Terra Computerata

Και όχι το Σεπτέμβρη που λένε οι κινηματογράφοι. Αποκαλωδίωση προ των πυλών. Αυτό για να μην αναρωτιέστε γιατί δεν σας απαντώ. 

Κάθε φορά που αγοράζω μία ηλεκτρονική συσκευή ξέρω ότι μπαίνω σε περιπέτειες. Θα λειτουργήσει; ή θα αρχίσουμε το κυνήγι της αντιπροσωπείας; Θα βγάλουμε άκρη με τις οδηγίες χρήσης; Το θέμα της ευχρηστίας ας μην το θίξουμε καν. Πόσες φορές όμως σκεφτόμαστε, τι ταξίδι έκανε αυτή η συσκευή – συνήθως από την άλλη άκρη του κόσμου, αφού η πατρίδα μας επιμένει να παράγει μόνο sea, sand και …άστο καλύτερα.

Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, όταν στη συσκευή που αγόρασα, βρήκα τη φωτογραφία της συναρμολογήτριας της.  

Ένας αόρατος δεσμός δημιουργήθηκε μεταξύ μας με τη διαμεσολάβηση της τεχνολογίας.

Αυτές τις ημέρες επιδόθηκα σε μία προσπάθεια αναδιοργάνωσης του γραφείου μου. Το τι γινόταν πίσω από αυτό από καλώδια, δεν περιγράφεται. Τώρα , μετά από δύο-τρεις σάουνες, και μία οικογενειακή κρίση, είναι όλα οργανωμένα, με τα ταμπελάκια τους με χρωματική κατηγοριοποίηση κτλ. Να δούμε πόσο θα κρατήσουν τα μάγια. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση διαβάζω ότι η Intel βρίσκεται πολύ κοντά στην επίλυση του προβλήματος των καλωδίων. Κατασκευάζει μία επιφάνεια η οποία θα αναγνωρίζει τη συσκευή σας και θα αναλάβει να της προσφέρει αυτά που χρειάζεται. Θέλει φόρτιση; θα την έχει, θέλει δικτύωση; το μόνο εύκολο. Παραδοδουλειές; που λέει και η Sine; Ευχαρίστως πληρώνω για να ελευθερωθώ από τη ζούγκλα των καλωδίων. Είπαμε born to be wired αλλά αυτή η ζούγκλα έχει πολύ επεκτατικές διαθέσεις, δαμάζεται πολύ δύσκολα και κουράστηκα να κάνω τον Ταρζάν. Προτιμώ να είμαι η Τζέην.

Μια Ελληνίδα της Αυστραλίας αναδείχθηκε «Δασκάλα της Χρονιάς» και μάλιστα διδάσκοντας Ελληνικά!Συγκεκριμένα η Αλεξάνδρα Πανούτσου, δασκάλα των Ελληνικών στο Victorian School of Languages στο Bentleigh, τιμήθηκε φέτος από την Πολιτεία της Βικτώριας ως η «Καλύτερη Δασκάλα της Χρονιάς».

Η κα Πανούτσου μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο «έκανε τα παιδιά να αγαπήσουν το μάθημα των Ελληνικών και κατάφερε να φέρει ακόμα περισσότερους μαθητές στην τάξη», είπε:

«Όταν τα παιδιά ξεκινούν το μάθημα των Ελληνικών και, ειδικότερα, αυτά που δεν μιλούν Ελληνικά καθόλου στο σπίτι, νοιώθουν – και πολύ δικαιολογημένα – άβολα και πολλές φορές φοβισμένα. Ο δικός μου ρόλος ως δασκάλας είναι να βοηθήσω τους μαθητές μου να νοιώσουν άνετα μέσα στην τάξη. Αν δώσεις στα παιδιά τα απαραίτητα ερεθίσματα και κάνεις το μάθημα ενδιαφέρον με παιχνίδια και άλλες δραστηριότητες, κρατάς το ενδιαφέρον τους για τα Ελληνικά ζωντανό, ενώ, παράλληλα, τους δίνεις να καταλάβουν ότι τα Ελληνικά δεν είναι βαρετά. Αυτό πιστεύω ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να δώσεις στους μαθητές σου, την αγάπη για τα Ελληνικά και τη διάθεση να το συνεχίσουν και την επόμενη χρονιά».

Όπως φαίνεται στο εξωτερικό πάμε καλά. Φαντάζομαι τι θα γινόταν αν ένας ανάλογος διαγωνισμός προκηρυσσόταν στο εσωτερικό… Η ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και τα συναφή θα έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας για εισαγωγή της αξιολόγησης από την πίσω πόρτα, οι ημέτεροι θα διαγκωνίζονταν για το βραβείο και στο τέλος κάποιος που δεν είχε μπει σε τάξη θα στεφόταν νικητής. Όπως λέει και μία φίλη: “Τι να το κάνεις το cv, όταν έχειςμπάρμπα στην Κορώνη;”

Ε-τύπος, ΑΠΕ-ΜΠΕ