Terra Computerata

Η Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία κυκλοφόρησε με το πρωτοσέλιδο “Γίνε Δόκτωρ με 2000 ευρώ”.

Ισως αγνοούν περιπτώσεις που έγιναν δόκτορες ή μάλλον ντοκτορέσσες με τακτικές επισκέψεις σε γκαρσονιέρες πανεπιστημιακών δασκάλων. Θυμάμαι την ημέρα που μου το ψιθύρισαν εμπιστευτικά. Τότε αιφνίδια εννόησα ότι υπάρχει και άλλου είδους πορνεία, πολύ χειρότερη αφού δεν επιβάλλεται από καμία ανάγκη επιβίωσης.

Είναι να απορείς γιατί ολοένα και βουλιάζουμε πιο βαθιά;

Σκληρές εκφράσεις για τους δημόσιους υπάλληλους χρησιμοποίησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος. Μιλώντας στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, υποστήριξε ότι η “ραχοκοκκαλιά του έθνους” είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ. “Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους;  Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι”, πρόσθεσε. Υποστήριξε ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έπρεπε να είναι 200.000 και έχει φτάσει κοντά στο ένα εκατομμύριο μαζί με τις ΔΕΚΟ, εξαιτίας των πελατειακών διορισμών στους οποίος επιδίδονταν οι κυβερνήσεις εδώ και πολλά έτη. “Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι”, είπε.

Και ο Στάθης συμπληρώνει:

…και ο τσάρος της οικονομίας να κυνηγάει τους μουζίκους να τους πάρει τον οβολό (για τον περατάρη) απ’ το στόμα!

Αλλά εκτός από απολύτως ανήθικη, η περαίωση τυγχάνει και κουτοπόνηρα παμπόνηρη: προσπαθεί να φάει την επιστροφή του ΦΠΑ απ’ όσους εμπλακούν…

…Τούρκικο δοβλέτι (που η Τουρκία το έχει αφήσει εδώ και χρόνια πίσω της) και μαύρο μαράζι -με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να «ομολογεί» τώρα πως ό,τι έγινε-έγινε (από αγώνες) -(αυτές οι μπαταριές-απεργίες της μιας μέρας), στο εξής Μνημόνιο και ξερό (όντως) ψωμί. Μνημόνιο κι όλα τα σκιάζει η φοβέρα και η σκλαβιά- τετελεσμένο γεγονός το Μνημόνιο-τετέλεσται.

Αριστα! Ας βάλουν οι κυβερνοσυνδικαλιστές και μια ταμπέλα στη ΓΣΕΕ, «ενθάδε κείται η ΠΑΣΕΓΕΣ» κι ας το κλείσουν το μαγαζί. Οπως κλείνουν και τα εργατικά σπίτια το ένα μετά το άλλο. Δεν χρειάζεται να υψώσουν λευκή σημαία ούτε να παραδεχθούν ότι είναι προδότες της τάξης τους, αρκεί που είναι ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποι.

Στην Αγγλία εγκαινιάστηκε κι άλλο θαλάσσιο πάρκο με πανέμορφες ανεμογεννήτριες γίγαντες, που προσεύχονται στον Αίολο και γεννάνε τους κεραυνούς του Δία για χάρη των ανθρώπων.

Αντιθέτως, στα καθ’ ημάς, εθεάθη κατ’ αυτάς ο Πριγκηπάδελφος Νικολάκης στο Καβούρι, σε επαφές με Αραβες επιχειρηματίες για ένα όποιο αναπτυξιακό μιτσικότσι με ζάρια, βαλέδες, βδέλλες, φθηνή γη, φθηνά εργατικά χέρια, φθηνή πατρίδα…

Το σκίτσο του Γ. Καλαϊτζή

Δε φαίνεται οι φοιτητές να εκτιμούν τους διδάσκοντες…

Και μάλλον θέλουν να είναι αλλού

Φυσικά υπάρχει πάντα και ο τρίτος δρόμος…

Μήπως να στείλουμε τους ηγέτες μας κατά κει;

Την απουσία «ηθικών φραγμών» στους νέους την ώρα που «σερφάρουν» στο Ίντερνετ κατέδειξε έρευνα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ που μελέτησε τις ηθικές ευαισθησίες της «ψηφιακής γενιάς».

Οι νέοι, την ώρα που βρίσκονται online, υποδύονται έναν διαφορετικό ρόλο από αυτόν που έχουν όταν δρουν στον πραγματικό κόσμο. Ο «ψηφιακός εαυτός» τους είναι πιο ανάλγητος, πιο σκληρός και πιο «ανήθικος».

Η έρευνα GoodPlay Project παρουσιάστηκε στο συνέδριο Social Good Summit της ιστοσελίδας Mashable. Παρουσιάζοντας τα βασικότερα ευρήματα, η Κάρι Τζέιμς, διευθύντρια Έρευνας του Χάρβαρντ, αναφέρθηκε στην ανάγκη καθοδήγησης των νέων για την ορθή χρήση των κοινωνικών δικτύων.

Η μελέτη ερεύνησε την «ταυτότητα» της «δικτυωμένης» νεολαίας και την συμπεριφορά που αυτή επιδεικνύει απέναντι σε θέματα όπως η ιδιωτική ζωή, η ιδιοκτησία, η εξουσία, η αξιοπιστία και η συμμετοχή.

Στερούνται ηθικής σκέψης

Η ερευνητική ομάδα του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι νέοι στερούνται ηθικής σκέψης και σεβασμού για τον υπόλοιπο κόσμο όταν χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, ενώ οι ηθικές τους αναστολές αμβλύνονται ή εξαφανίζονται.

«Κάνω online ό,τι θέλω να κάνω. Δε νομίζω ότι είναι δουλειά κανενός να μου λέει τι δεν πρέπει να κάνω. Δε νιώθω υπεύθυνος απέναντι σε άλλους ανθρώπους όταν είμαι online. Περισσότερο νοιάζομαι για μένα, παρά για οποιονδήποτε άλλο».

Στην απάντηση αυτή, που έδωσαν αρκετοί ερωτώμενοι, συνοψίζεται ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται οι νέοι όταν «σερφάρουν» στον Παγκόσμιο Ιστό και το μέγεθος της ευθύνης που αντιλαμβάνονται ότι τους αναλογεί.

Οι νέοι που συμμετείχαν στην έρευνα δεν θεωρούν ανήθικο το «κατέβασμα» μουσικής από το Ίντερνετ ενώ φαίνεται ότι δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων και της αμοιβής των δημιουργών.

Επίσης, η αντίδραση των περισσότερων όταν βλέπουν στο Ίντερνετ κάτι «περίεργο» είναι να βάζουν τα γέλια. Ακόμη κι αν είναι κάτι που στον «έξω κόσμο» θα τους ενοχλούσε, στο Ίντερνετ το προσπερνούν, θεωρώντας ότι δεν μπορούν να το αλλάξουν.

Η έρευνα προσδίδει ιδιαίτερη σημασία στο ρόλο των κοινωνικών δικτύων στη σημερινή εποχή και για το λόγο αυτό συμπεραίνει ότι είναι σημαντικό να βελτιωθεί η online συμπεριφορά των νέων.

Τα Νέα

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι «ντελιβεράδες» έρχονται στην πόρτα μας για να μας φέρουν φαγητό ή κανένα επείγον δέμα – άντε και λουλούδια ή είδη περιπτέρου… Εσχάτως όμως, ένα νέο είδος «ντελίβερι» έχει αρχίσει να αναπτύσσεται γοργά: εκείνο της εκπόνησης πανεπιστημιακών εργασιών από εταιρείες «υποστήριξης φοιτητών» ή ιδιώτες καθηγητές και «παράδοσης στο χώρο σας» μέσω e-mail.

Η ύπαρξη ανθρώπων που αναλάμβαναν -με το αζημίωτο- τη συγγραφή εργασιών, από απλές πτυχιακές μέχρι διδακτορικές διατριβές, δεν είναι «φρούτο» της εποχής μας, παρ’ ότι κι αυτή «ωρίμασε» με την ανάπτυξη του Διαδικτύου. Τα τελευταία χρόνια εντούτοις, η προσφορά τέτοιων υπηρεσιών αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον λόγος για κανονική «βιομηχανία» που έχει στηθεί γύρω από τις πανεπιστημιακές σπουδές.

Η αναζήτηση του ανθρώπου που θα αναλάβει την εκπόνηση μιας εργασίας δεν είναι διόλου επίπονη, αφού οι εταιρείες που παρέχουν αυτή την υπηρεσία αξιοποιώντας τις όποιες νομικές παραλείψεις ανέρχονται σε δεκάδες. Η διαδικασία, απλή: ο ενδιαφερόμενος κάνει την επαφή με το φροντιστήριο, την εταιρεία ή τον ιδιώτη που θα επιλέξει (τηλεφωνικώς ή μέσω έτοιμης «φόρμας επικοινωνίας» που θα βρει στην ιστοσελίδα), ενημερώνει σχετικά με το θέμα της εργασίας που πρόκειται να παραδώσει, τον επιθυμητό αριθμό λέξεων/ σελίδων, τη βιβλιογραφία και το χρονικό περιθώριο που του έχει δώσει ο επιβλέπων καθηγητής. Κατόπιν συνεννόησης για την ημέρα παράδοσης και τον τρόπο καταβολής του αντιτίμου, ο φοιτητής έχει στα χέρια του έτοιμο τον καρπό του «μόχθου» του. Ο χρόνος παράδοσης της εργασίας, η οποία είναι κατά βάση σε ηλεκτρονική μορφή, κυμαίνεται από μία εβδομάδα, για μια απλή εργασία εξαμήνου 30 σελίδων, μέχρι αρκετούς μήνες για μια διδακτορική διατριβή.

Ενας μισθός για μία εργασία

Οι τιμές διαφοροποιούνται ανάλογα με το τι θέλει ο «πελάτης» (μια εργασία «πτυχίου», ένα μεταπτυχιακό paper ή ακόμα και έρευνα επιπέδου PhD), πόσες σελίδες πρέπει να είναι, τι είδους βιβλιογραφία θα χρησιμοποιηθεί, τι τύπος εργασίας θα είναι (ποιοτική, ποσοτική, κ.λπ.) και φυσικά πόσο γρήγορα πρέπει να ολοκληρωθεί. Με βάση έναν άτυπο «τιμοκατάλογο» παροχής υπηρεσιών, η κάθε σελίδα εργασίας κοστολογείται από 12 ευρώ και μπορεί να αγγίξει ακόμα και τα 18 ευρώ για απλές πτυχιακές ή τα 25 ευρώ -30 ευρώ για διδακτορικές διατριβές. Αν ο φοιτητής στείλει έτοιμη την εργασία του και απλά ζητήσει να διορθωθεί και να «σουλουπωθεί» από κάποιον φροντιστή, θα πληρώσει περίπου 15 ευρώ τη σελίδα (κάθε σελίδα «χωράει» 220-255 λέξεις, ανάλογα με τη γραμματοσειρά και το διάστιχο) ενώ για τη μετάφραση θα χρεωθεί 15 ευρώ -30 ευρώ .

Για μια μεταπτυχιακή εργασία 80-90 σελίδων «θεωρητικού» περιεχομένου, η ημερομηνία παράδοσης της οποίας έχει οριστεί για οχτώ μήνες μετά, το κόστος κυμαίνεται από 1.000 ευρώ έως 1.400 ευρώ . Αν η εργασία αφορά κάποιο ιδιαιτέρως εξειδικευμένο θέμα (ιατρικό ή οικονομικό) ή πρωτότυπη έρευνα, τότε η τιμή της θα ανεβεί, αγγίζοντας ακόμα και τα 1.800 ευρώ .

Σε γενικές γραμμές οι εργασίες που υποβάλλονται σε τμήματα ή σχολές θεωρητικού προσανατολισμού (νομικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές, φιλολογικές) κοστίζουν λιγότερο σε σύγκριση με εκείνες των «θετικών» ή «τεχνολογικών» επιστημών (Πολυτεχνείο, Μαθηματικό, Αρχιτεκτονική, κ.λπ.).

ENET

Κάθε φορά που μπαίνω στο κτίριο της Φιλοσοφικής στην Πανεπιστημιούπολη κάτι με πιάνει. Μη φανταστείτε τραυματικές εμπειρίες. Αυτές τις πέρασα στο κτίριο της Σόλωνος. Ουπς προδόθηκα.  Είναι που ο αρχιτέκτονάς  αυτού του τσιμεντόφρακτου κτιρίου είτε λατρεύει το σοσιαλιστικό ρεαλισμό είτε είναι μεγαλομέτοχος εταιρείας τσιμέντων. Τόσο τσιμέντο και μόνο κάτι θλιβερές γλαστρούλες στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω. Πέρα από το μαυσωλιακό του σχεδιασμό ήρθαν και οι φοιτητές να βάλουν το χέρι τους για να γίνει ακόμη πιο θλιβερό και τρισάθλιο. Οι λινάτσες των κομμάτων ανέμιζαν στο αεράκι. Μπαίνω στον πειρασμό να σας αναρτήσω φωτογραφία από τις τουαλέτες αλλά θα συγκρατηθώ, ας σεβαστούμε το ΠΣΔ. Θυμάμαι μία ταινία που ξεκίναγε με αυτή τη σκηνή. Η πιο βρώμικη τουαλέτα της Ιρλανδίας. Αν δε με απατά το Αλτζ, παίζει να ήταν και το Trainspotting. Ε, λοιπόν η δική μας ήταν πιο βρώμικη. Τες πα, σήμερα που λέτε, είχαμε  επιμόρφωση στους διαδραστικούς πίνακες.

Σε ένα από τα φωτεινά  διαλείμματα του crash course, καθώς έκοβα βόλτες, συνάντησα την απίστευτη επιγραφή της φωτογραφίας κι έσκασα στα γέλια. Πόση σοφία είναι κρυμένη σε αυτά τα λόγια…

Λίγο πιο πέρα, στην άκρη του διαδρόμου ακούγονταν κάτι εύθυμα τραγούδια. Καθώς πλησίαζα μάλιστα, άκουγα καθαρά την “Φραγκοσυριανή”. Μία παρέα το γλεντούσε με τσίπουρα. Είπα αφού εγώ είμαι φραγκοσυριανή, ας πάω κατά κει. Μια χαρά περνούσαν οι συνάδελφοι με τα τσιπουράκια τους, με τα τραγουδάκια τους. Αλλο σεμινάριο ετούτο κάτι βιωματικό με πληροφόρησαν.  Εζήλεψα. Είπα μάλιστα να αυτομολήσω μπας και γλιτώσω τους διαδραστικούς. Αλλά εφ’ ω κανείς ετάχθη.

Η φιλοσοφική που λέτε έχει και αίθριο. Με γλαστρούλες. Βέβαια με τέτοιο θερμοκήπιο θα μπορούσε να έχει έναν αξιοπρεπή κήπο. Σε μία γλαστρούλα ζει η μπανανιά της δεύτερης φωτογραφίας μας. Τα στίγματα πάνω της -μη νομίζετε ότι οφείλονται στο σπάνιο υποτροπικό είδος της- είναι περιττώματα περιστεριών. Τόσο φιλειρηνική η σχολή μου, φιλοξενεί ένα κοπάδι πτηνών εντός της. Ναι κοπάδι, όχι σμήνος. Μόνο κοπάδι μπορεί να κοπρίσει με τέτοιαν επιμέλεια. Τα φιλειρηνικά περιστέρια έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη δύστυχη μπανανιά και την έχουν καταστήσει …κατάστικτη. Η δύστυχη μπανανιά της φιλοσοφικής ορίζει το αθλιόφυτο. Αυτός ο κηπουρός που την ποτίζει δεν μου κάνει για πολύ επίμονος. Πώς αντέχει να μην της ρίξει λίγο νεράκι στα φύλλα; Μου ήρθε να ανοίξω τον πυροσβεστικό κρουνό.

Ο κηπουρός της Φιλοσοφικής ορίζει το δημόσιο υπάλληλο (κατά Πάγκαλο).

Η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους δεν πτόησε κανέναν από τους παρευρισκόμενους καπνιστές. Μεσημέρι Δευτέρας στο Μουσείο της Ακρόπολης, ο Λάκης Λαζόπουλος και οι συνεργάτες του στο νέο σάιτtospirto.net μάς υποδέχονται για να μας εξηγήσουν τι ακριβώς ετοιμάζονται να κάνουν. «Το ίντερνετ κλείνει τους ανθρώπους στο σπίτι, όμως εμείς φιλοδοξούμε να τους βγάλουμε έξω», δηλώνει η διευθύντρια του site, Άννα Βλαβιανού. Πρόκειται για μια ιστοσελίδα πολιτισμού, έτσι συστήνεται, και τον πρώτο λόγο έχει το θέατρο  – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προβάλλονται και οι υπόλοιπες μορφές τέχνης. «Οι θεατρικές παραστάσεις δεν καταγράφονται. Εμείς θα προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό ακριβώς», εξηγεί ο Λάκης και συνεχίζει: «βίντεο από τις πρόβες, από την προετοιμασία των ηθοποιών για την παράσταση, συνεντεύξεις των συντελεστών και, τέλος, μαγνητοσκόπηση των παραστάσεων. Το θέατρο απασχολεί τους πάντες κι όμως τα τελευταία χρόνια μοιάζει να είναι υπόθεση των λίγων». Καταγραφή των παραστάσεων χωρίς περιορισμούς, χωρίς κριτική, χωρίς λογοκρισία. Δεν θα υπάρχουν πεδία για να γράψει κάποιος την άποψή του ή για να κάνει κριτική, καθώς οι δημιουργοί πιστεύουν ότι στην περίπτωση του διαδικτύου τα σχόλια είναι συνήθως κατευθυνόμενα. Ούτε ο Λάκης θα κάνει κριτική. «Θα αναφέρουμε όσους παίζουν, ακόμη και εκείνους που δεν έχουν ταλέντο», διαβάζει τη σκέψη των καλεσμένων δημοσιογράφων, ηθοποιών, σκηνοθετών και παραγωγών, στην προσπάθειά του να σπάσει τον πάγο. Η πρώτη θεατρική οργάνωση του σάιτ είναι το Low budget Festival, στο οποίο καλούνται θεατρικές ομάδες να παρουσιάσουν το έργο τους στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννηςαπό τις 20 Νοεμβρίου έως τις 19 Δεκεμβρίου. Ευχή: το εύφλεκτο υλικό να πάρει φωτιά και να μην «καεί».

www.tospirto.net

via AV

Στο μεταξύ, όπως πηγαίναμε, πηγαίνουμε! όλο και πιο βαθιά στο σπιράλ του θανάτου, όλο και πιο βαθιά στην ύφεση.

Γύρω στα 26 δισ. ευρώ από το Δ’ ΚΠΣ μνέσκουν αναπορρόφητα, ενώ καταθέσεις 30 δισ. ευρώ διοχετεύθηκαν από τους Ελληνες πλούσιους σε τράπεζες του εξωτερικού, χωρίς οι κάτοχοί τους να εξορισθούν -για να πάνε να ζήσουν μαζί με τα λεφτά τους εκεί στην ξένη…

Ερχεται (αν έρχεται) αναπτυξιακός νόμος, όμως χωρίς …πόρους(!)…

…ενώ οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται κι άλλο, γύρω στο 1 με 1,5 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα, τα μικρά κυρίως έργα, δρόμοι και ψιλοϋποδομές, απ’ αυτά που δίνουν ζωή στις επαρχίες, να αναστέλλονται και μαζί τους να εξαερώνονται τα εργατικά μεροκάματα που θα έφθαναν στο μπακάλικο, στο βιβλιοχαρτοπωλείο, το ρουχάδικο και το περίπτερο…

Φυτοζωούμε

αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο σε αυτή την κάθοδό μας προς τον Αδη (κι ως προς αυτό είναι σωστή η «λάθος συνταγή» του ΔΝΤ), το χειρότερο είναι ότι επαναλαμβάνουμε την ίδια λογική: να φέρουμε λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι, να φέρουμε ξένους επενδυτές (τη στιγμή που η εγχώρια αστική τάξη την κοπανάει για τη Βουλγαρία κι άλλους «μεσαιωνικούς» παραδείσους), να ξεκοκκαλίσουμε ό,τι μπορούμε απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί να παράξουμε λεφτά οι ίδιοι, αντί να βρούμε τρόπους να παράξουμε πλούτο οι ίδιοι.

Συνεχίζουμε τις κουτοπονηριές (όπως με τα φωτοβολταϊκά), το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και δημόσιων πόρων, την παροχή καλών υπηρεσιών στο μαύρο χρήμα κι όλα τα γνωστά τσαπατσούλικα τσατσιλίκια.

Αντί για μια νέα εθνική στρατηγική από μηδενική βάση για τα τρένα φέρ’ ειπείν ή τις μεταφορές, το γνωστό κι αντιπαραγωγικό μπάτε σκύλοι αλέστε.

Η χώρα δεν παράγει. Δεν σκέφτεται. Δεν έχει στόχους και στρατηγική. Τρώει τις σάρκες της για να πληρώσει το χρέος της το οποίο θα αυξηθεί. Πνίγεται μέσα στις παρλαπίπες και τις πομφόλυγες των κυβερνητών της (τύπου Παγκαλοραγκούση) κι έχει καταστεί φόρου υποτελής σε Ξένες Δυνάμεις.

Με μοναδικό πολιτικό σπάραγμα τις ίντριγκες του πριγκιπάδελφου Νικολάκη να φέρει λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι.

Και τα 6.000.000 Μήτσων που παράγουν τον πλούτο αυτής της χώρας να φορολογούνται λες κι είναι μαχαραγιάδες, να διασύρονται ότι είναι τεμπέληδες, να τους διαμελίζονται οι μισθοί, να αποθαρρύνονται στο επιχειρείν, να παρωθούνται σε εθνική κατάθλιψη και απελπισία…

Δεν είναι μονόδρομος, είναι κάθοδος στα Τάρταρα.

Ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία

Τεράστια αποδεικνύεται η διαδρομή, σε όλη τη γραφειοκρατική γραμμή του κράτους, που χρειάστηκε να διανύσει το υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να εντοπίσει όλους τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς του.

Από το Γενικό Αρχείο του Κράτους, την Ακαδημία Αθηνών και τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας, έως τους πιο απίθανους φορείς του Δημοσίου (υπαγόμενους σε διάφορα «άσχετα» υπουργεία), τις απανταχού Μητροπόλεις, δημόσιες βιβλιοθήκες, γυμναστήρια και εθνικές ομάδες διαφόρων αθλημάτων.

Δημοφιλέστεροι, βέβαια, προορισμοί ήταν και παραμένουν οι διευθύνσεις, και δη οι περιφερειακές, του ίδιου του υπουργείου, μαζί με τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ: συνολικά, απασχολούσαν τους 3.000 από τους 5.000 εκπαιδευτικούς, που εστάλησαν πίσω στα σχολεία· για την ακρίβεια, επέστρεψαν οι 4.800 από τους 8.500 (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας), που είχαν αιτηθεί και λάβει απόσπαση πέρυσι, για να διακτινιστούν σε όλη τη χώρα, ακόμη και έξω από αυτήν, αν ληφθεί υπόψη και το «μάζεμα» που έκανε το υπουργείο Παιδείας στις αποσπάσεις εξωτερικού – στο Παρίσι ήταν τριπλάσιοι από αυτούς που χρειάζονται. Με λίγα λόγια, άλλοι προτιμούν τη ζωή στα μεγάλα κέντρα κι άλλοι… το πατρικό τους.

Ωστόσο, «δεν παραμένουν πολλά χρόνια στις θέσεις τους» σπεύδουν να διευκρινίσουν ορισμένα στελέχη του υπουργείου. «Οι περισσότεροι που βρήκαμε, ήταν από δύο έως πέντε χρόνια». Το σοβαρό πρόβλημα, όμως, ήταν άλλο: κάθονταν πολλοί στην ίδια καρέκλα! Ακόμη κι αν θεωρείται λογικοφανής η απασχόληση 1.200 ατόμων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, 2.000 σε όλες τις διευθύνσεις (δηλαδή, νομούς) του υπουργείου Παιδείας, άντε και των 900 στον ΟΕΕΚ (που μοιράζονται σε υπηρεσίες, αλλά και σε ΙΕΚ για διδασκαλία), είναι δύσκολο να εξηγηθεί τι κάνουν τέσσερα άτομα στη μικρή βιβλιοθήκη της Βέροιας. Εξίσου δύσκολη είναι η κατανόηση της ύπαρξης εκπαιδευτικού, λ.χ., στον ΕΝΙΖΑ, έναν φορέα υπαγόμενο στο υπουργείο Μεταφορών (!), ή της πλούσιας στελέχωσης των γυμναστηρίων ανά τη χώρα, και ακολούθως των εθνικών ομάδων διαφόρων αθλημάτων.

Μετά την εκκαθάριση, έμειναν όσοι χρειάζονταν, τονίζουν τώρα οι εκπρόσωποι του ΥΠΕΠΘ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, δε, έμεινε ένας τυχερός -πλην μόνος- αποσπασμένος. Στις βιβλιοθήκες, ειδικά, «υπάρχει ένας σε κάθε μία». Ετσι λένε. «Το παράκανε το υπουργείο», ανταπαντούν οι εκπαιδευτικοί από την άλλη. «Ετσι ερήμωσαν τα ΚΕΠΕ (Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης)», τονίζουν.

Οπως και να έχει, το φαινόμενο των αποσπάσεων είναι συνδεδεμένο με τους μύθους και τις αλήθειες που γεννά το αέναο πελατειακό σύστημα της κρατικής μηχανής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δημόσιοι υπάλληλοι-εκπαιδευτικοί εναλλασσόμενοι, ανά τρία ή και πέντε χρόνια, σε διάφορες περιζήτητες θέσεις της μεγάλης κρατικής γραφειοκρατικής μηχανής, απολάμβαναν μια ιδιότυπη διδασκαλική θητεία με πολύ ευρύ φάσμα καθηκόντων. Στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, λ.χ., άλλοι αποσπώνται για να ασκήσουν διοικητικά καθήκοντα, άλλοι για την ανάληψη θέσεων βοηθητικού επιστημονικού προσωπικού (σε εργαστήρια, πρακτικές ασκήσεις κ.ά.) στην εξασφάλιση των οποίων παίζει ρόλο και το βιογραφικό. Οι μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί τίτλοι κάνουν τη διαφορά.

Πιο «φιλόξενοι», ωστόσο, από όλους, αποδεικνύονται οι πολυάριθμοι εποπτευόμενοι φορείς του υπουργείου Παιδείας, εξ ου και ο μεγάλος όγκος των εκεί αποσπάσεων. Δεν απαιτούνται ειδικές προϋποθέσεις, παρά μια καλή γνωριμία. Με βασικό κριτήριο τον τόπο διαμονής του ενδιαφερομένου, γίνεται η αίτηση και πολύ γρήγορα η απόσπαση. Είναι περιττό δε να εξηγηθεί γιατί μια θέση γραφείου, είτε σε κεντρική είτε σε περιφερειακή διεύθυνση, είναι σαφώς προτιμότερη από τη διδασκαλία μέσα στην τάξη.

ENET

Τώρα ξέρω πως θα φανεί περίεργο αλλά υπάρχουν ακόμη – ω ναι – αρκετοί αργόμισθοι, αποσπασμένοι στο κέντρο της Αθήνας σε υποστελεχωμένες υπηρεσίες, που έχει να τους δει η υπηρεσία μήνες. Μάλιστα ήταν οι πρώτοι που εξασφάλισαν την παράταση της απόσπασης… Κι υπάρχουν κι άλλοι που τιμούν τη θέση τους με το έργο τους και κόπηκαν κι έπρεπε να παρακαλέσουν για να συνεχίσουν τη δουλειά τους…

Η Ουρανία Αναστασιάδη με τους φοιτητές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών

Με βήμα γοργό, παρά το λιοπύρι, μετά το μάθημα στο σχολείο όπου διδάσκει γραφιστική στα παιδιά, κατευθύνθηκε στο λεωφορείο με προορισμό το Μαρούσι, στην Ανδρέα Παπανδρέου.

Στον μπλε φάκελο που κρατούσε στο χέρι είχε όλα τα στοιχεία που χρειαζόταν: βιογραφικό, φωτογραφίες, εργασίες διπλωματικές, σχέδια και θέματα για απολυτήριες εξετάσεις. Εξω από το υπουργείο Παιδείας συναντήθηκε με τους συμφοιτητές της, τον Σπύρο, το Νίκο, τον Φίλιππο, την Τατιάνα, τον Παναγιώτη, τη Σοφία, τον Γιάννη, τον Μανόλη. Πήρε την πρωτοβουλία να ανεβεί μόνη της στο γραφείο της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου. Φανερά στοχοπροσηλωμένη στην αποστολή της η Ειρήνη Πέππα, με όλες τις αποδείξεις για να πείσει τους επιτελείς της Παιδείας μας πως η Ουρανία, η δασκάλα και φίλη τους, έπρεπε να μείνει και φέτος στην ΑΣΚΤ στην Πειραιώς.

«Συναντήσαμε αρκετή αυστηρότητα στην είσοδο», μας λέει η Ειρήνη, απόφοιτος της Σχολής. «Δεν μας άφηναν να μπούμε όλοι μαζί χωρίς ραντεβού και ήταν αδύνατον να πούμε ψέματα μια και στην είσοδο έχουν ένα βιβλίο με γραμμένα όλα τα ραντεβού της ημέρας, καθώς και παίρνουν τηλέφωνο το πρόσωπο που θέλεις να συναντήσεις για να επιβεβαιώσουν το ραντεβού! Τελικά, ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις άφησαν να περάσει ένα μόνο πρόσωπο. Ανέβηκα εγώ, και με συνοδεία σεκιουριτάδων φαντάσου. Ο κ. Κουλαϊδής είχε σύσκεψη και ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί συνάντηση μαζί του. Μίλησα όμως με τη γραμματέα του, την κ. Γιαννόγκονα. Της εξήγησα τι συμβαίνει, κράτησε το τηλέφωνο της Ουρανίας Αναστασιάδου καθώς και το δικό μου».

Η Ειρήνη, όπως και τα άλλα παιδιά, μιλά με ανυπόκριτη αγάπη για την Ουρανία τους. Για την αποσπασμένη καθηγήτριά τους από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (έχει οργανική θέση στο 4ο Γυμνάσιο Αθήνας στον Σταθμό Λαρίσης) που εδώ και πέντε χρόνια διδάσκει στην Καλών Τεχνών στην Πειραιώς εικαστικά και παράλληλα λειτουργεί ως διερμηνέας κωφών στη νοηματική. «Υστερα από αρκετή ώρα τελικά με έφερε σε επαφή με μια συνεργάτιδα του κ. Κουλαϊδή, τη κ. Αντωνίνη», συνεχίζει η Ειρήνη. «Εκείνη με ρώτησε τι διαφορά έχει να πάει ένας απλός διερμηνέας αντί για την Ουρανία. Της ανέλυσα τι σημασία έχει ο διερμηνέας αυτός να κατέχει κιόλας καλά το αντικείμενο σπουδών μας. Της έφερα ως παράδειγμα τη λέξη “εξπρεσιονισμός” περί νοηματικού αλφαβητίσματος (τι χάσιμο χρόνου) και της έδειξα το νόημα του “αισθάνομαι” που είναι πολύ κοντά με αυτή την ορολογία που ένας απλός διερμηνέας δεν ξέρει όχι μόνο να το νοηματίσει αλλά ούτε και να το εξηγήσει σε εμάς».

Για τους φοιτητές με προβλήματα ακοής η Ουρανία δεν είναι απλώς η δασκάλα, η φίλη και η μεταφράστρια, είναι ουσιαστικά «η φωνή τους». Κόρη κωφών γονέων η Ουρανία Αναστασιάδου σπούδασε ζωγραφική δίπλα στον Νίκο Κεσσανλή, πραγματοποίησε με υποτροφία του ΙΚΥ μεταπτυχιακές σπουδές στο Gallaudet University των ΗΠΑ στη Διδακτική Κωφών και απέκτησε προδιδακτορικό τίτλο σπουδών Master of Arts. Είναι ενεργή εικαστικός και έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις. Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και αμερικανική νοηματική γλώσσα (ASL).

Από τις σελίδες της «Ε» έχουμε τρεις φορές γράψει για το έργο της Ουρανίας, στις 10/08/2010 στις 06/03/2010 και στις 19/09/2008. Ο πρύτανης της ΑΣΚΤ, Γιώργος Χαρβαλιάς, έχει δηλώσει: «Επειδή στην κατηγορία των ειδικών διατάξεων μεγάλο ποσοστό συμμετοχής έχουν άτομα που πάσχουν από κώφωση (κωφαλαλία), η Σχολή έχει ζητήσει και μεριμνήσει για την απόσπαση της εκπαιδευτικού από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ουρανίας Αναστασιάδου, η οποία εκτός από τις ειδικές μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική για τη διδασκαλία κωφών έχει και πτυχίο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, με αποτέλεσμα να είναι, ίσως, το μοναδικό κατάλληλο άτομο για να διερμηνεύσει νοηματικά εικαστικούς όρους, όπως “ορίζοντας”, “φόρμα” κ.λπ.».

ΕΝΕΤ