Αρχείο για 29 Ιουνίου, 2008
Μία εφαρμογή που μας ξελασπώνει στις ώρες που έχουμε κολλήσει και ψάχνουμε απεγνωσμένα για την κατάλληλη λέξη. Πότε θα έχουμε κάτι ανάλογο στα ελληνικά;
www.visualthesaurus.com/
0 σχόλια »
Tην Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008, ώρα 17:30, το Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου/Ερευνητικό Κέντρο Αθηνά διοργανώνει ημερίδα για την παρουσίαση των αποτελεσμάτων του έργου: Ανάδειξη της Νεοελληνικής Γλωσσικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς μέσω Διαδικτυακού Τόπου και ειδικότερα της διαδικτυακής υπηρεσίας: Πολιτιστικός Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσας (ΠΟΘΕΓ) στο αμφιθέατρο “Λ.Ζέρβας” του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Βασ. Κωνσταντίνου 48, Αθήνα. Συνέχεια »
0 σχόλια »
«Η άνοδος της Τζούμπα Λαχίρι αποτελεί μέρος μιας αλλαγής φρουράς στην αμερικανική λογοτεχνία», έγραψε το περιοδικό «Τάιμ». Αυτή η νέα φρουρά αποτελείται από «συγγραφείς για τους οποίους η μετανάστευση και η διπλή πολιτιστική ιθαγένεια δεν είναι πρόσκαιρο πολιτικό συμβάν αλλά στάτους κβο». Το πρώτο βιβλίο της, η συλλογή διηγημάτων «Interpreter of Maladies» («Διερμηνέας ασθενειών») κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ το 2000. Ακολούθησε το 2003 ένα μυθιστόρημα, «The Namesake», το οποίο γυρίστηκε ταινία από την Ινδή σκηνοθέτρια Μίρα Ναΐρ.Οι κριτικοί ανιχνεύουν μια τσεχοφική αίσθηση μελαγχολίας να διατρέχει τη δουλειά της. Οι μετανάστες ήρωές της δεν νιώθουν άνετα ούτε με την κουλτούρα που άφησαν πίσω τους ούτε με εκείνη στην οποία έχουν έρθει. «Το να είσαι ξένος είναι ένα είδος ισόβιας εγκυμοσύνης ? μια αέναη αναμονή, ένα συνεχές φορτίο, ένα μόνιμο αίσθημα ότι είσαι αταίριαστος».Οπως γράφτηκε σε μια κριτική της «Unaccustomed Earth» στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», οι ιστορίες της αναδεικνύουν «τη βαθιά αντίληψή της για το βάρος του χρόνου και της θνητότητας, καθώς και την κατανόησή της για τους χαμένους δεσμούς που βασανίζουν τους ήρωές της, άντρες και γυναίκες, γονείς και παιδιά, φίλους και εραστές». «Η πρόζα της Λαχίρι είναι απατηλά απλή», έγραψαν οι «Λος Αντζελες Τάιμς», «η μηχανική της αόρατη, καθώς εισέρχεται μέσα στο εσωτερικό ταξίδι των ηρώων της…
Άρθρο στην Καθημερινή
Στα ελληνικά κυκλοφορούν: Η συνωνυμία – Μυθιστόρημα & Διερμηνέας ασθενειών – Διηγήματα
0 σχόλια »
Ξέρω ότι η πρωινή μου εφημερίδα έχει πάρει ήδη τον δρόμο για το μουσείο, μαζί με τις παλιές γραφομηχανές και τους κορσέδες με μπανέλες ? ίσως και στη διάρκεια της δικής μου ζωής.
Πρόσφατα, άρχισα να διαβάζω βιβλία από την οθόνη ενός ebook ?ηλεκτρονικού βιβλίου?, ενός θαύματος σε μέγεθος μικρού βιβλίου τσέπης που μου επιτρέπει να κουβαλάω μια ολόκληρη βιβλιοθήκη στην τσάντα μου και να αλλάζω το μέγεθος των γραμμάτων όταν έχω ξεχάσει τα γυαλιά μου. Μ? αρέσει πολύ το καινούργιο μου παιχνίδι, το οποίο σημαίνει ότι δεν ξεμένω ποτέ από υλικό για ανάγνωση. Σχεδόν ποτέ, δηλαδή.
Εκνευρίζομαι πολύ όταν ένας τίτλος που θέλω δεν είναι διαθέσιμος σε ηλεκτρονική μορφή: Τι συμβαίνει μ? αυτόν τον εκδότη, μ? αυτόν τον συγγραφέα; Είναι τίποτα δύστροποι Λουδίτες; Προσαρμοστείτε στην πρόοδο, κύριοι!
Κι όμως, μένω προσκολλημένη στην εφημερίδα μου. Αν έχανα το ebook μου θα αγόραζα ένα άλλο. Το τυπωμένο χαρτί είναι όμως μέρος της πρωινής τελετουργίας μου, μια μουσικοχορευτική παράσταση που ξεκινά όταν ανοίγω την πόρτα για να βεβαιωθώ ότι μου έχουν φέρει τις εφημερίδες.
Η Ανίτα Ντάιαμαντ ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο: Καφές και εφημερίδες, ναι, εφημερίδες της Ανιτα Diamant* – International Herald Tribune
0 σχόλια »
Ο Νίκος Ξυδάκης αναρωτιέται αν η έντυπη δημοσιογραφία είναι πλέον άχρηστη στις μέρες μας:
“…Το Δίκτυο αποκάλυψε τις αδυναμίες και τις ευκολίες των έντυπων μέσων. Αποκάλυψε την ιδιοτέλεια και την υπεροψία, το κακό ή αδιάφορο κείμενο, το copy-paste και την κουτοπόνηρη λογοκλοπή. Η αχανής, δυναμικά εμπλουτιζόμενη βιβλιοθήκη, που χτίζεται μέσα στο Διαδίκτυο, αποκαλύπτει ανελέητα όλες τις αδυναμίες και τις ευκολίες των δημοσιογράφων. Και επιπλέον κλόνισε ανεπανόρθωτα την παράδοση: Η εφημερίδα ήταν μέρος του διαφωτιστικού προγράμματος, ήταν υπό κλίμακα η Εγκυκλοπαιδεία, περιείχε όλα τα νέα και όλη τη γνώση· ήταν η πρωινή προσευχή του αστού. Οχι πια. Αφενός διότι δεν υπάρχει ο κυρίαρχος αστός, αλλά μια απέραντη μεσαία μάζα ? οι κατεξοχήν χρήστες του Δικτύου σήμερα. Αφετέρου, διότι τα νέα τρέχουν ακαριαία σαν headlines παντού όπου υπάρχει ένα μόνιτορ, και η γνώση αποτίθεται δυναμικά παντού στο Δίκτυο, σε απίθανους τόπους, σε κάθε γωνιά, και όχι μόνο στη Wikipedia.”
Το κείμενο πάντα ? αλλιώς
κι ένα ελαφρώς vecchio άρθρο Δίκτυα και οθόνες – Βήματα προς μία νέα σχέση με το γραπτό λόγο
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φιλόλογος τεύχος 107, Άνοιξη 2002
0 σχόλια »
|