Κατηγορία: Ευέλικτη

Το σχολείο τελείωσε αλλά οι ευχές για καλό καλοκαίρι και χαρούμενες διακοπές, ακόμα αντηχούν στις άδειες αίθουσες..

Την τελευταία εβδομάδα των μαθημάτων οι ομάδες παρουσίασαν τρία λογοτεχνικά βιβλία, τα οποία  διάβασαν σχεδόν όλα τα παιδιά από τα Χριστούγεννα μέχρι τον Ιούνιο. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την προσπάθεια “Μαραθώνιο ανάγνωσης”, αλλά νομίζω ότι τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς το σκοπό της αυτός ο τίτλος θα ήταν άστοχος. Άλλωστε πιστεύω ότι η φιλαναγνωσία δεν καλλιεργείται μέσα από “μαραθώνιους” αλλά μέσα από την ειλικρινή αγάπη προς τα βιβλία. Η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων πρέπει να αποτελεί πηγή χαράς, έμπνευσης, ξεκούρασης, ονειροπόλησης, … και άλλα πολλά που ο καθένας ανακαλύπτει μέσα σε κάθε βιβλίο που διαβάζει.

Από τα τρία βιβλία, πρόλαβαν και παρουσιάστηκαν μέσα στην τάξη μόνο τα δύο. Δυστυχώς η ομάδα που είχε αναλάβει την παρουσίαση του τρίτου βιβλίου “Ταξίδι στο κέντρο της Γης” του Ι. Βερν, από κακή συνεννόηση δεν μας έκανε την παρουσίαση. Αυτά όμως συμβαίνουν…

Ελπίζω την επόμενη σχολική χρονιά το ταξίδι μας στη θάλασσα των βιβλίων να είναι το ίδιο ωραίο και περισσότερο συναρπαστικό!

Δείτε τα βιβλία και τις φωτογραφίες από την παρουσίαση

Τα ξύλινα σπαθιά

Συγγραφέας Παντελής Καλιότσος

Ένα αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών είναι ο πόλεμος… Αλλά μήπως μέσα από αυτό το παιχνίδι μαθαίνουν να μην πιστεύουν στην ειρήνη; Κάτι τέτοιο πιστεύει ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος και αποφασίζει να δείξει στους μικρούς φίλους του πως κανένας πόλεμος δεν μπορεί να είναι καλός – ακόμα και αυτός που παίζεται με ξύλινα σπαθιά.

Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει

(Luis Sepulveda)

 Μια γλαροπούλα πέφτει θύμα της θαλάσσιας ρύπανσης. Πριν ξεψυχήσει, εμπιστεύεται το αβγό της στον καλό γάτο Ζορμπά και του ζητά το λόγο του, ότι θα κλωσήσει το αβγό, δεν θα φάει το γλαρόπουλο, και θα του μάθει να πετά. Ο Ζορμπάς τον δίνει. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας γάτος να μάθει σε ένα γλάρο να πετάει; Το πιο τρυφερό κι ευαίσθητο βιβλίο του Σεπούλβεδα, για μικρούς και μεγάλους.

 

 

 

Ταξίδι στο κέντρο της γης

Ιούλιος Βερν

Όλα αρχίζουν όταν ο καθηγητής της ορυκτολογίας Όττο Λίντενμπροκ, ανοίγοντας ένα παμπάλαιο χειρόγραφο βιβλίο, βρίσκει ένα κωδικοποιημένο σημείωμα του περίφημου αλχημιστή Άρνε Σακνούσεμ στο οποίο έγραφε ότι κατόρθωσε να φτάσει στο κέντρο της γης. Ο καθηγητής πείθει τον ανιψιό και βοηθό του, τον ?ξελ, να επαναλάβουν τον άθλο του Σακνούσεμ. Θα τους συνοδεύσει ένας Ισλανδός οδηγός, ο Χανς, λιγομίλητος και εξαιρετικά ψύχραιμος μπροστά στα εμπόδια που θα συναντήσουν.
Οι τρεις τους θα κατέβουν μέσα από κρατήρες ηφαιστείων, θα συναντήσουν υπόγειους ποταμούς και θάλασσες, αλλά και προϊστορικά τέρατα που δεν είχε αντικρύσει ποτέ ανθρώπινο μάτι. Θα διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα σε γαλαρίες από βασάλτη, θα περάσουν μια τρομερή καταιγίδα και θα ζήσουν την έκρηξη ενός ηφαιστείου εγκλωβισμένοι μέσα στον κρατήρα του. Θα ξαναντικρίσουν όμως τελικά το φως του ήλιου; Και με ποιον τρόπο;

Γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά το Πάσχα

Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα του Πάσχα είναι το βάψιμο των αυγών τη Μεγάλη Πέμπτη. Το αυγό, ένα προχριστιανικό συμβόλο της ζωής, ενισχυμένο με τον συμβολισμό του κόκκινου χρώματος από το αίμα της θυσίας του Χριστού, συνδέεται με το Πάσχα και αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς συμβολισμούς του.Το αυγό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός – όπως το περίβλημα του αυγού, αλλά έκρυβε μέσα του τη «Ζωή», αφού από αυτόν βγήκε ο Χριστός και αναστήθηκε!

Μπορεί τα τελευταία χρόνια το αυγά να βάφονται σε διάφορα χρώματα, όμως η παράδοση τα θέλει κόκκινα. Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της γονιμότητας.

Πώς ακριβώς όμως, καταλήγουμε στην επιλογή του κόκκινου χρώματος, δεν είναι ξεκάθαρο. Οι εξηγήσεις που υπάρχουν, είναι πολλές. Μία από τις πιο αποδεκτές είναι πως το κόκκινο συμβολίζει το αίμα και τη θυσία του Ιησού. Οι άλλες ερμηνείες, έχουν πρωταγωνίστριές τους, τρεις γυναίκες : Την Παναγία, τη Μαγδαληνή και μία δύσπιστη ανώνυμη γυναίκα.

Η Παναγία πίσω απο το έθιμο των “κόκκινων αυγών”

Μία εξήγηση που δίνεται συχνά, λέει ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να του φέρονται καλά! Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα!

Η Μαγδαληνή βάφει κόκκινα αυγά

Μία άλλη ιστορία συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, τη θεώρησε τόσο απίθανη «όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα». Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Η δύσπιστη γυναίκα

Μία παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας, θέλει μία γυναίκα να μην πιστεύει την είδηση της Ανάστασης Του Ιησού και να λέει: «Όταν τα αυγά που κρατώ θα γίνουν κόκκινα, τότε θα αναστηθεί και ο Χριστός». Και τότε αυτά έγιναν κόκκινα»!

Κόκκινο είναι και το χρώμα της χαράς. Χαράς για την Ανάσταση του Χριστού.
Είναι παράλληλα όμως και χρώμα αποτρεπτικό. Κόκκινες βελέντζες και κόκκινα μαντίλια κρεμούσαν τη Μεγάλη Πέμπτη στην Καστοριά οι γυναίκες για το καλό.
Κόκκινο πανί έβαφαν μαζί με τα αυγά τους στη Μεσημβρία και το κρεμούσαν στο παράθυρο για σαράντα μέρες, για να μην τους πιάνει το μάτι.

Το βάψιμο των αυγών γινόταν τη Μεγάλη Πέμπτη γι αυτό και τη λέγαν Κόκκινη Πέφτη ή Κοκκινοπέφτη.
Παλιότερα το συνήθιζαν κι αποβραδίς, πάντοτε τα μεσάνυχτα, με το ξεκίνημα της νέας μέρας.
Καινούρια πρέπει να ήταν η κατσαρόλα που θα έβαφαν τα αυγά και ο αριθμός τους ορισμένος και τη μπογιά τη φύλαγαν σαράντα μέρες και δεν την έχυναν, ακόμα και τότε, έξω από το σπίτι.

Τα κόκκινα σαν αίμα αυγά, για να τιμήσουν το αίμα του Ιησού Χριστού, ανταλλάσσονται στην Ελλάδα. Μόνο όσοι πενθούν από πρόσφατο θάνατο οικείου προσώπου δεν βάφουν αβγά για το Πάσχα. Αλλά και σε αυτούς θα φέρουν οι συγγενείς και οι φίλοι βαμμένα αβγά και από αυτά θα αφήσουν και στον τάφο του αγαπημένου τους νεκρού.

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών.

Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στην Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι: Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικήτης! Κανονικά πάντως το πρώτο αυγό που βάφεται σε κάθε σπίτι ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να το «τσουγκρίζουμε».

Πολλές νοικοκυρές ακόμα και σήμερα το φυλάνε στο εικονοστάσι όλο το χρόνο μέχρι το επόμενο Πάσχα, αφού λένε πως δεν χαλάει όλη την χρονιά! Την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους το φυτεύουν στα χωράφια τους για να είναι εύφορα, ή το κρεμάνε στα μαντριά των ζώων για να είναι γόνιμα.Επίσης το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών έχει τις ρίζεςτου στο Βυζάντιο και συμβολίζει πάλι την Ανάσταση. Όπως το κλωσσόπουλο σπάει το κέλυφος του αυγού και βγαίνει στο φως της ζωής, έτσι – αυτός ήταν ο συμβολισμός – κομματιάζονται του θανάτου τα δεσμά και από του τάφου τα βάθη ξανάρχεται η ζωή. Το έθιμο αυτό καθιερώθηκε για πρώτη φορά στη βυζαντινή αυλή από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Αγία Ελένη, με επίσημη τελετή που γινόταν το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Οι καλεσμένοι τσούγκριζαν με τον αυτοκράτορα και τη βασιλομήτορα τα αυγά και στη συνέχεια ακολουθούσε γεύμα στο πασχαλινό τραπέζι.

Στην πόλη μας υπάρχει το έθιμο των Λαζαρίνων. Την τελευταία εβδομάδα πριν κλείσουν τα σχολεία και συγκεκριμένα την Πέμπτη, όλα τα κορίτσια βγαίνουν με τα στολισμένα καλαθάκια τους και λένε τον Λάζαρο. Γίνεται και διαγωνισμός τόσο για το καλύτερο καλάθι όσο και για το πιο όμορφο τραγούδι.

Την Πέμπτη που μας πέρασε, τα κορίτσια της τάξης μας έλειπαν στον Λάζαρο. Τα αγόρια λοιπόν κάθισαν και έβαψαν αυγά – με διάφορους τρόπους – τα οποία αφού τα βάλαμε σε ένα όμορφο καλάθι που μας έφερε η Ραφαηλία, τα μοιραστήκαμε την Παρασκευή μαζί με πολλές ευχές για Καλό Πάσχα.

Δείτε φωτογραφίες από το βάψιμο των αυγών.

Στο μάθημα της ευέλικτης ζώνης και παίρνοντας αφορμή από την επίσκεψή μας στην έκθεση της τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων στο Κουρσούμ τζαμί, ασχολήθηκαμε με έξι εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων. Η κάθε ομάδα διάλεξε μια εφεύρεση, έγραψε μια εργασία και κατασκεύασε ένα μοντέλο με απλά υλικά. Κατόπιν οι εργασίες παρουσιάστηκαν στην τάξη. Οι εφευρέσεις αυτές ήταν ο ατέρμονας κοχλίας, η πυροσβεστική αντλία, ο γερανός, το ρολόι του Αρχιμήδη, η κούπα του Πυθαγόρα και η περιστερά του Αρχύτα.

Όλες οι εργασίες ήταν καταπληκτικές και οι κατασκευές των παιδιών εντυπωσιακές και πρωτότυπες!

Δείτε παρακάτω την ηλεκτρονική παρουσίαση που έκανε η ομάδα “πράκτορες του 2013”. Σύντομα θα ακολουθήσουν και οι φωτογραφίες των κατασκευών των άλλων ομάδων.