Σήμερα όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι η ιντερνετική δικτύωση έχει την ίδια σημασία που είχαν πριν από έναν αιώνα τα οδικά δίκτυα, η ηλεκτροδότηση και η ύδρευση.
Μπορεί μια σύγχρονη πόλη να παρέχει δωρεάν γρήγορο ασύρματο Internet σε όλους τους μόνιμους κατοίκους της αλλά και στους επισκέπτες; Είναι τεχνικά εφικτό και οικονομικά βιώσιμο ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο σχέδιο; Και αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, τι επίδραση θα είχε στην κοινωνική και οικονομική ζωή της πόλης;
Αν κρίνουμε από τις απαντήσεις που δίνει σε αυτά τα ερωτήματα ο δήμαρχος της Φιλαδέλφειας των ΗΠΑ, η ασύρματη δικτύωση της πόλης είναι η καλύτερη επένδυση για το μέλλον. Για την οικονομική της ανάπτυξη, την ευμάρεια των κατοίκων της, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και των παρεχόμενων υπηρεσιών στους πολίτες της και στους επισκέπτες.
Ed Halter Πόλεμος και βιντεοπαιχνίδια. Από τον Σουν Τζου στο Xbox Μετ. Ν. Καλαϊτζής εκδ. Scripta
Ο αρθρογράφος της «Village Voice» Εντ Χάλτερ αναλύει το σύστημα παραγωγής πολεμικών βιντεοπαιχνιδιών, όπου συνεργάζονται ο αμερικανικός στρατός, η βιομηχανία παιχνιδιών και το Χόλιγουντ προωθώντας την «κουλτούρα της βίας»
…”Οι γονείς αντιδρούν γιατί οι επιδράσεις στον ψυχισμό των εφήβων είναι καταλυτικές. Η κοινωνία που εμπορεύεται τη βία γίνεται αυτομάτως βίαιη. Και όσο μεγαλύτερες οι πωλήσεις τόσο πιο αυξημένη και η βία. Η βία αυτή ξυπνά τα πιο πρωτόγονα αισθήματα, είναι ένα είδος βουντού των εικόνων, το οποίο επειδή ακριβώς δεν παραπέμπει στον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια ιδέα για τον κόσμο, καταντά ανήθικη – ή μήπως αυτός είναι ο στόχος από στρατιωτικής απόψεως; Συνέχεια »
Οι διανοητές ?και όχι μόνο? της Ηγεσίας και της Διοίκησης Επιχειρήσεων μας λένε ότι στον 21ο αιώνα η αποτελεσματικότερη μέθοδος για επικοινωνία, για μάθηση, για εκπαίδευση και για καινοτομία είναι είτε μέσω της αφήγησης ιστοριών είτε μέσω της συγγραφής βιβλίων μυθιστορίας. Και μπορεί μεν η αναβίωση μιας παμπάλαιας μεθόδου επικοινωνίας ?που ίσως να τη θεωρούμε πρωτόγονη και απλοϊκή? να μας ξαφνιάζει εμάς τους μυημένους στην παγκόσμια «θρησκεία» της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, όμως, οι ειδήμονες μας βεβαιώνουν ότι πρόκειται για τον πλέον επιτυχή πρακτικό τρόπο που δημιουργεί και μεταδίδει τη γνώση τόσο σε άτομα όσο και στην κοινότητα ή στον οργανισμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι το storytelling λειτουργεί σαν «διαβατήριο» στον αιώνα μας.
Μας βεβαιώνουν ακόμη ότι η μυθιστορία είναι εργαλείο. Και ότι μπορεί να κάνει σχεδόν την ίδια δουλειά όπως το μολυβί ή το κομπιούτερ. Ακόμη, ότι όλο και περισσότεροι επαγγελματίες τη χρησιμοποιούν για τη διοίκηση της επιχείρησης, τη διαχείριση της γνώσης, την οργανωσιακή ανάπτυξη, την κατάρτιση, τις πωλήσεις και τον σχεδιασμό διασυνδεόμενου λογισμικού.
Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ μιλάει στην «Κ» για το νέο του βιβλίο και τη Δημόσια Ιστορία:
“…Τα τελευταία χρόνια μοιράζω ανώνυμα ερωτηματολόγια σε εκατοντάδες πρωτοετείς φοιτητές και τα αποτελέσματα είναι αποκαρδιωτικά. Πολλοί ερωτηθέντες εξέφρασαν μάλιστα λύπη για τα κενά στη γνώση τους, επιρρίπτοντας ευθύνες στο στείρο σχολικό μάθημα της Ιστορίας. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για βελτίωση, όταν μάλιστα τώρα πάλι η συγγραφή των σχολικών συγγραμμάτων ανατίθεται κατ? ευθείαν, χωρίς διαγωνισμό, σε ιστορικούς από το χώρο της κυβερνώσας παράταξης. Ετσι, και στο νέο βιβλίο της Γ΄ Λυκείου προβληματίζουν ιδίως οι σελίδες για τη δεκαετία του ?40 που αναπαράγουν λάθη, ανακρίβειες και κενά.”
Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η ημέρα της επίδοσης των ελέγχων, κάτι σφίγγεται μέσα μου. Δεν είναι τόσο η επαφή με το σύστημα και την κρεατομηχανή των εξετάσεων, προβληματική είναι και η επαφή με τους γονείς. Μερικοί δεν εννοούν να καταλάβουν, πώς ο μικρός Μπαμπινιώτης που εκκολάπτουν κάνει τόσα λάθη στην έκθεση. Διαβάζοντας το άρθρο της Τζιαντζή αποφάσισα να το μοιράζω μαζί με τον έλεγχο, μπας και…
…Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή, οι γονείς πρόσφεραν στα παιδιά τους αγάπη χωρίς να το αναφέρουν διαρκώς, τα μάθαιναν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, αλλά δεν νοιάζονταν να μάθουν τι βιβλία διάβαζαν εκείνα, τι μουσική άκουγαν, τι θέματα έπεσαν στο διαγώνισμα και ούτε καμάρωναν επειδή το παιδί μιλάει «σωστά ελληνικά» ή έχει πλούσιο λεξιλόγιο. Σήμερα η ιδιότητα του γονέα τείνει να γίνει επάγγελμα, ενώ η αγάπη του μοιάζει να κρίνεται από το πόσο είναι διατεθειμένος να γίνει εξάρτημα του παιδιού του, από το πόσο «ποιοτικός» είναι ο χρόνος που του αφιερώνει. Συνέχεια »
Το Διαδίκτυο γεννήθηκε ως όραμα το 1934, όταν ο Βέλγος επιστήμονας Πολ Οτλέ μιλούσε για την εποχή που «από την πολυθρόνα μας θα μπορούμε να ερευνήσουμε τη γνώση του κόσμου, να συμμετέχουμε σε κοινωνικά δίκτυα, να ανταλλάξουμε μηνύματα και αρχεία ήχου και εικόνας». Ο Βέλγος πρωτοπόρος, εξάλλου, προσπάθησε να κατασκευάσει βάση δεδομένων με τα στοιχεία όλων των βιβλίων, εντύπων και φωτογραφιών, την οποία μπορούσε οποιοσδήποτε να ψάξει στέλνοντας απλά ένα τηλεγράφημα ή ταχυδρομική επιστολή. Κι αυτά εν έτει 1902.
Δύο πολύ ενδιαφέροντα βιβλία των καθηγητών της Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, Daniel J. Solove «The future of reputation. Gossip, rumor and privacy on the internet» (Yale University Press, σελ. 247) και Jonathan Zittrain «The future of the internet. And how to stop it» (Yale University Press, σελ. 342) προσεγγίζει η Ελισάβετ Κοτζιά στο άρθρο της στην Καθημερινή.
Ο Daniel J. Solove εξετάζει πώς «η ελεύθερη ροή της πληροφορίας στο Διαδίκτυο μπορεί να μας κάνει λιγότερο ελεύθερους». Καθώς οι πρακτικές που συμβάλλουν στη διαμόρφωση της δημόσιας εικόνας μας, όπως είναι η προβολή και το κουτσομπολιό, μεταναστεύουν στο Διαδίκτυο, πληροφορίες που κάποτε ήταν σκόρπιες, τοπικές και μη απομνημονεύσιμες, τώρα γίνονται σταθερά παρούσες σε κάθε αναζήτηση. Οι επιπολαιότητες και οι ανοησίες μας μπορούν έτσι μέσω του YouTube να επιβιώνουν εις τον αιώνα τον άπαντα.
Ο Zittrain επισημαίνει ότι στο σύνολο πήγαμε καλά. Πολλοί άνθρωποι όμως ξεχνούν ότι η ελευθερία στο Διαδίκτυο σε μεγάλο βαθμό αποτελεί ένα ευτυχές ατύχημα το οποίο απειλείται από τρέχουσες εφαρμογές όπως είναι τα iPods, τα iPhones, τα Xboxes ή τα TiVos, τον έλεγχο των οποίων έχουν οι κατασκευαστές. Η λύση ωστόσο δεν βρίσκεται στις νομοθετικές ρυθμίσεις όπως πιστεύει ο Solove, αλλά στην ανάπτυξη ενός είδους «κοινοτικού» ήθους εκ μέρους των χρηστών, οι οποίοι οφείλουν να υιοθετήσουν μια στάση ελέγχου και εγρήγορσης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον διαδικτυακό γκανγκστερισμό.
Είναι καιρός να σας συστήσω έναν αγαπημένο blogger τον Old-Boy: “«εάν θέλουμε τα πράγματα να παραμένουν τα ίδια, τότε τα πράγματα πρέπει να αλλάζουν» (σύμφωνα με την κλασική ατάκα του «Γατόπαρδου»), εάν ήθελαν να παραμείνουν ίδια τα πράγματα τότε τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν άμεσα, που πάει να πει ο δικομματισμός όπως τον γνωρίζαμε, με τα δύο συγκεκριμένα κόμματα, έπρεπε να μεταβληθεί σε κάτι ονομαστικά διαφορετικό, σε κάτι φαινομενικά διαφορετικό, που τελικά δεν θα διατάραζε παρά ελάχιστα το status quo των τελευταίων δεκαετιών.
…Ίσως όμως ο βαθύς αμοραλισμός του νεοελληνικού κυττάρου να ξεπερνά τον «Γατόπαρδο», ίσως όμως έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αμοραλισμού, που όχι μόνο δεν πρόκειται περί κοροϊδίας, αλλά για το ακριβώς αντίθετο, πρόκειται δηλαδή περί κυνικής διαίσθησης ότι δεν έχει κανένα νόημα να μπούμε στην ταλαιπωρία των ονομαστικών αλλαγών, αφού τελικά τα πράγματα θα παρέμεναν ίδια”.
Βρετανοί ερευνητές ανακάλυψαν έναν μαθηματικό τύπο για το τέλειο σάντουιτς με τυρί και δημιούργησαν ένα διαδικτυακό εργαλείο που υπολογίζει τη βέλτιστη αναλογία συστατικών.
Οι γκουρμέ χρήστες μπορούν να επιλέξουν το είδος του ψωμιού, τον όγκο της μαγιονέζας και άλλες παραμέτρους και το εργαλείο τους προτείνει το ιδανικό πάχος της φέτας του τυριού τσένταρ που πρέπει να χρησιμοποιήσουν.
Ο Τζεφ Νιούτ του Τμήματος Επιστήμης Ζώων Εκτροφής στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, επικεφαλής της μελέτης, εξηγεί:«Χρησιμοποιήσαμε ειδικά εκπαιδευμένους δοκιμαστές για να εξετάσουμε μια ποικιλία τυριών τσένταρ σε ένα προσεκτικά ελεγχόμενο περιβάλλον, και συνδυάσαμε τα αποτελέσματα των δοκιμών αυτών με δεδομένα από χρωματόμετρα και αισθητήρες πίεσης, ώστε να καταλήξουμε σε ακριβείς μετρήσεις μεταβλητών όπως το κίτρινο χρώμα, ο θρυμματισμός, η κρεμώδης υφή και η ένταση της γεύσης».
Ο μαθηματικός τύπος είναι: W = [1 + ((bd)/6.5)) – s + ((m-2c)/2) + ((v+p)/7t)] (100 + l/100) Συνέχεια »
Η λογοτεχνία είναι η χώρα που περιέχει όλες τις άλλες χώρες, καταλήγει η πανεπιστημιακός και μελετήτρια Τζίνα Πολίτη μετά από μια μεγάλη συζήτηση με την Κατερίνα Ι. Ανέστη. Η σημαντική διανοούμενη μιλά για το εφήμερο παρόν, τη συλλογική ταυτότητα, την οντολογία του πολιτικού, τις νέες γλώσσες που αποκαλύπτονται.
…”Καταλύουν τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, του επιτίθενται με καταιγιστικό ρυθμό. Γι’ αυτό κυριαρχεί η μοναξιά. Το άλλο που απειλείται είναι η φαντασία: Δεν με αφήνεις να φανταστώ. Μου το εικονοποιείς όλο, δεν μπορώ να φτιάξω εικόνες. Βλέπετε, δημιουργούνται πολλαπλές, βαριές αναπηρίες. Φαντασία και συναίσθημα είναι υπό διωγμόν”.
Ηχεί ως σύντομο ανέκδοτο. Ομως είναι αλήθεια. Το Πανεπιστήμιο Harvard, το πιο φημισμένο ίσως εκπαιδευτικό ίδρυμα των ΗΠΑ, άνοιξε παράρτημα στην πόλη του Ναυπλίου, το οποίο θα εγκαινιαστεί επίσημα στα τέλη Ιουνίου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών, το οποίο αποτελεί τον μοναδικό κόμβο που διαθέτει στην Ευρώπη, το διεθνές δίκτυο ερευνητικών κέντρων του πανεπιστημίου.
«Το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών είναι ένα παράρτημα του ομώνυμου Ερευνητικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Harvard που ιδρύθηκε το 1962 και στεγάζεται μόνιμα στην Ουάσινγκτον. Το μητρικό κέντρο είναι ένα think tank που έχει προσελκύσει μέχρι σήμερα μεταδιδακτορικούς φοιτητές που είναι φιλόλογοι, κλασικοί φιλόλογοι, αρχαιολόγοι, παπυρολόγοι, επιγραφικοί αλλά και νεοελληνιστές. Οι περισσότεροι εξ αυτών εργάζονται σήμερα στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου», λέει ο καθηγητής Γιάννης Πετρόπουλος, πρόεδρος του Δ.Σ του Center for Hellenic Studies
Πόσοι φίλοι είναι υπερβολικά πολλοί φίλοι; Και πόσο φίλοι είναι πραγματικά οι ηλεκτρονικοί φίλοι; Στην εποχή των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, το ερώτημα τίθεται όλο και πιο πιεστικά. Μέσα στην ίδια εβδομάδα, το έθεσε το «Νewsweek» και η «Ιndependent». Διότι όλες αυτές οι ιστοσελίδες απευθύνονται στην πιο θλιβερή εσωτερική μας ανάγκη να φαινόμαστε δημοφιλείς- ακόμα και όταν στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Ο μέσος χρήστης του Facebook έχει περίπου 105 φίλους. Τι γίνεται όμως όταν έχει… 5.000 φίλους- και το Facebook του απαγορεύει να προσθέσει έστω και έναν ακόμα με ένα ξερό «το παράκανες»;
Πρόσφατη έρευνα ωστόσο, αποκάλυψε ότι σχεδόν δύο στους τρεις χρήστες ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης νιώθουν από σύγχυση έως και απόγνωση με την έλλειψη κανόνων συμπεριφοράς (netiquette). Ιδού λοιπόν, δια χειρός «Ιndependent», πέντε χρυσοί κανόνες για να αποφεύγετε τις δικτυακές κακοτοπιές.
Τελικά φαίνεται τα καταφέραμε και αρκετούτσικοι μπήκαμε στο Guiness καθώς η έκδοση 3 του Firefox κατέβηκε 8.3 εκατομμύρια φορές! (ξεπερνώντας κατά πολύ τις προβλέψεις μας). Οι servers πήραν φωτιά καθώς διακίνησαν 83 terabytes δεδομένων, κάπου 17000 downloads /sec. 200 χώρες ανταποκρίθηκαν σε αυτήν την πρόσκληση ενώ στο τοπ-10 φιγουράρουν οι
ΗΠΑ
Γερμανία
Ιαπωνία
Ισπανία
Αγγλία
Γαλλία
Ιράν
Ιταλία
Καναδάς
Πολωνία
Θυμάστε τη διαφήμιση με τον καθηγητή, που πηγαίνει ανυποψίαστος σε ένα κατάστημα για να ανακαλύψει ότι ιδιοκτήτης του είναι ο σκράπας μαθητής του; Πόσες φορές δεν έχετε βρεθεί σε ανάλογη θέση;
Όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, το να είσαι οργισμένος είναι εύκολο. Το να εξοργιστείς όμως με το σωστό άτομο,για το σωστό λόγο, στο σωστό βαθμό,τη σωστή στιγμή, για το σωστό σκοπόκαι με το σωστό τρόπο, αυτό είναι δύσκολο.
Υπήρχε μια εποχή που το IQ θεωρούνταν ως ο βασικός συντελεστής επιτυχίας στη ζωή, αλλά κατά την τελευταία δεκαετία ο ψυχολόγος Daniel Goleman υποστήριζε ότι η συναισθηματική νοημοσύνη, ή EQ, είναι πιο σημαντική. Προσπαθεί να εξηγήσει γιατί τόσοι άνθρωποι με υψηλό IQ καταλήγουν να εργάζονται για ανθρώπους με μέτριο IQ και σχολιάζει ότι η απήχηση του βιβλίου του“Συναισθηματική Νοημοσύνη” μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι “επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι έξυπνοι με κατά κάποιον τρόπο ανεξάρτητο από βαθμολογία IQ”.
Daniel Coleman «Η συναισθηματική νοημοσύνη/ Γιατίτο“EQ” είναι πιο σημαντικό από το “IQ”»
Στο blog του θα βρείτε αρκετά ενδιαφέροντα βίντεο και ελπίζω να διαφωτισθείτε σχετικά με τη μισθοδοσία μας.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Σήμερα όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι η ιντερνετική δικτύωση έχει την ίδια σημασία που είχαν πριν από έναν αιώνα τα οδικά δίκτυα, η ηλεκτροδότηση και η ύδρευση.
Οι διανοητές ?και όχι μόνο? της Ηγεσίας και της Διοίκησης Επιχειρήσεων μας λένε ότι στον 21ο αιώνα η αποτελεσματικότερη μέθοδος για επικοινωνία, για μάθηση, για εκπαίδευση και για καινοτομία είναι είτε μέσω της αφήγησης ιστοριών είτε μέσω της συγγραφής βιβλίων μυθιστορίας. Και μπορεί μεν η αναβίωση μιας παμπάλαιας μεθόδου επικοινωνίας ?που ίσως να τη θεωρούμε πρωτόγονη και απλοϊκή? να μας ξαφνιάζει εμάς τους μυημένους στην παγκόσμια «θρησκεία» της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, όμως, οι ειδήμονες μας βεβαιώνουν ότι πρόκειται για τον πλέον επιτυχή πρακτικό τρόπο που δημιουργεί και μεταδίδει τη γνώση τόσο σε άτομα όσο και στην κοινότητα ή στον οργανισμό. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι το storytelling λειτουργεί σαν «διαβατήριο» στον αιώνα μας.
Ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ μιλάει στην «Κ» για το νέο του βιβλίο και τη Δημόσια Ιστορία:
Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η ημέρα της επίδοσης των ελέγχων, κάτι σφίγγεται μέσα μου. Δεν είναι τόσο η επαφή με το σύστημα και την κρεατομηχανή των εξετάσεων, προβληματική είναι και η επαφή με τους γονείς. Μερικοί δεν εννοούν να καταλάβουν, πώς ο μικρός Μπαμπινιώτης που εκκολάπτουν κάνει τόσα λάθη στην έκθεση. Διαβάζοντας το άρθρο της Τζιαντζή αποφάσισα να το μοιράζω μαζί με τον έλεγχο, μπας και… 
Το Διαδίκτυο γεννήθηκε ως όραμα το 1934, όταν ο Βέλγος επιστήμονας Πολ Οτλέ μιλούσε για την εποχή που «από την πολυθρόνα μας θα μπορούμε να ερευνήσουμε τη γνώση του κόσμου, να συμμετέχουμε σε κοινωνικά δίκτυα, να ανταλλάξουμε μηνύματα και αρχεία ήχου και εικόνας». Ο Βέλγος πρωτοπόρος, εξάλλου, προσπάθησε να κατασκευάσει βάση δεδομένων με τα στοιχεία όλων των βιβλίων, εντύπων και φωτογραφιών, την οποία μπορούσε οποιοσδήποτε να ψάξει στέλνοντας απλά ένα τηλεγράφημα ή ταχυδρομική επιστολή. Κι αυτά εν έτει 1902.
Δύο πολύ ενδιαφέροντα βιβλία των καθηγητών της Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, Daniel J. Solove «The future of reputation. Gossip, rumor and privacy on the internet» (Yale University Press, σελ. 247) και Jonathan Zittrain «The future of the internet. And how to stop it» (Yale University Press, σελ. 342) προσεγγίζει η Ελισάβετ Κοτζιά στο άρθρο της στην Καθημερινή.
Βρετανοί ερευνητές ανακάλυψαν έναν μαθηματικό τύπο για το τέλειο σάντουιτς με τυρί και δημιούργησαν ένα διαδικτυακό εργαλείο που υπολογίζει τη βέλτιστη αναλογία συστατικών.
Η λογοτεχνία είναι η χώρα που περιέχει όλες τις άλλες χώρες, καταλήγει η πανεπιστημιακός και μελετήτρια Τζίνα Πολίτη μετά από μια μεγάλη συζήτηση με την Κατερίνα Ι. Ανέστη. Η σημαντική διανοούμενη μιλά για το εφήμερο παρόν, τη συλλογική ταυτότητα, την οντολογία του πολιτικού, τις νέες γλώσσες που αποκαλύπτονται.
Ηχεί ως σύντομο ανέκδοτο. Ομως είναι αλήθεια. Το Πανεπιστήμιο Harvard, το πιο φημισμένο ίσως εκπαιδευτικό ίδρυμα των ΗΠΑ, άνοιξε παράρτημα στην πόλη του Ναυπλίου, το οποίο θα εγκαινιαστεί επίσημα στα τέλη Ιουνίου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών, το οποίο αποτελεί τον μοναδικό κόμβο που διαθέτει στην Ευρώπη, το διεθνές δίκτυο ερευνητικών κέντρων του πανεπιστημίου.
Οι ΕΔΕ πάντοτε προκαλούν το ενδιαφέρον. Οι ενστάσεις πάλι κατά περίπτωση. Το esos δημοσιεύει σήμερα αρκετές 
Πόσοι φίλοι είναι υπερβολικά πολλοί φίλοι; Και πόσο φίλοι είναι πραγματικά οι ηλεκτρονικοί φίλοι; Στην εποχή των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, το ερώτημα τίθεται όλο και πιο πιεστικά. Μέσα στην ίδια εβδομάδα, το έθεσε το «Νewsweek» και η «Ιndependent». Διότι όλες αυτές οι ιστοσελίδες απευθύνονται στην πιο θλιβερή εσωτερική μας ανάγκη να φαινόμαστε δημοφιλείς- ακόμα και όταν στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Ο μέσος χρήστης του Facebook έχει περίπου 105 φίλους. Τι γίνεται όμως όταν έχει… 5.000 φίλους- και το Facebook του απαγορεύει να προσθέσει έστω και έναν ακόμα με ένα ξερό «το παράκανες»;
Τελικά φαίνεται τα καταφέραμε και αρκετούτσικοι μπήκαμε στο Guiness καθώς η έκδοση 3 του Firefox κατέβηκε 8.3 εκατομμύρια φορές! (ξεπερνώντας κατά πολύ τις προβλέψεις μας). Οι servers πήραν φωτιά καθώς διακίνησαν 83 terabytes δεδομένων, κάπου 17000 downloads /sec. 200 χώρες ανταποκρίθηκαν σε αυτήν την πρόσκληση ενώ στο τοπ-10 φιγουράρουν οι
Θυμάστε τη διαφήμιση με τον καθηγητή, που πηγαίνει ανυποψίαστος σε ένα κατάστημα για να ανακαλύψει ότι ιδιοκτήτης του είναι ο σκράπας μαθητής του; Πόσες φορές δεν έχετε βρεθεί σε ανάλογη θέση; 
Άρθρα (RSS)