Terra Computerata

Απολαυστικός ο Βασίλης Αγγελικόπουλος στην Καθημερινή

Μέντορες. Εκπαιδευτικοί. Που θα αναλαμβάνουν -λέει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου- ο καθένας κι από ένα νέο εκπαιδευτικό, να τον καθοδηγούν και να τον εκπαιδεύουν. Σε τι; Στα συνδικαλιστικά τεχνουργήματα ΟΛΜΕ-ΔΟΕ; Ή στο αποδοτικό «εκπαιδευτικό» σύστημα του οποίου άθυμοι θεράποντες και συναυτουργοί είναι οι ίδιοι; Ζήτω που σωθήκαμε. Οχι πως υποτιμώ την ανάγκη να βελτιωθεί η ποιότητα των εκπαιδευτικών – και πριν από τριάντα χρόνια, που έκανα Εκπαιδευτικό Ρεπορτάζ, αυτό μανιωδώς υπογράμμιζα στα γραφτά μου, και μάλιστα στην ανάγκη να αρχίσουμε από τη ρίζα ξεσκονίζοντας πρώτα τις λεγόμενες καθηγητικές σχολές -των οποίων πρόσφατη είχα ακόμη τότε την πικρή πείρα. (Καλά κρασά). Κάνει λοιπόν μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση η νέα κυβέρνηση (ξεσηκώνοντας «θύελλα» στη φιλοπρόοδο συνδικαλαρία των εκπαιδευτικών) αλλά βάζει μέσα και φούμαρα του στιλ «μέντορας». «Πού πας κυρά μου!» (που είχε κραυγάσει στη Μαίρη Αρώνη εν μέσω πρόβας εκείνο το μυθικό γκαρσόνι του παμπάλαιου Εθνικού, ο Νικολάκης -το ένα χέρι στη μέση, στο άλλο ο δίσκος με τους καφέδες- όταν την είδε να βγαίνει με τουπέ στη σκηνή παίζοντας Οσκαρ Ουάιλντ). Ε; Πού πας; Σε ποια κοινωνία, ποιου εκπαιδευτικού προσωπικού, πας να βάλεις έναν τόσο λεπτεπίλεπτο θεσμό; Αλειτούργητος θα μείνει, ή, ο και πιθανότερο, θα γεννήσει σημεία και τέρατα. Αλλά γενικότερα τι απογοήτευση από την πρώτη νομοθετική απόπειρα της κυβέρνησης στον τομέα της Εκπαίδευσης. Ημίμετρα για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, ημίμετρα για την εξυγίανση της εκλογής αρχών στα ΑΕΙ, αλλά μάνι μάνι η κατάργηση της βάσης 10 – για την οποία άραγε ντρέπονται μέσα τους μια στάλα; Νέα κυβέρνηση που επαγγέλλεται να φέρει τα πάνω κάτω στην κατακρημνιζόμενη κοινωνία μας και αρχίζει με μειοδοσίες στο κρισιμότερο – την Εκπαίδευση. Ετσι διδάσκεται «νέο ήθος»; Με μικροπολιτικές για να ικανοποιηθούν μπακάληδες και βουλευτές -εν και ταυτόν συνήθως- των επαρχιακών πόλεων όπου εδρεύουν άχρηστα κι αζήτητα ΤΕΙ; Ετσι «αλλάζουμε νοοτροπία»; Διορίζοντας υπερδιακόσιους ημέτερους όλων των κομμάτων στη Βουλή σε καιρό ναυαγίων και παρκάροντας για χρόνια καφενόβιους «φοιτητές» στην ανείπωτη μιζέρια δήθεν ΑΕΙ; Τι σόι πολιτικοί είσαστε όλοι εσείς; Τι αμετανόητοι τι ανοικτίρμονες. Η πέτρα δεμένη στο λαιμό μας. Ακούτε νέα ελληνικά τραγούδια; Τα μισά έχουν πλέον αγγλικό στίχο. Και τι λένε; Τίβουτσι. Πούποτα. Οπως άλλωστε και τα περισσότερα νέα στα ελληνικά. Τιποτολογίας το ακρόαμα, πρόσχωμεν. Αλλά ιδού τι συμβαίνει με τα αγγλόφωνα – και το παραδέχονται ευθέως μερικοί εξ αυτών όπως ο προβεβλημένος Lolek (και τα ονόματα ξένα of course) που είπε στα Νέα: «Με τα αγγλικά κρύβεται καλύτερα το τίποτα του νοήματος των στίχων. Από την άποψη αυτή δεν είναι κι άδικο που μερικοί αντιδρούν». Τραγούδια νέων στα εγγλέζικα πάντα υπήρχαν, αλλά αν τώρα παραφούσκωσε και μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός μνημονεύσατε Ιντερνετ και μνημονεύσατε SMS mnimoneusate kai tin adianoiti grafi pou meterhonte ta vlastaria mas sta kavlitzekia pouhoun olimeris sto xeri (i heri). Κινητά, ποντίκια, ipod, ipad, depan stodialo ke den xero pos ta len olafta ta marafetia. Και δεν είναι μόνο οι νέοι, ε; Του μεσήλικα τη γραφή να δεις. Α ρε Πινατούμπο. Α ρε Κρακατόα. Μια Σαντορίνη ρε! Τι να σου κάνει ένα Αγιεφουεογιελφα-πωστολέν ισλανδικό…