Ο Μπωντλαίρ είχε ?σπεύσει να? σταθεί απέναντι: Χαρακτήριζε την (τότε πρωτοεμφανιζόμενη) φωτογραφία ως τον «ηθικό εχθρό της ζωγραφικής».
Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσίευση μιας φωτογραφίας δημιουργεί ?τουλάχιστον? σκεπτικισμό, ούτε είναι η πρώτη φορά που ο διάλογος δείχνει προς αδιέξοδο: «Ποιες φωτογραφίες είναι δημοσιεύσιμες και ποιες δεν είναι;»
«Η ατέρμονη αναπαράσταση ?γράφει η Susan Sontag? (τηλεόραση, βιντεοσκόπηση, κινηματογράφος) είναι το περιβάλλον μας. Οταν όμως πρόκειται για μνήμη, τα βαθύτερα σημάδια τα αφήνει η φωτογραφία. Η μνήμη ?καδράρει? και ακινητοποιεί. Βασική της μονάδα είναι η μεμονωμένη εικόνα. Σε εποχή υπερπληροφόρησης, η φωτογραφία προσφέρει έναν γρήγορο τρόπο για να κατανοήσουμε κάτι και έναν συμπυκνωμένο τύπο για να το απομνημονεύσουμε».
Η αλήθεια είναι πως από την εμφάνισή της μέχρι και σήμερα, η φωτογραφία πόνταρε πολύ στον θάνατο. Στη φωτογραφία υπάρχει, καταγράφεται, το ίχνος μιας ζωής σε μια στιγμή της, ενίοτε δε στην κορυφαία: στον θάνατο. Τελικά ?υποστηρίχθηκε? η φωτογραφία είναι η πραγματικότητα ? έστω ακόμη κι αν στο κάδρο «χωράει» μόνο ένα ψήγμα της.
Αγριες φωτογραφικές ιστορίες του Τάκη Καμπύλη στην Καθημερινή της Κυριακής
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.