Η άποψή μου ότι η κατάργηση αποτελεί σπουδαία κατάκτηση για την Παιδεία μας έγινε ακλόνητη πεποίθηση όταν είδα ότι η ηγεσία της ΟΛΜΕ τη χαιρέτησε ως «θετικό γεγονός», που μάλιστα, όπως έμαθα, «πρώτη η ΟΛΜΕ ανέδειξε ως αίτημα». Σωστά βέβαια επισημαίνουν οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι ότι το θετικό γεγονός αμαυρώνεται κάπως, καθώς σύμφωνα με τα νέα μέτρα το σύστημα πρόσβασης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα «εξακολουθεί να συνδέεται με τις επιδόσεις των μαθητών στο λύκειο», πράγμα που θεωρούν απαράδεκτο. Γιατί όμως να μη δώσουμε κι εδώ ένα λαμπρό παράδειγμα στην υπόλοιπη ανθρωπότητα – που κι αυτή είναι δέσμια της ίδιας ανόητης συνήθειας-, όπως δώσαμε σε τόσα άλλα τον τελευταίο καιρό;
Εισηγούμαι λοιπόν, αφουγκραζόμενος και την προτροπή των ηγετών της ΟΛΜΕ που ξέρουν από αυτά τα πράγματα, ως επόμενο μέτρο του υπουργείου, την κατάργηση κάθε σύνδεσης του βαθμού του λυκείου με τα κριτήρια εισαγωγής σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αν γίνει αυτό, τότε σίγουρα θα βελτιωθεί αυτόματα η δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας, και υπερβολικά μάλιστα! Τα δε λύκεια, ειδικότερα, θα φτάσουν σε επίπεδα τόσο υψηλά, που θα τα ζηλέψουν και όλες οι δυτικές χώρες. Και έτσι, στο εξής δεν θα κερδίζουν απλώς οι ιδιοκτήτες της επαρχίας μας, μισθώνοντας τις γκαρσονιέρες τους σε αθηναίους ή θεσσαλονικείς φοιτητές των κατά τόπους ΤΕΙ, αλλά όποιος έχει ένα κεραμίδι, απανταχού της χώρας, θα πλουτίσει, μοσχονοικιάζοντάς το στους Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και άλλους που θα αρχίσουν να στέλνουν εδώ σωρηδόν τα βλαστάρια τους για να ξεστραβωθούνε, μετέχοντες της ημετέρας Παιδείας.
Από 45.000 εισακτέους σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ το 1993, φτάσαμε τους 62.000 το 1998, τους 85.000 το 2000, ενώ φέτος διατίθενται 88.165 θέσεις. Η τεράστια αύξηση των εισακτέων δεν οφείλεται στη θεαματική βελτίωση του επιπέδου σπουδών του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου, αλλά στη σταδιακή πτώση των βάσεων εισαγωγής…
Ολοι μέσα στα πανεπιστήμια, όλοι προς μια καθολική πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι ο διακαής πόθος των Ελλήνων γονέων αλλά και ο στόχος του συστήματος, το οποίο χρειάζεται μια στρατιά από χαμηλόμισθους γρήγορα καταρτισμένους εργαζομένους που θα «μετακινούνται» ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς, διά βίου επιμορφούμενοι και μη συμπεριλαμβανόμενοι, βεβαίως, στα ποσοστά ανεργίας. Αυτή η κολοσσιαία πίεση για ανωτατοποίηση όλων των τύπων σπουδών, ακόμη και της τεχνικής κατάρτισης, αυτή η τυφλή ώθηση σχεδόν του συνόλου των νέων προς μια οποιαδήποτε τριτοβάθμια πύλη (ΑΕΙ να ’ναι κι ό, τι να ’ναι), με μεγάλη ευθύνη των Ελλήνων γονέων, που προτιμούν να δουν το παιδί τους μορφωμένο άνεργο πτυχιούχο παρά μορφωμένο τεχνίτη, οδήγησε στα ελλειμματικά περιφερειακά ΑΕΙ, την εξομοίωση πτυχίων παιδαγωγικών ακαδημιών, τα ανώτατα ΤΕΙ, την άνθηση των κολεγίων, την κατάργηση της βάσης του 10, τη σύγχυση των εννοιών μόρφωση, παιδεία, κατάρτιση και τη μετατροπή της μεγάλης μάζας των πανεπιστημίων σε κέντρα μεταλυκειακής απασχόλησης. Απαξίωση των τεχνικών, μεταλυκειακών, ανώτερων σπουδών, υποβάθμιση της ανώτατης παιδείας. Ομως το πρόβλημα ξεκινάει από χαμηλά. Καμία από τις μεταπολιτευτικές μεταρρυθμίσεις (1976, 1982-85, 1992-93, 1996, 1999, 2001, 2006) δεν κατάφερε να περιορίσει -μάλλον συνέβη το αντίθετο- την αποφοίτηση ανεφοδίαστων νέων. Η εισαγωγή με βαθμό κάτω από τη βάση σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ αποτελεί ένα είδος αποδοχής του χαμηλότατου επιπέδου του μέσου μαθητή, της τρομακτικής ανικανότητας του συστήματος να εκπαιδεύσει. Αστεία η επιχειρηματολογία περί συγκράτησης του φοιτητικού πληθυσμού -καλύτερα με 2,5 στα ΤΕΙ παρά στη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία. Κοντόθωρη, παραπλανητική, υποκριτική -ειδικά μετά την αναγνώριση των πτυχίων των κολεγίων.
Ευκαιριακή διαχείριση του αδιεξόδου με τη συνταγή των εκπτώσεων, απλοϊκή ερμηνεία των ανησυχητικών συμπτωμάτων, αδυναμία αποκλιμάκωσης του καταστροφικού -για την παιδεία- αγώνα δρόμου προς τα ΑΕΙ, που έχει μεταμορφώσει τη μάθηση σε προπόνηση για εξετάσεις, σε φροντιστηριακές τεχνικές διαχωρισμού των «χρήσιμων» για τις πανελλαδικές από τις «άχρηστες» γενικές γνώσεις.
Και προς διευκόλυνση των μαθητών, ενημέρωσε το υπουργείο, θα μειωθεί η ύλη. Μα θα έπρεπε μάλλον να αυξηθεί η σωστά αρθρωμένη και καλά διατυπωμένη, όχι να μειωθεί και άλλο η ήδη κατακερματισμένη, ασυνεχής, κακογραμμένη διδακτέα ύλη.
Διαλυμένα σχολεία και πανεπιστήμια, παραλυμένα από τις συνεχείς αλλαγές, τα πολιτικάντικα πυροτεχνήματα, τον κομματικό ανταγωνισμό και τις συναλλαγές, την έλλειψη οραμάτων, εν τέλει τη βαθιά εκπαιδευτική υστέρηση. Οργισμένοι νέοι στους δρόμους να επιχειρούν να χειραφετηθούν απέναντι στην ευτέλεια, αρκετοί από αυτούς ήδη διαποτισμένοι από μια στρεβλή παράδοση να εμπνέει τις σκέψεις και τις πράξεις τους.
Η πληροφορική εισάγεται για πρώτη φορά μαζικά στα ελληνικά γυμνάσια το 1995. Οποιος είχε έστω και μία βεβαίωση σεμιναρίου Η/Υ καλείται να διδάξει το μάθημα. Μερικοί διορατικοί αποφασίζουν να παρακάμψουν την αδιοριστία που τους είχε καταδικάσει το σύστημα της επετηρίδας. Κι έτσι το ελληνικό σχολείο απέκτησε την ειδικότητα του καθηγητή πληροφορικής.
Λάθος πρώτο: η εισαγωγή νέου αντικειμένου. Τα εργαστήρια ονομάζονται εργαστήρια πληροφορικής. Σα να λέμε έχουμε ένα δωμάτιο με μολύβια. Τώρα θα πάμε σε εκείνο το δωμάτιο για να γράψουμε. Αυτό που υπαινίσσομαι, είναι, ότι θα μπορούσε απλά η χρήση εργαλείων πληροφορικής να ενταχθεί μέσα από όλες τις ειδικότητες. Οπως σε όλες τις χώρες πλην της υποσαχάριας Αφρικής.
1998 αρχίζει η “Οδύσσεια” με χρηματοδότηση του Β΄Κ.Π.Σ. και είναι μία προσπάθεια να εμπλουτιστεί η διδασκαλία όλων των ειδικοτήτων με εφαρμογές των νέων τεχνολογιών. Οι πρώτοι επιμορφωτές οι Ε42, μετά από μία ταχεία εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στέλνονται σε όλη την Ελλάδα. Οταν πηγαίνουμε στα σχολεία διαπιστώνουμε το θέατρο του παραλόγου. Πρώτον χρεωνόμαστε σχολεία και καλούμαστε να επιμορφώσουμε όλες τις ειδικότητες. Πρέπει δηλαδή να δείξουμε μαθηματικά, φυσική οι φιλόλογοι και λατινικά οι μαθηματικοί. Διαπιστώνουμε ότι είτε δεν υπάρχουν εργαστήρια, είτε λογισμικά, είτε διαδίκτυο. Οποιος επιμορφωτής έχει και τα τρία μάλλον πρέπει να παίξει Λόττο. Τότε ξυστό.
Τα επιμέρους έργα της Οδύσσειας στοχεύουν στην ένταξη των ΤΠΕ στην καθημερινή σχολική δραστηριότητα 385 σχολείων για το σύνολο των διδακτικών αντικειμένων. Ο προϋπολογισμός όπως αναφέρεται στις πινακίδες που αναρτήθηκαν στα σχολεία ανέρχεται στο ποσόν των 10 δις δρχ. Με τη λήξη του προγράμματος, τα εργαστήρια Η/Υ μετατρέπονται σε εργαστήρια πληροφορικής και οι 100 -πλέον- επιμορφωτές γυρίζουν χαρωποί -όχι και τόσο- στα σχολεία τους. Ολες οι περικοπές γίνονται στη δράση 4 -μαντέψτε- που περιλαμβάνει την επιμόρφωση και υποστήριξη των εκπαιδευτικών.
Πάνω που φτιάχνουμε την κρίσιμη μάζα – κάπου 6000 εκπαιδευτικοί επιμορφώθηκαν- ρίχνουμε μία στην καρδάρα και χύνουμε το γάλα. Κέρδος μας παραμένει η δικτύωση των σχολείων.
Το διάστημα 2001-2005 υλοποιείται από το ΥπΕΠΘ η Πράξη «ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ Τ.Π.Ε. ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» η οποία ήταν ενταγμένη στο Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης και το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας». Στα πλαίσια αυτά επιμορφώνονται 83.315 εκπαιδευτικοί.
Σε συνέχεια των παραπάνω και στο πλαίσιο του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και του Επιχειρησιακού Προγράμματος του ΥπΕΠΘ για την Εκπαίδευση και Αρχική Επαγγελματική Κατάρτιση (Ε.Π.Ε.Α.Ε.Κ.), υλοποιείται η πράξη «ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ & ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΕ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (Τ.Π.Ε.) ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» με στόχο την επιμόρφωση άλλων 35000 εκπαιδευτικών, με παρόμοιο τρόπο και διοικητική δομή.
Στο Γ΄Κ.Π.Σ. βάζουμε καινούργιους στόχους. Ξεκινά η επιμόρφωση 76.000 εκπαιδευτικών των ελληνικών σχολείων της Α’ βάθμιας και Β’ βάθμιας εκπαίδευσης στη χρήση των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνιών (ΤΠΕ). Σκαλώνουμε στη διδασκαλία του Office για 9 χρόνια. Ποιο είναι το λάθος; η διδασκαλία γίνεται σε ένα εντατικό 48ωρο και δεν θίγεται η αξιοποίηση στο μάθημα. Προετοιμάζουμε γραμματείς, λογιστές αλλά σίγουρα όχι καθηγητές. Α! ειδεχθής λεπτομέρεια: η πιστοποίηση ξεκινά δύο χρόνια αργότερα, για να σιγουρευτούμε ότι τα έχουν ξεχάσει. Επτασφράγιστο μυστικό παραμένει πόσοι την αποφεύγουν συστηματικά. Δείτε την έκθεση αξιολόγησης του Π.Ι.
Κι ύστερα έρχεται το κερασάκι. Μετά από 12 χρόνια ετοιμαζόμαστε να περάσουμε στη Β΄φάση να διδάξουμε επιτέλους στους εκπαιδευτικούς πως να κάνουν το μάθημά τους με σύγχρονες τεχνολογίες.
Πράξη: «Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη Χρήση και Αξιοποίηση των ΤΠΕ στην Εκπαιδευτική Διδακτική Διαδικασία (Β΄ επίπεδο)»
Κι αρχίζουν τα φάουλ και τα αυτογκόλ. Οσοι είχαν αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο ως επιμορφωτές χάνουν τον τίτλο τους και καλούνται σε εξετάσεις. Ξεκινάμε από tabula rasa.
Επιμορφώνονται και 400 καινούργιοι επιμορφωτές σύνολο κάπου 500. Επειδή το πρόγραμμα έχει λήξει προλαβαίνουν να οργανώσουν δύο επιμορφωτικές περιόδους. Μία Μάιο- Ιούνιο και μία Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2008. Διάρκεια 96 ώρες με 12 ώρες την εβδομάδα. Ζιπαρισμένη γνώση. Οι μισοί επιμορφωτές δεν αξιοποιούνται γιατί δεν έχουν προλάβει να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους. Οι επιμορφωτές αναγκάζονται να προσφύγουν στη δικαιοσύνη καθώς δεν αποζημιώνονται για την εργασία τους. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται σε απαιτητικές εξετάσεις, σύνθεση εκπαιδευτικού σεναρίου και αυτοματοποιημένο μέρος.Οσοι όμως προσήλθαν, πιστοποιήθηκαν.
Ειδεχθής λεπτομέρεια νο.2: Στην α΄φάση υπήρχε οικονομικό κίνητρο (300 ευρώ η παρακολούθηση των σεμιναρίων και 300 η πιστοποίηση). Το Β΄μέρος -το ουσιαστικό- που έχει ως αποδέκτη το μαθητή- επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Κόστος: 16.500.000 € περίπου αλλά ο στόχος των 8.000 εκπαιδευτικών δεν επιτεύχθηκε.
Συμπέρασμα: οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά η τσαπατσουλιά μένει. Και η σχέση τιμής απόδοσης του όλου εγχειρήματος είναι μάλλον αισχρή. Από αυτόν τον πακτωλό χρημάτων τι έχει φτάσει στο μαθητή; Οι διδασκαλίες με υποστήριξη ΤΠΕ παραμένουν φολκλορικές. Για να μη μιλήσω για τα λογισμικά καθώς χρειάζονται πολλές σελίδες.
Πάντως εμείς οι επιμορφωτές που χρηματοδοτούμε όλα αυτά τα χρόνια τα προγράμματα του Υπουργείου για να πλουτίζουν οι διάφοροι μεσάζοντες (βλ. ιδρύματα- εταιρείες) θα αρκεστούμε στον τίτλο του μεγάλου χορηγού.
Υ.Γ. Μετά το καίριο σχόλιο του Σ. δεν μπορώ παρά να αφιερώσω:
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η άποψή μου ότι η κατάργηση αποτελεί σπουδαία κατάκτηση για την Παιδεία μας έγινε ακλόνητη πεποίθηση όταν είδα ότι η ηγεσία της ΟΛΜΕ τη χαιρέτησε ως «θετικό γεγονός», που μάλιστα, όπως έμαθα, «πρώτη η ΟΛΜΕ ανέδειξε ως αίτημα». Σωστά βέβαια επισημαίνουν οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι ότι το θετικό γεγονός αμαυρώνεται κάπως, καθώς σύμφωνα με τα νέα μέτρα το σύστημα πρόσβασης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα «εξακολουθεί να συνδέεται με τις επιδόσεις των μαθητών στο λύκειο», πράγμα που θεωρούν απαράδεκτο. Γιατί όμως να μη δώσουμε κι εδώ ένα λαμπρό παράδειγμα στην υπόλοιπη ανθρωπότητα – που κι αυτή είναι δέσμια της ίδιας ανόητης συνήθειας-, όπως δώσαμε σε τόσα άλλα τον τελευταίο καιρό;
Άρθρα (RSS)