Terra Computerata

Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμουν στο γραφείο του Γενικού Γραμματέα κοιτώντας προς το παράθυρο, είδα στο απέναντι κτήριο – που στεγαζόταν άλλη μία υπηρεσία μας- την εξής απίστευτη εικόνα. Ολες οι οθόνες των υπολογιστών που φαίνονταν από τα παράθυρα έδειχναν πασιέντζες. Εκεί κόλλησα. Ο Γ.Γ. πλησίασε για να δει τι έβλεπα και σχολίασε. “Τουλάχιστον προνόησαν να μην είναι ορατή η οθόνη τους από τους επισκέπτες του Υπουργείου”.

Σχολιάζει ο Καρυωτάκης:

 Ο ι ώρες μ’ εχλώμιαναν, γυρτός που βρέθηκα ξανά
στα αχάριστο τραπέζι
(Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο αντικρυνά
ο ήλιος γλυστράει και παίζει).

Διπλώνοντας το στήθος μου, γυρεύω αναπνοή
στη σκόνη των χαρτιών μου.
(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή
στα ελεύθερα του δρόμου).

Απόκαμα. θολώσανε τα μάτια μου και ο νους,
όμως ακόμη γράφω.
(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς.
Σα νάχουν βγει σε τάφο).

Πριν μερικά χρόνια είχα επισκεφθεί ένα σχολείο στην Αγγλία στο οποίο διεξαγόταν ένα ενδιαφέρον πείραμα. Οι μαθητές του ανέλαβαν να το σχεδιάσουν από την αρχή σε συνεργασία με τους αρχιτέκτονες. Αυτό εξελίχθηκε σε ένα πολυετές project από το οποίο ωφελήθηκαν όλοι. Μαθητές – διδάσκοντες – το υπουργείο. Στο βίντεο βλέπετε μερικά στιγμιότυπα.