Mία γάτα νιαουρίζει το ίδιο σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρεθεί. Ένας σκύλος γαβγίζει με την ίδια…προφορά σε όποια γειτονιά του κόσμου κι αν αλητεύει.
Οι γλωσσολόγοι όμως αναρωτήθηκαν με ποιο τρόπο αποδίδονται στις διάφορες γλώσσες των ανθρώπων, το νιαούρισμα, το γάβγισμα, το γκάρισμα και όλοι αυτοί οι ήχοι των ζώων του πλανήτη μας.
Δείτε για παράδειγμα πώς είναι το νιαούρισμα μιας γάτας σε …ανθρώπινη απόδοση:
ΟΙΚΙΑΚΗ ψυχαγωγία δίχως όρια και κόστος, αλλά και κίνδυνος για μελλοντικά προβλήματα με τη Δικαιοσύνη. Στον αχανή κόσμο του Διαδικτύου όλα προσφέρονται δωρεάν αλλά και όλα… στο τέλος πληρώνονται. «Κατέβασμα» ταινιών από το Ιnternet,torrents,streaming video, ραδιόφωνο στο Διαδίκτυο, mega upload… Σας φαίνονται κινέζικα ή μήπως ανήκουν στο καθημερινό σας λεξιλόγιο; Είτε χρησιμοποιείτε φανατικά το Διαδίκτυο για μουσική και ταινίεςείτε μόλις τώρα αρχίζετε να εξερευνείτε τον μαγικό οπτικοακουστικό online κόσμο, ένα είναι το σίγουρο:αν δεν είστε αρκετά προσεκτικοί κινδυνεύετε να καταλήξετε στην καλύτερη περίπτωση με έναν ιό στον υπολογιστή σας και στη χειρότερη με προβλήματα με τη Δικαιοσύνη.«Το κατέβασμα αρχείων από το Ιnternet δεν είναι φυσικά καθεαυτό παράνομο, αλλά εξαρτάται από το αν το περιεχόμενο των αρχείων υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα καθώς και από την άδεια χρήσης που διέπει το αρχείο» εξηγεί ο κ. Κωνσταντίνος Στυλιανού, δικηγόρος, μετεκπαιδευθείς στο Πανεπιστήμιο Ηarvard πάνω στο Δίκαιο του Διαδικτύου. «Για παράδειγμα, όταν μια διανομή LΙΝUΧ διαμοιράζεται μέσω torrent δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα νομιμότητας, καθώς η άδεια χρήσης αυτού του λογισμικού (κυρίως η GΝU General Ρublic License) επιτρέπει ρητά την ελεύθερη αντιγραφή και διανομή από κάθε κάτοχο. Το ίδιο ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις όπου το υλικό, παρ΄ ότι προστατευμένο από πνευματικά δικαιώματα, διανέμεται στο Διαδίκτυο με τη συγκατάθεση των δικαιούχων,όπως για παράδειγμα συνέβη με τα τραγούδια του συγκροτήματος Radiohead » προσθέτει.
Προβλήματα με τη Δικαιοσύνη
Τι γίνεται, όμως, όταν ανταλλάσσονται αρχεία που περιέχουν μουσική ή βίντεο τα οποία εκμεταλλεύεται αποκλειστικά μια εταιρεία, η οποία δεν έχει δώσει τη συγκατάθεσή της; Αρκετοί χρήστες του Διαδικτύου πιστεύουν ότι σε αυτή την περίπτωση οι μόνες που φέρουν ποινική ευθύνη είναι οι ιστοσελίδες που διαθέτουν online αυτό το υλικό. Κάτι που, ωστόσο, δεν ισχύει. Αντιθέτως, « κάθε έλληνας χρήστης του Διαδικτύου που κατεβάζει παράνομα υλικό κινδυνεύει να τιμωρηθεί με ποινή φυλάκισης ως και πέντε χρόνια» σχολιάζει ο κ. Γεώργιος Νούσκαλης , λέκτορας της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. «Μάλιστα, αν η δικαιούχος εταιρεία αποδείξει ότι είναι ιδιαίτερα μεγάλη η ζημιά που υπέστη, τότε ο χρήστης απειλείται με ποινές σε βαθμό κακουργήματος» προσθέτει.
Προσοχή, μας βλέπουν
Και αν πιστεύετε ότι καλύπτεστε από την «ανωνυμία» του Διαδικτύου είστε γελασμένοι! «Κάθε φορά που ένα αρχείο διαμοιράζεται online, για παράδειγμα μέσω torrent, είναι εμφανείς στο Διαδίκτυο όλες οι ΙΡ διευθύνσεις των χρηστών που το ανταλλάσσουν. Η ΙΡ διεύθυνση είναι μια σειρά από αριθμούς που αποτελούν την ταυτότητα ενός υπολογιστή σε ένα δίκτυο και κάθε εταιρεία παροχής Ιnternet έχει τη δυνατότητα να ταυτοποιήσει μια ΙΡ διεύθυνση, αντιστοιχίζοντάς την με τον κάτοχο της γραμμής τηλεφώνου» εξηγεί ο κ. Χαράλαμπος Χωμενίδης , μηχανικός Υπολογιστών και Πληροφορικής.
Κατά συνέπεια, κάθε φορά που «παρανομείτε» στο Διαδίκτυο, η δραστηριότητά καταγράφεται.
Επιστολές στους χρήστες
«Οι εν λόγω επιστολές έχουν ως στόχο να “τρομοκρατήσουν” τον χρήστη και συνήθως περιέχουν πολύ ακριβείς πληροφορίες σχετικά με τα παράνομα downloads αρχείων, όπως την ώρα, τον τίτλο και το μέγεθος των αρχείων » εξηγεί ο κ. σας είναι εμφανής και με τις κατάλληλες διαδικασίες οι αστυνομικές αρχές μπορούν να σας εντοπίσουν. Μοιάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι αρκετά πιθανό τη μία στιγμή να «κατεβάζετε» τραγούδια και ταινίες με την ψευδαίσθηση ότι είστε αόρατοι στο Διαδίκτυο και την επόμενη στιγμή να λάβετε μια επιστολή από την εταιρεία παροχής Ιnternet, η οποία σας προειδοποιεί ότι έχει καταγραφεί παράνομη δραστηριότητα από μέρους σας και κινδυνεύετε να «τιμωρηθείτε»- στην καλύτερη περίπτωση με διακοπή της σύνδεσής σας και στη χειρότερη με… αγωγή αποζημίωσης! Σημειώστε ότι τέτοιου είδους επιστολές έχουν λάβει αρκετοί έλληνες χρήστες του Διαδικτύου παρά το γεγονός ότι υποθέσεις δίωξης χρηστών δεν έχουν ακόμη φτάσει στα ελληνικά δικαστήρια.
Σφίγγει ο κλοιός
Αν κρίνουμε, τέλος, από τις εξελίξεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το «νομικό» μέλλον των παράνομων downloads στην Ελλάδα φαίνεται ζοφερό. «Η Γαλλία εφαρμόζει ήδη τον διαβόητο νόμο “Τhree Strikes”. Τρία χτυπήματα στον χρήστη που κατεβάζει παράνομο περιεχόμενο:προειδοποίηση- διακοπή συνδρομής- αποζημίωση στις εταιρείες. Αυτή είναι η επίσημη απάντηση της γαλλικής δημοκρατίας σε όποιον κατεβάζει πειρατικές ταινίες και τραγούδια.
Νόμιμες εναλλακτικές
Γιατί να επιλέγετε την παρανομία, τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες νόμιμες εναλλακτικές για να απολαύσετε μουσική και βίντεο online; «Στη μάχη του copyright οι μεγάλες πολυεθνικές έχουν ηττηθεί από τους απλούς χρήστες» σχολιάζει ο δικηγόρος κ. Στυλιανού ο οποίος ειδικεύεται στο Δίκαιο του Διαδικτύου. «Αντιλήφθηκαν ότι καταπολεμώντας την online ανταλλαγή αρχείων μέσω αλλεπάλληλων μηνύσεων δεν μπορούσαν να σταματήσουν το φαινόμενο, αντιθέτως ξόδευαν αστρονομικά ποσά σε πολυέξοδες δικαστικές διαμάχες χωρίς αποτέλεσμα. Γι΄ αυτό κάποιες από αυτές αποφάσισαν να εκμεταλλευθούν τις online πλατφόρμες που παλιά καταπολεμούσαν και να διαθέσουν οι ίδιες το οπτικοακουστικό υλικό- άλλοτε δωρεάν και άλλοτε με μικρό αντίτιμο- βγάζοντας κέρδος από τη διαδικτυακή διαφήμιση» προσθέτει.
Ετσι, αντί να καταθέτουν αγωγές κατά του youtube, με την κατηγορία ότι φιλοξενεί χιλιάδες τραγούδια και βιντεοκλίπ παρανόμως, οι δισκογραφικές εταιρείες άρχισαν να φτιάχνουν τα δικά τους online κανάλια μέσα από την πλατφόρμα του youtube, από τα οποία διαθέτουν νόμιμα το υλικό και κερδίζουν από τη διαφήμιση. Αναζητήστε, λοιπόν, τα διάφορα κανάλια (channels) στο youtube και δείτε νόμιμα και δωρεάν βιντεοκλίπ και τμήματα από ταινίες online.
Τεχνολογία και κίνδυνοι
«Κάθε φορά που κατεβάζετε άγνωστο υλικό από το Ιnternet διατρέχετε τον κίνδυνο να πρόκειται για αρχεία μολυσμένα με ιούς που θα προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στον υπολογιστή σας. Οταν η ανταλλαγή είναι της μορφής peer to peer, ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος, διότι τα αρχεία ανταλλάσσονται ανάμεσα σε ανώνυμους χρήστες και κανείς δεν φέρει την ευθύνη για πιθανό μολυσμένο υλικό» σχολιάζει ο κ. Χωμενίδης.
Προσθέτει, βέβαια, ότι στις ανταλλαγές τύπου torrents ο κίνδυνος περιορίζεται σε κάποιο βαθμό, καθώς για κάθε αρχείο φαίνεται ο αριθμός των χρηστών που το κατέχουν. Κατά συνέπεια, αν ένα αρχείο προσφέρεται από χιλιάδες χρήστες, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και ασφαλές. Ωστόσο, αφού κανείς δεν φέρει την ευθύνη, ποτέ δεν μπορείτε να είστε σίγουροι, γι΄ αυτό και, όπως τονίζει ο κ. Χωμενίδης, είναι προτιμότερο να επιλέγετε τα νόμιμα sites που έχουν ελεγμένο υλικό, ή τουλάχιστον να διαβάζετε με προσοχή τα σχόλια των άλλων χρηστών για το αρχείο που επιθυμείτε να κατεβάσετε.
Στις περιπτώσεις των streaming video οι κίνδυνοι δεν είναι λιγότεροι. «Οι σελίδες που λειτουργούν με streaming συχνά περιέχουν “malware”, δηλαδή εκμεταλλεύονται κενά ασφαλείας στον internet explorer και ενεργοποιούν έναν κώδικαο οποίος μπορεί είτε να είναι ιόςείτε να μετατρέπει τον υπολογιστή σας στο λεγόμενο “ζόμπι”, δηλαδή σε υπολογιστή που ανοίγει συνδέσεις και στέλνει υλικό spam σε άλλους υπολογιστές, χωρίς εσείς να το αντιλαμβάνεστε» εξηγεί ο κ. Χωμενίδης.
Τηλεδιασκέψεις στις οποίες μπορούν να συμμετάσχουν περισσότερα από έξι άτομα, ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, φόρουμ για κάθε είδους χόμπι και ενδιαφέροντα. Κι όμως, τέτοιες εφαρμογές δεν μπορεί να βρει κανείς μόνο στο Ιντερνετ· εδώ και μερικά χρόνια, ένας ασύρματος ιδιόκτητος «ιστός» έχει εξαπλωθεί κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας, με εκατοντάδες ερασιτέχνες να έχουν στήσει κεραίες στις ταράτσες των πολυκατοικιών τους ώστε να αξιοποιήσουν τις ελεύθερες μπάντες του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος για να δημιουργήσουν ένα δίκτυο ελεύθερης διακίνησης δεδομένων. Αλλά και γρήγορης διακίνησης, αφού οι ταχύτητες σε αυτήν την «ασύρματη κοινότητα» ξεπερνούν συχνά έως και τέσσερις φορές τις συνδέσεις Adsl, φτάνοντας τα 100 Mbps.
Ο λόγος για το Ασύρματο Μητροπολιτικό Δίκτυο Αθηνών (ΑΜΔΑ ή AWMN, από τα αρχικά των Athens Wireless Metropolitan Network) –μία «μικρογραφία του Διαδικτύου», όπως λέει ο κ. Σωκράτης Πανουσίου, αντιπρόεδρος του συλλόγου, που δίνει νομική υπόσταση στο ΑΜΔΑ– το οποίο στήθηκε και επεκτείνεται χάρις στην εθελοντική προσφορά της κοινότητας των χρηστών του. Μικρογραφία η οποία, από την άποψη των υπηρεσιών που έχουν αναπτυχθεί από τα μέλη της για τα μέλη της, θυμίζει όντως το World Wide Web: το ΑΜΔΑ προσφέρει τη δυνατότητα ανταλλαγής αρχείων οποιουδήποτε μεγέθους, παρέχει αλληλογραφία, online gaming, ακόμη και υπηρεσίες τηλεκπαίδευσης. «Ουσιαστικά είναι μία πλατφόρμα όπου όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν να υλοποιήσουν εφαρμογές που να ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες, δημιουργώντας για παράδειγμα μετεωρολογικούς ή ραδιοφωνικούς σταθμούς», λέει ο κ. Πανουσίου. Γι’ αυτό και το ΑΜΔΑ είναι ένα από τα μεγαλύτερα «κοινοτικά δίκτυα» στον κόσμο, αριθμώντας σήμερα περισσότερους από 2.500 χρήστες, στην πλειονότητά τους φοιτητές, ηλεκτρονικούς, προγραμματιστές ή ραδιοερασιτέχνες.
Κούτσουρο απελέκητο, τούβλο, κουμπούρας, τενεκές ξεγάνωτος! Μη μου πείτε ότι δεν τα είχατε ακούσει. Από εκείνον τον στριμμένο δάσκαλο που προτιμάτε να ξεχάσετε. Μπορεί να μην απευθυνόταν σ’ εσάς, αλλά στον Γιωργάκη του τελευταίου θρανίου. Ή το άλλο, το ανεκδιήγητο, που με τόση ευκολία ξεστόμιζαν μερικοί αχαρακτήριστοι: «Το παιδί σας δεν τα παίρνει τα γράμματα, να το πάτε να μάθει μια τέχνη» ή «Εσύ δεν κάνεις για το σχολείο, θα γίνεις σκουπιδιάρης». Πού να ‘ξεραν ότι τώρα ο υπάλληλος καθαριότητας χρειάζεται… βύσμα!
Κι όμως, σήμερα, δεκαετίες μετά την κατάργηση της ποδιάς, της βέργας και της αυταρχικής εκπαίδευσης, την εποχή των «λεωφόρων της πληροφορικής» και της «διαθεματικότητας», οι μαθητές δέχονται παρόμοιες κατηγορίες, ίσως πιο πολιτικά ορθές: «Αδιάφοροι», «Χωρίς βάσεις», «Δεν ξέρουν να ακούνε». Ή, χειρότερα, ακόμα και αν δεν τους το πει κανείς κατάμουτρα, μαθαίνουν οι ίδιοι, από πολύ τρυφερή ηλικία, να κατατάσσουν τον εαυτό τους σε κατηγορίες: οι καλοί, οι μέτριοι, οι ανεπίδεκτοι. Ο όγκος της διδακτέας ύλης, τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τα φροντιστήρια και οι διαρκείς εξετάσεις δεν οδηγούν νομοτελειακά σε ποιοτικά ανώτερη μόρφωση. Αντίθετα, όπως συχνά διαπιστώνουν οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και καλοί μαθητές που περνούν στις εξετάσεις, έχουν σοβαρά γνωστικά κενά, αδυναμία στην κατανόηση κειμένων, στην έκφραση, στη χρήση της γλώσσας.
«Μήπως τα παιδιά μας χαζεύουν;» αναρωτιόταν πρόσφατα το σοβαρό βρετανικό περιοδικό «Prospect», εκφράζοντας την ανησυχία ότι οι δείκτες επιτυχίας ή αποτυχίας στις σχολικές εξετάσεις δεν μας δείχνουν όλη την εικόνα. «Πάει πολύ καιρός που συνάντησα έναν 17χρονο που μπορούσε να βάλει σε μια σειρά τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ού αιώνα» παρατηρούσε ο Donald Hirsch, πρώην σύμβουλος του ΟΟΣΑ σε θέματα εκπαίδευσης. Αντίστοιχα άρθρα και βιβλία γράφονται και στις ΗΠΑ, με χαρακτηριστικό το «The Dumbest Generation» (η ηλιθιότερη γενιά) του Marc Bauerlein. Στο βιβλίο αυτό ο πανεπιστημιακός φιλόλογος εκφράζει με στοιχεία τη βάσιμη υποψία ότι η ψηφιακή γενιά είναι και η πλέον ιστορικά αναλφάβητη. Για παράδειγμα, το 52% των γυμνασιόπαιδων στην ερώτηση ποια χώρα ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο, επέλεξαν την Ιαπωνία και τη Γερμανία αντί για την ΕΣΣΔ.
Η κοινωνικότητα αλλά και η ατομικότητα του ανθρώπου υπόκειται σε μεγάλες αλλαγές στην εποχή του Διαδικτύου. Η ταχύτητα των αλλαγών και η ρευστότητα των νέων παραμέτρων είναι τέτοιες που αφήνουν πολύ λίγο χρόνο για δεύτερες σκέψεις και θεωρητικές επεξεργασίες.
Ζούμε την εποχή όπου η κοινωνία αλλάζει δομικά καθώς η ψηφιακή ζωή εισβάλλει στην πραγματική ζωή, γίνεται ένα τμήμα της, ενώ ένα άλλο τμήμα της παράγει έναν φαντασιακό κόσμο σφυρηλατώντας νέες κοινωνικές σχέσεις. Πρόκειται για μια νέα δημόσια σφαίρα που στηρίζεται στα δικτυωμένα κοινά, στην οποία συμμετέχουν πλειοψηφικά οι νέοι άνθρωποι. Πρόκειται για έναν κόσμο που χάνει την ακαμψία του, τον συγκεντρωτισμό του, με συνεχείς ροές, αλληλεπιδράσεις, ωσμώσεις, χαλαρή σχεδίαση και δομή, και που δημιουργεί νέες σχέσεις και συνεργασίες.
Η σχέση όμως των νέων αυτών κοινοτήτων με την πραγματικότητα είναι διαφορετική, απουσιάζει ή είναι ελλιπής και στρεβλή. Ο χρήστης στο Διαδίκτυο επιλέγει έναν φαντασιακό εαυτό, όπως μπορεί να επινοεί και τους φανταστικούς συνομιλητές του, να τους αλλάζει, να τους σβήνει αλλά και να τους διευρύνει και να μπαίνει σε κοινότητες και παρέες που η πραγματική ζωή δεν θα τον άφηνε ποτέ. Η διαδικτυακή ομαδικότητα είναι πολύ διαφορετική από την άμεσα και αδιαμεσολάβητα διαπροσωπική. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν παρουσιαστεί έρευνες για τις παρενέργειες του Διαδικτύου, όπως ο εθισμός, ιδιαίτερα των νέων, στη χρήση του. Οι κοινότητες που δημιουργούνται μπορεί να συντείνουν προς μια νέα δημιουργικότητα, αλλά και προς μια προτροπή στην παραβατικότητα.
Το αφιέρωμα του «Βήματος Ιδεών» επιχειρεί να διερευνήσει αυτές τις νέες διαστάσεις που φέρνει το Διαδίκτυο στην κοινωνία, τα θετικά και τα αρνητικά του, να δημιουργήσει έναν κρίσιμο προβληματισμό ώστε να ληφθούν μέτρα αποφυγής των δυσάρεστων επιδράσεων και να μεγιστοποιηθούν τα ωφελήματα.
Το Photosynth είναι ένα site, δημιουργία της Microsoft, με το οποίο μπορείτε να δημιουργήσετε έναν 3D κόσμο, χρησιμοποιώντας μια σειρά φωτογραφιών. Η εφαρμογή λειτουργεί ως εξής : Παίρνει τις φωτογραφίες που έχετε τραβήξει από ένα μέρος και δημιουργεί με αυτές ένα κολάζ, δίνοντας σας την δυνατότητα να “περιηγηθείτε” σε ένα 3D περιβάλλον. Όσο περισσότερες φωτογραφίες έχετε τραβήξει, τόσο πιο λεπτομερής θα είναι και η τρισδιάστατη απεικόνιση. Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε ένα παράδειγμα του πως ακριβώς λειτουργεί η εν’ λόγω εφαρμογή.
Ολοένα και περισσότεροι δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα (social media), όπως το Twitter και το Facebook, ως πηγή πληροφόρησης για τις ιστορίες τους.
Αμερικανική έρευνα αποδεικνύει ότι ένα 56% των ρεπόρτερ και των συντακτών θεωρούν ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι πολύ σημαντικά στη δουλειά τους. Το 84% όμως των δημοσιογράφων που καταφεύγουν εκεί χρησιμοποιούν τις πληροφορίες που λαμβάνουν εξαιρετικά προσεκτικά καθώς θεωρούν ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι αξιόπιστες. Ουσιαστικά, η πλειονότητα των ρεπόρτερ χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία ολοένα και αναπτύσσονται, ως πηγές απ’ όπου αντλούν θέματα τα οποία όμως από εκεί και μετά χρειάζονται διερεύνηση και επιβεβαίωση με τον κλασικό δημοσιογραφικό τρόπο.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την πολυεθνική εταιρεία δημοσίων σχέσεων Cision και το Πανεπιστήμιο Τζ. Ουάσιγκτον πέρυσι το φθινόπωρο. Χρησιμοποιήθηκαν ως βάση της έρευνας 371 δημοσιογράφοι, οι μισοί από τους οποίους έχουν περισσότερα από 20 χρόνια προϋπηρεσίας, κάτι που σημαίνει ότι θεωρούνται «εμιγκρέδες» στη χρήση της τεχνολογίας.
Ολοι οι δημοσιογράφοι που συμμετείχαν παραδέχτηκαν ότι για τις on line αναζητήσεις τους χρησιμοποιούν πάντα Google, ενώ ακολουθεί ένα 61% που απαντά ότι στρέφεται και στο Wikipedia. Το 89% των δημοσιογράφων χρησιμοποιούν (ή απλώς διαβάζουν) κείμενα από blogs όταν διεξάγουν την έρευνά τους on line, ενώ ένα 96% απευθύνεται μόνο σε εταιρικά websites. Σε αντιδιαστολή, τα δίκτυα όπως το Facebook ή το Linkedin ανεβαίνουν σιγά σιγά στη λίστα των προτιμήσεων των επαγγελματιών του Τύπου. Μόνο τα 2/3 των ερωτηθέντων στρέφονται σ’ αυτά, ενώ μόλις οι μισοί χρησιμοποιούν το Twitter.
Πώς να «αυτοκτονήσετε» ψηφιακά και να απαλλαγείτε από όλους τους ανεπιθύμητους «φίλους»
Αν η εικονική σας ζωή έχει φτάσει σε αδιέξοδο, υπάρχει πάντα η λύση της ψηφιακής αυτοκτονίας. Ή μήπως υπήρχε; Ένα site που δημιούργησε μια ολλανδική κολεκτίβα κατάφερε να οδηγήσει σε ευθανασία μερικές χιλιάδες χρήστες, προκαλώντας τη μήνη των υπεύθυνων του Facebook. Ένας από τους ιδρυτές του και ένας «αυτόχειρας» εξηγούν τις αιτίες της ανόδου, της πτώσης και της επικείμενης ανάστασης του Web 2.0 Suicide Machine.
Tο κόνσεπτ ήταν απλό και ξεπερνούσε τους δισταγμούς μιας πραγματικής αυτοκτονίας. Παραχωρούσες τους κωδικούς σου στο Web 2.0 Suicide Machine, έδινες την εντολή «commit» και, χωρίς τη δυνατότητα ανάκλησης ή επαναφοράς στη ζωή, το σύστημα διέγραφε με θεωρητικά ανατριχιαστική ακρίβεια τους φίλους, τα γκρουπ, τα μηνύματα και γενικά κάθε «κοινωνική» σου δραστηριότητα. Είτε αυτή είχε συμβεί στο Facebook και το Twitter είτε στο Myspace και το LinkedIn.
Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα (αντίθετα με τις περίπου εννιά που, σύμφωνα με το Suicide Machine, θα απαιτούσε το Facebook) το μόνο που απέμενε ήταν ένα εύθραυστο ψηφιακό κουφάρι, ένα νεκρό προφίλ χωρίς δεδομένα. Μοναδικό επιθανάτιο αποτύπωμα, τα «επιτύμβια» αναμνηστικά που μπορούσες να αφήσεις στο site του «δήμιου» σου. Και που περιλάμβαναν από πομπώδεις αποχωρισμούς («αντίο, άπονε κόσμε») μέχρι κακίες εκ των υστέρων («σε ευχαριστώ, microblogging, είσαι τελείως άχρηστο»).
«Το πιο κουλ στο Suicide Machine ήταν η ίδια η ύπαρξή του», λέει ο 31χρονος Ben Gencarelle από το Rhode Island των ΗΠΑ, που οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα όταν κατάλαβε ότι το Facebook ήταν γι’ αυτόν ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου. «Περνούσα ώρες ολόκληρες κοιτάζοντας αν κάποιος φίλος μου ανανέωσε το status του. Η δημιουργικότητά μου είχε φτάσει στο μηδέν εξαιτίας μιας εικονικής πραγματικότητας, που τελικά δεν είναι καθόλου φιλική και καθόλου διαδραστική για όποιον θέλει να χειρίζεται τις πληροφορίες που ανεβάζει».
Γιατί δεν ακολούθησε τη μέθοδο διαγραφής λογαριασμού που προσφέρει το δημοφιλές site; «Γιατί το Facebook δεν είναι καθόλου αξιόπιστο. Αντί να σβήσει ολοκληρωτικά το λογαριασμό σου, απλώς τον απενεργοποιεί, διατηρώντας όλα τα δεδομένα», λέει. Και κάπως έτσι αποφάσισε να εξαφανιστεί από τον ψηφιακό για να επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο. Η φωτογραφία στο προφίλ του αντικαταστάθηκε από την κρεμάλα (το λογότυπο του Web 2.0 Suicide Machine) και όλα τα ψηφιακά του καμώματα, όλα τα σχόλια, τα γκρουπ ή τα παιχνίδια σβήστηκαν ένα-ένα μπροστά στα μάτια του.
Τον χαρακτηρισμό «Ρομπέν του Ίντερνετ» έχει λάβει ένας χάκερ που εισέβαλε στα οικονομικά συστήματα τραπεζών και άλλων κρατικών υπηρεσιών της Λετονίας και τα δίνει στους τηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και στο Twitter.
Χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Νίο» – αναφορά στις ταινίες «Μάτριξ» – ο χάκερ ισχυρίζεται ότι σκοπός του είναι να εκθέσει όσους εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση στη χώρα για δικό τους όφελος. Σταδιακά δίνει στοιχεία και λεπτομέρειες για διάφορες εταιρείες στη Λετονία μέσω Twitter σε τηλεοπτικούς σταθμούς, καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Προς το παρόν, τα στοιχεία που έχει δημοσιοποιήσει αφορούν τις απολαβές στελεχών μιας τράπεζας που έλαβε κρατικά χρήματα για τη σωτηρία της, και δείχνουν ότι σε πολλούς από τους εργαζόμενους δεν μειώθηκαν οι μισθοί, όπως αρχικά προβλεπόταν. Άλλα στοιχεία δείχνουν ότι κρατικές εταιρείες έδωσαν μπόνους σε στελέχη τους, την ώρα που ζητούσαν τη βοήθεια της κυβέρνησης για την επιβίωση τους.
Ο ανώνυμος χάκερ ισχυρίζεται ότι είναι μέλος μιας ομάδας που έχει στην κατοχή της περισσότερα από επτά εκατομμύρια εμπιστευτικά φορολογικά κείμενα, ενώ εικάζεται ότι βρίσκεται στη Βρετανία.
Η Λετονία διανύει τη χειρότερη οικονομική κρίση μετά την απόσπασή της από την Σοβιετική Ένωση, το 1991. Η ανεργία φτάνει το 23% και είναι η υψηλότερη στην Ε.Ε. ενώ τα δύο τελευταία χρόνια η οικονομική παραγωγή έχει μιεωθεί περίπου κατά 25%.
Οι κοινωνιολόγοι έχουν κατά καιρούς προτείνει εξαιρετικά πολύπλοκες θεωρίες σχετικά με τη διάδοση των ειδήσεων και των κουτσομπολιών, καθώς και για το ποια από αυτά θεωρούνται πιο σημαντικά. Κανείς, όμως, δεν κατάφερε να προσδιορίσει ποιο πληροφοριακό υλικό «ταξιδεύει» με μεγαλύτερη ταχύτητα. Αραγε ο κόσμος προτιμάει να διασπείρει καλές ή κακές ειδήσεις; Προτιμάμε να σκανδαλίζουμε ή να διαφωτίζουμε; Ποιες ιστορίες επιθυμούμε να μοιραζόμαστε και ποιες να κρατάμε για τον εαυτό μας;
Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια μελέτησαν εκτενώς τον κατάλογο των New York Times όπου περιλαμβάνονται τα άρθρα που προωθούνται περισσότερο σε άλλους παραλήπτες, ελέγχοντας πώς διαμορφώνεται κάθε δεκαπεντάλεπτο επί περισσότερο από έξι μήνες. Ανέλυσαν το περιεχόμενο χιλιάδων άρθρων και ελέγξαν διάφορους παράγοντες, όπως είναι η θέση τους στη σελίδα ή την ιστοσελίδα της εφημερίδας. Τα αποτελέσματα της έρευνας προκαλούν έκπληξη. Οπως υπογραμμίζουν οι ερευνητές Τζόνα Μπέργκερ και Κατερίν Μίλκμαν, οι αναγνώστες προτίμησαν να προωθήσουν με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο άρθρα με θετικά και αισιόδοξα θέματα, αλλά και μακρά δημοσιεύματα με δύσκολη θεματολογία. Περισσότερο από όλα οι αναγνώστες θέλησαν να μοιραστούν δημοσιεύματα που τους προκάλεσαν δέος. Αυτό εξηγεί γιατί ήταν τόσο δημοφιλή τα επιστημονικά άρθρα. Οι ερευνητές, ειδικότερα, διαπίστωσαν ότι το 20% των άρθρων που βρίσκονται στην πρώτη σελίδα της ηλεκτρονικής έκδοσης των ΝΥΤ προωθήθηκε σε τρίτους. Ομως προωθήθηκε το 30% των επιστημονικών άρθρων. «Η επιστήμη τα κατάφερε καλύτερα από όσο πιστεύαμε», εξηγεί η δρ Μπέργκερ, κοινωνική ψυχολόγος και καθηγήτρια Μάρκετινγκ στη Σχολή Ουάρτον. «Είχαμε προβλέψει ότι ο κόσμος θα προωθούσε άρθρα με πρακτικές πληροφορίες για την υγεία ή τις διάφορες συσκευές που χρησιμοποιούμε. Ομως διαπιστώσαμε ότι εξίσου μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον των αναγνωστών για την παλαιοντολογία και την αστρονομία». Οι ερευνητές παρακολούθησαν την τύχη 7.500 άρθρων που δημοσιεύθηκαν ανάμεσα στον Αύγουστο του 2008 και τον Φεβρουάριο του 2009 και αξιολόγησαν πόσο δημοφιλές ήταν το καθένα τους ελέγχοντας διάφορες παραμέτρους, όπως την ώρα ανάρτηση στην ηλεκτρονική έκδοση, τον τομέα δημοσίευσης στην εφημερίδα και πόσο μεγάλη ήταν η προβολή του στην πρώτη σελίδα. Επίσης ένα τυχαίο δείγμα τριών χιλιάδων άρθρων αξιολογήθηκε από αναγνώστες με διάφορα κριτήρια, όπως είναι η χρησιμότητά τους ή πόσο αναμενόμενα ήταν τα συμπεράσματα κ.ο.κ. Οι ερευνητές στη συνέχεια χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να εντοπίσουν τις συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις μέσα στο άρθρο και να αξιολογήσουν πόσο θετικό ή αρνητικό ήταν.
Τα άρθρα που ήταν φορτισμένα συναισθηματικά είχαν περισσότερες πιθανότητες να προωθηθούν με μέιλ, όπως και πιο αισιόδοξα άρθρα συγκριτικά με τα αρνητικά. Τα μακρύτερα δημοσιεύματα ήταν πιο δημοφιλή από τα βραχύτερα, αν και η δρ Μπέργκερ πιστεύει ότι αυτό πιθανώς συμβαίνει επειδή συνήθως έχουν τα δυσκολότερα και άρα πιο ενδιαφέροντα θέματα.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια διαπίστωσαν ότι οι αναγνώστες μοιράζονται και άλλα συναισθήματα, όπως είναι -παραδείγματος χάριν- το άγχος. Ισχύει, λοιπόν, η παλαιά θεωρία που κάποτε πίστευαν οι δημοσιογράφοι, ότι «ο φόβος πουλάει». Από όλες τις μεταβλητές που μελέτησε η δρ Μπέργκερ κατά τη διάρκεια της έρευνας, διαπίστωσε ότι το δέος είναι αυτό που μας προκαλεί περισσότερο να αποστείλουμε σε φίλους και γνωστούς ένα άρθρο. Γι’ αυτό λοιπόν και οι επιστήμες έχουν την τιμητική τους.
Με κάποιον που αγόρασε ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, αλλά δεν έχει μάθει ούτε τα σήματα. Με μια γυναίκα που έκλεισε τραπέζι σε γκουρμέ εστιατόριο κι έφερε τάπερ από το σπίτι. Με ένα παιδί που θέλει να πετάξει σαν τον Σούπερμαν, αλλά ακόμη μπουσουλάει. Κάπως έτσι μοιάζει το ελληνικό κράτος, που θέλει να προωθήσει την ιδέα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης (όλοι μάθαμε να πιπιλίζουμε αυτό το «opengov»), αλλά ένα μέιλ δεν λέει να μάθει να στέλνει!
Ερωτήματα πολιτών όταν τίθενται ηλεκτρονικά στις περίφημες «φόρμες επικοινωνίας» μένουν μετέωρα, οι ιστοσελίδες κρατικών φορέων ανανεώνονται κατά κανόνα κάθε εξάμηνο (και αν) και χαρακτηρίζονται από μηδαμινή διαδραστικότητα, ξύλινη γλώσσα, παντελή έλλειψη φαντασίας, σωρεία λαθών και κάθε άλλο παρά «χρήσιμων» πληροφοριών, όπως συνήθως αναφέρονται – λες και κάποιος «φόρτωσε» στο Ιντερνετ ένα πραγματικό γραφείο δημόσιας υπηρεσίας με όλη τη «χαρτούρα», τη γραφειοκρατία και τη δυσθυμία που αυτό αναδίδει.
Αν κάποιος επισκεφθεί την ιστοσελίδα του ΥΠΕΠΘ σήμερα θα βρει το πλήρες κείμενο που ορίζει το πολιτικό πλαίσιο της κυβέρνησης για την μετάβαση στο Νέο Σχολείο. Είναι βέβαια επιμελώς κρυμμένο πίσω από την εικόνα-logo.Εύγε στο σχεδιαστή της ιστοσελίδας, φαίνεται αρέσκεται στα webquests!
Αλήθεια αυτό το σχέδιο δεν προβλέπεται να μπει για δημόσια διαβούλευση στο opengov; Δεν θα ήταν καλό να ακουστούν περισσότερες φωνές; κατευθείαν θα περάσουμε στα νομοσχέδια;
Το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων στο πλαίσιο της νέας πολιτικής για τη διά βίου μάθηση προτείνει τη δημιουργία ενός Εθνικού Πλαισίου Προσόντωνγια τη διά βίου μάθηση σε αντιστοίχιση με το Ευρωπαϊκό.
Μέχρι σήμερα στη χώρα μας δεν υπήρχε ένα ενιαίο σύστημα αναγνώρισης και πιστοποίησης προσόντων που να συμπεριλαμβάνει όλες τις μορφές εκπαίδευσης, κατάρτισης και επαγγελματικής εμπειρίας. Τα μαθησιακά αποτελέσματα, δηλαδή το τι γνωρίζει, κατανοεί και είναι ικανός να κάνει κάποιος μετά την ολοκλήρωση μιας μαθησιακής διαδικασίας, από την εκπαίδευση, την κατάρτιση, τη μη τυπική ή άτυπη μάθηση, καθώς και από την επαγγελματική και κοινωνική εμπειρία των πολιτών, δεν αναγνωρίζονται και δεν αξιοποιούνται.
Τι θα λέγατε αν μπορούσατε να πληκτρολογήσετε ένα μήνυμα SΜS στην παλάμη σας ή να γράψετε ένα κείμενο πάνω στον βραχίονά σας που θα έχει μετατραπεί σε οθόνη αφής; Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια τεχνολογική πραγματικότητα, που αναμένεται να κάνει την εμφάνισή της σε λίγο καιρό.
Το νέο τεχνολογικό επίτευγμα, που φέρει το όνομα «Σκίνπουτ» (Skinput), κατασκευάστηκε από τον 26χρονο Κρις Χάρισον, διδακτορικό φοιτητή του Πανεπιστημίου Κάρνεγκι Μέλον στο Πίτσμπεργκ των ΗΠΑ, και τους Νταν Μόρις και Ντέσνεϊ Ταν της εταιρείας Μicrosoft.
Το Skinput, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «επιδερμογράφος», έχει την ικανότητα να εκτελεί συγκεκριμένες εντολές, αναγνωρίζοντας το ακριβές σημείο του βραχίονα ή της παλάμης που ακουμπάμε με το δάχτυλό μας. Πάνω στον βραχίονα του χρήστη θα εμφανίζεται, μέσω των προβολέων, ένα εικονικό πληκτρολόγιο, ενώ οι αισθητήρες ήχου, που επίσης βρίσκονται στο χέρι του χρήστη, θα μπορούν να αντιλαμβάνονται, με ακρίβεια 95,5%, τους ήχους που παράγονται από το χτύπημα των δαχτύλων πάνω στο δέρμα. Στη συνέχεια η εντολή θα μεταδίδεται μέσω τεχνολογίας «bluetooth» στο τηλέφωνο ή στο λάπτοπ και θα εκτελείται άμεσα.
Για το Skinput χρησιμοποιήθηκαν δύο υπάρχουσες τεχνολογίες: η ικανότητα ανίχνευσης των ήχων πολύ χαμηλής συχνότητας, όπως αυτών που προκύπτουν όταν χτυπάμε με το δάχτυλό μας το δέρμα μας, και αφετέρου των νέων μικροσκοπικών προβολέων (pico) που ήδη διαθέτουν μερικά κινητά τηλέφωνα.
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)