Σκληρές εκφράσεις για τους δημόσιους υπάλληλους χρησιμοποίησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος. Μιλώντας στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, υποστήριξε ότι η “ραχοκοκκαλιά του έθνους” είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ. “Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους; Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι”, πρόσθεσε. Υποστήριξε ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έπρεπε να είναι 200.000 και έχει φτάσει κοντά στο ένα εκατομμύριο μαζί με τις ΔΕΚΟ, εξαιτίας των πελατειακών διορισμών στους οποίος επιδίδονταν οι κυβερνήσεις εδώ και πολλά έτη. “Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι”, είπε.
…και ο τσάρος της οικονομίας να κυνηγάει τους μουζίκους να τους πάρει τον οβολό (για τον περατάρη) απ’ το στόμα!
Αλλά εκτός από απολύτως ανήθικη, η περαίωση τυγχάνει και κουτοπόνηρα παμπόνηρη: προσπαθεί να φάει την επιστροφή του ΦΠΑ απ’ όσους εμπλακούν…
…Τούρκικο δοβλέτι (που η Τουρκία το έχει αφήσει εδώ και χρόνια πίσω της) και μαύρο μαράζι -με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να «ομολογεί» τώρα πως ό,τι έγινε-έγινε (από αγώνες) -(αυτές οι μπαταριές-απεργίες της μιας μέρας), στο εξής Μνημόνιο και ξερό (όντως) ψωμί. Μνημόνιο κι όλα τα σκιάζει η φοβέρα και η σκλαβιά- τετελεσμένο γεγονός το Μνημόνιο-τετέλεσται.
Αριστα! Ας βάλουν οι κυβερνοσυνδικαλιστές και μια ταμπέλα στη ΓΣΕΕ, «ενθάδε κείται η ΠΑΣΕΓΕΣ» κι ας το κλείσουν το μαγαζί. Οπως κλείνουν και τα εργατικά σπίτια το ένα μετά το άλλο. Δεν χρειάζεται να υψώσουν λευκή σημαία ούτε να παραδεχθούν ότι είναι προδότες της τάξης τους, αρκεί που είναι ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποι.
Στην Αγγλία εγκαινιάστηκε κι άλλο θαλάσσιο πάρκο με πανέμορφες ανεμογεννήτριες γίγαντες, που προσεύχονται στον Αίολο και γεννάνε τους κεραυνούς του Δία για χάρη των ανθρώπων.
Αντιθέτως, στα καθ’ ημάς, εθεάθη κατ’ αυτάς ο Πριγκηπάδελφος Νικολάκης στο Καβούρι, σε επαφές με Αραβες επιχειρηματίες για ένα όποιο αναπτυξιακό μιτσικότσι με ζάρια, βαλέδες, βδέλλες, φθηνή γη, φθηνά εργατικά χέρια, φθηνή πατρίδα…
Νομίζω είναι η τέταρτη απόπειρα συλλογής στοιχείων των δημοσίων υπαλλήλων. Η φετινή απογραφή πέρα από τα γνωστά ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, αριθμό μητρώου απαιτεί πλήρες βιογραφικό σημείωμα. Κι όλα αυτά στο μεσοκαλόκαιρο. Στα τυπικά προσόντα ζητούν μέχρι και βαθμό πτυχίου. Ουάου! Μα τέτοιο ενδιαφέρον για την ποιότητα των υπαλλήλων του αυτό το κράτος; Στις επιμορφώσεις αναλυτικά ώρες/ημέρες. Επίσης ημέρες άδειας χωρίς όμως να διευκρινίζει αν ενδιαφέρεται για την πενταετία ή από γενέσεως κόσμου.
Θα ακολουθήσει διασταύρωση. Παρατηρώ όμως ότι έχουν παραλείψει κάποια στοιχεία, όπως σε πόσες offshore συμμετέχετε, πόσες δωρεές από συγγενείς έχετε δεχθεί κλπ κλπ.
Για να δούμε θα τα καταφέρουμε να απαντήσουμε στο βασανιστικό ερώτημα πόσοι είμαστε; και το κυριότερο: πηγαίνουν όλοι στη δουλειά ή απλώς περιμένουν την πίστωση του λογαριασμού τους;
Ο Τάκης, ο Γιώργος και ο Λάμπρος είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Η Κάτια και ο Σπύρος είναι επίσης δημόσιοι υπάλληλοι. Κι όμως, αυτές οι δύο ομάδες εργαζομένων δεν έχουν κανένα κοινό, με εξαίρεση ότι εργάζονται στον δυσθεώρητο ελληνικό «δημόσιο τομέα». Οι πρώτοι «υπολειτουργούν» αφαιμάσσοντας το κράτος, απολαμβάνοντας κάθε είδους προνόμια, χωρίς να το ανταποδίδουν με την εργασία τους. Οι δεύτεροι εργάζονται συνεχώς και σκληρά προκειμένου να καλύψουν τα κενά που αφήνουν οι «συνάδελφοί» τους. Τα στοιχεία όλων είναι στη διάθεση της «Κ».
Τις ιστορίες της πρώτης ομάδας δημοσίων υπαλλήλων τις πρωτοδιαβάσαμε στο μπλογκ του fpboy (fpboy. blogspot. com), σε μια ανάρτηση που κυκλοφόρησε αρκετά και συζητήθηκε ακόμη περισσότερο. Ο ίδιος μίλησε στην «Κ» για τους τρεις γνωστούς του, που θα μπορούσαν να είναι και γνωστοί μας. Οπως ο Τάκης που δουλεύει σε δήμο. Πηγαίνει στη δουλειά στις 10 π. μ. και φεύγει στη 1 μ. μ. Είναι «υπάλληλος γραφείου», δηλαδή δεν κάνει τίποτα. Αμείβεται με 650 ευρώ. Παραπονιέται ότι δεν τον μονιμοποιούν – εργάζεται με σύμβαση τα τελευταία πέντε χρόνια. Οταν τον ρωτούν γιατί δεν ψάχνει για κάτι άλλο, απαντάει: «Τι να κάνω μετά τόσα χρόνια;». Είναι μόλις 29 χρόνων. Ο Γιώργος είναι μόνιμος στο Ναυτικό. Πηγαίνει στο γραφείο 2 – 3 φορές την εβδομάδα – κατά βάση περνάει τον χρόνο του στο facebook. «Αυτός είναι πιο έξυπνος», λέει ο fpboy, «έχει ξεκινήσει κι άλλη δουλειά στο όνομα της γυναίκας του». Προσωπικός του στόχος είναι να κάνει τρία παιδιά – για κάθε παιδί ο στρατός πληρώνει 80.000 ευρώ όταν το παιδί πάει 18. Με τα μέτρα «έχει ξενερώσει». «Δεν θα πατάμε καν μέσα!», λέει στον φίλο του. «Ας μας πάνε στρατοδικείο». Ούτως ή άλλως, θεωρεί τα 1.300 ευρώ που παίρνει λίγα. Φεύγει από τον Ναύσταθμο στις 12.30 το μεσημέρι. Είναι 30 ετών. Ο Λάμπρος εργάζεται επίσης σε δήμο ως τεχνικός με σύμβαση. Παίρνει 800 ευρώ και εργάζεται 10 – 12 το πρωί. Καλοπερασάκιας, παραδέχεται ότι «και πολλά παίρνω γι’ αυτό που κάνω». Λέει ότι οι συμβασιούχοι του δήμου θα το πάνε νομικά το θέμα. «Γιάννη, αν τα καταφέρουμε», λέει στον fpboy, «δεν θα χρειάζεται να δουλεύω καν!».
Κάθονται στο διπλανό γραφείο, θα τους βρείτε χωμένους στα χαρτιά, να σηκώνονται ίσα ίσα για ένα τσιγάρο. Είναι οι «άλλοι» δημόσιοι υπάλληλοι. Οπως ο Σπύρος και η Κάτια, που εργάζονται στην Κεντρική Υπηρεσία του υπ. Πολιτισμού. Με μάστερ ο ένας και διδακτορικό η άλλη, με δύο γλώσσες και εννέα χρόνια προϋπηρεσία, αμείβονται με 1.400 ευρώ. «Εχουμε δώσει την ψυχή μας εδώ. Εχουμε δουλέψει σε συνθήκες απίστευτου στρες, με Γ΄ ΚΠΣ, ολυμπιακά έργα και άλλα μεγάλα πρότζεκτ», λέει στην «Κ». «Σε κάθε υπουργείο υπάρχουν κι αυτοί που δουλεύουν», προσθέτει ο συνάδελφός της. «Οσο πιο ικανός είσαι, τόσο περισσότερη δουλειά αναλαμβάνεις». «Το φιλότιμο γίνεται ρετσινιά. Αρχίζεις να δέχεσαι κλήσεις τα βράδια. Να δουλεύεις απλήρωτες υπερωρίες», σημειώνει η Κάτια. Δεν μπήκαν στο Δημόσιο για να βολευτούν, αλλά από ιδεολογία, πιστεύουν στην κρατική πολιτική. «Πάντα υπάρχει μέσα σου το δίλημμα αν θα προσαρμόσεις τον εαυτό σου σ’ αυτά που απαιτεί η εργασία σου ή αν θα κάνεις περισσότερα. Τελευταία, περιορίζω τις φιλοδοξίες μου. Νιώθω ότι δεν έχω μέλλον, δεν έχω πια κίνητρο».
«Κανένας τους δεν είναι φτωχόπαιδο»
«Το σημαντικότερο είναι ότι κανένας από τους παραπάνω δεν είναι “το φτωχόπαιδο που βγάζει ένα κομμάτι ψωμί”», γράφει ο fpboy κάτω από τις ιστορίες των «τριών δημοσίων υπαλλήλων που ξέρω». «Καμία σχέση.
Ολα τα φτωχόπαιδα που ήξερα, και πιστέψτε με, ήξερα πολλά, δεν είχαν καμιά πρόσβαση σε δήμους, νομαρχίες και θέσεις Δημοσίου γενικότερα. Τα “φτωχόπαιδα” τα θυμάμαι να λιώνουν στα συνεργεία της Σπύρου Πάτση από τα 15, να δουλεύουν σε κρεοπωλεία και οικοδομές, να πήζουν σε τυπογραφεία στον Ταύρο, να κουβαλούν ξυλεία στα Πετράλωνα και να λιώνουν σε αποθήκες βιβλίων στα Εξάρχεια». Μιλώντας στην «Κ» ο ίδιος, που διατηρεί τη δική του επιχείρηση και πλήττεται όπως όλοι από τα νέα οικονομικά δεδομένα, εμφανίζεται αισιόδοξος: «Κάναμε λάθη, θα τα διορθώσουμε, θα προχωρήσουμε», λέει. «Τα παραπάνω όμως είναι πράγματα που πρέπει να σταματήσουν… χθες».
Χτες στο κέντρο βαθμολόγησης μία συνάδελφος ξέσπασε. “Με ρώτησε ποτέ κανείς αν δε θέλω κι εγώ να πηγαίνω βόλτα τις Κυριακές με την οικογένειά μου αντί να κλείνομαι εδώ μέσα να διορθώνω γραπτά;”. Θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να καλέσω την κα υπουργό ή κάποιον τέλος πάντων από το επιτελείο της να διαπιστώσει τις συνθήκες εργασίας των διορθωτών των πανελλαδικών εξετάσεων πριν προχωρήσει σε νέες ανακοινώσεις για την προνομιούχο τάξη των καθηγητών. Να δουν τα ακατάλληλα καθίσματα για πολύωρη εργασία που σου εξασφαλίζουν σίγουρη οσφυαλγία, τον ανεπαρκή φωτισμό των αιθουσών, τις τριζάτες πόρτες που κοπανάνε στα ρεύματα, την έλλειψη ακόμη κι ενός ανεμιστήρα (ευτυχώς ακόμη ο καιρός μας ευνοεί). Να δουν τα κοκκινισμένα μάτια των διορθωτών. Σε πόση ώρα βγαίνει ένα γραπτό; εξαρτάται από το μάθημα. Στην έκθεση οι διορθωτές αναστενάζουν. Πόσο πάει το γραπτό; ακόμα δεν ξέρουμε. Ισως να μη μάθουμε και πριν την ολοκλήρωση της βαθμολόγησης. 3 ευρώ μικτά; λιγότερο; και με τους φόρους; Σα να ήρθε η Κίνα πιο κοντά…
Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.
ή αλλιώς κατά τα λεγόμενα του JFK: “Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός, όταν θεωρεί φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του, παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του.” John F. Kennedy
Διάβασα στο Βήμα το άρθρο Και την υγειά μας και τα λεφτά μας! και μου ανέβηκε η πίεση. Πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι μερικοί δημοσιογράφοι. Για να σχολιάσεις όμως στο Βήμα πρέπει να πληρώσεις συνδρομή αλλιώς μούγκα στη στρούγκα. Οπότε θα το λουστείτε εσείς αθώοι αναγνώστες μου!
Διαβάζω λοιπόν για την πρόταση του αρθογράφου: “Στην αρχή κάθε χρόνου παίρνω από το Ταμείο μου τη λίστα με τους συμβεβλημένους γιατρούς και επιλέγω έναν από κάθε ειδικότητα. Ετσι για όλον τον χρόνο εξασφαλίζω δωρεάν ιατρικές επισκέψεις και τσεκάπ».
Μισή αλήθεια. Αποσιωπά το γεγονός ότι λόγω μέτρων λιτότητας δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις των ελεγκτών ιατρών. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιφερειακά ιατρεία. Ολη η Νότια Αθήνα πάει στην Καλλιθέα για να εγκρίνει εξετάσεις. Υπάρχουν και χειρότερα. Συνάδελφοι που υπηρετούν στη Βούλα πρέπει να πάνε στην Παλλήνη!
Και άντε και πάς. Και στήνεσαι στην ουρά 2 ώρες όρθιος στο δρόμο – χωρίς υπερβολή. Γιατί μέσα είχε μόνο τέσσερεις καρέκλες. Αλλά άντε και αντέχεις. Οταν φτάνεις μπροστά στον ελεγκτή, σου απορρίπτει τη συνταγή δι’ ασήμαντον αφορμήν. Του προηγούμενου μου κυρίου του απέρριψαν τους καρκινικούς δείκτες γιατί μόνο σε καρκινοπαθείς εγκρίνονται. Πάει η προληπτική ιατρική.
Κάπως έτσι σιωπηρά καταργείται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τόσα χρόνια οι συνδικαλιστές μας στα 45 αιτήματα που κατέβαζαν για το Βιλαμπάχο και τη Βιλαρίμπα δεν είπαν να ζητήσουν την απλούστευση αυτών των ψυχοφθόρων διαδικασιών. Οτι ο καθένας δικαιούται δύο φορές το χρόνο εξετάσεις αίματος χωρίς να στήνεται στην ουρά. Ζητούσαν επιδόματα για να τα δούμε τώρα να εξαφανίζονται…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Σκληρές εκφράσεις για τους δημόσιους υπάλληλους χρησιμοποίησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος. Μιλώντας στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, υποστήριξε ότι η “ραχοκοκκαλιά του έθνους” είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ. “Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους; Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι”, πρόσθεσε. Υποστήριξε ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έπρεπε να είναι 200.000 και έχει φτάσει κοντά στο ένα εκατομμύριο μαζί με τις ΔΕΚΟ, εξαιτίας των πελατειακών διορισμών στους οποίος επιδίδονταν οι κυβερνήσεις εδώ και πολλά έτη. “Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι”, είπε.
Άρθρα (RSS)