Η θεωρία των κοινωνικο-τεχνικών συστημάτων (socio-technical systems theory ή STS theory) διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τους Trist και Bamforth (1951[1]), προσεγγίζει τα συστήματα σαν σύνολα που επιδιώκουν ένα πρωταρχικό στόχο, ο οποίος μπορεί να επιτευχθεί, εάν οι κοινωνικές και τεχνικές διαστάσεις του συστήματος βελτιστοποιηθούν και εάν αυτές δομηθούν γύρω από αυτόνομες ομάδες εργασίας. Σε ένα σύστημα αλληλεπιδρούν τέσσερις παράγοντες : α) ένα τεχνικό υποσύστημα, β) ένα υποσύστημα προσωπικού, γ) ένα σύστημα εργασίας και δ) ένα εξωτερικό περιβάλλον. Τα τρία αυτά υποσυστήματα και το εξωτερικό περιβάλλον βρίσκονται σε μία διαρκή και αμοιβαία αλληλεπίδραση. Αν επιτευχθεί η ισορροπία μεταξύ των τεσσάρων παραγόντων το σύστημα κρίνεται αποτελεσματικό. (Kim, 2008:1345[2]).
Αν προσεγγίσουμε τα ιστολόγια με βάση την κοινωνικο-τεχνική θεώρηση θα πρέπει να θεωρήσουμε:
α) τα εργαλεία του λογισμικού των ιστολογίων, ως τεχνικό υποσύστημα,
β) τους χρήστες των ιστολογίων, ως υποσύστημα προσωπικού,
γ) το ιστολόγιο, ως σύστημα εργασίας και
δ) παράγοντες εξωτερικούς των ιστολογίων, ως εξωτερικό περιβάλλον ( Kim, 2008).
Οι χρήστες διαμορφώνουν ένα σύνολο επικοινωνιακών πρακτικών, οι οποίες συγκροτούνται σε ένα διαδικτυακό πεδίο, αναδιαμορφώνοντας τόσο τους ίδιους όσο και το περιβάλλον εντός του οποίου αλληλοδιαδρούν. Η κοινωνικο-τεχνική θεώρηση μας βοηθά να προσεγγίσουμε τα ιστολόγια εξετάζοντας τη διαδραστικότητα τους, τη θεώρησή τους ως ανοιχτά συστήματα και τη χρήση τους και από μη ειδικούς.
Τα κοινωνικά δίκτυα και τα ιστολόγια ως μέρος τους στηρίζουν την επιτυχία τους στη διαδραστικότητα των συστημάτων. Αυτή επιτυγχάνεται με το σχολιασμό των αναρτήσεων, μία διαδικασία εξαιρετικά απλοποιημένη στα ιστολόγια σε σχέση με τις παραδοσιακές εφαρμογές της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας με υπολογιστές (Computer Mediated Communication CMC). Η διαδραστικότητα συντελεί στην αύξηση των κινήτρων των μαθητών για συμμετοχή στα ιστολόγια, καθώς αυτοί επανέρχονται διαρκώς στο σύστημα για να διαπιστώσουν, αν έχουν σχολιαστεί οι αναρτήσεις και στο διάστημα αυτό μελετούν τα γραφόμενα από τους συμμετέχοντες (Kim, 2008:1346).
Τα ιστολόγια θεωρούνται ανοικτά συστήματα επειδή αλληλεπιδρούν με το εξωτερικό τους περιβάλλον, το οποίο μπορεί να είναι άλλα κοινωνικά λογισμικά, που περιέχουν συλλογές βίντεο (ενσωμάτωση βίντεο από YouTube), εικόνων (Flickr) ή υπερσυνδέσμων. Ο εμπλουτισμός με περιεχόμενο από εξωτερικούς δικτυακούς τόπους διευρύνει τις δυνατότητες των ιστολογίων και συντελεί στην επιτυχία τους.
[1] Trist, E. L., & Bamforth, K. W. (1951). Some social and psychological consequences of the long-wall method of coal-getting. Human Relations, 4, 38.
[2] Kim, H. N. (2008). The phenomenon of blogs and theoretical model of blog use in educational contexts. Computers and Education, 51(3), 1342-1352
Οι επιμορφωτές αναμένουμε τις οδηγίες για το πρόγραμμα επιμόρφωσης Β΄επιπέδου. Οπως έχουμε καταλάβει θα έχει κάποιες διαφορές με το προηγούμενο πρόγραμμα αφού οι εργασίες δεν θα είναι πλέον προαιρετικές αλλά υποχρεωτικές. Πολλά ερωτήματα ανακύπτουν για την παρακολούθηση αυτών των εργασιών. Οι επιμορφωτές θα πετύχουν το δισυπόστατο; Κάποιος επιμορφωτής που σχολάει στο πεντάωρο θα μετακτινίζεται στο σχολείο του επιμορφούμενου για να τον υποστηρίξει στη διδασκαλία του;
Φαίνεται ότι συσκέπτονται στον οργανισμό επιμόρφωσης για το σχεδιασμό του προγράμματος και θα λάβουμε το αναλυτικό πρόγραμμα και τις οδηγίες την παραμονή της έναρξης του προγράμματος; ή μήπως μετά την έναρξή του;
ΥΓ. Τελικά ήρθε μήνυμα για δύο ημερίδες στις 30/1- χωρίς κάλυψη εξόδων μετακίνησης – έτσι είναι οι εισοδηματίες large… Εκεί θα λυθούν όλες μας οι απορίες. Οπως και την προηγούμενη φορά. Οι εισηγητές θα μας αναγνώσουν το αναλυτικό. Φαίνεται θα τους έχουν πει ότι όλοι οι επιμορφωτές πάσχουν από δυσλεξία και δυσκολεύονται στην ανάγνωση…
Θα σας συνιστούσα να διαβάσετε το αποκαλυπτικό άρθρο του Στάθη στην Ελευθεροτυπία:
Υπάρχουν ορισμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που επιτελούν έργον ευγενές! Η κυβερνητική όμως χρηματοδότηση θα τις διαφθείρει, αν ήδη δεν το έχει κατορθώσει. Καλόν θα ήταν λοιπόν να απευθύνονται για πόρους αυτές οι οργανώσεις στους πολίτες, ώστε να παραμείνουν πράγματι (μη-κυβερνητικές και) ωφέλιμες.
Οι λοιπές ΜΚΟ συνιστούν πληγή.
Μια ορδή (δέκα φορές περισσότερες ΜΚΟ υπάρχουν εδώ από όσες σε ολόκληρη τη Γερμανία, με τον δεκαπλάσιο πληθυσμό) επιτήδειων λυμαίνεται τον κρατικό κορβανά, τους φόρους του απλού πολίτη με απίστευτο θράσος κι ανυπόκριτη βουλιμία.
Για ένα εύρος θεμάτων που ξεκινούν απ’ τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας και φθάνουν έως τις ανησυχίες τινών για τη χλωρίδα στο Κόσσοβο η πατρίδα σιτίζει (πλουσιοπάροχα) πάνω από 60.000 (ή μήπως πάνω από 100.000) ευαίσθητους συμπολίτες μας, μέσα από 130-150 οργανώσεις (ενώ την πιστοποίησή τους περιμένουν άλλες 350!)
Τα ποσά που έχουν απορροφήσει (ευφημισμός του κατασπαράξει) πολλές απ’ αυτές τις οργανώσεις είναι απίστευτα: 910.000 ευρώ για την «κοινωνική ενδυνάμωση» σεισμόπληκτων στο… Πακιστάν, 102.000 ευρώ (κι άλλες 159.000 ευρώ από κοινού με άλλη ΜΚΟ) για ανακαίνιση σχολείου στο Κιρκούκ!!
Χείμαρρος τα χιλιάρικα: 870.000 ευρώ για «δράσεις» (τι βαρβαρισμός!) όπως η επιμόρφωση νομικών για το… κράτος… δικαίου στη.., Μολδαβία!! (Τα στοιχεία από έρευνα του περιοδικού «ΕΠΙΚΑΙΡΑ»).
Μόνον τη διετία 2005-6 οι ΜΚΟ διαχειρίστηκαν πάνω από 220.000.000 ευρώ -χείμαρρος τα χιλιάρικα, ποτάμια τα εκατομμύρια. Απ’ την τσέπη του Μήτσου (που δεν τον αντέχει η οικονομία).
Για πολλές – ή μάλλον λίγες απ’ αυτές τις ΜΚΟ έχει έρθει στο φως σκαστή κακοδιαχείριση, όπως με τη ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» της Εκκλησίας, όπου τα εκατομμύρια έβγαλαν φτερά σαν άγγελοι κι άντε πιάσ’ τα – περί τα 14.600.000 ευρώ έλλειμμα και 4.000.000 ευρώ χρέη στις τράπεζες και δύο χιλιάδες ιδιώτες! Θεϊκά πράγματα.
*****
Σε περίοδο ισχνών αγελάδων όπου η κυβέρνηση κάνει περικοπές στο υστέρημα των εργαζομένων, είναι να απορεί κανείς πώς αυτές οι οργανώσεις μένουν απείραχτες. Δεκάδες οργανώσεις σφραγίδες (όπως για την… εκλογική διαδικασία στην Αρμενία) αλλά και στελέχη ΜΚΟ με «υπέρογκους μισθούς», σύμφωνα με στοιχεία που κατέθεσε προσφάτως στη Βουλή ο βουλευτής του ΚΚΕ, κ. Γ. Μαυρίκος, ένας χαρούμενα κολασμένος χορός χρυσοκάνθαρων, λιγούρηδων και πονηρών στην καμπούρα ημών και υμών.
Ομως. Ποιος φοβάται τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις;
«Μέχρι σήμερα έχουμε ιδρύσει εκατοντάδες λέσχες ανάγνωσης σε γυμνάσια και λύκεια από το Σουφλί ώς τη Νότια Κρήτη και από την Ηγουμενίτσα ώς την Κύπρο, καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, σε διάφορες πόλεις» εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης.
Κοινός παρονομαστής τους είναι το μεράκι για το βιβλίο. Συνηθίζουν να μελετούν από λογοτεχνία και ποίηση, μαθηματικά ή άλλες επιστήμες, μέχρι και μαγειρική. Και στην Ελλάδα πλέον, οι φανατικοί βιβλιοαναγνώστες στήνουν το ένα μετά το άλλο τα δικά τους γκρουπ, οργανώνονται με αυξητικούς ρυθμούς σε λέσχες, στα πρότυπα των πετυχημένων reading groups της Αγγλίας, των book clubs της Αμερικής. Με πρωτοβουλία της εθελοντικής, μη κερδοσκοπικής ομάδας Θαλής+Φίλοι, που ίδρυσαν από πέντε χρόνια για τη διάδοση της ανάγνωσης ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης, ο συγγραφέας- μαθηματικός σΤεύκρος Μιχαηλίδης και ο καθηγητής Στατιστικής Πέτρος Δελλαπόρτας, δημιουργήθηκαν πανελλαδικά περισσότερες από 300, ένα ολόκληρο δίκτυο, την τελευταία τετραετία. Εκατό δραστηριοποιούνται και φέτος, κατά 80% σε δημόσια σχολεία, οι μισές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι υπόλοιπες σε μικρότερες πόλεις αλλά και χωριά. «Οι λέσχες ανάγνωσης είναι μικρές ομάδες, συνήθως 10-20 ατόμων, που τους συνδέει η αγάπη τους για το διάβασμα. Κατόπιν συνεννόησης, αποφασίζουν να διαβάσουν όλοι, καθένας στον χώρο του, το ίδιο βιβλίο και συναντιούνται μια φορά τον μήνα, κατά βάση σε τακτή ημέρα, για να συζητήσουν σχετικά με το περιεχόμενό του. Ουσιαστικά, είναι ένας συνδυασμός ψυχαγωγίας, καλλιέργειας και καλής παρέας», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Δοξιάδης.
Στην πράξη, Θαλής+Φίλοι ενέπνευσαν μαθητές και καθηγητές μέσης εκπαίδευσης να καταπιαστούν κυρίως με έργα της λεγόμενης μαθηματικής λογοτεχνίας: να προσεγγίσουν διαφορετικά τη λογική και τα μαθηματικά μέσα από μυθιστορήματα, βιογραφίες, ιστορικά έργα, σε αφηγηματική εκλαΐκευση. Εδώ και λίγο καιρό, μάλιστα, η θεματολογία τους ξανοίχτηκε και σε βιβλία που σχετίζονται με φιλοσοφία, ιστορία, κλασική λογοτεχνία κι αστυνομικό μυθιστόρημα. «Κατά κανόνα, την ιδέα την υλοποιεί ένας ή περισσότεροι εθελοντές καθηγητές, με την άδεια του σχολείου τους. Συνήθως κάθε Παρασκευή μεσημέρι, εκτός σχολικού ωραρίου, παιδιά κι εκπαιδευτικοί συζητούν, για τουλάχιστον ένα δίωρο, κάθε φορά κι ένα κεφάλαιο του βιβλίου που διαβάζουν», περιγράφει ο κ. Δοξιάδης.
Οι λέσχες ανάγνωσης του ΕΚΕΒΙ
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου- ΕΚΕΒΙ προβάλλει από το 2005 τις λέσχες ανάγνωσης, και από το 2008 και στην Κύπρο. «Για τα ελληνικά δεδομένα είναι κάτι πολύ φρέσκο, αλλά ξεκινήσαμε πολύ φιλόδοξα. Ήδη, σήμερα, εποπτεύουμε συνολικά 242 λέσχες, σχεδόν σε κάθε γωνιά της χώρας. Οι 57 από αυτές είναι παιδικές- μαθητικές, άλλες δύο οργανώθηκαν μέσα σε φυλακές», λέει ο υπεύθυνος του ΕΚΕΒΙ για τις λέσχες κ. Βασίλης Ρούβαλης.«Τα παιδιά εθίστηκαν»
ΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ τη συνταγή, η λέσχη ανάγνωσης του 2ου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών, στους Αμπελοκήπους, διανύει τον πέμπτο χρόνο λειτουργίας της. «Φέτος η αναγνωστική ομάδα μας αποτελείται από 25 μαθητές και μαθήτριες, και των τριών τάξεων. Διαβάζουμε κι αναλύουμε το βιβλίο “Logicomix”, που έχει να κάνει με τα μαθηματικά και τη λογοτεχνία», εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο μαθηματικός κ. Ηλίας Ανδριανός, υπεύθυνος του προγράμματος στο σχολείο. «Στο ξεκίνημά μας, σκεφτόμασταν με συνάδελφό μου για το πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τη σχολική βιβλιοθήκη. Είπαμε, λοιπόν, να δοκιμάσουμε να καλέσουμε τα παιδιά να διαβάσουν ένα βιβλίο και να το συζητήσουμε όλοι μαζί μετά- αυτά να το παρουσιάσουν. Πράγματι, από την πρεμιέρα μας κιόλας εμφανίστηκαν είκοσι ενδιαφερόμενοι, εξαιρετική αρχή. Διαπιστώνω πλέον πως και τα παιδιά εθίστηκαν, και εγώ έχω γίνει σαφώς πολύ καλύτερος εκπαιδευτικός», υποστηρίζει.
Και κινητή λέσχη ανάγνωσης
Η ΚΙΝΗΤΗ Αναγνωστική Λέσχη με αφετηρία το 1ο Γενικό Λύκειο Ελευσίνας φιλοξενείται μία φορά τον μήνα σε σχολικές βιβλιοθήκες της Αττικής (φέτος για τέταρτη χρονιά) στο πλαίσιο πρωτοβουλίας των καθηγητών- υπευθύνων για τις σχολικές βιβλιοθήκες. Είναι ανοιχτή στις τοπικές κοινωνίες, σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, γενικά σε κάθε βιβλιόφιλο, σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ. Ομάδα έξι συντονιστών επισκέπτεται το σχολείο, αξιοποιεί τη συλλογή και τα μέσα της βιβλιοθήκης του και καλύπτει επιτόπου μια συγκεκριμένη θεματική ενότητα, από ταξιδιωτικό μυθιστόρημα και ιστορίες τρόμου, έως λογοτεχνία και μαγειρική.
Οι ερευνητές χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να μελετήσουν την ανταλλαγή επιστολών του 18ου αιώνα. Με την οπτικοποίηση τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα.
Ενα είναι σίγουρο, τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι μία πρόσφατη ανακάλυψη. Αυτό που έχει μεταβληθεί είναι η ταχύτητα διάδοσης των ειδήσεων. Αυτή η ταχύτητα συχνά σημαίνει ότι δεν σκεφτόμαστε πολύ πριν πατήσουμε το κουμπάκι της αποστολής και μετά δεν υπάρχει undo!
Η Karen O τραγουδίστρια των «Yeah Yeah Yeahs» βρίσκεται στο απόγειο της δημοτικότητάς της και ανέλαβε να κάνει τη μουσική της ταινίας «Where The Wild Things Are».Μπορείτε να πάρετε μία πρόγευση από το soundtrack – αν μεταβείτε στο youtube στα related videos θα βρείτε το σύνολο τωνκομματιών.
Ενα πανθομολογούμενο «τίποτα» αποδεικνύεται το περίφημο πρόγραμμα «Ψηφιακή Τάξη» με τα εκπαιδευτικά λάπτοπ που μοιράστηκαν φέτος στους μαθητές της Α’ γυμνασίου.
Καθηγητές και μαθητές αξιοποιούν ελάχιστα τις δυνατότητες της τεχνολογίας που έχουν στα χέρια τους, καθώς η κίνηση αυτή δεν εντάχθηκε σε κανένα ολοκληρωμένο εκπαιδευτικό σχέδιο. Επιπλέον, κανείς έως τώρα δεν έχει φροντίσει να διασφαλίσει την ενεργοποίηση των φίλτρων ελέγχου που απαιτούνται για την πλοήγηση των 13χρονων στο Διαδίκτυο.
Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, τα πρωτάκια του γυμνασίου διαπίστωσαν ότι τα γυαλιστερά τους λάπτοπ δεν συνοδεύονταν από κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο από την ηλεκτρονική εκδοχή της ύλης που ήδη είχαν σε χαρτί. Τουλάχιστον για φέτος, η χρήση αυτής της ύλης δεν μπορεί να γίνει παρά σε ελάχιστα μαθήματα (μαθηματικά, φυσική, χημεία, βιολογία, γεωγραφία, ιστορία) και μόνο αν δηλώσουν εθελοντικά ενδιαφέρον οι διδάσκοντες.
Τα πιο ουσιαστικά παράπονα, όμως, διατυπώνονται επί του εκπαιδευτικού περιεχομένου. «Το υλικό που έχουμε στα χέρια μας δεν προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Οποιος ενδιαφέρεται, ψάχνει μόνος του και βρίσκει προγράμματα ή ασκήσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει για το μάθημά του. Κάποιοι καθηγητές ανταλλάσσουν υλικό σε φόρουμ και σε μπλογκ», εξηγεί ο φιλόλογος Κ. Τσέλιος. «Για την Ιστορία, που διδάσκω εγώ, έχω βρει μεταξύ άλλων ένα πρόγραμμα με το οποίο φτιάχνω σταυρόλεξα με λέξεις από το μάθημα και τις βάζω σαν ασκήσεις στην τάξη». Το φιλότιμο του κάθε εκπαιδευτικού, αργά ή γρήγορα προσκρούει σε δύο σημαντικά κενά του προγράμματος: τη μη σύνδεση των μαθητικών λάπτοπ μ’ ένα σχολικό ασύρματο δίκτυο και το γεγονός ότι δεν έχουν εξασφαλιστεί άδειες χρήσης περισσότερων προγραμμάτων.
Υπάρχουν, για παράδειγμα, εκπαιδευτικά προγράμματα που διατίθενται στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες των σχολείων, αλλά οι καθηγητές δεν ξέρουν αν έχουν δικαίωμα να τα εγκαταστήσουν στους μαθητικούς υπολογιστές, καθώς προστατεύονται από περιορισμούς χρήσης. Κάποια άλλα προγράμματα που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει online, για την ώρα είναι άχρηστα, αφού δεν υπάρχει σύνδεση.
Η σκέψη που είχε εκφραστεί όταν σχεδιαζόταν το πρόγραμμα «Ψηφιακή Τάξη», να στηθούν μικρά σχολικά ασύρματα δίκτυα σε κάθε σχολείο, θα απαιτούσε υποδομές που τα εμπλεκόμενα υπουργεία φαίνεται πως δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν. Υπολογίζεται πως θα χρειαζόταν να διατεθεί μία οπτική ίνα για κάθε σχολείο, ώστε να μπορούν να συνδεθούν ταυτοχρόνως 100-200 μαθητικοί υπολογιστές. Σήμερα όλα τα σχολεία μπορούν να έχουν μέχρι 10 υπολογιστές συνδεδεμένους στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο (www.sch.gr).
Η ενδεχόμενη σύνδεση με το συγκεκριμένο δίκτυο θα εξασφάλιζε φιλτράρισμα της πρόσβασης σε ιστοσελίδες ακατάλληλες για ανηλίκους. Είναι κάτι που δεν αποκλείται να γίνει στο μέλλον. Για την ώρα, το απαραίτητο φιλτράρισμα είναι στο χέρι του ίδιου του μαθητή ή του γονέα.
«Επειδή, όμως, οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν γνώσεις υπολογιστών, τελικά το λογισμικό αυτό δεν ενεργοποιείται, όπως διαπιστώνουμε από τα μαθητικά λάπτοπ που έφτασαν στα χέρια μας», αναφέρει η Βερόνικα Σαμαρά, εκπρόσωπος του saferinternet.gr, φορέα αρμόδιου για την ασφαλή χρήση του Διαδικτύου.
«Εχουμε επισημάνει αυτό το πρόβλημα από τον Νοέμβριο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Περιμένουμε τον ορισμό ειδικού γραμματέα στο υπουργείο Παιδείας που θα ασχοληθεί με το θέμα, καθώς μετά την έγκριση της δαπάνης από τη γ.γ. Ψηφιακού Σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομικών, δεν μπορούμε να εντοπίσουμε σε ποιον μετατέθηκε η αρμοδιότητα για το πρόγραμμα».
Η οικονομία κατακρημνίζεται, τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η κατάσταση προμηνύεται δυσοίωνη, αλλά μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα υπάρχει ένας τομέας που ανθεί και κάνει τζίρους δισεκατομμυρίων! Ενας τομέας που δεν έχει να κάνει με πραγματικά υλικά αγαθά, αλλά με «αέρα κοπανιστό»!
Ο λόγος για τα ψηφιακά αγαθά, τα διάφορα γκάτζετ που μπορεί κάποιος να αγοράσει από το διαδίκτυο για να προχωρήσει γρηγορότερα σε e-παιχνίδια, να «ντύσει» και να «προικίσει» το άβατάρ του (το ψηφιακό δηλαδή alter ego του), να πάρει ισχυρότερα όπλα κ.λπ.
Οσοι από εσάς είστε έστω και λίγο εξοικειωμένοι με τα διαδικτυακά παιχνίδια που προσφέρει το facebook (farmville, pet society, restaurant city, country story κ.ά.), όσοι έχετε παίξει «second life», θα καταλάβατε ήδη για τι ακριβώς μιλάμε. Ρουχαλάκια, επιπλάκια, κοσμηματάκια, πολυτελή αυτοκίνητα, μπουκάλια σαμπάνιας, κάρτες γενεθλίων, αλλά επίσης γελάδια για τη φάρμα σας, λίπασμα για τα σπαρτά σας και ένα σωρό ακόμα χρήσιμα για τα διάφορα παιχνίδια και την ψηφιακή σας περσόνα, άχρηστα όμως στην κανονική σας ζωή, αγοράζονται πανεύκολα με ελάχιστα ευρώ: μέσω κάρτας, pay pal κ.λπ., διαδικασία απλούστατη και γρήγορη.
Η αγορά ψηφιακών αγαθών δεν είναι κάτι καινούργιο: η μόδα υπήρχε εδώ και χρόνια στην Ασία (όπου πέρσι ο τζίρος ξεπέρασε τα 5 δισ. δολάρια!), πριν από δύο χρόνια εισέβαλε δυναμικά στην Αμερική και σιγά σιγά κατακλύζει τον κόσμο, τινάζοντας την μπάνκα στον αέρα με σκανδαλώδη κέρδη!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μ. Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία
Ο Απ. Λακασάς αποκαλύπτει τι συμβαίνει με την αξιολόγηση των πανεπιστημίων μας:
Σε αγγαρεία, με όλα τα χαρακτηριστικά του Δημοσίου, έχει μετατραπεί η διαδικασία της αξιολόγησης των ελληνικών πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Οι εξωτερικές αξιολογήσεις έχουν λιμνάσει, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί καμία από πέρυσι τέτοια εποχή, όταν ο πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση κ. Σπύρος Αμούργης ανακοίνωσε την ολοκλήρωση των πέντε πρώτων αξιολογήσεων σχολών και τμημάτων. Αυτές οι πέντε αντιστοιχούν μόλις στο 1% του συνόλου των περίπου 500 τμημάτων της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Και ολοκληρώθηκαν περίπου τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου το 2005. Ομως, ήταν μία αρχή, που έδινε ελπίδες ότι κάτι κινείται στο αγκυλωμένο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Δυστυχώς, η συνέχεια δεν δικαιολογεί την τότε αισιοδοξία. Μυστήριο επικρατεί για το πώς αξιοποιήθηκαν τα συμπεράσματα των πέντε αυτών «ηρωικών» τμημάτων -δύο πανεπιστημιακών και τριών ΤΕΙ- τα οποία ολοκλήρωσαν την εξωτερική τους αξιολόγηση. Μάλλον σκονίζονται σε κάποιο συρτάρι του υπουργείου Παιδείας. Ταυτόχρονα, μέσα στο 2009 καμία εξωτερική αξιολόγηση δεν ολοκληρώθηκε εξαιτίας των γραφειοκρατικών προβλημάτων και της έλλειψης κονδυλίων. Ενδεικτικό είναι ότι για τους ξένους πανεπιστημιακούς, που θα συμμετείχαν στην αξιολόγηση των ελληνικών ΑΕΙ, είχε κοπεί κονδύλι 88 ευρώ ημερησίως, από αυτά τα 59 ευρώ για τη διαμονή και τα 29 ευρώ για το φαγητό!
Οσο για τις εσωτερικές αξιολογήσεις των ΑΕΙ, από το 2005 έως τώρα τα Ιδρύματα ανέβασαν… ταχύτητα μόνο μία φορά: τον Ιούνιο του 2008 όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απείλησε την Ελλάδα να κόψει χρηματοδότηση, εάν δεν εφαρμοστεί η αξιολόγηση σε όλα τα τμήματα. Από τον Οκτώβριο του 2008, δηλαδή με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, περί τα 100 τμήματα άρχισαν να εφαρμόζουν τη διαδικασία της εσωτερικής αξιολόγησης. Αυτό δεν κράτησε πολύ, αφού μετά την εκταμίευση των κονδυλίων οι ενέργειες ατόνησαν. Η αξιολόγηση, δηλαδή, γίνεται για τα… μάτια της Ευρώπης ενώ ελάχιστοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τη σημασία της. Ισως, βέβαια, να μην πρέπει να μας ξενίζει η κατάσταση αυτή. Οπως προέκυψε από τις πέντε εκθέσεις εξωτερικής αξιολόγησης που δημοσιοποιήθηκαν πέρυσι τον Γενάρη, η βασική αδυναμία που προκύπτει είναι το καθεστώς χαλαρότητας που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δημόσιο…
Όλοι μας πλέον έχουμε πληροφορηθεί τα σχετικά με τον καταστροφικό σεισμό της Αϊτής. Η Googleμέσω του Google Earth. ανταποκρινόμενη στην ανάγκη να κατανοήσουμε το μέγεθος αυτής της καταστροφής μας προσφέρει εικόνες από τις σεισμόπληκτες περιοχές
Η Ελενα Ακρίτα σταχυολογεί μερικά μαργαριτάρια που δίνουν και παίρνουν όταν οι παρουσιαστές, συντονιστές, πανελίστες, δημοσιογράφοι και λοιποί συμπαθείς κλάδοι βρίσκονται στο τσακίρ κέφι:
1. Για τα επίθετα που τελειώνουν σε «ηςης-ες» τους επιφυλάσσω μια τεράστια έκπληξη: ΚΛΙΝΟΝΤΑΙ!!! Λέμε «ο διεθνής Τύπος, η διεθνής κατακραυγή, το διεθνές αντίκτυπο». Δεν λέμε «αυτό είναι πολύ ευγενής παιδί», «τα άτομα αυτά είναι πολύ προσηνής». Ή μάλλον, όταν το λέμε, ετοιμαζόμαστε μετά να θρηνήσουμε θύματα.
2. Επίσης κλίνονται τα «ων-ουσα-ον». «Με τον υπάρχων νόμο»;
Ναι, το άκουσα κι αυτό. «Τρία άτομα ήταν απών». Ναι, το άκουσα και είμαι ακόμα ζωντανή.
3. Αντιθέτως ΔΕΝ κλίνονται τα επώνυμα. Η Γεννηματά της Γεννηματάς, η Καρέζη της Καρέζης; Όταν ακούω- κατά κόρον- εκείνο το «της Ακρίτας», μια σκοτοδίνη μου ΄ρχεται, χάνω τον κόσμο! Αφήστε τα ήσυχα, ρε παιδιά! Τα καημένα τα επώνυμα δεν ενοχλούν κανέναν. Όπως τα ακουμπάς στη γωνίτσα τους στην ονομαστική, έτσι μένουν και στη γενική. Δεν κόβουν βόλτες πέρα δώθε! 4. Κάποιος είναι ανώτερος από τον άλλον.
Ποτέ, μα ποτέ- σε ό,τι θέλετε να σας ορκιστώ- δεν είναι ΠΙΟ ανώτερος από τον άλλον. Η σύγκριση εμπεριέχεται ήδη στη λέξη, δεν χρειάζεται το φρικαλέο κερασάκι στην τούρτα. Πιο ανώτερος, πιο κατώτερος, πιο χειρότερος, πιο καλύτερος; Αμολάμε τις λέξεις όπου και όπως γουστάρουμε; Αυτός ο πλεονασμός του «πιο» παραπέμπει στην παροιμία «τώρα που βρήκαμε πιπέρι, βάλε και στα λάχανα»!
5. Όταν δίνουν σε κάποιον να υπογράψει ένα χαρτί, του λέμε «υπόγραψε εδώ». Όχι «υπέγραψε εδώ». «Ανέφερέ μου ακριβώς τι άκουσες», «μετέφερέ του τους χαιρετισμούς μου»! Να θυμηθούμε λίγο τα ελληνικούλια που μαθαίναμε- μαζί με την κρεμάλα που παίζαμε- τις ατελείωτες ώρες στο σχολείο;
Να θυμηθούμε λίγο τη διατήρηση εσωτερικής αύξησης στον τύπο της προστακτικής;
6. Ο Οκτώβριος δεν έχει «μι», που να χτυπιέσαι κάτω. Δεν είναι ΟκτώΜβριος- κι ας επιμένουν οι πολιτικοί μας σε προεκλογικές περιόδους. Ο Οκτώβριος δεν είναι Οκτώμβριος και δεν προτίθεται να γίνει στο άμεσο μέλλον.
7. «Να αναπαράγω» ή «να αναπαραγάγω»; Εδώ «σου βάζω δύσκολα μα σκέψου πόσα πέρασα, σου βάζω δύσκολα κι ας παίζω με τα νεύρα σου». Αυτό όντως είναι ζόρικο. Το κόλπο, απλό: Λέμε «να αναπαράγω» για κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε πολλές φορές. «Να αναπαραγάγω» για κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε άπαξ. Αν το θυμόμαστε αυτό, μπορεί να το σκαπουλάρουμε το λαθάκι!
8. Είναι προ Χριστού αλλά δεν είναι μετά Χριστού: μετά Χριστόν. Μετά ΤΟΝ Χριστόν- πόσο πιο λιανά να στο κάνω, χαρά μου;
9. Δεν είναι πεdε, είναι πέντε: πεν-τε!!!
10. Ο τύπος είναι αθυρόστομος, δεν είναι ανθηρόστομος. Δεν μιλάει δηλαδή και βγαίνουν γλαδιόλες απ΄ το στόμα του. Η δικτατορία δεν είναι δικταΚτορία! Δεν αποθανατίζω: απαθανατίζω! Δεν κάνω σφιγγομέτρηση. Κάνω σφυγμομέτρηση.
Σε ένα προσωπικό ταξίδι στη χαμένη παιδική αθωότητα, αυτή που λέγεται ότι όλοι οι «μεγάλοι» έχουμε καλά κρυμμένη μέσα μας, μας προσκαλεί ο Μικρός Πρίγκιπας του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Αυτή τη φορά το συμβολικό του ταξίδι ξετυλίγεται στο θόλο του Νέου Ψηφιακού Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου, μέσα από τη νέα ψηφιακή παράσταση με τον ομώνυμο τίτλο.
Μισό και περισσότερο αιώνα μετά τη δημιουργία του παραμυθιού που έμελλε να συντροφεύσει τις προσωπικές αναζητήσεις τουλάχιστον 80 εκατομμυρίων ανθρώπων πάνω στη Γη -όσα δηλαδή και τα αντίτυπα που έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα-, οι εικόνες και το κείμενο που χάρισε στην ανθρωπότητα ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, ζωντανεύουν σε μια ψηφιακή παράσταση που σέβεται και ακολουθεί πιστά το έργο του μεγάλου συγγραφέα.
Η ψηφιακή παράσταση «Ο Μικρός Πρίγκιπας», παραγωγή της Μεγάλης Ιαπωνικής Εταιρίας GOTO, ολοκληρώθηκε το 2008. Στην Ελλάδα η παράσταση θα ξεκινήσει να προβάλλεται στο Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου από τις 3 Φεβρουαρίου 2010.
Μπορεί οι ασχολούμενοι με τον τομέα της οδικής ασφάλειας να ανησυχούν για τις συνέπειες που θα έχει αυτή η τεχνολογική εξέλιξη, αλλά οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας προωθούν τα νέα προϊόντα με ενθουσιασμό. Στο εγγύς μέλλον, όπως ανακοινώνουν, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές με πρόσβαση στο Διαδίκτυο θα βρουν μία θέση στο ταμπλό κάθε επιβατικού αυτοκινήτου.
Τεχνολογικοί γίγαντες, όπως η Ιntel και η Google. έχουν ήδη στρέψει την προσοχή τους από το γραφείο και το σπίτι στο αυτοκίνητο και ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να καθιερώσουν και σε αυτό το περιβάλλον τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ως αναπόσπαστο τμήμα κάθε αυτοκινήτου που σέβεται τον εαυτό του. Μάλιστα τα κέρδη της συνεργασίας τους με τις αυτοκινητοβιομηχανίες θα είναι, κατά τους επαΐοντες, απεριόριστα.
Την περασμένη εβδομάδα, στη μεγαλύτερη έκθεση τεχνολογίας που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ, το Consumer Electronics Show, πολλές από αυτές τις εταιρείες έδειξαν στο ευρύ κοινό τι ακριβώς έχουν κατά νουν και πόσο φιλόδοξα είναι τα σχέδιά τους. Ανάμεσα σε αυτά συμπεριλαμβάνεται η τοποθέτηση οθονών πάνω από τον μοχλό ταχυτήτων. Εκεί όπου κάθε ενδιαφερόμενος θα μπορεί να απολαύσει βίντεο υψηλής ευκρίνειας, να βρει πού πρέπει να πάει πάνω σε τρισδιάστατους χάρτες και, όταν βέβαια το επιτρέπει ο χρόνος, να αναζητήσει κάποιες απαντήσεις στο Ιντερνετ
Με τον Βελάσκεθ και τον Πικάσο στον παιδικό σταθμό! Νέες παιδαγωγικές πρακτικές όπως η ανάπτυξη εικαστικών δεξιοτήτων, το θέατρο, η μουσική, ακόμη και οι χειρωνακτικές εργασίες ως βιωματική συμμετοχή αναλύονται στη διάρκεια του 10ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Παιδαγωγών Προσχολικής Ηλικίας, που άρχισε σήμερα στη Θεσσαλονίκη.
«Εγώ δεν μπορώ να ζωγραφίσω καλά…» ή «αυτό που ζωγράφισα είναι μουντζούρα» είναι μερικές από τις φράσεις που αντιμετωπίζουν οι παιδαγωγοί προσχολικής ηλικίας όταν ένα νήπιο δηλώνει την αδυναμία του ν’ αποτυπώσει στο χαρτί τη μορφή ενός ζώου ή κάποιο άλλο αντικείμενο.
Σε μια προσπάθεια εξεύρεσης λύσης, η παιδαγωγική ομάδα ενός παιδικού σταθμού, που παρουσιάζει εργασία στο πλαίσιο του συνεδρίου, αναζήτησε αρχικά έργα ζωγράφων που εκφράζονται πιο… «παιδικά», όπως ο Μιρό ή ο Κλέε. Στη διαδικασία της αναζήτησης προέκυψε ο Ισπανός ζωγράφος Βελάσκεθ και ο Πικάσο, που είχαν ζωγραφίσει τον διάσημο πίνακα «Λας Μενίνας» με διαφορά… 400 ετών!
Τα νήπια κλήθηκαν να προσεγγίσουν αισθητικά καθέναν πίνακα και να κάνουν συγκρίσεις. Ετσι, μέσα από τη βιωματική προσέγγιση, τα παιδιά οδηγήθηκαν στη σκέψη ότι η ζωγραφική είναι τέχνη και όπως σε κάθε μορφή τέχνης, υπάρχει το στοιχείο της ελευθερίας της έκφρασης. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ο καθένας ζωγραφίζει όπως θέλει. Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Τα παιδιά «έπαιξαν» με τους πίνακες και στην τελευταία φάση ο παιδικός σταθμός μεταμορφώθηκε για λίγες μέρες σε μουσείο, με τα έργα των ζωγράφων και των παιδιών που παρουσίαζαν τη δουλειά τους.
O 77χρονος Γενς Ντάνστρουπείναι ένας συνταξιούχος αρχιτέκτονας που συνήθιζε να κάνει βόλτες στην Κοπεγχάγη με το ποδήλατό του. Χρόνιος καπνιστής, δυσκολεύεται πλέον να περπατήσει πολλή ώρα καθώς τα πνευμόνια του είναι εξασθενημένα. Δεν είναι όμως αναγκασμένος να πάρει ταξί για να επισκεφθεί τον γιατρό του. Χρησιμοποιεί απλώς στο σπίτι του κάποιες απλές ιατρικές συσκευές και έναν φορητό υπολογιστή εφοδιασμένο με μικροκάμερα. Ετσι μπορεί να κάνει μόνος του κάποιες βασικές εξετάσεις και να μεταφέρει τις ενδείξεις των οργάνων στον υπολογιστή, οι οποίες μέσω της ασύρματης τεχνολογίας μεταφοράς δεδομένων (bluetooth) φθάνουν αμέσως στον υπολογιστή του γιατρού.
«Βλέπεις πόσο εύκολο είναι αυτό για εμένα αντί να χάσω τη μέρα μου για να πάω στο νοσοκομείο;» λέει καθισμένος στο γραφείο του ενώ βρίσκεται σε ζωντανή επικοινωνία με τη νοσοκόμα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Φρεντερίκσμπεργκ, η οποία τον βλέπει μέσα από τη μικροκάμερα του δικού της υπολογιστή.
Ο κ. Ντάνστρουπ έχει επίσης άμεση πρόσβαση στο ιατρικό ιστορικό του και λαμβάνει μέσω e-mail όλες τις συνταγές χωρίς να παίρνει ποτέ στα χέρια του τις (δυσανάγνωστες συνήθως) σημειώσεις των γιατρών. Κατόπιν το ηλεκτρονικό αρχείο με τη συνταγή φτάνει στη συνέχεια στον φαρμακοποιό της επιλογής του καθώς όλα τα φαρμακεία της Δανίας είναι συνδεδεμένα στο δίκτυο. Κάθε φορά που έχει την ανάγκη να ρωτήσει κάτι τον γιατρό του, απλώς στέλνει ένα e-mail. Ολα είναι δυνατά επειδή ο κ. Ντάνστρουπ κατοικεί στη Δανία, μια χώρα που ξεκίνησε πριν από μία δεκαετία να εφαρμόζει ένα ηλεκτρονικό σύστημα ιατρικών υπηρεσιών. Σήμερα όλοι οι γιατροί και σχεδόν τα μισά νοσοκομεία χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά αρχεία, ενώ οι Αρχές ενθαρρύνουν πρωτοβουλίες «τηλεϊατρικής» όπως αυτή του νοσοκομείου Φρεντερίκσμπεργκ.
Αυτά να τα σκεφτόμαστε την επόμενη φορά που περιμένουμε στην ουρά να δούμε το γιατρό, που περιμένουμε στην ουρά για να εγκρίνουμε τις εξετάσεις που μας έγραψε, την επόμενη φορά που ο φαρμακοποιός μας γυρίζει πίσω τη συνταγή, γιατί έχει μόνο ορνιθοσκαλίσματα ή γιατί ο ΟΠΑΔ πάλι δεν πλήρωσε τα οφειλόμενα στους φαρμακοποιούς.
Κάμερες θα εγκατασταθούν στα περισσότερα σχολεία της Νότιας Κορέας μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, σε μια προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να ελέγξει τα κρούσματα παρενόχλησης στις σχολικές εγκαταστάσεις. Πρόκειται για ενδημικό πρόβλημα: ένας στους πέντε μαθητές δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα.
«Οι κάμερες θα τοποθετηθούνσε ειδικά σημεία, στα οποία δεν υπάρχει πρόσβασητων δασκάλων» είπε αξιωματούχος του υπουργείου. Οι κάμερες θα τοποθετηθούν σε όλες τις εγκαταστάσεις του σχολείου, αλλά όχι στις τάξεις, όπου υποτίθεται ότι είναι παρόντες οι δάσκαλοι, ούτε στις τουαλέτες. Οι ταινίες θα διατηρούνται για έναν μήνα και μετά θα διαγράφονται. Η χώρα σχεδιάζει, επίσης, να εξοπλίσει τα δημοτικά με ένα σύστημα παρακολούθησης το οποίο θα πληροφορεί τους γονείς με μηνύματα στα κινητά τους τηλέφωνα για το αν τα παιδιά τους έχουν φθάσει ή φύγει από τους χώρους του σχολείου.
Το σύστημα θα στηρίζεται σε μια ηλεκτρονική κάρτα την οποία θα έχουν επάνω τους τα παιδιά και την οποία θα εντοπίζουν ειδικοί αισθητήρες στις εισόδους των σχολείων.
Το πρώτο σύστημα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται στις σκοπιές των στρατοπέδων γιατί όχι λοιπόν να μην το εισάγουμε και στα σχολεία; Ετσι οι εφημερεύοντες θα μπορούν από τη θαλπωρή της αίθουσας καθηγητών να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο προαύλιο…
Οσο για το δεύτερο σύστημα παρακολούθησης της φοίτησης, βρίσκεται εν λειτουργία εδώ και κάποια χρόνια στην Ιαπωνία. Κάθε σχολική τσάντα έχει ένα barcode το οποίο σκανάρεται κατά την είσοδο του μαθητή στο σχολείο κι αυτόματα αποστέλλεται ένα e-mail είτε ένα SMS προς τον γονιό που τον ενημερώνει για την ώρα εισόδου και εξόδου από το σχολείο. Φυσικά τους φαίνεται αδιανόητο το δικό μας σύστημα χειροκίνητης καταγραφής σε δελτία απουσιών, αντιγραφής σε βιβλία, αποστολής συστημένων επιστολών. Αν εφαρμόζαμε όμως το ιαπωνικό σύστημα στην Ελλάδα θα είχαμε το φαινόμενο των ασυνόδευτων τσαντών όπως άλλωστε έχουμε και το φαινόμενο των χτυπητών καρτών παρουσίας στα υπουργεία. Οπότε ας μην το εντάξουμε στα πλάνα εκσυγχρονισμού του ελληνικού σχολείου καλύτερα…
Ξεχάστε πορτοφόλια και ψιλά. Ενας κύβος θα αρκεί για τις συναλλαγές σας τα επόμενα χρόνια. Μία νέα συσκευή που έκανε ντεμπούτο στην αγορά στα τέλη του 2009 δίνει τη δυνατότητα σε ιδιώτες και καταναλωτές να πραγματοποιούν και να δέχονται ηλεκτρονικές πληρωμές μετατρέποντας οποιαδήποτε συσκευές με υποδοχή ακουστικών, όπως ένας υπολογιστής ή ένα κινητό τηλέφωνο, σε τερματικό χρέωσης πιστωτικών καρτών.
Η πρωτοποριακή συσκευή, με το όνομα Square, αποτελείται από ένα πλαστικό κύβο, με διαστάσεις λίγο μεγαλύτερες από ένα κύβο ζάχαρης, με μία σχισμή από την οποία μπορεί να περάσει το τμήμα της ειδικής μαγνητικής ταινίας μιας πιστωτικής κάρτας. Όταν το Square συνδεθεί σε ένα iPhone, διαβάζει την κάρτα και στέλνει τα στοιχεία της με τη μορφή ακουστικού σήματος στο λογισμικό μέσα στο τηλέφωνο. Στη συνέχεια ακολουθεί η διαδικασία εγκρίσεων μέσω Ίντερνετ, ενώ στην περίπτωση που δεν υπάρχει διαθέσιμη σύνδεση τα δεδομένα αποθηκεύονται και στέλνονται μόλις η συσκευή συνδεθεί. Όσο για την απαραίτητη υπογραφή του κατόχου της κάρτας, αυτή πραγματοποιείται με το δαχτυλικό αποτύπωμα που αφήνει στην οθόνη του iPhone και που αποθηκεύεται στη μνήμη του.
Μόλις εγκριθεί η συναλλαγή, τα χρήματα μεταφέρονται στον τραπεζικό λογαριασμό του ιδιοκτήτη του κινητού. Ο πελάτης μπορεί να επιλέξει να λάβει την απόδειξη της συναλλαγής είτε μέσω e-mail ή με μήνυμα στο κινητό του. Στην περίπτωση που διαλέξει το e-mail, η απόδειξη περιλαμβάνει ηλεκτρονικό χάρτη με το σημείο που πραγματοποιήθηκε η συναλλαγή και φωτογραφία του αποτυπώματος-υπογραφής.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η θεωρία των κοινωνικο-τεχνικών συστημάτων (socio-technical systems theory ή STS theory) διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τους Trist και Bamforth (1951[1]), προσεγγίζει τα συστήματα σαν σύνολα που επιδιώκουν ένα πρωταρχικό στόχο, ο οποίος μπορεί να επιτευχθεί, εάν οι κοινωνικές και τεχνικές διαστάσεις του συστήματος βελτιστοποιηθούν και εάν αυτές δομηθούν γύρω από αυτόνομες ομάδες εργασίας. Σε ένα σύστημα αλληλεπιδρούν τέσσερις παράγοντες : α) ένα τεχνικό υποσύστημα, β) ένα υποσύστημα προσωπικού, γ) ένα σύστημα εργασίας και δ) ένα εξωτερικό περιβάλλον. Τα τρία αυτά υποσυστήματα και το εξωτερικό περιβάλλον βρίσκονται σε μία διαρκή και αμοιβαία αλληλεπίδραση. Αν επιτευχθεί η ισορροπία μεταξύ των τεσσάρων παραγόντων το σύστημα κρίνεται αποτελεσματικό. (Kim, 2008:1345[2]).
Άρθρα (RSS)