Η Μαριάννα Τζιαντζή μας διηγείται στην “Κ”: “Μια πρόσφατα διορισμένη καθηγήτρια Φυσικής στο λύκειο μιας μικρής πόλης τόλμησε να δώσει στους μαθητές της μερικές δεκάδες φωτοτυπημένες ασκήσεις με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας για να τις λύσουν στο σπίτι. Συνάντησε, όμως, την αντίδραση των συναδέλφων της που της εξήγησαν ότι «αυτά είναι για τα απογευματινά». Στο δημόσιο σχολείο απλώς διεκπεραιώνουμε, βγάζουμε την ύλη, όμως η ουσιαστική διδασκαλία γίνεται το απόγευμα, στα ιδιαίτερα. Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν καθηγητές που δίνουν την ψυχή τους στην τάξη, όμως οι δάσκαλοι αυτοί, που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, διαρκώς λιγοστεύουν. Η επωδός στο τέλος της παράδοσης «τα υπόλοιπα θα σας τα πουν στο φροντιστήριο» δεν προκαλεί πια ούτε έκπληξη ούτε ανατριχίλα, ενώ ο κυνισμός και η χρησιμοθηρία των ενηλίκων περνούν και στον κόσμο των παιδιών”.
Το κυνήγι του ευδαιμονισμού από τη μια και ο αγώνας για την επιβίωση από την άλλη καθιστούν την ερασιτεχνική ενασχόληση με την επιστήμη «απογευματινή» πολυτέλεια. Το ταξίδι είναι γοητευτικό αλλά δύσκολο, αφού η στοιχειώδης ενημέρωση για τις εξελίξεις που συντελούνται στις επιστήμες απαιτεί κόπο και μελέτη. Κυρίως όμως απαιτεί ένα πνευματικό κοινωνικό περιβάλλον που θα την τροφοδοτεί και θα την ενθαρρύνει μια τέτοια ενασχόληση ? και το περιβάλλον αυτό δεν το βρίσκουμε στη δημόσια σφαίρα αλλά, αν είμαστε τυχεροί, στον φιλικό ή στενά οικογενειακό μας κύκλο. «Οσ? άνθια βγαίνουν και καρποί» από το δέντρο της επιστήμης, «τόσ? άρματα σε κλειούνε», τόσες ανάγκες, τόσες μικρές και μεγάλες αθλιότητες, τόσοι άσκοποι κύκλοι μας καθηλώνουν.
Στα επιμορφωτικά μαθήματα μία εκλεκτή συνάδελφος μοιράστηκε μαζί μας τις συμβουλές που τους εμπιστεύτηκε ο σχολικός τους σύμβουλος για την εικόνα του επιθυμητού παιδαγωγού: “Ο παιδαγωγός θα έπρεπε να έχει τη σοφία ενός Σωκράτη, την οξύνοια ενός Lessing, τη φιλαλήθεια ενός Tillich, την υγεία και τη δύναμη ενός αρχαίου Γερμανού, τον ενθουσιασμό ενός Pestalozzi την ευφράδεια ενός Saltzman, το συναίσθημα ενός Hegel, τις γνώσεις ενός Leibnitz και την αγάπη του Ιησού Χριστού”.
Oh yeah! praise the Lord!
Δεν περίμενα να το ομολογήσω αλλά φέτος σφίχτηκε η καρδιά μου όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω τους μαθητές μου της Γ΄Λυκείου και να τους στείλω στις Πανελλαδικές. Η αλήθεια είναι ότι τους είχα χάσει αρκετά νωρίτερα.
Άρθρα (RSS)