Σκηνή σωματικής τιμωρίας 01.10
Ο ήρωας μας Mick Travis εισέρχεται στην αίθουσα του γυμναστηρίου με μία φιλαρέσκεια και φαίνεται ότι είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού. Βγάζει το σακάκι του με άνεση. Ο επόπτης Rowntree του ζητά να λάβει θέση πάνω στην μπάρα. Μετά από κάποια παιχνιδάκια με τη μπάρα παίρνει θέση που θυμίζει τον εσταυρωμένο κι αρχίζει να δέχεται τα χτυπήματα του επόπτη. Ο Rowntree σταδιακά αυξάνει τη δύναμη των χτυπημάτων. Ο Mick κρατιέται για να μη χάσει την αυτοσυγκράτησή του αλλά όταν ο επόπτης συνεχίζει μετά τα καθιερωμένα πέντε χτυπήματα δυσκολεύεται. Τελικά τον χτυπά δέκα φορές. Τα τελευταία χτυπήματα παρουσιάζονται κινηματογραφικά ως βιασμός αφού υπάρχει στενή σωματική επαφή μεταξύ του δήμιου και του θύματος.
Η χρήση σωματικής τιμωρίας ως μεθόδου σωφρονισμού στην περίπτωση του κολεγίου της ταινίας έχει τελετουργικό χαρακτήρα. Στο τέλος των ραβδισμών ο Mick μετά από έναν δισταγμό χαιρετά δια χειραψίας τον «δήμιο» ευχαριστώντας τον! Φαίνεται ότι ο άκρατος ξυλοδαρμός είναι κοινωνικά αποδεκτός αφού η ιεραρχία έχει τόσο βαρύνουσα σημασία. Κανείς άλλος από τους αυτόπτες μάρτυρες δε νιώθει την ανάγκη να επέμβει. Εδώ συνειρμικά οδηγούμαστε σε αναφορές από την ελληνική λογοτεχνία ο Κονδυλάκης λέει ότι το «μάθημα μερικών δασκάλων ήταν σχεδόν αδιάκοπος θρήνος των ραπιζομένων και μαστιγουμένων μαθητών» (Όταν Ήμουν Δάσκαλος, Γ’) και ο Καζαντζάκης συμπληρώνει πως ο πατέρας του παραδίδοντάς τον στο δάσκαλο του είπε: «Το κρέας δικό σου… τα κόκαλα δικά μου μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο». Και συνεχίζει ο Καζαντζάκης: «…μας έδερναν αλύπητα και περιμέναμε όλοι, δάσκαλος και μαθητές, πότε με το ξύλο θα γίνουμε άνθρωποι» (Αναφορά στον Γκρέκο, Ε’). Στην περίπτωσή μας είναι φανερό ότι οι διαφορές των δύο ηρώων έχουν λάβει διαστάσεις προσωπικής αντιπαράθεσης. Επίσης η τιμωρία δεν προέρχεται από την εξουσία του δασκάλου αλλά από έναν ομότιμο που του έχει παραχωρηθεί η εξουσία.
Άρθρα (RSS)