκιο», λέει ο νεαρός. «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μείνουμε αγαπημένοι!». Φαντάζομαι εδώ είναι το σημείο που ανατριχίλες διατρέχουν τη σπονδυλική στήλη της ελληνίδας μάνας. Και ποιος θα στίβει την πορτοκαλάδα του Λαρς από φρέσκα πορτοκάλια Βαλένθια;
Η αναχώρηση του νέου από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που αρχίζει ήδη από τα 13 του, όταν προσλαμβάνεται σε μικροδουλειές μερικής απασχόλησης. Με την κρατική οικονομική αρωγή, τις υποτροφίες και τα προνομιακά δάνεια, ένας 18χρονος Δανός μπορεί να λαμβάνει σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα. Οι Δανοί εργοδότες ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του νέου παρά για τα διπλώματά του.
Εμείς πάλι ενδιαφερόμαστε αν έχει μπάρμπα στην Κορώνη…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Αφού αναλωθήκαμε σε μία πεντάωρη συνεδρίαση για το θέμα του προγραμματισμού της ύλης και τα διάφορα γκρουπούσκουλα του συλλόγου μας τοποθετήθηκαν κι επανατοποθετήθηκαν – θυμήθηκα, καθώς μουτζούρωνα τα χαρτιά μου, τις ένδοξες ημέρες των αμφιθεάτρων- κι αφού επιφυλαχθήκαμε να καταθέσουμε τον προγραμματισμό, άρχισα να το δουλεύω. Πρώτη συνταρακτική διαπίστωση: το αναλυτικό πρόγραμμα που είναι δημοσιευμένο στην οικεία σελίδα του Π.Ι. φέρει ημερομηνία του 2002 και σαφώς αναφέρεται στο προηγούμενο διδακτικό εγχειρίδιο.
Άρθρα (RSS)