Terra Computerata

Πάγωσε ο δάσκαλος όταν παρέλαβε την εργασία ενός δεκάχρονου μαθητή στο μάθημα των Τεχνικών σε ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας, πριν από λίγες εβδομάδες. Η άσκηση ζητούσε τον σχεδιασμό μιας διαφήμισης, με εικόνα και λεζάντα, για ένα προϊόν ή υπηρεσία. Το αγοράκι παρέλειψε τη ζωγραφιά και έγραψε τα ακόλουθα:

«Πουλάω προστασία σε ενήλικες και σε σαραντάρηδες, 50 ευρώ το μήνα. Εχουμε πρόγραμμα: Σπάσιμο ποδιού 1.200 ευρώ / Σπάσιμο μύτης και χέρια 1.000 ευρώ / Κόψιμο δαχτύλων 19 ευρώ / Σπάσιμο πλευρών και παϊδιών 5.000 ευρώ / Ανοιγμα κεφαλιού 41.500 ευρώ / Και τέλος βγάλσιμο ματιών 10.000 ευρώ».

Ο δάσκαλος δεν αδιαφόρησε. Μίλησε με συναδέλφους του, με το παιδί και τη μητέρα του, προσπάθησε να καταλάβει τις αιτίες, να μπει στο μυαλό του μαθητή του και, κυρίως, να τον βοηθήσει να καταλάβει ότι τα βασανιστήρια δεν είναι υπηρεσία αλλά έγκλημα, ότι η ανθρώπινη ζωή, ακόμα και των «κακών», είναι πολύτιμη.

Διαβάστε το άρθρο στην Καθημερινή

Bullying. Πέσιμο, κράξιμο, επιθετική συμπεριφορά, αναίτια άσκηση λεκτικής και ψυχοσωματικής βίας. Απαντάται συνήθως στα σχολικά περιβάλλοντα και εκτείνεται μέχρι τον προσωπικό χρόνο που καταναλώνουν παιδιά και έφηβοι στο διαδίκτυο.

Σκηνοθετώντας ένα μικρό βιντεοκλίπ διάρκειας δυόμισι λεπτών, το δημιουργικό τρίο Everyone, που δρα με βάση του τη Νέα Υόρκη, στέλνει το δικό του μήνυμα με τίτλο “Losers”. Στη μερίδα δυτικών στερεοτύπων της επιτυχίας που θέλουν άπαντες αριστούχους, πρωταθλητές, εκκολαπτόμενα σελέμπριτι, καλογυμνασμένες μαζορέτες και σωματότυπους με προδιαγραφές glamorous editorial μόδας, οι Will Hoffman, Daniel Mercadante και Julius Metoyer II «φτύνουν» μερικές όχι και τόσο άγνωστες εικόνες.

Σε παραγωγή της Epoch Films, που ευθύνεται για το ανεξάρτητο φιλμ “Gigantic” του 2008, και μουσική του Keith Kenniff aka Unseen, που επιμελήθηκε πρόσφατα και το ηχητικό χαλί των spots για το iPhone 4s της Apple, το “Losers” υπενθυμίζει το δικαίωμα στην αποτυχία και την επιλογή στον τρόπο ζωής μας.

Κάμερες θα εγκατασταθούν στα περισσότερα σχολεία της Νότιας Κορέας μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, σε μια προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να ελέγξει τα κρούσματα παρενόχλησης στις σχολικές εγκαταστάσεις. Πρόκειται για ενδημικό πρόβλημα: ένας στους πέντε μαθητές δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα.

«Οι κάμερες θα τοποθετηθούν σε ειδικά σημεία, στα οποία δεν υπάρχει πρόσβαση των δασκάλων» είπε αξιωματούχος του υπουργείου. Οι κάμερες θα τοποθετηθούν σε όλες τις εγκαταστάσεις του σχολείου, αλλά όχι στις τάξεις, όπου υποτίθεται ότι είναι παρόντες οι δάσκαλοι, ούτε στις τουαλέτες. Οι ταινίες θα διατηρούνται για έναν μήνα και μετά θα διαγράφονται. Η χώρα σχεδιάζει, επίσης, να εξοπλίσει τα δημοτικά με ένα σύστημα παρακολούθησης το οποίο θα πληροφορεί τους γονείς με μηνύματα στα κινητά τους τηλέφωνα για το αν τα παιδιά τους έχουν φθάσει ή φύγει από τους χώρους του σχολείου.

Το σύστημα θα στηρίζεται σε μια ηλεκτρονική κάρτα την οποία θα έχουν επάνω τους τα παιδιά και την οποία θα εντοπίζουν ειδικοί αισθητήρες στις εισόδους των σχολείων.

Το Βήμα

Το πρώτο σύστημα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται στις σκοπιές των στρατοπέδων γιατί όχι λοιπόν να μην το εισάγουμε και στα σχολεία;  Ετσι οι εφημερεύοντες θα μπορούν από τη θαλπωρή της αίθουσας καθηγητών να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο προαύλιο…

Οσο για το δεύτερο σύστημα παρακολούθησης της φοίτησης, βρίσκεται εν λειτουργία εδώ και κάποια χρόνια στην Ιαπωνία. Κάθε σχολική τσάντα έχει ένα barcode το οποίο σκανάρεται κατά την είσοδο του μαθητή στο σχολείο κι αυτόματα αποστέλλεται  ένα e-mail είτε ένα SMS προς τον γονιό που τον ενημερώνει για την ώρα εισόδου και εξόδου από το σχολείο. Φυσικά τους φαίνεται αδιανόητο το δικό μας σύστημα χειροκίνητης καταγραφής σε δελτία απουσιών, αντιγραφής σε βιβλία, αποστολής συστημένων επιστολών. Αν  εφαρμόζαμε όμως το ιαπωνικό σύστημα στην Ελλάδα θα είχαμε το φαινόμενο των ασυνόδευτων τσαντών όπως άλλωστε έχουμε και το φαινόμενο των χτυπητών καρτών παρουσίας στα υπουργεία.  Οπότε ας μην το εντάξουμε στα πλάνα εκσυγχρονισμού του ελληνικού σχολείου καλύτερα…