Ο Αδόλφος Χίτλερ αυτοκτόνησε στο μπούνκερ του στο Βερολίνο τις τελευταίες ημέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ή μήπως κατάφερε να διαφύγει και να επιβιώσει κρυμμένος τόσα χρόνια, ποιος ξέρει πού; Χωρίς απάντηση μένει το ερώτημα μετά τις πρόσφατες διαπιστώσεις Αμερικανών επιστημόνων. Το τμήμα ανθρώπινου κρανίου που βρέθηκε το 1946 από τον Κόκκινο Στρατό στο Βερολίνο και θεωρήθηκε από τους ειδικούς ότι ανήκε στον Αδόλφο Χίτλερ τελικά- όπως απέδειξαν Αμερικανοί επιστήμονες- ανήκει σε άγνωστη γυναίκα. Το κομμάτι που έχει και τρύπα από σφαίρα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2000 στη Μόσχα και υποτίθεται ότι έβαλε διά πάντος τελεία στις διάφορες εικασίες σχετικά με την τύχη του Χίτλερ. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, το τμήμα του κρανίου ανήκε σε γυναίκα νεώτερη των σαράντα ετών, η ταυτότητα της οποίας παραμένει άγνωστη. Οι αναλύσεις DNA πραγματοποιήθηκαν στα εξειδικευμένα εργαστήρια γενετικής του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ.
Ο αρχαιολόγος και ειδικός στην ανάλυση γενετικού υλικού από οστά δρ Νικ Μπελαντόνι εξηγεί ότι «φαινόταν ακόμα και εξ αποστάσεως ότι αυτό το κρανίο δεν ήταν του Χίτλερ. Διά γυμνού οφθαλμού το οστό φαινόταν να είναι υπερβολικά λεπτό. Τα ανδρικά κόκαλα είναι πιο δυνατά».
Ανάμεσα στα ευρήματα του Βερολίνου, τα οποία φυλάσσονται στα Κρατικά Αρχεία της Μόσχας που εξετάστηκαν από τον Αμερικανό επιστήμονα,, συμπεριλαμβάνονται εκτός από το κομμάτι του ανθρώπινου κρανίου, ορισμένοι «λεκέδες» αίματος από τον καναπέ όπου κάθονταν όταν αυτοκτόνησαν ο Χίτλερ και η Εύα Μπράουν. Ολα τα δείγματα μεταφέρθηκαν στο Κονέκτικατ, όπου η Λίντα Στράουσμπο του εργαστηρίου εφαρμοσμένης γενετικής τα μελέτησε επί τρεις ημέρες.
Οπως διαπιστώθηκε από την ανάλυση του γενετικού υλικού, το κρανίο ήταν γυναικείο. Η μοναδική απόδειξη του θανάτου του Χίτλερ έπαψε μονομιάς να υπάρχει, γεγονός που σίγουρα θα εξάψει τη φαντασία των εραστών των θεωριών συνωμοσίας.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Σοβιετικοί πράκτορες της υπηρεσίας αντικατασκοπείας εντόπισαν τη μισοκαμμένη σορό του Χίτλερ έξω από το υπόγειο καταφύγιο στον κήπο της καγκελαρίας. Από τα απομεινάρια της γνάθου του και τη σύγκριση με τα αρχεία που διέθετε ο προσωπικός του οδοντίατρος διαπιστώθηκε ότι πράγματι ανήκε στον ιδρυτή του Γ΄ Ράιχ.
Ο γάλλος συνθέτης Μορίς Ζαρ, 84 ετών, πέθανε τη νύκτα του Σαββάτου προς την Κυριακή στο Λος Άντζελες (ΗΠΑ).
Η καριέρα του Μορίς Ζαρ, ο οποίος γεννήθηκε το 1924 στη Λιόν (νοτιοανατολική Γαλλία), αρχίζει πραγματικά στη δεκαετία του 1950, όταν άρχισε να συνθέτει μουσικές για ταινίες. H επιτυχία του σάουντρακ του «Λόρενς της Αραβίας», το 1962, τον ανέβασε στο πόντιουμ του Χόλιγουντ και σφράγισε τη συνεργασία του με τον βρετανό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιν. Θα συνεργαστούν επίσης στις ταινίες «Δόκτωρ Ζιβάγκο» (1965) και «Πέρασμα στην Ινδία» (1984). Για τη μουσική του σε καθεμιά από αυτές τις τρεις ταινίες, ο Μορίς Ζαρ κέρδισε από ένα βραβείο Όσκαρ.
Ο Μορίς Ζαρ συνέθεσε επίσης τη μουσική για ταινίες άλλων μεγάλων σκηνοθετών, όπως οι Τζον Φρανκενχάιμερ, Άλφρεντ Χίτσκοκ, Τζον Χιούστον, Λουκίνο Βισκόντι και Πίτερ Γουίαρ.
1. O βασιλιάς Αδόλφος Φρειδερίκος της Σουηδίας έφαγε μέχρι θανάτου…κυριολεκτικά! Το τελευταίο του γεύμα περιλάμβανε αστακό, χαβιάρι, λάχανο, καπνιστό σολωμό και σαμπάνια. Για επιδόρπιο του σέρβιραν 14 πιάτα από το αγαπημένο του παραδοσιακό γλυκό της πατρίδας του, το σέλμα και γάλα. Πέθανε το 1771.
2. Η Ισιδώρα Ντάνκαν, μια χορεύτρια των αρχών του 20ου αιώνα, σκοτώθηκε όταν το μαντήλι που φόραγε στο λαιμό της μπλέχτηκε στις ρόδες του κάμπριο αυτοκινήτου που οδηγούσε, με αποτέλεσμα να της σπάσει το λαιμό.3. Ο θεατρικός συγγραφέας Τενεσί Γουίλιαμς, βρέθηκε το 1983 νεκρός σε δωμάτιο ξενοδοχείου, έχοντας σφηνωμένο στο λαιμό του έναν φελλό.
4. Ο Αττίλας, ο βασιλιάς των Ούνων, πέθανε μετά από μια αιμοραγία της μύτης του κατά τη διάρκεια της γαμήλιας νύχτας του. Μεθυσμένος, λυποθύμησε και πνίγηκε από το ίδιο του το αίμα.5. Ο Σέρ Φράνσις Μπέικον πέθανε επειδή προσπαθούσε να διατηρήσει ένα κοτόπουλο στο… χιόνι. Ο διάσημος επιστήμονας έπαθε πνευμονία μετά το επιτυχημένο του πείραμα και πέθανε μετά από λίγους μήνες.
6. Ο Αισχύλος, σύμφωνα με λεγόμενα, πέθανε όταν ένας αετός που περνούσε από πάνω του, πέταξε τη χελώνα που είχε πιάσει πάνω στο κεφάλι του.
7. Ο στωικός φιλόσοφος Χρύσιππος, πιστεύεται ότι πέθανε από τα γέλια όταν, αφού έβαλε τον γάιδαρό του να πιεί αλκοόλ και να μεθύσει, τον παρακολουθούσε στις προσπάθειες του να φάει σύκα!
8. Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος της Ρώμης, πνίγηκε από ένα πούπουλο που χρησιμοποιούσε όταν ήθελε να κάνει εμετό. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι τον δηλητηρίασε η γυναίκα του, Αγριπίννα.
Ο Τζον Απντάικ, ο μεγάλος συγγραφέας της Αμερικής, απεβίωσε χθες σε ηλικία 76 ετών από καρκίνο.
Ο Απντάικ, βραβευμένος με Πούλιτζερ δύο φορές, υπήρξε ως το τέλος πολυγραφότατος και άφησε δεκάδες έργα, μυθιστορήματα, αυτοβιογραφίες, δοκίμια, στίχους, λογοτεχνικές κριτικές που ακτινογραφούν τη μεσαία αμερικανική τάξη των προαστίων και των μικρών πόλεων της Ανατολικής Ακτής. Ο «Ράμπιτ», ο αρχετυπικός ήρωάς του, συμπυκνώνει και συμβολίζει τον μέσο Αμερικανό. Συνδέθηκε με τον New Yorker, στη δεκαετία του ?50 ως συντάκτης, αργότερα και ώς το τέλος ως συνεργάτης, και μέσα από το περιοδικό αγκάλιασε όλη την Ανατολική Ακτή και τον μεσαίο Αμερικανό που διέθετε κοινωνική κινητικότητα, υλικές προσδοκίες και εξασκείτο σε προβολές επιθυμιών. Αυτός ήταν ο «Ράμπιτ», ο αρχετυπικός του ήρωας, επαναλαμβανόμενη φιγούρα σε σειρά μυθιστορημάτων, που ο Απντάικ τον παρακολουθεί στα βήματα της ζωής του και στα τελετουργικά στάδια: δουλειά, γάμος, εξωσυζυγικές περιπέτειες, μικροί θρίαμβοι και τελική ήττα: ο θάνατος.
Ο Τζον Απντάικ, πολυμεταφρασμένος και στα ελληνικά, γεννήθηκε το 1932 στην Πενσιλβάνια και αφού φοίτησε στο Χάρβαρντ, πήγε στην Αγγλία όπου σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Ruskin της Οξφόρδης. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ άρχισε να γράφει και από το 1959, με την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος «The Poorhouse Fair» (που δεν ενθουσίασε τους κριτικούς) καθιερώνεται ως συγγραφέας. Γρήγορα απέκτησε μεγάλο κοινό και διεθνή φήμη. Το «Rabbit Run» (Τρέχα Λαγέ) τον εκτόξευσε και αργότερα, με τα «Ζευγάρια» (1968) ανοίχτηκε στο ευρύτερο κοινό. «Μου αρέσουν οι μέσοι όροι», έλεγε. «Εκεί είναι όπου τα άκρα συγκρούονται, όπου η αμφιβολία ακατάπαυστα πρυτανεύει». Ο Απντάικ ήταν ένας στυλίστας, με την ακρίβεια «Ολλανδού ζωγράφου», όπως είχαν γράψει οι Τάιμς, μόνο που στη θέση των αστών των Κάτω Χωρών του 17ου αιώνα τοποθετούσε τους Αμμερικανούς του 20ού. Η εμμονή του γύρω από το σεξ, την προαστιακή κουλτούρα και τη ματαίωση των αστικών ονείρων άφησε πίσω ορισμένα σπουδαία βιβλία – καθρέφτες μιας βαθιάς αλλά οικείας Αμερικής.
Ο Μπωντλαίρ είχε ?σπεύσει να? σταθεί απέναντι: Χαρακτήριζε την (τότε πρωτοεμφανιζόμενη) φωτογραφία ως τον «ηθικό εχθρό της ζωγραφικής».
Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσίευση μιας φωτογραφίας δημιουργεί ?τουλάχιστον? σκεπτικισμό, ούτε είναι η πρώτη φορά που ο διάλογος δείχνει προς αδιέξοδο: «Ποιες φωτογραφίες είναι δημοσιεύσιμες και ποιες δεν είναι;»
«Η ατέρμονη αναπαράσταση ?γράφει η Susan Sontag? (τηλεόραση, βιντεοσκόπηση, κινηματογράφος) είναι το περιβάλλον μας. Οταν όμως πρόκειται για μνήμη, τα βαθύτερα σημάδια τα αφήνει η φωτογραφία. Η μνήμη ?καδράρει? και ακινητοποιεί. Βασική της μονάδα είναι η μεμονωμένη εικόνα. Σε εποχή υπερπληροφόρησης, η φωτογραφία προσφέρει έναν γρήγορο τρόπο για να κατανοήσουμε κάτι και έναν συμπυκνωμένο τύπο για να το απομνημονεύσουμε».
Η αλήθεια είναι πως από την εμφάνισή της μέχρι και σήμερα, η φωτογραφία πόνταρε πολύ στον θάνατο. Στη φωτογραφία υπάρχει, καταγράφεται, το ίχνος μιας ζωής σε μια στιγμή της, ενίοτε δε στην κορυφαία: στον θάνατο. Τελικά ?υποστηρίχθηκε? η φωτογραφία είναι η πραγματικότητα ? έστω ακόμη κι αν στο κάδρο «χωράει» μόνο ένα ψήγμα της.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)