Με θέμα «Μην κλείνετε τα μάτια στη σχολική βία», το Πειραματικό Γενικό Λύκειο Βαρβακείου Σχολής οργανώνει μία ενδιαφέρουσα ημερίδα για την ενδοσχολική βία και το φαινόμενο “bullying” το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009 στο Αμφιθέατρο του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Αθήνα 9,84» («Τεχνόπολις» Γκάζι, Πειραιώς 100).
Κατά τη διάρκεια της ημερίδας θα αναπτυχθούν εισηγήσεις από καθηγητές και ειδικούς εμπειρογνώμονες, για τα εξής θέματα: «Η εισβολή της βίας στο σχολείο: η παιδαγωγική σχέση σε δοκιμασία», «Ποιο σχολείο ονειρεύονται οι μαθητές;», «Cyber Bulling (Ηλεκτρονικός Εκφοβισμός)», «Σεξισμός και σεξιστικά πρότυπα», «Ο εκπαιδευτικός και το βίωμα της ενδοσχολικής βίας», «Ποινή και τιμωρία στο ελληνικό σχολείο», «Όταν είναι κι άλλοι εκεί: ο ρόλος των παρισταμένων στην εκδήλωση του σχολικού εκφοβισμού», κ.λπ.
Οι εισηγήσεις θα αναπτυχθούν από καταξιωμένους επιστήμονες και ειδικούς, όπως ο Καθηγητής Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Αθανάσιος Γκότοβος, ο Υποδιευθυντής, Τμηματάρχης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Μάνος Σφακιανάκης, η Αναπληρώτρια Διευθύντρια Ινστιτούτου Πολιτικής Κοινωνιολογίας Ε.Κ.Κ.Ε. Ιωάννα Τσίγκανου, η Καθηγήτρια Εγκληματολογίας, Αντιπρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου Βάσω Αρτινοπούλου, ο Λέκτορας Συμβουλευτικής Ψυχολογίας στο Τμήμα Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης Άκης Γιοβαζολιάς, η Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για γονείς «Οι Δυνατοί Γονείς» Βούλα Παπαγιάννη, ο Διευθυντής Πειραματικού Γυμνασίου Ιωνιδείου Σχολής Γιάννης Κότσιρας, η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Μέλος του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων Δ/θμιας Δ/νσης Ανατολικής Αττικής Μαρία Σφέτκου. Την ευθύνη της εκδήλωσης έχουν αναλάβει οι καθηγήτριες Ευαγγελία Λυκούδη, Μαρία Μπελογιάννη και Γεωργία Ρουμπέα.
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μην κλείνετε τα μάτια στη σχολική βία
Τον χαρακτήρισαν «κοινωνιολόγο» αρχιτέκτονα και θεωρείται ένας από τους εμπνευστές του στρουκτουραλιστικού κινήματος. Ο ίδιος πιστεύει ότι «ο ρόλος του αρχιτέκτονα δεν είναι να παρέχει ολοκληρωμένες λύσεις, αλλά να δίνει το χωρικό πλαίσιο που θα πρέπει να συμπληρωθεί από τον χρήστη».
Ο διάσημος Ολλανδός αρχιτέκτονας Herman Hertzberger (Χέρμαν Χερτζμπέργκερ) θα βρεθεί στην Αθήνα ως επίσημος προσκεκλημένος της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, για να ανοίξει τις εργασίες του 4ου Συμποσίου με τίτλο «Το αειφόρο σχολείο του παρόντος και του μέλλοντος» το οποίο ξεκινά την Παρασκευή και ώρα 6 μ.μ. στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών (Β. Κωνσταντίνου 48, Αθήνα).
Μαζί του είχε μια συνομιλία ο πρόεδρος του συμβουλίου περιβαλλοντικής εκπαίδευσης δρ Δημήτριος Καλαϊτζίδης, διευθυντής του Ραλείου Πειραματικού γυμνασίου θηλέων Πειραιά.
Χωρίς νόημα
Σταχυολογήσαμε ορισμένα σημεία από τις τοποθετήσεις του «κοινωνιολόγου» αρχιτέκτονα.
-Σήμερα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός κτηρίων τα οποία είναι ωραία αισθητικά, αλλά δυστυχώς χωρίς νόημα. Κάποτε συνέκρινα την αρχιτεκτονική με το ποδόσφαιρο. Οι αρχιτέκτονες είναι σαν τους αστέρες του ποδοσφαίρου, τεχνικά άρτιοι και ευφυείς αλλά χωρίς τέρματα στα οποία θα πρέπει να στείλουν την μπάλα. Η αειφορία μπορεί να αποτελέσει στόχο.
-Ενα αειφόρο σχολείο, εκτός από «μηδενική ενέργεια» -η οποία έχει να κάνει με καθαρά τεχνικά χαρακτηριστικά (δεν περιλαμβάνονται φυσικά τα πολλά ψεύτικα αλλά δημοφιλή «πράσινα» τεχνάσματα) -έχει και άλλες προϋποθέσεις, όπως το να μην αναλώνουμε χώρο για πράγματα τα οποία μπορούν να καλυφθούν με άλλους τρόπους.
-Στο αειφόρο σχολείο, όλος ο χώρος θα πρέπει να είναι κατάλληλος για μάθηση, επομένως δεν πρέπει να υπάρχουν διάδρομοι ή άλλοι ανάλογοι χώροι. Η αειφορία βασίζεται στο μοίρασμα και στη χρήση όλων των πραγμάτων όσο καλύτερα και για όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό προϋποθέτει ποιότητα και ικανότητα. Η ικανότητα και το μοίρασμα είναι για μένα επομένως οι λέξεις – κλειδιά.
-Οταν σχεδίαζα τα πρώτα μου σχολεία, οι χρήστες ήταν πηγή έμπνευσης και είχαν πολλές καλές ιδέες (φυσικά κυρίως για τον χώρο και όχι για την εξωτερική εμφάνιση). Σήμερα τα πάντα λειτουργούν (ή δεν λειτουργούν) μέσω μάνατζερ που συγγράφουν επίσημα προγράμματα, νούμερα και στοιχεία. Για την ακρίβεια, ούτε ο διευθυντής του σχολείου (πόσο μάλλον οι δάσκαλοι) έχει οποιαδήποτε επιρροή στον σχεδιασμό. Αυτό δεν δημιουργεί απλώς μια απόσταση, αλλά και διαρκείς διαμάχες για όλα τα θέματα.
-Οι δάσκαλοι πρέπει να είναι αισιόδοξοι κάτω από όλες τις συνθήκες και πρέπει να πιστεύουν ότι οι νεότερες γενιές που ασχολούνται με διαφορετικές προσεγγίσεις και μέσα θα τα καταφέρουν. Πείτε αυτό που ξέρετε και αυτό που πιστεύετε, αλλά μην πείτε ποτέ στους νεότερους τι πρέπει να κάνουν και τι όχι. Προσπαθήστε να γίνετε κι εσείς μαθητές.
-Η αειφορία δεν έρχεται σε καμία περίπτωση σε αντίθεση με τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα σημερινά καίρια ζητήματα συμβαδίζουν με την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, η οποία είναι χωρίς αμφιβολία αποτέλεσμα της καταναλωτικής νοοτροπίας, που βασίζεται στον πλούτο, την αφθονία και την αναλγησία. Οι ανθρώπινες σχέσεις και οι κοινωνικές δομές καταστρατηγούνται από αυτή τη συμπεριφορά, μέσα στην οποία η σημασία του ατόμου τονίζεται υπερβολικά. Ενας αειφόρος κόσμος προϋποθέτει έναν κόσμο με περισσότερη συμπόνια, λιγότερη σπατάλη και την αρχή τού να μοιράζεσαι.
Με μουσικούς
Ενας αρχιτέκτονας πρέπει «να μεταφράζει» τις ιδέες του στους ανθρώπους που θα ζήσουν στα/με τα κτήριά του. Το να μιλάς για τις ιδέες σου ή τη δουλειά σου δεν είναι πολύ διαφορετικά. Ηταν πάντα μία από τις αρχές μου να αποφεύγω εξειδικευμένη φρασεολογία κάθε είδους και, όσον αφορά τα σχολεία, η σοδειά της αρχιτεκτονικής γενικότερα είναι πολύ φτωχή έτσι κι αλλιώς.
Σε ό,τι με αφορά, είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον μουσικών, ζωγράφων και, παρόλο που ο πατέρας μου ήταν γιατρός, οι τέχνες ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου. Μετά τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο του Ντελφτ προσκλήθηκα -ως νέος αρχιτέκτονας- να συμμετάσχω στη συντακτική ομάδα του Forum Review, όπου γνώρισα τον Μπακέμα και τον Βαν Αϊκ, μεταξύ άλλων που έγιναν ιδιαίτερα σημαντικοί για εμένα. Και αργότερα ήρθε και η επιρροή των νεότερων Ολλανδών μοντερνιστών αρχιτεκτόνων. Η διοργάνωση πολλών σεμιναρίων στο Πανεπιστήμιο του Ντελφτ και στο Ινστιτούτο Μπερλάζ, καθώς και η σειρά ομιλιών με κράτησε -και με κρατά- ενεργό στη διερεύνηση του νοήματος της αρχιτεκτονικής στο ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο.
Οσοι έζησαν στο πετσί τους τα ταραγμένα χρόνια της δικτατορίας, αλλά ίσως και οι νεότεροι μέσα από τη γνώση που προσφέρει η Ιστορία, θα γνωρίζουν τι συνέβη εκείνη την 22α Σεπτεμβρίου όταν η κηδεία του σπουδαίου έλληνα ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της χούντας.
«Προκόβουμε καταπληκτικά», είχε γράψει ειρωνικά ο ίδιος στην ατζέντα του την ημέρα του πραξικοπήματος.
Ολοι εξάλλου θυμούνται την ιστορική δήλωσή του κατά της χούντας την Παρασκευή της 28ης Μαρτίου του 1969. «Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου».
Ο ποιητής δεν θα ξαναγυρίσει στη σιωπή του. Λίγους μήνες αργότερα καταργείται η προληπτική λογοκρισία και δημοσιεύεται το βιβλίο «Δεκαοκτώ κείμενα», όπου εμπεριέχεται μεταξύ άλλων το ποίημα «Οι γάτες του Αϊ Νικόλα», πολιτική αλληγορία για τη χούντα.
Αλλά και νεκρός ακόμα ο Σεφέρης θα «μιλήσει» κατά της δικτατορίας. Εκφραστής του συλλογικού ασυνείδητου, γίνεται τώρα αυτός μέσω του οποίου θα εκφραστεί η λαϊκή οργή κατά του καταπιεστικού καθεστώτος.
Ο Γιώργος Σεφέρης άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Δύο ημέρες μετά η εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων θα γεμίσει με κόσμο, νέους και φοιτητές στην πλειονότητά τους.
Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το (απαγορευμένο) τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε στίχους Σεφέρη από το ποίημα του «Στο περιγιάλι το κρυφό».
Η νεκρική πομπή θα γίνει ένα με το πλήθος που έχει συγκεντρωθεί στο νεκροταφείο. Το ανθρώπινο ποτάμι θα εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές πορείες.
Διαβάζω την ανακοίνωση της ΠΕΚΑΠ για το θέμα της εισαγωγής των ΤΠΕ στο δημοτικό σχολείο:
“Θεωρούμε σωστή την πραγματολογική προσέγγιση στην σύγχρονη ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα αφού είναι η μόνη η οποία εξασφαλίζει τον πληροφορικό αλφαβητισμό και την οριζόντια αξιοποίησή του”.
Για ποια πραγματολογική προσέγγιση μιλάμε όταν το εργαστήριο -όπου αυτό υπάρχει- καταλαμβάνεται από τη διδασκαλία -ωιμέ, βαβαί, παπαί- του τυφλού συστήματος; Δράττομαι της ευκαιρίας να συγχαρώ το στέλεχος που εμπνεύστηκε αυτή τη λύση του τυφλού, για να γεμίσει το ανύπαρκτο πρόγραμμα σπουδών της πληροφορικής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ενα είναι σίγουρο με το τυφλό, θα τυφλώσουμε τα παιδάκια…
Ντεμέκ πραγματολογική προσέγγιση, αφού μιλάμε ξεκάθαρα για ένταξη χωριστού γνωστικού αντικειμένου και κατάληψη του εργαστηρίου. Αυτό την τελευταία φορά που κοίταξα στη βιβλιογραφία αναφερόταν ως τεχνοκεντρική προσέγγιση. Αλήθεια πλούσια τεκμηρίωση των θέσεων της ΠΕΚΑΠ. Δύο ολόκληρες βιβλιογραφικές παραπομπές; Ουάου!
Και συνεχίζει: ” Η εισαγωγή της Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση φυσικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αντιδράσεις, οι οποίες κλιμακώνονται από συντεχνιακές θέσεις (γιατί οι άλλοι και όχι εμείς), μέχρι αναλύσεις Πανεπιστημιακών δασκάλων σε Παιδαγωγικά Τμήματα”.
Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε σπιλώνουμε…Αλλά πώς τολμάτε πανεπιστημιακοί δάσκαλοινα παίρνετε θέση όταν το όργανο της ΠΕΚΑΠ είναι εδώ;
Κανονικά στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Ωστε, συντεχνιακές θέσεις. Ποιος αλήθεια υπερασπίζεται εδώ τα συντεχνιακά του βιλαέτια; Οι δάσκαλοι δεν έχουν πρόβλημα οργανικών θέσεων. Αλλοι έχουν και προκειμένου να γλιτώσουν την καρέκλα τους έκαναν την καρδιά τους πέτρα και πήγαν στα δημοτικά. Και για να διαπιστωθεί πόσο ρεύμα υπάρχει προς τα δημοτικά, δείτε πως διαγκωνίστηκαν όσοι ήταν τελευταίοι στα μόρια για να γλιτώσουν τη μετακίνησή τους στην πρωτοβάθμια.
Και το κερασάκι: “Ο καθηγητής Πληροφορικής στο Δημοτικό πιστεύουμε ότι αποτελεί τον καταλύτη της εισαγωγής των ΤΠΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και της παραπέρα ενσωμάτωσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση”.
Αυτό με τον καταλύτη δεν είναι λίγο πασέ; λίγο πολυφορεμένο; Γιατί καταλύτη ακούμε και καταλύτη δε βλέπουμε.Και τα χρόνια από την εισαγωγή του μαθήματος είναι πλέον πολλά. Μία κατάλυση όσο και να πεις, θα την είχαμε δει.
Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Εχει γίνει μία έρευνα για το τι μαθαίνουν οι μαθητές στην τάξη; Ποια μαθήματα θεωρούν την ώρα του παιδιού;Και να δούμε επίσης και τι μας στοιχίζει κάθε μάθημα; Κάτι σα σχέση τιμής – απόδοσης. Αν πρέπει να φάμε τρία ΚΠΣ κι ένα ΕΣΠΑ για ένα μάθημα μήπως θα μας συνέφερε μία άλλη λύση;
Πώς ήταν το πρόγραμμα με τους τσιγγανόπαιδες, που θα μας είχε έρθει φθηνότερα, αν τους είχαμε εγγράψει στο Κολέγιο Αθηνών, έτσι και τούτο.
Οσο πιο μακριά τοποθετείτε χρονικά τον εαυτό σας από τα θρανία, τόσο πιο βαθιά θα σοκαριστείτε. Εάν, δε, δεν έχετε οι ίδιοι ή οι πολύ κοντινοί σας άνθρωποι παιδιά στην εφηβεία ή λίγο πριν από αυτή, τα παρακάτω θα σας φανούν ιδιαιτέρως σκληρά. Πώς είναι δυνατόν παιδιά να μιλούν με αυτόν τον τρόπο; θα σκεφτείτε. Εχει αλλάξει τόσο πολύ η παιδική ηλικία ή μήπως ό, τι συνέβαινε πάντα στις αλάνες και τα προαύλια (και έμενε εκεί) μεταφέρεται τώρα σε κοινή, ηλεκτρονική, θέα;
«Πώς είσαι έτσι ρε; Με αηδιάζεις. Το παίζεις και ωραία, ψώνιο, ε ψώνιο», γράφει ο 13χρονος Π. κάτω από τη φωτογραφία της συμμαθήτριάς του Χ. στο facebook (ως γνωστόν, ο πλούσιος σχολιασμός των φωτογραφιών που αναρτούν στο facebook αποτελεί την «υπέρτατη καταξίωση» για τα παιδιά σήμερα). Εμβρόντητη, η μητέρα κοινής φίλης και των δύο διάβασε και μετέφερε στην «Κ» τα σχόλια. «Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα», λέει. «Παιδιά που στη συναναστροφή είναι πολύ γλυκά και καλά, στο Ιντερνετ βγάζουν έναν πολύ διαφορετικό εαυτό. Αυτό που γίνεται ξεπερνάει την πλάκα, την καζούρα. Ο στόχος είναι να πληγώσουν τον άλλο». Ο «άλλος» είναι συνήθως τα κορίτσια που δεν ντύνονται ωραία, οι παχουλές συμμαθήτριες, τα παιδιά από χωριό.
Παραδείγματα
«Δεν σου είπα να μη βάλεις αυτό το μπλουζάκι; Σε παχαίνει!» γράφει η «ωραία» συμμαθήτρια στη «φίλη» της κάτω από μια καλοκαιρινή εικόνα διακοπών. Τα σχόλια διανθίζονται με emoticons, χαμογελάκια, φατσούλες, για να «σωθεί» λίγο η αρνητική εντύπωση. Αλλά… δεν. «Σου είπαμε εμείς να γίνεις φίλη μας;» καταλήγει ο διαδικτυακός καβγάς που ξέσπασε από το πουθενά. «Εσύ ήρθες και μας κόλλησες! Αρα δεν μπορούμε να μαλώσουμε γιατί εξ αρχής δεν ήμασταν φίλες…». Να σου και τα αγόρια: «Η πεντάμορφη και το τέρας είστε εδώ». (σ. σ. Ολα τα παραπάνω γραμμένα σε greeklish, ανορθόγραφα και με τα ελάχιστα δυνατά φωνήεντα…)
Τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα του λεγόμενου e-bullying, όπως είναι ο διεθνής όρος που περιγράφει την κατάσταση όπου ένα παιδί βασανίζεται, απειλείται, παρενοχλείται, ταπεινώνεται, έρχεται σε αμηχανία ή στοχοθετείται από ένα άλλο παιδί ή ομάδα παιδιών μέσω του Ιντερνετ ή των κινητών τηλεφώνων. Το φαινόμενο που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις σε όλο τον κόσμο αποτελεί την ηλεκτρονική εκδοχή του εκφοβισμού και της σωματικής ή λεκτικής βίας που λαμβάνει χώρα στα σχολεία, με σοβαρότατες επιπτώσεις για τα θύματα που μπορούν να εμφανιστούν ακόμα και στην ενήλικη ζωή τους. Το bullying θα επηρεάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλους τους μαθητές σε κάποια στιγμή της σχολικής ζωής τους.
Διακρατική έρευνα
Σε μεγάλη διακρατική έρευνα για το φαινόμενο του bullying στο δημοτικό σχολείο που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα από την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, με την επιστημονική ευθύνη του αναπληρωτή καθηγητή Παιδοψυχιατρικής κ. Ιωάννη Τσιάντη, βρέθηκε ότι το ποσοστό των θυμάτων ανέρχεται στο 8% του συνόλου των μαθητών, ενώ το ποσοστό των θυτών στο 5,61%. Η πλειονότητα των μαθητών (74,43%) δήλωσε ότι προσπαθεί να βοηθήσει το θύμα, ενώ αντίθετα ότι οι δάσκαλοί τους προσπαθούν να παρέμβουν μόνο στο 1/3 των περιπτώσεων. Τα παιδιά τείνουν να μιλούν για αυτά που περνούν πρώτα στους γονείς τους, αλλά οι θύτες δεν μιλούν σχεδόν ποτέ σε κανέναν. Εάν το έκαναν, ίσως η εξέλιξη να ήταν διαφορετική. Οπως αναφέρει στην «Κ» ο επ. καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας κ. Χάρης Ασημόπουλος, «τα παιδιά – θύτες που ασκούν τη βία είναι δυνατόν να εξελίσσονται σε μεγάλο ποσοστό, που αγγίζει το 50%, σε ενήλικες με αντικοινωνική συμπεριφορά».
Οπως λέει ο κ. Ασημόπουλος, οι μαθητές – θύματα είναι συνήθως παιδιά με περισσότερο άγχος και ανασφάλεια, ήσυχα και ευαίσθητα και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Περιέργως, το τελευταίο χαρακτηρίζει και τα παιδιά – θύτες…
Αμερικανοί επιστήμονες δήλωσαν πρόσφατα ότι ο κυβερνό-εκφοβισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στα θύματα απ’ ότι η φυσική βία. Ενώ, αντίθετα με τις άλλες μορφές εκφοβισμού, ο θύτης φαίνεται να έχουν λιγότερα προβλήματα από το θύμα, σύμφωνα με επιστημονική ομάδα του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ.
Οι Τζινγκ Γουάνγκ, Τόνια Νανσέλ και Ρόναλντ Ιανότι, του Εθνικού Ινστιτούτου Παιδικής Υγείας και Ανθρώπινης Ανάπτυξης ανέλυσαν στοιχεία διεθνούς έρευνας σε 4.500 εφήβους που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ τη διετία 2005-2006. Συγκεκριμένα ερωτήθηκαν για τα αισθήματα της κατάθλιψης, της ενόχλησης και την ικανότητα να συγκεντρωθούν, ενώ ερωτήθηκαν συγκεκριμένα αν είχαν ποτέ χτυπηθεί από τρίτους ή δεχθεί αρνητικά μηνύματα μέσω υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου, ή αν έχουν οι ίδιο κάνει κάτι τέτοιο σε άλλους.
«Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό εκφοβισμό, που συνήθως περιλαμβάνει συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο, τα θύματα του κυβερνό-εκφοβισμού μπορεί να μη γνωρίζουν την ταυτότητα του δράστη», ανέφερε η επιστημονική ομάδα στην επιστημονική έκδοση «Εφηβική Υγεία». «Ως εκ τούτου, τα θύματα του κυβερνο-εκφοβισμού είναι πιθανότερο να αισθανθούν απομονωμένοι και αβοήθητοι την ώρα της επίθεσης».
Όσοι ασκούν φυσική και λεκτική βία πάσχουν σε πολλές περιπτώσεις από κατάθλιψη. Όμως, αν και υπήρχε μικρή διάφορα ανάμεσα στο βαθμό κατάθλιψης ανάμεσα στο θύτη και το θύμα, οι τρεις επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα θύματα κυβερνό-εκφοβισμού ανέφεραν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης σε σχέση με τους θύτες.
Ο εκφοβισμός μπορεί να καταστεί ζήτημα πολιτικής, λειτουργεί ανασταλτικά στη μάθηση και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις σχολικές επιδόσεις. Τα σχολεία των ΗΠΑ βρίσκονται υπό συνεχή πίεση να βελτιώσουν τη συνολική τους εικόνα που αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά και τους βαθμούς των μαθητών τους.
Την περασμένη χρονιά, η ίδια ομάδα βρήκε ότι περισσότερο από 20% των Αμερικανών εφήβων είχαν πέσει θύματα φυσικού εκφοβισμού τουλάχιστον μία φορά σε διάστημα δύο μηνών, ενώ 53% είχε δεχθεί λεκτικό εκφοβισμό, 51% είχαν δεχθεί κοινωνικό εκφοβισμό και απομόνωση, ενώ 13,6% είχαν πέσει θύματα κυβερνό-εκφοβισμού.
Φανταστείτε μια δαιδαλώδη διαδρομή επί χάρτου η οποία θα κάνει χιλιάδες ζιγκ ζαγκ, θα πέσει σε εμπόδια όπως τα βουνά και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα καταλήξει πουθενά. Τι θα γίνει όμως αν «καταργηθεί» η παραδοσιακή γεωμετρία και μετασχηματιστεί το χαρτί σε μια άλλη όπου ο χώρος είναι καμπυλωτός, παρόμοια με τη γεωμετρία του Σύμπαντος, όπως στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν; Η πληροφορία θα φθάσει στον προορισμό της πολύ πιο γρήγορα και εγγυημένα. Αυτό πέτυχε η επιστημονική ομάδα ενός κύπριου ερευνητή, του κ. Φρ. Παπαδόπουλου, καθώς χρησιμοποιώντας τη λεγόμενη «υπερβολική» γεωμετρία στις δομές του Διαδικτύου κατάφερε να εγγυηθεί γρήγορα και εγγυημένα την αποστολή των δεδομένων αποφεύγοντας τα εμπόδια του φλοιού της Γης αλλά και των κόμβων που διανέμουν τα δεδομένα.
Η μελλοντική εφαρμογή της ανακάλυψης μπορεί να επιφέρει ραγδαίες αλλαγές σε ό,τι συσχετίζεται με τα πολύπλοκα δίκτυα. Ακόμη, το σταδιακό «μπούκωμα» του Διαδικτύου θα καταστήσει τέτοιες λύσεις μάλλον αναπόφευκτες. «Οταν χρησιμοποιήσαμε τη γεωμετρίατης γης για να κατευθύνουμετην πληροφορία πιο κοντά στον προορισμό της, η αποτελεσματικότηταστην αποστολή πληροφοριώνήταν μόλις 14%-15%. Με άλλα λόγια,μόνο 14%-15% των μηνυμάτων μας κατάφερνε να φθάσει. Αντίθετα, όταν εφαρμόσαμετην υπερβολική γεωμετρία, φθάσαμε στο 97%! Η αποτελεσματικότηταστην αποστολή της πληροφορίας επταπλασιάστηκε. Σίγουραόμωςθα θέλαμε να φθάσουμεστο 100%» σημειώνει ο κ. Παπαδόπουλος. Ενας υπερβολικός, όπως λέγεται στη γεωμετρία, κύκλος που εμπεριέχει όλες τις συνδέσεις μεταξύ των συστημάτων του Διαδικτύου, εξασφαλίζει την ταχεία και σίγουρη παράδοση της πληροφορίας.
«Αν και το θέμα είναι περίπλοκο,η βασική ιδέα είναι μάλλοναπλή. Πήραμε τον γρίφο του Ιnternet, δηλαδή ένα σύνολοαπό κόμβους, ο καθένας εκ των οποίων αποτελεί ένα αυτόνομοσύστημα, που πιθανόν να απαρτίζεται από πολλαπλά υποδίκτυα» σημειώνει ο κύπριος ερευνητής, επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Κύπρου. «Σε κάθε τέτοιον κόμβοβρήκαμε τις συντεταγμένες του σε έναν υπερβολικό χώρο τις οποίες μπορεί να χρησιμοποιήσειένα “πακέτο” δεδομένωνπροκειμένουνα βρει εγγυημένακαι με τον ταχύτερο δυνατόβ τρόπο τον προορισμό του μέσα στο Ιnternet» εξηγεί. Σ ύμφωνα με τον καθηγητή, ο όγκος της πληροφορίας που απαιτείται για να γίνει σωστή δρομολόγηση με τα σημερινά πρωτόκολλα θα μεγαλώνει όσο θα αυξάνεται το μέγεθος του δικτύου, το οποίο σε σχέση με πέρυσι είναι κατά 2.500 κόμβους περίπου μεγαλύτερο. Ετσι τα σημερινά πρωτόκολλα δρομολόγησης ενδέχεται να μην μπορούν να λειτουργήσουν ικανοποιητικά. «Αυτόπου προτείναμεείναι μια δρομολόγησηπου δεν υποφέρει από το πρόβλημα της κλιμάκωσης και δεν θα παρουσιάζει πρόβλημα όσο το Ιnternet εξαπλώνεται» συμπληρώνει.
Σε ό,τι αφορά την υλοποίηση του επιστημονικού τους πρότζεκτ ο κ. Παπαδόπουλος τονίζει ότι για την πραγματοποίησή του ενδέχεται να χρειαστούν ως και δέκα έτη, ενώ επισημαίνει ότι το πώς θα εφαρμοστεί αποτελεί αντικείμενο έρευνας εκ μέρους της ομάδας του. «Ο πιο εύκολος τρόπος να εφαρμοστεί είναι να γίνουν αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν τα μηχανήματα,δηλαδή οι δρομολογητές.Ερευνάμε και πιο πολύπλοκεςτεχνικές σταδιακής ανάπτυξηςτης προτεινόμενης λύσεις, που δεν χρειάζονται όμως σημαντικέςαλλαγές στα υπάρχονταμηχανήματα» εξηγεί ο κ. Παπαδόπουλος.
Πεδίον δόξης λαμπρόν
Για την ανακάλυψη της επιστημονικής ομάδας χρησιμοποιήθηκε η νέα θεωρία των πολύπλοκων δικτύων (complex networks theory), η οποία έχει εφαρμογή σε μια σειρά τομείς, όπως η φυσική, η βιολογία και οι κοινωνικές επιστήμες. Μάλιστα η ίδια η τοπολογία του Διαδικτύου παραπέμπει τόσο σε κάποιες οργανωμένες κοινωνίες όσο και σε βιολογικά δίκτυα. «Το Διαδίκτυο είναι ένα πολύπλοκο δίκτυο, όπως π.χ. και το Facebook. Αν μελετήσεις κάποια στατιστικά χαρακτηριστικά, θα δεις ότι μοιάζουν και με άλλα δίκτυα που συναντά κανείς στη φύση.Το Διαδίκτυο παραπέμπει και σε βιολογικά δίκτυα, αντίστοιχα και με αυτό των νευρώνων που στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο. Γι΄ αυτό και λέμε ότι η εφαρμογή μπορεί να έχει εφαρμογές και σε άλλαεπιστημονικά πεδία» τονίζει ο κ. Παπαδόπουλος.
Οταν ήταν έξι ετών, ο πατέρας του χάρισε στον Δηµήτρη Γλέζο τον πρώτο του υπολογιστή: ήταν κάτι ανάµεσα σε παιχνίδι και µέσο για να «ακονίζει το µυαλό του». Στις εξετάσεις του λυκείου, η µητέρα του έπαιρνε µαζί
της στη δουλειά της το πληκτρολόγιό του θεωρώντας ότι µε αυτό τον τρόπο ο νεαρός δεν θα ασχολιόταν µε τον υπολογιστή του και θα στρωνόταν στο διάβασµα, που δεν του άρεσε ιδιαίτερα
Την περασµένη εβδοµάδα, από το βήµα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου µίλησε για την καινοτόµο επιχείρηση του 30χρονου Δηµήτρη Γλέζου που δραστηριοποιείται στον τοµέα των υπολογιστών και του Διαδικτύου: την ανέφερε ανάµεσα σε άλλες ως παραδείγµατα υγιούς επιχειρηµατικότητας.
Το opencoffee. Ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ αναφέρθηκε και στην άλλη ενασχόληση του Δ. Γλέζου, το opencoffee. Οπως το περιγράφει ο ίδιος πρόκειται για «την αντίδραση της νέας επιχειρηµατικής κοινότητας». Νέοι επιχειρηµατίες συναντώνται ανά τακτά διαστήµατα, παρουσιάζουν τις ιδέες και τη δουλειά τους, ανταλλάσσουν απόψεις και µαθαίνουν ο ένας από την εµπειρία του άλλου όσα δεν θα µπορούσαν να είχαν µάθει σε οποιαδήποτε σχολή.
Το opencoffee έχει προχωρήσει ακόµη περισσότερο, δηµιουργώντας ένα δικό του ταµείο, το openfund.com, µε στόχο να χρηµατοδοτούνται επιχειρηµατικές ιδέες από επενδυτές.
«Δεν µπορούµε να µένουµε µια ζωή στη µιζέρια και στην αναµονή να κάνει κάτι το κράτος. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δρόµοι και ευκαιρίες» πιστεύει ο Δηµήτρης Γλέζος.
Η περιπέτεια ενός μπλόγκερ, φίλου της όπερας, που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, απασχόλησε τις βρετανικές διαδικτυακές κοινότητες. Ο διαχειριστής του intermezzo.typepad.com είχε αναρτήσει διαφημιστικές φωτογραφίες από παραστάσεις της Οπερας, όταν δέχτηκε email να τις αποσύρει αν δεν ήθελε να υποστεί αγωγή για καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Εκείνος τις απέσυρε και οι υπεύθυνοι ζήτησαν συγνώμη για το χειρισμό και υποσχέθηκαν να είναι πιο ανοιχτοί στα social media.
Ας μην πάμε μακριά…Μήπως θυμάστε τι έπαθαν όσοι θέλησαν να προωθήσουν τους Ολυμπιακούς 2004 μέσα από τις ιστοσελίδες τους; Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε πριν ανοιχτούμε στο καινούργιο.
Η συγκεκριμένη εφαρμογή επιτρέπει τη μετατροπή ενός πακέτου δεδομένων σε διαδραστικό online χάρτη. Εισάγοντας απλώς το περιεχόμενο ενός υπολογιστικού φύλλου, δημιουργεί ένα γράφημα διασποράς των δεδομένων, στο οποίο μπορεί να περιηγηθεί ο επισκέπτης. Διαθέτει και εφαρμογή αποτύπωσης των επαφών ή των αναζητήσεών μας στο Twitter.
Εκεί που έπιναν τις μπίρες τους, μια παρέα Αμερικανοί διαπίστωσαν ότι πολύ θα ήθελαν μια μηχανή που να τους ταξιδεύει στα παιδικά τους χρόνια, να ξαναβλέπουν τις διαφημίσεις και τα τρέιλερ της εποχής, να θυμηθούν τι ειδήσεις έπαιζε η τηλεόραση, ποιες ομάδες έπαιρναν τα πρωταθλήματα κ.ο.κ. Εφτιαξαν, λοιπόν, αυτό το διαδικτυακό αρχείο βίντεο, καταχωρισμένων ανά χρονιά, από το 1860 μέχρι σήμερα. Κι αν αναρωτιέστε τι βίντεο υπάρχει από το 1860, είναι η πρώτη ηχογράφηση που καταγράφηκε ποτέ στην ιστορία.
Θενξ μαν… Οταν τ’ ακούω, μεταφράζω σιωπηρά: Ευχαριστώ, μάγκα μου. Ή: Ευχαριστώ, φιλάρα… Τα μεταφράσματα μου φαίνονται πιο αρρενωπά και χυμώδη, πιο άμεσα, πιο μοναδικά. Γιατί λοιπόν οι μάγκες έφηβοι και οι μετέφηβοι τιτιβίζουν τα δικά τους κρεολικά greeklish; Ισως γιατί κάθε γενιά χρειάζεται τη δική της ιδιόλεκτο, μια μυητική αργκό, προσωρινή, αναλώσιμη, φθαρτή, με ημερομηνία λήξεως. Η ιδιόλεκτος του «μαν» θα ξεθωριάσει με την είσοδό του σε ανώτερο σχολείο, με τη συμμόρφωσή του σε άλλες αργκό, ακαδημαϊκές ή επαγγελματικές, με την ένταξή του στα μαζικά υπερσύνολα της ενήλικης ζωής, της εργασίας.
Το ερώτημα παραμένει πάντως: Γιατί τα αγγλικά κατακλύζουν τον καθημερινό λόγο; Τα κρεολικά των εφήβων είναι η πιο αθώα περίπτωση, η πιο χαριτωμένη. Οταν όμως ακούς ενήλικους, επαγγελματίες, επιστήμονες, σπουδαγμένους, να παπαγαλίζουν αγγλικά, να περιγράφουν τη δουλειά τους, τη σκέψη τους, ακόμη και τη διάθεσή τους, με αγγλικά μονοσύλλαβα ή ολιγοσύλλαβα, δεμένα με λίγα ελληνικά ρήματα και άφθονα λεκτικά τικ, όπως «καταλαβαίνεις…», ε, τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι για τα βαθύτερα αίτια.
Είναι αληθές ότι η γλωσσομάθεια έχει αυξηθεί γεωμετρικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο απόφοιτος λυκείου, ακόμη και χωρίς ιδιαίτερη επίδοση, θα διαβάζει και θα μιλάει αγγλικά ασυγκρίτως καλύτερα από τον ανάλογό του του ’70, ακόμη και του ’80. Μέγα μέρος των σπουδών διεξάγεται σε αγγλόφωνα σχολεία, προπτυχιακά ή μεταπτυχιακά. Μέγα μέρος των επαγγελμάτων απαιτεί καλή γνώση ξένης γλώσσας. Το επικοινωνιακό περιβάλλον κατακλύζεται από ξένη γλώσσα: τηλεόραση, ταινίες, Διαδίκτυο, ποπ κουλτούρα.
Αρα η ένταξη στην ξένη γλώσσα, αγγλική εν προκειμένω, έρχεται αβίαστα, φυσικά. Ολα σε σπρώχνουν σε αυτή, γιατί να αντισταθείς; Ο ανάδελφος γλωσσικά Ελληνας, ο χαρτογιακάς ο ευρισκόμενος στον παγκοσμιοποιημένο χώρο των υπηρεσιών, με ανεπαρκή ουμανιστική παιδεία και αδιαμόρφωτο γλωσσικό όργανο, θα πέσει αναγκαστικά στην ευκολία του έτοιμου γλωσσικού κώδικα. Στα μοντέρνα επαγγέλματα των πάσης φύσεως υπηρεσιών, της επικοινωνίας, της ρευστής τέχνης, η συνεννόηση διεξάγεται γύρω από λέξεις-φετίχ, ας πούμε, τις εξής τρεις: κόνσεπτ, πρότζεκτ, μπάτζετ. Εχω ένα κόνσεπτ για ένα πρότζεκτ, αλλά δεν μου βγαίνει το μπάτζετ. Ολη η δημιουργικότητα, όλη η εργασία, ο κόπος, η σκέψη, το σφρίγος, όλα συμποσούνται σε αυτό το τρίπτυχο δισύλλαβων.
Παίζουν ρόλο οι σπουδές; Τα μάστερ μονοετούς σε βρετανικά πανεπιστήμια και πρώην πολυτέκνικ; Ναι, ασφαλώς, αλλά πολύ σοβαρότερο ρόλο παίζει το οιονεί διεθνές περιβάλλον της εργασίας, και η γενικευμένη ολιγογλωσσία των εταιρικών στελεχών. Στις μπίζνες δεν χρειάζονται καλά ελληνικά, δεν χρειάζεται καν γλώσσα, όλα διεξάγονται με στερεοτυπικές εκφράσεις και τυποποιημένες σκέψεις: αυτά κυκλοφορούν ως επικρατούσα αλήθεια.
Σοβαρό ρόλο παίζει και η ξενομανία. Υπό τον συνοπτικό αυτό όρο εννοούνται διάφορα συμπλέγματα καθυστέρησης, μειονεξίας, οκνηρίας, μιμητισμού – ψυχολογικά και κοινωνικά. Σε περιβάλλον ασφυκτικά ομογενοποιημένο, κοσμοπολίτικο, ίδιο παντού, άοσμο, άχρωμο, «πολιτισμένο», η διατήρηση ιδιαιτέρας ταυτότητας, ιδιομορφίας, ετεροχρωμίας, ντοπιολαλιάς, είναι δυσχερής, κοπιώδης, παράτολμη, ανεπιθύμητη εντέλει. Είναι ευκολότερο και ασφαλέστερο να ομοιάζεις, να κρύβεσαι ανάμεσα σε μυριάδες ομοιόχρωμους γκρίζους· γίνεσαι ευκολότερα αποδεκτός. Τα πλούσια, καλά ελληνικά είναι δύσκολα και σχεδόν ανώφελα οικονομικά-εργασιακά· τα κρεολικά, τα φραγκολεβαντίνικα, τα γκρίκλις του κόνσεπτ-πρότζεκτ είναι εύκολα, ακίνδυνα, ξεκούραστα, καλύπτουν αδυναμίες και ανεπάρκειες. Κι αφού ο ξένος το ‘χει βρει, γιατί να σκάμε να το βρούμε εμείς στα ελληνικά; Μισή αλήθεια, ή και ψέμα. Το αντιλαμβάνομαι όταν ακούω γιατρούς να λένε αγγλικά όσα δεν ξέρουν ελληνικά λόγω οκνηρίας· κι όταν θυμάμαι σπουδαίους γιατρούς να λένε για τις αμερικανικές σπουδές τους ότι το ευκολότερο πεδίο ήταν το γλωσσικό, λόγω ελληνογενούς ορολογίας.
Το ποτάμι που μας περιέχει είναι ορμητικό και κοσμοπολίτικο, με τρόπους καινούργιους. Αναμφίβολα. Η εγκατάλειψη της μητρικής γλώσσας όμως δεν είναι πρόοδος· είναι υποταγή και απώλεια ταυτότητας, είναι υπαρξιακή συρρίκνωση. Η γλώσσα δεν είναι μόνο εργαλείο, δεν είναι μόνο φόρμα, δεν είναι επικοινωνιακότητα· είναι νοητικό και αισθητικό συμβάν, είναι υλικότητα, είναι σχέση, κοινωνία. Πίσω από την κρεολική, τη θρυμματισμένη γλώσσα των στελεχών και των μοδάτων, των τεχνοκρατών, τώρα πια και των πολιτικών, αναπτύσσεται μια αναλόγως κρεολική, θρυμματισμένη σκέψη, ομοιόμορφη, ομοιόχρωμη, ομοιογενής, αδιάφορη, κολοβή, υποταγμένη. Υποταγμένη κυρίως.
Ως σήμερα γνωρίζαμε την ύπαρξη διευθυντικού δικαιώματος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Φαίνεται όμως ότι το ίδιο «θεσμικό» προνόμιο ισχύει και στα δημόσια σχολεία. Και μάλιστα η εσφαλμένη εφαρμογή του δημιουργεί φυλετικές διακρίσεις, καθώς ο διευθυντής «δικαιούται» να εφαρμόσει πολιτική εθνοτικής «καθαρότητας» στην τάξη! Το ανησυχητικό συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα που εκπόνησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η υποψήφια διδάκτορας του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου κυρία Εύη Μάρκου.
Από τη δουλειά της, η οποία παρουσιάστηκε σε πρόσφατο συνέδριο του Κέντρου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και εντάσσεται στη διδακτορική της διατριβή, φαίνεται ότι ο διευθυντής μπορεί, αξιοποιώντας ένα «άτυπο» θεσμικό πλαίσιο, να απορρίψει την αίτηση εγγραφής που καταθέτουν οι γονείς των μεταναστών για να εγγράψουν το παιδί τους στο σχολείο, με το σύνηθες επιχείρημα «είμαστε πλήρεις».Το φαινόμενο, το οποίο καταγράφεται σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, φαίνεται να αποτελεί «δοκιμασμένη» πρακτική, καθώς έχει απασχολήσει πολλάκις τον Συνήγορο του Πολίτη, αλλά και το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, που αναγκάζεται τακτικά να εκδίδει σχετικές εγκυκλίους. Μάλιστα, δεδομένου ότι η κρίση στρέφει τους Ελληνες ξανά στα δημόσια σχολεία, υπάρχει ο φόβος ότι αυτή η «πρακτική» θα επεκταθεί.
Ναι, οι Ελληνες δεν είναι ήρωες, δεν είναι υπερπροικισμένοι, δεν κατάγονται από Νεφελίμ και Ελοχίμ. Μα και όχι, δεν είναι ραγιάδες, άξεστοι, οκνοί, αναξιόπιστοι, διεφθαρμένοι. Οι δύο ακραίες προσεγγίσεις ανιχνεύονται σε πολλές στιγμές του νεοελληνικού ιστορικού βίου· είναι οι ξενόφοβοι και οι ξενόδουλοι, έτοιμοι οι μεν να κλειστούν στην ψευδοαυτάρκεια και στην αυταρέσκεια, οι δε να δοθούν σύσσωμοι στην εθελοδουλεία και στην υποταγή.
Και οι δύο προσεγγίσεις είναι βουτηγμένες μες στην ίδια βλακεία, και οι δύο οδηγούν στην ετερονομία και την ανελευθερία· και οι δύο τάσεις, αναμετρούμενες μεταξύ τους, οδήγησαν σταθερά στον διχασμό και στον εμφύλιο, σε καταστροφές.
Να όμως που μες στην αμφιλύκη του ταραγμένου καιρού, πίσω και υπεράνω των επίορκων, των κλεφτών και των φοροφυγάδων, βλέπουμε τόσους πολλούς εκλεκτούς Ελληνες, στέρεους, ριζωμένους στη ζωή, λάτρεις της ζωής, θεράποντες του υψηλού, βαθείς γνώστες του πραγματικού, διακεκριμένους διεθνώς, και άλλους πολύ περισσότερους, άσημους μα εξίσου σημαντικούς. Βλέπουμε σκέψη, λογιοσύνη, επιστήμη, τέχνη να γεννιούνται διαρκώς, από ώριμους στοχαστές και νεότερους τεχνίτες. Ποιος τους γνωρίζει; Ποιος τους τιμά; Ποιος εμπνέεται από το ζωντανό τους παράδειγμα; Δεν είναι άγνωστοι στον τομέα τους, κάθε άλλο· είναι άγνωστοι όμως στο ευρύ κοινό, αυτό που χλευάζεται και μαστιγώνεται από παλαιές και μεταμοντέρνες κασσάνδρες.
Και όμως, ο ευάριθμος ελληνισμός, ο δοκιμαζόμενος και λοιδορούμενος σήμερα, έχει σπουδαία πρόσωπα να επιδείξει: Μαθηματικούς, φυσικούς, βιολόγους, γιατρούς, ιστορικούς, αρχαιολόγους διεθνούς ακτινοβολίας, που τιμούν την καταγωγή τους και επιστρέφουν στην πατρίδα τους γνώση και μαθητές· στο Κέμπριτζ, την Οξφόρδη, το CalTech, το Μπέρκλεϊ, το UCLA, το MIT, το Πρίνστον, την Ecole Normale Superieure, το CERN, τη Χαϊδελβέργη, τη Ζυρίχη, την Κρήτη, την Αθήνα. Σε νοσοκομεία, εργαστήρια, σπουδαστήρια, αμφιθέατρα, βιβλιοθήκες, διοικήσεις μεγάλων επιχειρήσεων διαπρέπουν αθόρυβοι σπουδαίοι Ελληνες, προερχόμενοι από αυτόν τον λαό των λοιδορούμενων ρωμιών, των γραικύλων, των βαλκάνιων και οθωμανών.
Οι άνθρωποι είναι το φως. Αυτό μας κληροδότησαν αρχαίοι διδάχοι, δημιουργοί του θαύματος της δημοκρατικής πολιτείας, κάτω από το ίδιο αττικό και ελλαδικό φως, στην ίδια αμφιλύκη μεταξύ υψηλού και φρικτού, μεταξύ λάμψης και πτώσης. Η παρούσα κατάσταση είναι ασφαλώς μια καμπή, μια παύση, ενδεχομένως παρακμή· εντούτοις μέσα της πάλλονται σπουδαίοι άνθρωποι, που ήταν ίδιοι και πριν από την κρίση, θα είναι ίδιοι και καλύτεροι και μετά την κρίση. Αυτοί, δηλαδή εμείς, θα περάσουν από το λυκόφως στο λυκαυγές.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Με θέμα «Μην κλείνετε τα μάτια στη σχολική βία», το Πειραματικό Γενικό Λύκειο Βαρβακείου Σχολής οργανώνει μία ενδιαφέρουσα ημερίδα για την ενδοσχολική βία και το φαινόμενο “bullying” το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009 στο Αμφιθέατρο του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Αθήνα 9,84» («Τεχνόπολις» Γκάζι, Πειραιώς 100).
Άρθρα (RSS)