Terra Computerata

Χτες το βράδυ για χιλιοστή εκατοστή εικοστή πέμπτη φορά μπλέχτηκα σε μία αδιέξοδη συζήτηση για την αναγκαιότητα της αλλαγής στο σχολείο, η οποία εκτίναξε την πίεσή μου στο 21 – κι είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία. Φυσικά ο καθείς έφυγε προς άλλη κατεύθυνση μετά από αυτό το θερμό επεισόδιο, μέντοντας σταθερά πιστός στις απόψεις του.

Γυρίζοντας σπίτι διάβασα το post της sine qua non και κάπως μετριάστηκε η μοναξιά μου: “Χωρίς αξιολόγηση, χωρίς κονδύλια, ξυπόλητοι και ρακένδυτοι προσπαθούμε να κρατήσουμε το ?οικοδόμημα?, να το δούν οι συμπέθεροι απο το χωριό, να πιστέψουν οτι έχει η ?νύφη??προίκα.  Αφού το βλέπουμε ότι τα πράγματα κάθε χρόνο γίνονται χειρότερα, τα ΑΕΙ μας όλο κα περισσότερο βυθίζονται στη μιζέρια τους, οι σπουδές των παιδιών μας ?όνομα και μη χωριό??Ζητείται ελπίς!  Έχει γίνει η Παιδεία ?οίκος μόδας?!  Είναι θέμα?μοντέλου.  Το φιλανδικό, το ιρλανδικό ή το γερμανικό; Βρείτε ένα επιτέλους και πάρτε το! Πώς το βρήκαν οι Ιρλανδοί και οι Φιλανδοί;  Εκείνοι όμως προγραμμάτισαν σε βάθος χρόνου, συμφώνησαν, ξόδεψαν χρόνο και χρήμα.  Και το σπουδαιότερο;  Έφτιαξαν το εκπαιδευτικό τους σύστημα για τα νιάτα της πατρίδας τους”.

Οπότε σήμερα έχουμε επαναλήψεις προς εμπέδωση της ύλης. This is a video response…που λέει και ο Γιουτιούμπης.  Mes amis, oδεύουμε προς μία μεγάλη κρίση στην παιδεία, εάν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας. Μπορούμε να συνεχίσουμε να παίζουμε τη στρουθοκάμηλο αλλά τα προβλήματα δεν θα εξαφανιστούν. Οι μαθητές προς το παρόν έχουν κάτι να μας πουν…μετά θα πάρουν τα μυδράλια και θα γίνουμε εδώ του Columbine