Τεράστια αποδεικνύεται η διαδρομή, σε όλη τη γραφειοκρατική γραμμή του κράτους, που χρειάστηκε να διανύσει το υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να εντοπίσει όλους τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς του.
Από το Γενικό Αρχείο του Κράτους, την Ακαδημία Αθηνών και τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας, έως τους πιο απίθανους φορείς του Δημοσίου (υπαγόμενους σε διάφορα «άσχετα» υπουργεία), τις απανταχού Μητροπόλεις, δημόσιες βιβλιοθήκες, γυμναστήρια και εθνικές ομάδες διαφόρων αθλημάτων.
Δημοφιλέστεροι, βέβαια, προορισμοί ήταν και παραμένουν οι διευθύνσεις, και δη οι περιφερειακές, του ίδιου του υπουργείου, μαζί με τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ: συνολικά, απασχολούσαν τους 3.000 από τους 5.000 εκπαιδευτικούς, που εστάλησαν πίσω στα σχολεία· για την ακρίβεια, επέστρεψαν οι 4.800 από τους 8.500 (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας), που είχαν αιτηθεί και λάβει απόσπαση πέρυσι, για να διακτινιστούν σε όλη τη χώρα, ακόμη και έξω από αυτήν, αν ληφθεί υπόψη και το «μάζεμα» που έκανε το υπουργείο Παιδείας στις αποσπάσεις εξωτερικού – στο Παρίσι ήταν τριπλάσιοι από αυτούς που χρειάζονται. Με λίγα λόγια, άλλοι προτιμούν τη ζωή στα μεγάλα κέντρα κι άλλοι… το πατρικό τους.
Ωστόσο, «δεν παραμένουν πολλά χρόνια στις θέσεις τους» σπεύδουν να διευκρινίσουν ορισμένα στελέχη του υπουργείου. «Οι περισσότεροι που βρήκαμε, ήταν από δύο έως πέντε χρόνια». Το σοβαρό πρόβλημα, όμως, ήταν άλλο: κάθονταν πολλοί στην ίδια καρέκλα! Ακόμη κι αν θεωρείται λογικοφανής η απασχόληση 1.200 ατόμων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, 2.000 σε όλες τις διευθύνσεις (δηλαδή, νομούς) του υπουργείου Παιδείας, άντε και των 900 στον ΟΕΕΚ (που μοιράζονται σε υπηρεσίες, αλλά και σε ΙΕΚ για διδασκαλία), είναι δύσκολο να εξηγηθεί τι κάνουν τέσσερα άτομα στη μικρή βιβλιοθήκη της Βέροιας. Εξίσου δύσκολη είναι η κατανόηση της ύπαρξης εκπαιδευτικού, λ.χ., στον ΕΝΙΖΑ, έναν φορέα υπαγόμενο στο υπουργείο Μεταφορών (!), ή της πλούσιας στελέχωσης των γυμναστηρίων ανά τη χώρα, και ακολούθως των εθνικών ομάδων διαφόρων αθλημάτων.
Μετά την εκκαθάριση, έμειναν όσοι χρειάζονταν, τονίζουν τώρα οι εκπρόσωποι του ΥΠΕΠΘ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, δε, έμεινε ένας τυχερός -πλην μόνος- αποσπασμένος. Στις βιβλιοθήκες, ειδικά, «υπάρχει ένας σε κάθε μία». Ετσι λένε. «Το παράκανε το υπουργείο», ανταπαντούν οι εκπαιδευτικοί από την άλλη. «Ετσι ερήμωσαν τα ΚΕΠΕ (Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης)», τονίζουν.
Οπως και να έχει, το φαινόμενο των αποσπάσεων είναι συνδεδεμένο με τους μύθους και τις αλήθειες που γεννά το αέναο πελατειακό σύστημα της κρατικής μηχανής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δημόσιοι υπάλληλοι-εκπαιδευτικοί εναλλασσόμενοι, ανά τρία ή και πέντε χρόνια, σε διάφορες περιζήτητες θέσεις της μεγάλης κρατικής γραφειοκρατικής μηχανής, απολάμβαναν μια ιδιότυπη διδασκαλική θητεία με πολύ ευρύ φάσμα καθηκόντων. Στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, λ.χ., άλλοι αποσπώνται για να ασκήσουν διοικητικά καθήκοντα, άλλοι για την ανάληψη θέσεων βοηθητικού επιστημονικού προσωπικού (σε εργαστήρια, πρακτικές ασκήσεις κ.ά.) στην εξασφάλιση των οποίων παίζει ρόλο και το βιογραφικό. Οι μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί τίτλοι κάνουν τη διαφορά.
Πιο «φιλόξενοι», ωστόσο, από όλους, αποδεικνύονται οι πολυάριθμοι εποπτευόμενοι φορείς του υπουργείου Παιδείας, εξ ου και ο μεγάλος όγκος των εκεί αποσπάσεων. Δεν απαιτούνται ειδικές προϋποθέσεις, παρά μια καλή γνωριμία. Με βασικό κριτήριο τον τόπο διαμονής του ενδιαφερομένου, γίνεται η αίτηση και πολύ γρήγορα η απόσπαση. Είναι περιττό δε να εξηγηθεί γιατί μια θέση γραφείου, είτε σε κεντρική είτε σε περιφερειακή διεύθυνση, είναι σαφώς προτιμότερη από τη διδασκαλία μέσα στην τάξη.
Τώρα ξέρω πως θα φανεί περίεργο αλλά υπάρχουν ακόμη – ω ναι – αρκετοί αργόμισθοι, αποσπασμένοι στο κέντρο της Αθήνας σε υποστελεχωμένες υπηρεσίες, που έχει να τους δει η υπηρεσία μήνες. Μάλιστα ήταν οι πρώτοι που εξασφάλισαν την παράταση της απόσπασης… Κι υπάρχουν κι άλλοι που τιμούν τη θέση τους με το έργο τους και κόπηκαν κι έπρεπε να παρακαλέσουν για να συνεχίσουν τη δουλειά τους…
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.