Πανσέληνος στα μουσεία. Τα αγάλματα ξενυχτούν μαζί μας. Σε μία πλαϊνή αίθουσα ένα ζευγάρι μάτια μας παρατηρούν. Πλησιάζω. Αναθηματικές πλάκες. Τάματα, ένα χέρι, ένα αυτί, ένα στήθος. “Σα νά’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου”.
Στο αίθριο του μουσείου το Ελληνικό Τρίο παίζει κλασική μουσική και Χατζιδάκι. Οι φύλακες δεν εμπνέονται από το φεγγάρι. Θέλουν να μας ξεφορτωθούν. Να βάλουν τα αγάλματα για ύπνο και να γυρίσουν σπιτάκι τους. Δεν τη βλέπουν την ομορφιά. Είναι εθισμένοι.
Στην επιστροφή τα τζιτζίκια δίναν το δικό του ρεσιτάλ πάνω στα δέντρα της Πατησίων. Η φύση αντιστέκεται. Επιστρέφοντας σπίτι η πανσέληνος φορούσε το μανδύα της. Εκλειψη.
“Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ΄αρέσαν…”
Άρθρα (RSS)