Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η ημέρα της επίδοσης των ελέγχων, κάτι σφίγγεται μέσα μου. Δεν είναι τόσο η επαφή με το σύστημα και την κρεατομηχανή των εξετάσεων, προβληματική είναι και η επαφή με τους γονείς. Μερικοί δεν εννοούν να καταλάβουν, πώς ο μικρός Μπαμπινιώτης που εκκολάπτουν κάνει τόσα λάθη στην έκθεση. Διαβάζοντας το άρθρο της Τζιαντζή αποφάσισα να το μοιράζω μαζί με τον έλεγχο, μπας και…
…Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή, οι γονείς πρόσφεραν στα παιδιά τους αγάπη χωρίς να το αναφέρουν διαρκώς, τα μάθαιναν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, αλλά δεν νοιάζονταν να μάθουν τι βιβλία διάβαζαν εκείνα, τι μουσική άκουγαν, τι θέματα έπεσαν στο διαγώνισμα και ούτε καμάρωναν επειδή το παιδί μιλάει «σωστά ελληνικά» ή έχει πλούσιο λεξιλόγιο. Σήμερα η ιδιότητα του γονέα τείνει να γίνει επάγγελμα, ενώ η αγάπη του μοιάζει να κρίνεται από το πόσο είναι διατεθειμένος να γίνει εξάρτημα του παιδιού του, από το πόσο «ποιοτικός» είναι ο χρόνος που του αφιερώνει. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν με την εγωιστική και όχι καθησυχαστική βεβαιότητα ότι είναι το κέντρο του γονεϊκού σύμπαντος απογοητεύονται αργότερα, όταν διαπιστώνουν ότι δεν ισχύει το ίδιο στο σύμπαν των σπουδών και της εργασίας, ότι ο κόσμος δεν υποκλίνεται στο διάβα τους.
Οσο αραιώνει η πλέξη στο δίχτυ κοινωνικής προστασίας, όσο εμπορευματοποιούνται η παιδεία και η υγεία τόσο πιο πυκνό γίνεται το δίχτυ της γονεϊκής προστασίας, τόσο πυκνό που προκαλεί ασφυξία. Ομως παγιδευμένα δεν είναι μόνον τα παιδιά, αλλά και οι γονείς, οι εθελουσίως φυλακισμένοι στο «διαρκές νηπιαγωγείο» που οι ίδιοι έχτισαν και μέσα στο οποίο ζουν και αυτοί σαν όμηροι, λέει ο κ. Επστάιν. Μόνο που αυτό το νηπιαγωγείο δεν το έχτισαν από ναρκισσισμό: η επίγνωση της σκληρότητας, του ανταγωνισμού στην κοινωνία των ενηλίκων μάς αναγκάζει να μετατρέψουμε την ανατροφή σε προπόνηση.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.