Terra Computerata

Ο Βανγκ Λέι Λιν σταματάει τη φάλαγγα των τεθωρακισμένων στην πλατεία  Τιεν Αν Μεν στις  6 Ιουνίου 1989.

Διαβάστε περισσότερα στο άρθρο της Τσαοχουα Ουανγκ Μνήμη της Τιεν Αν Μεν στην Αυγή

Το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας και το Εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών στην Επικοινωνία, την Εκπαίδευση και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών διοργανώνουν την Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010 και ώρες 10.00 πμ έως 7.00 μμ στο Κεντρικό Kτήριο Πανεπιστημίου Αθηνών (Αμφιθέατρο «Ι. Δρακόπουλος») ημερίδα με θέμαΠαιχνίδι, Αφήγηση, Τεχνολογία
αναζητώντας το ψηφιακό ανάλογο της ανθρώπινης παραμυθίας

Η εκδήλωση αποσκοπεί να αναδείξει μια διευρυμένη και διεπιστημονική προβληματική σε σχέση, μεταξύ άλλων, με τους τρόπους με τους οποίους η παραγωγή και λειτουργία της αφήγησης, σε όλες τις εκφάνσεις και μορφές της, εντάσσεται στο χώρο του παικτού αλλά και ταυτόχρονα τον τροφοδοτεί, τις κατευθύνσεις στις οποίες εκτείνεται η έννοια του κοινωνικού παιχνιδιού ενθέτοντάς μας, ως ανθρώπινες ψηφίδες, στο μωσαϊκό μιας συλλογικής μνήμης και συνείδησης, τις διαδρομές που διανύει το στοιχείο του παιχνιδιού, από τη διασκέδαση της καθημερινότητας έως τη βαθύτερη παραμυθία της ανθρώπινης ύπαρξης, την αντανάκλαση όλων αυτών σε ό,τι σήμερα ονομάζουμε ψηφιακή αφήγηση και ψηφιακό παιχνίδι.

Τα παραπάνω θέματα θα προσεγγιστούν από προσκεκλημένους πανεπιστημιακούς εισηγητές αλλά και ειδικούς από τον χώρο της αφήγησης, της τέχνης, του παιχνιδιού, των ψηφιακών μέσων.

Η συμμετοχή στην ημερίδα είναι ελεύθερη για κάθε ενδιαφερόμενο, ενώ θα δοθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης. Για την καλύτερη οργάνωση της εκδήλωσης παρακαλείστε να επιβεβαιώσετε τη συμμετοχή σας μέσω email προς την κα. Ελένη Μελιάδου eni.meliadou ΑΤ gmail.com έως και τη Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010.

Βαρεθήκατε να οργανώνετε παιδικά πάρτι; Μήπως δεν έχετε χρήματα να καλέσετε κλόουν για τη γιορτή του μικρού; Τότε ίσως θα πρέπει να δοκιμάσετε τη νέα μόδα που κάνει πάταγο στη Γαλλία: παιδικά πάρτι με τσάι, χυμούς, κέικ και… φιλοσοφία. Ενώ άλλα παιδιά παίζουν «γύρω γύρω όλοι», οι λιλιπούτειοι γάλλοι φιλόσοφοι συζητούν για το νόημα της ζωής και του θανάτου.

Πολλές οικογένειες έχουν πειστεί ότι παιδιά ηλικίας ακόμη και έξι ετών μπορούν να καταπιάνονται με ζητήματα που απασχόλησαν τον Σωκράτη ή τον Θωμά Ακινάτη . Αν και ορισμένοι απορρίπτουν την ιδέα ως υπερβολικά φιλόδοξη, οι Γάλλοι τη βλέπουν σαν μια έντιμη προσπάθεια να δώσουν στα παιδιά μια καθοδήγηση σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος. Μάλιστα οι υπέρμαχοι αυτών των «φιλοσοφικών παιδικών πάρτι» υποστηρίζουν ότι το θέμα πρέπει να ανοίξει σε μικρή ηλικία, όταν τα παιδιά αρχίζουν να κάνουν τις πρώτες υπαρξιακές ερωτήσεις.

Αυτά τα πάρτι γίνονται σε μπιστρό, σε δημόσιες βιβλιοθήκες και στο σπίτι, και περιλαμβάνουν φαγητό, αναψυκτικά και πολλή συζήτηση. Ορισμένα γίνονται από διανοούμενους που έχουν εντρυφήσει στη μελέτη της φιλοσοφίας, άλλα διοργανώνονται από γονείς που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τον Νίτσε από τον Σαρτρ, ή και από τα ίδια τα παιδιά.

Για παράδειγμα, ο 9χρονος Οσκάρ οργάνωσε ένα τέτοιο φιλοσοφικό πάρτι σε ένα καφέ στο Παρίσι διότι ήθελε να συζητήσει για θέματα όπως ο Θεός, ο πόλεμος και το κακό. Η ιδέα του γνώρισε μεγάλη απήχηση και το καφέ διοργανώνει τακτικά τέτοιες συζητήσεις που προσελκύουν κάθε φορά περί τους 10 «μίνι Καντ», όπως τους έχει αποκαλέσει το γαλλικό περιοδικό «Ρhilosophie», ηλικίας 7- 13 ετών.

Μια πρόσφατη συζήτησή τους αφορούσε τον θάνατο. «Στο τέλος της ημέρας είναι απλώς μια σκέψη που σβήνει» είπε ένα αγόρι. Ενα άλλο εκθείασε τα οφέλη της μετενσάρκωσης, υποστηρίζοντας ότι μια δεύτερη ύπαρξη θα προσέφερε τη δυνατότητα «να αδράξει κάποιος το νόημα της ζωής και αυτό θα ήταν φανταστικό». «Είναι πολύ ενδιαφέρον να τους βλέπεις να στοχάζονται επάνω σε τέτοια ζητήματα. Αντιλαμβάνεσαι ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για τη φιλοσοφία,για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής» λέει η Αριάν Βενέν, μητέρα του Οσκάρ. Η ιδέα για τα «φιλοσοφικά πάρτι» ανήκει στον εκδοτικό οίκο Μilan, ο οποίος εξέδωσε 34 φιλοσοφικά έργα για διανοητές ηλικίας άνω των 8 ετών.

Η συλλογή σημειώνει μεγάλη επιτυχία- έχει πουλήσει 900.000 αντίτυπα στη Γαλλία και έχει μεταφραστεί σε 18 γλώσσες. Περιλαμβάνει τίτλους όπως «Ομορφιά και Ασχήμια», «Δικαιοσύνη και Αδικία», «Είναι και Φαίνεσθαι». Τα βιβλία ξεκινούν με τη φράση: «Το να θέτεις μία ερώτηση αλλάζει τα πάντα, δεν είναι λεπτομέρεια».

Το «Επιτυχία και Αποτυχία», ένα άλλο έργο της σειράς, συμβουλεύει τους νεαρούς αναγνώστες να αντιμετωπίζουν με φιλοσοφική διάθεση τις δυσκολίες, όπως έναν κακό βαθμό στο σχολείο ή την απόρριψη από το αγόρι ή το κορίτσι που τους αρέσει. «Για να απολαύσεις την επιτυχία πρέπει να είσαι ικανός να αντιμετωπίσεις την αποτυχία και να συνειδητοποιήσεις ότι η αποτυχία δεν είναι ανυπέρβλητη» γράφει.

Το κίνημα της φιλοσοφίας για παιδιά βρίσκει συνεχώς νέους μιμητές. Εκτός από τον εκδοτικό οίκο Μilan, ο οποίος πρόσφατα εξέδωσε μία παρόμοια φιλοσοφική σειρά για παιδιά ηλικίας 6-8 ετών, η ιδέα έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος και σε δημόσιες βιβλιοθήκες, οι οποίες διοργανώνουν φιλοσοφικές συζητήσεις μόνο για παιδιά.

Τhe Τimes, 2010 www.tovima.gr

Το καλοκαίρι του 1940, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη βρισκόταν υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Πολωνία, οι Κάτω Χώρες, η Νορβηγία, η Δανία, αλλά και η Γαλλία είχαν ήδη υποκύψει στη φονική αποτελεσματικότητα του «αστραπιαίου πολέμου», ενώ άλλα κράτη κατάφερναν απλώς να διατηρήσουν την ονομαστική ανεξαρτησία τους, με αντάλλαγμα την ευμενή τους ουδετερότητα απέναντι στο Γ΄ Ράιχ. Από τις μεγάλες δυνάμεις που απέμεναν, η ΕΣΣΔ είχε υπογράψει το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ και η Αμερική δίσταζε ακόμη να διακινδυνεύσει την έξοδό της στον πόλεμο. Ετσι, η Βρετανία έδινε μόνη της τον αγώνα εναντίον του φασισμού. Ακόμη και στο Λονδίνο, υπήρχαν φωνές που υποστήριζαν ότι είχε φτάσει ίσως η ώρα για συνθηκολόγηση.

Ωστόσο, ο Ουίνσον Τσόρτσιλ, ο οποίος μόλις είχε διαδεχθεί τον Νέβιλ Τσάμπερλεϊν στην πρωθυπουργία της χώρας, παρέμενε ανένδοτος. Με επιδέξιους χειρισμούς, διοργάνωσε την εκκένωση του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος και μεγάλου μέρους του γαλλικού στρατού, από τη Δουνκέρκη, εγκαταλείποντας την ήδη χαμένη μάχη της ηπειρωτικής Ευρώπης και διασφαλίζοντας ότι έχουν απομείνει αρκετοί άνδρες για να συνεχίσουν τον πόλεμο.

Στο μεταξύ όμως, ο Αδόλφος Χίτλερ αποφάσιζε ότι έφτασε η ώρα να εξουδετερώσει πλήρως τα δύο εμπόδια που φαινόταν να έχουν απομείνει για την ολοκλήρωση της γερμανικής κοσμοκρατορίας: τη Βρετανία και την ΕΣΣΔ, η οποία είχε καθησυχαστεί από τις διαβεβαιώσεις του. Η αρχή, επομένως, επρόκειτο να γίνει από την πρώτη. Η απόπειρα κατάληψης των βρετανικών νήσων ήταν η πιο κρίσιμη μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αν έπεφτε το Λονδίνο, τότε θα χανόταν και ο πόλεμος. Ομως, τα σχέδια του Χίτλερ για υπεροπλία στους αιθέρες πάνω από τη Μάγχη δεν ευδοκίμησαν. Και σύντομα, ο Αξονας θα γνώριζε και την πρώτη του ήττα στο έδαφος, αυτήν τη φορά όχι από κάποια μεγάλη δύναμη, αλλά από την ελληνική 8η Μεραρχία στην Ηπειρο…

Καθημερινή: Το «θαύμα» της Δουνκέρκης

Στο άμεσο μέλλον, τα κοινωνικά δίκτυα θα βελτιώσουν τον τρόπο με τον οποίο οι ειδικοί παρακολουθούν τις επιπτώσεις από τη μακροχρόνια λήψη ενός φαρμάκου, διαπιστώνοντας για παράδειγμα ότι ένα σκεύασμα δεν έχει τελικά την αποτελεσματικότητα που προβλεπόταν όταν κυκλοφόρησε. Αυτό υποστηρίζουν οι ιδρυτές του PatientsLikeMe, μιας διαδικτυακής υπηρεσίας στην οποία είναι ήδη εγγεγραμμένοι χιλιάδες Αμερικανοί με χρόνια νοσήματα, για να επικοινωνούν με άλλους χρήστες οι οποίοι πάσχουν από την ίδια ασθένεια και να ανταλλάσσουν πληροφορίες σχετικά με τα συμπτώματά τους, αλλά και τις πιθανές παρενέργειες από την αγωγή που τους έχει χορηγηθεί.

Παράλληλα, από αυτές τις πληροφορίες οι υπεύθυνοι του site μπορούν να δημιουργήσουν προγνωστικά μοντέλα σχετικά με τη δράση μιας μεγάλης σειράς φαρμάκων, αρκετές φορές μάλιστα προβλέποντας τη «συμπεριφορά» μιας δραστικής ουσίας πριν ολοκληρωθούν οι αντίστοιχες κλινικές μελέτες. Για παράδειγμα, το 2008 με τη βοήθεια του PatientsLikeMe διαπιστώθηκε πως η λήψη λιθίου δεν ανακόπτει την εξέλιξη των νευροεκφυλιστικών παθήσεων που επηρεάζουν τα εγκεφαλικά κύτταρα – και μάλιστα 18 μήνες προτού μια επίσημη κλινική μελέτη καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.

Η ιδέα για τη δημιουργία του PatientsLikeMe προήλθε από τους James και Ben Heywood, θεωρώντας πως μία τέτοια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσε κατ’ αρχάς να βοηθήσει ανθρώπους σαν τον αδερφό του Stephen (ο οποίος έπασχε από πλάγια μυατροφική σκλήρυνση, ALS) να έρθουν σε επαφή με ομοιοπαθείς, για να αλληλοενημερωθούν σχετικά με την εξέλιξη της υγείας τους και την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων. Αυτό για τους ίδιους τους ασθενείς σήμαινε πως εντάσσονταν αυτόματα σε μία διαδικτυακή κοινότητα που τους έδινε τη δυνατότητα όχι μόνο να αλληλοεπικοινωνούν, αλλά και να πληροφορούνται για τις τελευταίες ιατρικές έρευνες που αφορούν την πάθησή τους. Ετσι, η υπηρεσία απέκτησε σύντομα μεγάλη δημοφιλία -σήμερα αριθμεί περισσότερους από 6.500 χρήστες- καλύπτοντας αρκετές ακόμη νόσους όπως το AIDS, η κατάθλιψη ή η επιληψία. Για τους διαχειριστές του site, από την άλλη, συνεπαγόταν πως πλέον διέθεταν μία τεράστια και ολοένα διευρυνόμενη βάση δεδομένων, η οποία τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν μία μεγάλη σειρά στατιστικών αναλύσεων.

Οπως είναι φυσικό, οι James και Ben Heywood δεν υποστηρίζουν πως αυτές οι στατιστικές αναλύσεις θα αντικαταστήσουν τις τυπικές κλινικές δοκιμές, στις οποίες, άλλωστε, συμπεριλαμβάνονται και ασθενείς που υποβάλλονται σε εικονική θεραπεία (placebo), ώστε τα πορίσματα να είναι απολύτως έγκυρα. Υποστηρίζουν ωστόσο πως προσφέρουν σημαντικά στοιχεία σχετικά με τις πιθανές παρενέργειες σκευασμάτων σε ασθενείς που πάσχουν και από κάποια άλλη, δευτερεύουσα, νόσο, ή ότι αποτελούν ένα βοηθητικό εργαλείο που παρέχει σημαντικά ευρήματα τα οποία μπορούν να καθοδηγήσουν τις ιατρικές έρευνες.

Καθημερινή

Η Μαριάννα Τζιαντζή σχολιάζει στην Καθημερινή: σ’ αυτήν την αγέλαστη εποχή, πληθαίνουν οι «ευτυχιολόγοι» και τα περί ευτυχίας λόγια. Μέσα σ’ ένα μόνο μήνα, τον Μάιο, δημοσιοποιήθηκαν ή σχολιάστηκαν τρεις έρευνες με θέμα την ευτυχία. Σύμφωνα με μια έρευνα ενός βρετανικού ινστιτούτου, του BSC, η χρήση του Διαδικτύου μάς κάνει πιο ευτυχισμένους, καθώς ενισχύει το αίσθημα της ατομικής ελευθερίας και της άσκησης επιρροής. Ομως την ευτυχία φέρνουν και οι κοινωνικοί αγώνες, όπως διαπίστωσαν δύο πανεπιστημιακοί, ένας Γερμανός κι ένας Αμερικανός, που δημοσίευσαν τα πορίσματα της έρευνάς τους σ’ ένα επιστημονικό περιοδικό. Η συμμετοχή στα κοινά, λένε, δίνει νόημα στη ζωή μας και ικανοποιεί βασικές ψυχολογικές ανάγκες. Μάλιστα, κάνουν διάκριση ανάμεσα στον «παραδοσιακό ακτιβισμό» (συλλογή υπογραφών, πορείες διαμαρτυρίας) και τον «ακτιβισμό υψηλού ρίσκου» (μολότοφ, καδρόνια κ.λπ.), εξαίροντας τις ευεργετικές ιδιότητες του πρώτου και αμφισβητώντας εκείνες του δεύτερου.Σύμφωνα με μια άλλη αμερικανική έρευνα, που διεξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο πενηντάρης δεν είναι απλώς ο κατά Ζαμπέτα «γόης της εποχής», αλλά ο πιο ευτυχής ανάμεσα στους θνητούς: μακριά από την παραφορά της νεότητας, διαχειρίζεται κι ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματά του.

Αν υποθέσουμε ότι και οι τρεις έρευνες έχουν δίκιο και αν τις συσχετίσουμε με τον παγκόσμιο άτλαντα της ευδαίμονος ανθρωπότητας, τότε οι πιο ζηλευτοί άνθρωποι είναι οι πολιτικοποιημένοι πενηντάρηδες που σερφάρουν μετά μανίας και κατοικούν, κατά προτίμηση, στη Βενεζουέλα ή τη Νιγηρία, αλλά όχι στα κράτη της Βαλτικής ή τη Μολδαβία, αφού σύμφωνα με τη «στατιστική του λαϊφστάιλ» (lifestyle statistics), η ευτυχία προσδιορίζεται και γεωγραφικά. Ετσι, πλάι στο ΑΕΠ, υπάρχει και ο δείκτης της Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας, ο οποίος προκύπτει από τη σύνθεση αρκετών αντικειμενικών δεικτών.

Αναρωτιέται κανείς πόσο ευτυχισμένος είναι στην Ελλάδα σήμερα ένας άνεργος ή υπό απόλυση μεσήλικας που πρέπει να εργασθεί άλλα 15-20 χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, που δεν σερφάρει συστηματικά και ούτε συμμετέχει στα κοινά, που πρέπει να πληρώνει φροντιστήρια ή γηροκόμους για τους ηλικιωμένους γονείς και που δεν έχει σπίτι ή κάποια βάση στο χωριό ώστε να επιστρέψει στη Μητέρα Φύση και να κάνει μια νέα αρχή. Ας μη μιλήσουμε για τους νέους ή τους ηλικιωμένους ή τις γυναίκες που βλέπουν τη μητρότητα σαν οικονομικό εφιάλτη και όχι σαν ευλογία.

Απιαστη, άυλη και στιγμιαία είναι η ευτυχία και, όπως είχε πει ένας φιλόσοφος του 19ου αιώνα, από τη στιγμή που σκεφτόμαστε αν είμαστε ευτυχισμένοι, παύουμε να είμαστε. Ωστόσο, μετρήσιμοι και ανατριχιαστικά ορατοί και υλικοί είναι οι στοιχειώδεις όροι που απομακρύνουν ή δυναμώνουν την Ακαθάριστη Εθνική Δυστυχία.