Οι Ελληνες μαθητές απασχολούνται στο σχολείο τις περισσότερες ώρες από τους άλλους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους, διαβάζουμε σε άρθρο του Απ. Λακασά. Επιπροσθέτως, οι εξωσχολικές δραστηριότητες οδηγούν τα παιδιά στα όρια της αντοχής τους, ενώ οι μικρότεροι μαθητές «λυγίζουν» και από το βάρος της σχολικής τσάντας.
Το πρωί στο σχολείο, ακολουθούν το απόγευμα τα φροντιστήρια και μετά το διάβασμα για την επόμενη ημέρα. Ερευνα δείχνει ότι ένας 15χρονος, μετά τις ώρες του σχολείου, έχει τουλάχιστον 4 ώρες καθημερινά φροντιστήριο, το οποίο επιβαρύνει το καθημερινό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει και τις ώρες του διαβάσματος. Αποτέλεσμα είναι να μένει ελάχιστος χρόνος για ξεκούραση. Οι Ελληνες μαθητές εργάζονται περισσότερο και από έναν φιλόδοξο επαγγελματία!
Οι γονείς αντιλαμβάνονται τον ελεύθερο χρόνο ως ευκαιρία το παιδί να κάνει περισσότερες δραστηριότητες εκτός σχολείου. Το φορτώνουν, καθώς στο βάθος κρύβεται μια δική τους διάθεση από το δημοτικό το παιδί να μάθει πράγματα που απαιτούνται για την εισαγωγή το πανεπιστήμιο. Ετσι στα παιδιά λείπει το παιχνίδι, η επικοινωνία με τους συνομηλίκους τους αλλά και η επικοινωνία με τους γονείς.
Πως άραγε μετά από τόσες ώρες μαθημάτων έχουμε αυτά τα πενιχρά αποτελέσματα στη μάθηση;
Μήπως το πρόβλημα είναι η έλλειψη εστίασης των αναλυτικών μας προγραμμάτων; Φορτώνουμε τα παιδιά ώρες αλλά όχι μάθηση.
Ο Χρήστος Γιανναράς υποστηρίζει σε επιφυλλίδα του στην “Κ” την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών: “Το υπουργείο Παιδείας και τα παιδαγωγικά του επιτελεία δεν διαθέτουν την ποιότητα του ανθρώπινου υλικού για τέτοια ουσιώδη τολμήματα, τη διαπίστωση επαληθεύουν τα «αναλυτικά προγράμματα» διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και Ιστορίας: πραγματική συμφορά. …Οσοι πολίτες έχουν οποιασδήποτε μορφής επαφή με το σχολείο στην Ελλάδα σήμερα μπορούν να βεβαιώσουν πόσο ανατριχιαστικά (στην κυριολεξία) χαμηλό είναι το επίπεδο των πτυχιούχων που παράγονται στις εκπαιδευτικές σχολές των ελλαδικών πανεπιστημίων”.
Άρθρα (RSS)
Μήπως αυτή η υπερφόρτωση των μαθητών είναι η πραγματική αιτία των καταλήψεων, που παρατηρούνται τα δύο τελευταία χρόνια στα σχολεία; Μήπως οι μαθητές αντιδρούν κρατώντας το δημόσιο σχολείο κλειστό,για να μπορούν να παρακολουθούν το φροντιστήριο,το οποίο πιστεύουν ότι τους προετοιμάζει καλύτερα για τις εξετάσεις; Μήπως δεν αποτελούν αποτέλεσμα πολιτικής συνειδητοποίησης των μαθητών,κάτι με το οποίο βαυκαλίζονται κάποιοι συνδικαλιστές και κόμματα,αλλά κραυγή απόγνωσης γι’ αυτό το μπούκωμα χωρίς στόχο και νόημα;