Terra Computerata

Το επάγγελμα του δασκάλου γυναικοκρατείται αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις υψηλόβαθμες διοικητικές θέσεις της εκπαίδευσης, από τις οποίες οι γυναίκες… λάμπουν διά της απουσίας τους. Οπως προκύπτει από τα συμπεράσματα ημερίδας που διοργανώθηκε από το Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τίτλο «Φύλο και Εκπαίδευση», το ανώτερο στάδιο της ιεραρχίας όπου μπορούν να φθάσουν οι γυναίκες στον χώρο της εκπαίδευσης είναι αυτό των διευθυντών σχολείων, όπου και εκεί όμως τα ποσοστά που τους αναλογούν είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με την εκπροσώπησή τους μέσα στην τάξη.

Και όμως η υπεροχή του «ωραίου φύλου» είναι απόλυτη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ειδικότερα στα νηπιαγωγεία το 99,3% των νηπιαγωγών είναι γυναίκες. Στα δημοτικά το 60,9% των δασκάλων είναι γυναίκες, στα γυμνάσια το 64,9%, στα λύκεια το 50,3% και στα τεχνικά και επαγγελματικά εκπαιδευτήρια το ποσοστό πέφτει στο 44,3%.

Οπως επισημάνθηκε στην ημερίδα, για την κατάληψη θέσεων στελεχών της εκπαίδευσης οι γυναίκες, ενώ υπερτερούν έναντι των ανδρών σε τυπικά προσόντα υστερούν σημαντικά σε μόρια που αφορούν την εμπειρία από τη συμμετοχή τους σε θέσεις διοίκησης”. Από το Βήμα της Κυριακής.

Και πώς θα την αποκτήσουν αν δεν προτιμώνται από τα συμβούλια; Αλλά είναι και το άλλο, οι γυναίκες δεν αλληλουποστηρίζονται… Νες πα;

Ή έχουν μυριστεί τη σηψαιμία ήθους των ανωτέρων κλιμακίων και προτιμούν τη θέση του απλού στρατιώτη;

Ο Μπωντλαίρ είχε ?σπεύσει να? σταθεί απέναντι: Χαρακτήριζε την (τότε πρωτοεμφανιζόμενη) φωτογραφία ως τον «ηθικό εχθρό της ζωγραφικής».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσίευση μιας φωτογραφίας δημιουργεί ?τουλάχιστον? σκεπτικισμό, ούτε είναι η πρώτη φορά που ο διάλογος δείχνει προς αδιέξοδο: «Ποιες φωτογραφίες είναι δημοσιεύσιμες και ποιες δεν είναι;»

«Η ατέρμονη αναπαράσταση ?γράφει η Susan Sontag? (τηλεόραση, βιντεοσκόπηση, κινηματογράφος) είναι το περιβάλλον μας. Οταν όμως πρόκειται για μνήμη, τα βαθύτερα σημάδια τα αφήνει η φωτογραφία. Η μνήμη ?καδράρει? και ακινητοποιεί. Βασική της μονάδα είναι η μεμονωμένη εικόνα. Σε εποχή υπερπληροφόρησης, η φωτογραφία προσφέρει έναν γρήγορο τρόπο για να κατανοήσουμε κάτι και έναν συμπυκνωμένο τύπο για να το απομνημονεύσουμε».

Η αλήθεια είναι πως από την εμφάνισή της μέχρι και σήμερα, η φωτογραφία πόνταρε πολύ στον θάνατο. Στη φωτογραφία υπάρχει, καταγράφεται, το ίχνος μιας ζωής σε μια στιγμή της, ενίοτε δε στην κορυφαία: στον θάνατο. Τελικά ?υποστηρίχθηκε? η φωτογραφία είναι η πραγματικότητα ? έστω ακόμη κι αν στο κάδρο «χωράει» μόνο ένα ψήγμα της.

Αγριες φωτογραφικές ιστορίες του Τάκη Καμπύλη στην Καθημερινή της Κυριακής

Τον περασμένο Ιούνιο, σχεδόν 1.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν στις αμερικανικές εφημερίδες, ο πιο αιματηρός έως τώρα μήνας μιας χρονιάς στη διάρκεια της οποίας πολλές εφημερίδες αγωνίζονται για την επιβίωσή τους. Πλούσιες πόλεις των ΗΠΑ, όπως το Σαν Φρανσίσκο, δεν μπορούν πλέον να υποστηρίξουν μια επικερδή καθημερινή εφημερίδα. Αρθρογράφοι, ρεπόρτερ, συντάκτες, γελοιογράφοι και φωτογράφοι που ζωντάνεψαν την καθημερινή αφήγηση μιας πόλης ή μιας περιοχής σαρώνονται στο περιθώριο. Ο,τι ξεκίνησε ως συγχώνευση ή εξαγορά πάει να καταλήξει σε κλείσιμο ή χρεοκοπία.

Οι αναγνώστες αυξάνονταιΚαι εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο: Ολα αυτά τα κακά νέα έρχονται σε μια εποχή όπου το αναγνωστικό κοινό πολλών εφημερίδων ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερο. Το Ιντερνετ μπορεί να σκοτώνει την εφημερίδα όπως την ξέρουμε, αλλά επιτρέπει σε μερικές εφημερίδες να δεκαπλασιάσουν την αναγνωσιμότητά τους.

Ας σώσουμε τις «χάρτινες» εφημερίδες Του Timothy Egan* / International Herald Tribune στην Καθημερινή της Κυριακής

Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία: “Στις 2 Οκτωβρίου του 1968, δέκα μέρες πριν από την τελετή έναρξης των Αγώνων στο Μεξικό, εκατοντάδες φοιτητές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, για να διαφυλαχθεί η ασφάλεια των Αγώνων. Οι διοργανωτές, αλλά και οι ΗΠΑ, ανησυχούσαν για την ομαλή διεξαγωγή των Αγώνων, η οποία… απειλούνταν από τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Το πρόβλημα λύθηκε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας σε συνεργασία με τη CIA. Η σφαγή στο Τλατελόλκο, όπως έχει μείνει στην Ιστορία, συγκαλύφτηκε. Τα ΜΜΕ την επόμενη μέρα αλλά και για βδομάδες έκαναν λόγο για 25 νεκρούς φοιτητές. Η ανεπίσημη όμως εκδοχή μιλά για 3.000!”

Μια Ολυμπιάδα βαμμένη στο αίμα “Ε”

Στο βωμό του θεάματος πέσαν οι 3000 φοιτητές. Και πόσοι άλλοι ακολούθησαν.  

3000 οι τυμπανιστές που μας ανατρίχιασαν με το συγχρονισμό τους, 3000 άμαχοι νεκροί στον Καύκασο.

Η πλήρης διαστρέβλωση της ιδέας των Ολυμπιακών.