Είπα φέρρυ και προδόθηκα. Ορίστε λοιπόν και μία εικόνα του απόπλου. Πάντα με ανάμικτα αισθήματα. Για αυτό που αφήνεις, για αυτό που έρχεται. Στην περίπτωσή μου μπορώ να πω ότι παρέλαβα το χάος. Το σπίτι στο κλεινόν άστυ δεν εκτίμησε την απουσία μου και με εκδικήθηκε. Λέω λοιπόν να του ανταπαντήσω με νέα απουσία. Θα πάω να συναντήσω κάποιον που έχουμε γεννηθεί την ίδια ημέρα αλλά με μία διαφορά 112 ετών.
Νομίζω ότι με εκδικείται και το κλεινόν άστυ, αφού με υποδέχεται με καύσωνα. Αυτό όμως που μου άρεσε είναι ότι η Αθήνα εμφανίζει μία εικόνα της επόμενης μέρας από πυρηνική καταστροφή. Δεν κυκλοφορεί κανείς. Επέστρεψα από το λιμάνι σε χρόνο dt, με μία χαμηλή πτήση στις λεωφόρους. Ερημιά στην πόλη.
“Έβγες και περίπτερα ηρωικά. Κρατούν τη φλόγα της γειτονιάς αναμμένη. Και σε άσχετα σημεία ορισμένα φώτα που δεν σβήνουν ποτέ – ακόμα και το Δεκαπενταύγουστο. Μπαρ και ταβέρνες με ήθος μοναστηριού. Η κυρά της Ρω στο λιανικό εμπόριο.
Κάπως εκτιμάς αυτούς που συναντάς στο δρόμο και τα μπαρ. Ότι δεν είναι του σωρού. Ότι κάτι ξέρουν που oi polloi αγνοούν. Ότι δεν τσουβαλιάζονται στα βαπόρια και ξέρουν τις κρυφές χαρές αυτής της πόλης, που ανοίγεται και δίνεται όταν παύεις να την πλακώνεις και να την κατσιάζεις: σαν μιμόζα αισχυντηλή”. γράφει ο Τσαγκάρ…
Η λύση του σημερινού γρίφου για να μην αγωνιά το κοινό
Άρθρα (RSS)