Ηρθε με μια βαλίτσα στο χέρι, βιώνοντας τη μετανάστευση στην πιο τρυφερή ηλικία. Το πρώτο σχολείο την «έδιωξε» από την Ελλάδα, το δεύτερο την στήριξε και την αγκάλιασε. Παιδί οικονομικών μεταναστών απο το Πόγραδετς της Αλβανίας, η Σοφία Δάμη, 23 χρόνων σήμερα, φοιτήτρια στο 5ο έτος του Τμήματος Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μπορεί να έζησε δύσκολα εφηβικά χρόνια και να μεγάλωσε, όπως λέει, «πριν από την ώρα της». Κρατάει όμως μόνο τις χαρές και τις ευκαιρίες που της έδωσε η χώρα να φθάσει ώς εδώ… Κι ας τα βγάζει πέρα δουλεύοντας τις νύχτες και τα καλοκαίρια για να αντεπεξέλθει στα έξοδα της φοιτητικής ζωής.
Ηταν έντεκα χρόνων και η πρώτη απογοήτευση ήρθε από διευθυντή σχολείου της Πάτρας. «Για να μπορέσεις να ενταχθείς στο σχολείο, πρέπει να κατεβείς δύο τάξεις», επέμενε. Ετσι, αντί να εγγραφεί στην Πέμπτη, βρέθηκε στην Τρίτη τάξη. «Οι δάσκαλοι δεν μου έδιναν σημασία, οι συμμαθητές μου το ίδιο. Δεν γνώριζα τη γλώσσα, δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε το καθημερινό πρόγραμμα των μαθημάτων. Μπέρδευα τα βιβλία και όταν ξεχνούσα κάποιο, δεν μου επέτρεπαν να διαβάζω από τον διπλανό μου. Στο τέλος της εβδομάδας, έσκισα τα βιβλία. Δεν ήθελα να ξαναπάω σχολείο. Εκλαιγα συνεχώς κι έπεισα τους γονείς μου να γυρίσουμε πίσω…».
Δύο χρόνια αργότερα, το όνειρο επανήλθε. Επειτα από τυπική εξεταστική διαδικασία, εισήλθε ως οικότροφος στη Μαθητική Εστία Πενταλόφου Κοζάνης. Ηταν 14 ετών. Γράφτηκε αμέσως στην Τρίτη γυμνασίου. «Στην αρχή ήταν δύσκολα, ένιωθα άβολα μακριά από τους γονείς μου που είχαν καταλήξει στη Θεσσαλονίκη, μόνη, όμως δεν το έβαλα κάτω».
Παρηγοριά της οι συμπατριώτες συμμαθητές της, εκατό περίπου, κυρίως από την Κορυτσά και τους Αγίους Σαράντα, οικότροφοι κι εκείνοι της ίδιας εστίας. Ξαναζωντάνεψαν το σχολείο του Πενταλόφου, που είχε αρχίσει να ερημώνει από την εσωτερική μετανάστευση. Οι καθηγητές του διαπολιτισμικού σχολείου τους αγκάλιασαν σαν γονείς και η απεριόριστη βοήθειά τους στην ενισχυτική διδασκαλία τούς ενθάρρυνε να συνεχίσουν. Παραστάτης στις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου η Σοφία, σημαιοφόρος στην τελευταία. Ο απόηχος από τις αντιδράσεις του Οδυσσέα Τσενάι την ίδια περίοδο την τρόμαξε. «Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα του Οδυσσέα, δεν θα το άντεχα μόνη, μακριά από τους γονείς μου», ομολογεί. «Ζήτησα από τον διευθυντή, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή αντίδραση, να με απαλλάξει. Εκείνος όμως με ενθάρρυνε…»
Άρθρα (RSS)