Terra Computerata

Μια ανάλυση από τον Νίκο Φωτόπουλο, Δρ Κοινωνιολογίας, ερευνητή σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής:

Η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι καζάνι που βράζει. Κι αυτό γιατί, παρά τα όσα δεινά η χώρα αντιμετωπίζει εξαιτίας του δημοσιονομικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει και των αβάσταχτων απαιτήσεων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, θα μπορούσε μέσα από εσωτερικά θεσμικά ζητήματα να ανατροφοδοτήσει την ελπίδα της εκπαιδευτικής κοινότητας για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο. Για ακόμη μία φορά όμως αποδείχτηκε ότι ούτε ο κοινωνικός διάλογος για την παιδεία ευοδώθηκε ούτε ο κοινωνικός προσανατολισμός των ρυθμίσεων πρυτάνευσε. Και το χειρότερο: δεν συνάφθηκε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με την εκπαιδευτική κοινότητα για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και να ωφεληθεί ο τόπος. Ο μετασχηματισμός της εκπαιδευτικής πραγματικότητας προϋποθέτει την ύπαρξη «συλλογικού υποκειμένου». 

Είναι σαφές ότι μια προοδευτική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση απαιτεί τη σύγκρουση με κατεστημένες λογικές. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι να διαμορφωθεί υπέρ της μια ισχυρή κοινωνική πλειοψηφία που να την υποστηρίζει, καθώς και να σχηματιστεί ένα συλλογικό υποκείμενο που θα υλοποιήσει τη μετάβαση αυτή. Στην προκειμένη περίπτωση η κοινωνία είναι παγωμένη από την αποδόμηση των κοινωνικών της κατακτήσεων, ενώ η εκπαιδευτική κοινότητα (το συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή) παραμένει απούσα γιατί απλούστατα νιώθει παραγκωνισμένη και ταυτόχρονα πληγωμένη από τον τρόπο με το οποίο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου προωθεί και μεθοδεύει της αλλαγές στην εκπαίδευση. Ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα τα οποία εκκρεμούν σε ολόκληρο το εκπαιδευτικό φάσμα, για ακόμη μία φορά επικράτησε η έλλειψη ουσιαστικής συνεννόησης, με συνέπεια να διαπιστώνεται τεράστιο χάσμα ανάμεσα σ’ αυτά που δρομολογεί το υπουργείο για λογαριασμό των εκπαιδευτικών και εκείνα που πραγματικά έχει ανάγκη η εκπαιδευτική κοινότητα.

Η πραγματικότητα των δεικτών και ο ευρωπαϊκός πήχυς

Σε αυτό που οι πάντες συμφωνούν είναι ότι η χώρα υπολείπεται σε σημαντικούς τομείς του εκπαιδευτικού της συστήματος, ενώ τα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν. Η ανεπαρκής σχολική στέγη, η υποτυπώδης προσχολική αγωγή, οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, οι χαμηλές επιδόσεις και τα αναλυτικά προγράμματα που περιμένουν αναζωογόνηση, ο «σκοτεινός αριθμός» της σχολικής διαρροής και η μη αντιμετώπισή της, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός και η χαμηλή συμμετοχή στη διά βίου μάθηση, η υποβάθμιση του περιεχομένου και της προοπτικής των σπουδών και των πτυχίων, η υπο-χρηματοδότηση της έρευνας, των υποδομών και της καινοτομίας εξακολουθούν να παραμένουν προβλήματα που περιμένουν λύσεις και συγκεκριμένες πολιτικές αντιμετώπισης.

Αν ρίξουμε μια ματιά στα στοιχεία αναφοράς της Eurostat και του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα (2009), διαπιστώνουμε ότι οι δείκτες μας άλλοτε «αντέχουν», άλλοτε παρουσιάζουν μια ισχνή βελτίωση κι άλλοτε αποδεικνύουν ότι ζούμε στη χώρα των μεγάλων αντιφάσεων. Την ίδια στιγμή που εμφανίζουμε χαμηλές επιδόσεις σε Γλώσσα, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες, παρουσιάζουμε υψηλά ποσοστά αποφοίτησης από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παρ’ όλο που είμαστε κάτω από το κοινοτικό όριο της χρηματοδότησης σε επενδύσεις για την παιδεία, η συμμετοχή μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζει υψηλά ποσοστά, ενώ η σχολική διαρροή κινείται σε επίπεδα ανάλογα με εκείνα των αναπτυγμένων χωρών.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα αντιφατικά αυτά χαρακτηριστικά αποδεικνύουν πως κινούμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και δείχνουν ότι παραμένουμε «λαθρεπιβάτες» στο τρένο της ευρωπαϊκής προοπτικής εδώ και δεκαετίες.

Ο παράγοντας «ανθρώπινο κεφάλαιο» στην εκπαίδευση

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι στατιστικές και οι αριθμοί αποτελούν μερικές μόνο ενδείξεις και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να απεικονίσουν ποιότητες οι οποίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής. Μια τέτοια κορυφαία παράμετρο αποτελεί και ο ρόλος των εκπαιδευτικών, ο οποίος συνιστά το πιο καίριο βήμα στην κατεύθυνση βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος.

Ο παράγοντας ανθρώπινο κεφάλαιο αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένας από τους βασικούς συντελεστές κάθε αναπτυξιακού εγχειρήματος, αρκεί να αντιμετωπίζεται με ανθρωποκεντρικό και όχι με μηχανιστικό και απρόσωπο τρόπο. Με άλλα λόγια, η αυτο-βελτίωση των εκπαιδευτικών, η ανατροφοδότηση του έργου τους, η παιδαγωγική και επιστημονική τους ενίσχυση θα πρέπει να βασίζονται στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες τους και όχι στην επιβολή μέτρων τεχνοκρατικού, γραφειοκρατικού ή τιμωρητικού χαρακτήρα. Ουδέποτε μέχρι σήμερα επιχειρήθηκε σοβαρή διάγνωση των αναγκών των εκπαιδευτικών μέσα στους χώρους δουλειάς τους, των προβλημάτων και των αδιεξόδων που καθημερινά αντιμετωπίζουν, των ελάχιστων μέσων που έχουν στη διάθεσή τους για την υλοποίηση του έργου τους.

Η ανάπτυξη του ανθρώπινου παράγοντα μέσα στα σχολεία οφείλει να απαντά στις γνήσιες ανάγκες των εκπαιδευτικών. Απαιτεί την αρχική και συνεχή επιμόρφωσή τους, μακρόπνοες επενδύσεις σε παιδαγωγικές καινοτομίες, τη διάθεση των μέσων αλλά και της αυτονομίας να λειτουργήσουν ρηξικέλευθα. Προϋποθέτει αίσθημα εμπιστοσύνης, ασφαλές εργασιακό κλίμα και -το πιο σημαντικό- μισθολογικές απολαβές που να δικαιώνουν, να καταξιώνουν και να κινητροδοτούν την προσπάθειά τους διασφαλίζοντας το αυτονόητο μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης από την άσκηση του επαγγέλματός τους. Εκτός όμως από την ανεπαρκή προσφορά όλων αυτών στους Ελληνες εκπαιδευτικούς, μια ματιά στις απολαβές τους (πολύ πριν από τις πρόσφατες μειώσεις σε όλο τον δημόσιο τομέα) αποδεικνύει ότι παραμένουν οι πένητες όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και των χωρών του ΟΟΣΑ σε σχέση με τους συναδέλφους τους.

Η εκπαιδευτική κοινότητα στη δίνη των εξελίξεων

Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό το ότι η συστηματική, αργόσυρτη και δομική υποβάθμιση του δημόσιου εκπαιδευτικού χώρου απ’ όλες τις κυβερνήσεις αποδίδεται μονομερώς στους εκπαιδευτικούς, αποτελώντας ουσιαστικά την «πολιτική πλατφόρμα» για την οικονομική, ηθική, ακόμα και ψυχολογική καταρράκωση ενός ολόκληρου κλάδου, η οποία τον συμπαρασύρει σε μια δίνη από την οποία δύσκολα θα βγει.

Ας δούμε τα πράγματα όμως στην αληθινή τους διάσταση: πράγματι εδώ και αρκετά χρόνια διαμορφώθηκε σταδιακά ένα πελατειακό σύστημα σχέσεων για σειρά θεμάτων όπως οι προσλήψεις ωρομισθίων, οι αποσπάσεις, η μοριοδότηση κ.λπ., το οποίο ταυτόχρονα έγινε ανεκτό από μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Αυτό όμως, παρά το ότι δημιούργησε φαινόμενα αδιαφάνειας, ευνοιοκρατίας και καταστάσεις ανορθολογισμού ως προς την κατανομή του εκπαιδευτικού προσωπικού, σε καμιά περίπτωση δεν νομιμοποιεί τα σημερινά μέτρα τα οποία είναι καταφανώς άδικα, αντικοινωνικά και προϊόν πολιτικής αναλγησίας απέναντι σε χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιους.

Οι άνθρωποι αυτοί σε νησιά, επαρχίες και βουνά υπηρέτησαν με σθένος ψυχής τη δημόσια εκπαίδευση. Πολύ περισσότερο δεν δικαιολογείται ο πολιτικός κυνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται το σύνολο των εκπαιδευτικών μέσα από τη μισθολογική, επαγγελματική και ψυχολογική τους εξουθένωση, αφού μεθοδευμένα καλλιεργείται η άποψη ότι για όλα τα δεινά του δημόσιου σχολείου φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Και όλοι βέβαια θα συμφωνούν ότι σε επιμέρους και μεμονωμένα ζητήματα οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο τις πολιτικές ηγεσίες αλλά και τις κλειστές ομάδες που εκπροσωπούν τα οργανωμένα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, οι οποίες εδώ και δεκαετίες επέδειξαν ανοχή σε φαινόμενα ευνοιοκρατίας, ανορθολογισμού, «θεσμικής βραδύτητας» και συνδιαχείρισης της κρίσης.

Για παράδειγμα, το ζήτημα της αποτίμησης της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου, ενώ θα έπρεπε να ήταν πρωταρχικό αίτημα της ίδιας της εκπαιδευτικής κοινότητας και βασική εσωτερική της αξίωση, ουδέποτε τέθηκε ανοιχτά και σοβαρά, έστω και για διαβούλευση, στο εσωτερικό της. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, στο πλαίσιο των συλλόγων διδασκόντων η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα να προτάξει τη δική της κουλτούρα ελέγχου της ποιότητας της δουλειάς της, να διαμορφώσει όρους αυτο-βελτίωσης και ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας του έργου της, να προωθήσει τις καλές πρακτικές και να απορρίψει ό,τι δεν ανταποκρίνεται στα οράματα, τις αξίες και τους συλλογικούς στόχους που η ίδια θέτει. Με τον τρόπο αυτό δεν θα υπήρχε κανένα περιθώριο ούτε για αμφισβήτηση και δυσπιστία από την πλευρά της κοινωνίας ούτε για «νομιμοποίηση» οποιασδήποτε παρέμβασης από πλευράς πολιτικής εξουσίας σε ζητήματα που αφορούν την αξία του εκπαιδευτικού έργου και την εσωτερική λειτουργία της σχολικής μονάδας.

Προβληματισμοί και ερωτήματα

Το πολυνομοσχέδιο, παρά τη φιλόδοξη προσπάθειά του να αντιμετωπίσει μια σειρά ανορθόδοξων μεθοδεύσεων και στρεβλώσεων (όπως διατείνεται άλλωστε η αιτιολογική έκθεση που το συνόδευε στο Κοινοβούλιο), δημιουργεί σοβαρές πιθανότητες να πετύχει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πολιτικά διακηρύσσει. Πρώτα απ’ όλα, η εκπαιδευτική κοινότητα στέκεται αρνητική απέναντί του, γεγονός που δυσχεραίνει τη «βιωσιμότητά» του.

Οσοι προβληματίζονται με υπευθυνότητα και ρεαλισμό:

α) αγωνιούν για τη δεινή θέση στην οποία τον Σεπτέμβριο θα βρεθεί το δημόσιο σχολείο, αφού κανείς δεν θα γνωρίζει με ακρίβεια τις ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό τόσο λόγω του κύματος προς τη συνταξιοδότηση όσο και λόγω των δραστικών περικοπών στις προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων,

β) προβλέπουν την υπερ-διόγκωση της παραοικονομίας και των φαινομένων αισχροκέρδειας που συνοδεύουν τη βιομηχανία του ΑΣΕΠ,

γ) εκφράζουν την ανησυχία τους για την ανετοιμότητα των ΑΕΙ να παρέχουν το πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας (δωρεάν άραγε ή κι αυτό θα εισαχθεί στο βασίλειο της ελεύθερης αγοράς;),

δ) αναρωτιούνται για το τι ακριβώς θα περιλαμβάνει ο ομιχλώδης νέος θεσμός του μέντορα. Σημειωτέον ότι ακόμα δεν έχουν αποσαφηνιστεί μια σειρά ειδικών χαρακτηριστικών του θεσμού αυτού όπως ο ακριβής ρόλος του, τα προσόντα του, ο τρόπος επιλογής του, η συμμετοχή του ή μη στην αξιολόγηση των νεοδιοριζόμενων κ.λπ.

Ιδιωτικά σχολεία: «πιλότος» νεοφιλελευθερισμού

Σε προέκταση του παραπάνω προβληματισμού παραθέτουμε ένα ακόμα παράδειγμα από έναν άλλο χώρο, διαφορετικό από εκείνον της δημόσιας εκπαίδευσης, τον οποίο όμως -βάσει του άρθρου 16 του ελληνικού Συντάγματος- υποχρεούται η πολιτεία να ελέγχει και να επιτηρεί. Μια πρόσφατη άλλωστε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (αρ. 622/2010) αυτό ουσιαστικά επιβεβαιώνει, αφού αναγνωρίζει ότι η εργασιακή ασφάλεια των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας καθώς ενισχύει την ποιότητα του έργου τους και τη νομιμότητα, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως ανάχωμα στις πιέσεις οικονομικών ή πελατειακών συμφερόντων. Παρ’ όλα αυτά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δείχνει τον σαφώς νεοφιλελεύθερο και ενδοτικό προς τους σχολάρχες προσανατολισμό του πολυνομοσχεδίου.

Ειδικότερα:

1 Την ίδια στιγμή που το πολυνομοσχέδιο ενδιαφέρεται για τη διαμόρφωση ενιαίας επαγγελματικής ταυτότητας του εκπαιδευτικού θεωρώντας το ΑΣΕΠ ως μοναδικό και ακλόνητο κριτήριο διορισμού στο ελληνικό σχολείο, στην ιδιωτική εκπαίδευση, προκειμένου να δώσει περιθώρια «ελευθερίας επιλογής» στο διευθυντικό δικαίωμα, το αναιρεί. Για τα σχολεία των λίγων δεν ισχύουν άραγε οι «κανόνες ποιότητας» που θέτει η πολιτεία για το 93% των δημόσιων σχολείων της χώρας; Εξάλλου, ακόμα κι αν ήθελε το υπουργείο να δώσει ελευθερία επιλογής στους σχολάρχες, δεν θα μπορούσε να τους τη δώσει από τη δεξαμενή των χιλιάδων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ;

2 Ενώ υπήρχε καθεστώς αιτιολογημένων απολύσεων για τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς αορίστου χρόνου, έπειτα από σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια επιτρέπονται οι αναιτιολόγητες απολύσεις, ενισχύοντας απροκάλυπτα την αυθαιρεσία του διευθυντικού δικαιώματος. Με τον τρόπο αυτό το εκπαιδευτικό λειτούργημα υποβιβάζεται σε υπαλληλικού τύπου σχέση όπου έννοιες όπως παιδαγωγική ελευθερία, αξιοπρέπεια, ελευθερία της έκφρασης, αυτονομία του εκπαιδευτικού κ.ά. κλειδώνονται οριστικά στο χρονοντούλαπο της εκπαιδευτικής ιστορίας. Αραγε με ποιον τρόπο ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί λειτουργοί που υπογράφουν και εκδίδουν δημόσια έγγραφα και πιστοποιητικά (απολυτήρια, βαθμολογίες κ.λπ.), τα οποία οδηγούν ακόμα και σε διορισμό στο Δημόσιο, θα καταφέρουν να εργαστούν χωρίς πιέσεις σε ένα σχολείο, όταν η αναιτιολόγητη απόλυση θα κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους; Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι με τον τρόπο που δρομολογούνται οι εξελίξεις θα καταλήξουμε σ’ ένα φτωχό, μίζερο και αποπνικτικό δημόσιο σχολείο και ένα εργασιακά ασύδοτο και αμφίβολης νομιμότητας ιδιωτικό στο οποίο θα καταφεύγει ο καθένας ανάλογα με το βαλάντιό του και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις του. Η πρόσφατη άλλωστε κρίση στο International Baccalaureate (με τη διαρροή και την εξαγορά θεμάτων των εξετάσεων) αποδεικνύει την ηθική γύμνια της εποχής αλλά και του λόγου το αληθές. Ποια είναι η βέβαιη συνέχεια; Οι αποδέκτες των άνομων αυτών δοσοληψιών στα κάθε είδους εκπαιδευτήρια (με την αμέριστη ηθική και οικονομική συμπαράσταση των γονιών τους) θα «διαπρέπουν» στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, ενώ αύριο θα κληθούν με «σπουδαία βιογραφικά» να στελεχώσουν τις επιχειρηματικές και πολιτικές elites του τόπου.

Η κοινωνία θέλει τους εκπαιδευτικούς εκεί που τους αξίζει

Ολα δείχνουν ότι η κοινωνία νιώθει αποπνικτική την ατμόσφαιρα που την περιβάλλει σε ολόκληρο το φάσμα των θεσμών, των αξιών και των συμβόλων. Τα ιδεολογικά αποθέματα της μεταπολίτευσης έχουν οριστικά εξαντληθεί και οι νέοι άνθρωποι ζητούν απεγνωσμένα καθαρό αέρα να αναπνεύσουν. Είναι σαφές ότι πέρα από τα όσα είναι υποχρεωμένη να παρέχει η πολιτεία στους εκπαιδευτικούς της, απαιτείται η αυτενέργεια, η ατομική ευθύνη αλλά και η συλλογική συναίσθηση των ίδιων.

Η κοινωνία όμως θέλει τους εκπαιδευτικούς της εκεί που τους αξίζει. Τους θέλει ψηλά. Ούτε ως αντίγραφα μιας απρόσωπης (εκπαιδευτικής) πολιτικής ούτε ως συστατικά μιας σκυθρωπής τεχνοκρατικής υπαλληλίας που τους αφαιρεί το ρόλο και το λόγο του λειτουργού της εκπαίδευσης. Πολύ περισσότερο δεν τους επιθυμεί πειθήνιους, πένητες και εξαθλιωμένους μεταβιβαστές μιας στείρας γνώσης που οδηγεί τη νέα γενιά στο αδιέξοδο. Αντίθετα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, τους χρειάζεται ως σύμβολα κύρους και γνώσης, ως φωτοδότες και παιδαγωγούς που θα βοηθήσουν κι αυτοί με το έργο τους να αλλάξει σελίδα το, βυθισμένο σε κρίση, πολιτισμικό στερέωμα του τόπου. Εν κατακλείδι, η πολιτική ηγεσία οφείλει να αναστοχαστεί πάνω στην αρχή ότι η «επανάσταση του αυτονόητου» στην εκπαίδευση αρχίζει με την ουσιαστική και πολύπλευρη στήριξη και αναγνώριση των δασκάλων των παιδιών μας.

Ελευθεροτυπία

Τι παίρνει μαζί του ο Αμερικανός για να θυμάται το Μουσείο της Ακρόπολης, όταν γυρίσει στο σπίτι του στο Πίτσμπουργκ; Ενα μαγνητάκι για το ψυγείο με 2 ευρώ. Και, ελλείψει καταλόγου, τον σύντομο οδηγό, ένα φυλλάδιο που κοστίζει 5 ευρώ και κυκλοφόρησε άρον άρον πέρυσι, στα εγκαίνια.

Στον έναν χρόνο λειτουργίας του όμως -εγκαινιάστηκε σαν αύριο-, σημειώνοντας ρεκόρ επισκεψιμότητας με 2 εκατομμύρια εισιτήρια (διπλάσιοι επισκέπτες από αυτούς της Ακρόπολης) ξέρετε πόσοι οδηγοί πουλήθηκαν; Μέχρι τον Μάιο είχαν διατεθεί 41.256 ελληνικοί και 40.227 αγγλικοί.

Ο αριθμός δεν είναι ανάλογος με τους επισκέπτες, και ο λόγος είναι προφανής. Το πρόχειρο αυτό φυλλάδιο δεν εξυπηρετεί ούτε εκείνον που θέλει να το έχει ως «οδηγό» στην επίσκεψή του στο μουσείο, ούτε εκείνον που θέλει να το πάρει ως ανάμνηση, ούτε εκείνον που επιθυμεί να το προσφέρει ως δώρο.

Η έλλειψη καταλόγου κοστίζει στον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού σε έσοδα. Κοστίζει στην εικόνα του μουσείου, αλλά και της χώρας διεθνώς. Ετυχε να βρεθώ μπροστά σ’ ένα περιστατικό καθημερινό για τους υπαλλήλους των πωλητηρίων. Μια κυρία ζητούσε τον κατάλογο του Μουσείου. Της έδειξαν το φυλλάδιο. «Κατάλογο δεν έχετε;», ρώτησε και πήρε μια μεγαλοπρεπή άρνηση. «Μα, θα ταξιδέψω στο Παρίσι και θέλω να πάω στους φίλους μου ως δώρο τον κατάλογο του Μουσείου», παραπονέθηκε.

Λίγο αργότερα, η κ. Βύλλη Μάκου-Ρώιμπα, ζωγράφος, μας έλεγε: «Τα μουσεία σε όλο τον κόσμο έχουν έναν κατάλογο. Είναι η εικόνα τους, που μπορεί να πάει παντού. Τι ωραιότερο δώρο από το να προσφέρεις τον κατάλογο του Μουσείου της Ακρόπολης. Να δώσεις στον άλλο τη δυνατότητα να ταξιδέψει κι αυτός νοερά. Να το ονειρευτεί…».

ENET

Φυσικά για cd-dvd, ηλεκτρονικούς ξεναγούς ούτε λόγος… Είχαμε όμως παραπονεθεί ήδη από τα εγκαίνια για το τεχνοφοβικό μουσείο .Τι κρίμα να διαθέτεις το πολιτισμικό κεφάλαιο και να μην μπορείς να το διαχειριστείς…

… η Ευρωπαϊκή Ενωση σας παρακολουθεί! Αραγε, κοντά σε τόσα άλλα, θα το πούμε κι αυτό; Πάντως, οι ευρωκράτες έχουν ήδη αρχίσει μια μεγάλη εκστρατεία για την προώθηση ευρωπαϊκής οδηγίας που θα τους δίνει πρωτοφανή πρόσβαση σε όλα όσα βλέπουμε, ψάχνουμε, κάνουμε και γράφουμε στο Ιντερνετ.

Το σύνθημα…
… της προπαγανδιστικής εκστρατείας είναι αυτό: «Σταματήστε τη σεξουαλική παρενόχληση. Σταματήστε την παιδεραστία. Σταματήστε την παιδική πορνογραφία. Υπογράψτε τη Διακήρυξη 29 σήμερα!». Στόχος της εκστρατείας είναι να πειστούν να την υπογράψουν οι ευρωβουλευτές, «προκειμένου να υπερασπιστούμε τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας και να προστατεύσουμε τα δικαιώματα όλων». Πολλοί όμως ευρωβουλευτές που διάβασαν τη διακήρυξη, φαίνεται πως μπήκαν σε σκέψεις. Μολονότι την είχαν υπογράψει αρχικά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που απέσυραν τις υπογραφές τους όταν τα μάτια τους έπεσαν στα ψιλά γράμματα της ευρωπαϊκής οδηγίας. Τέσσερις μήνες πριν από την ψήφισή της στο Ευρωκοινοβούλιο, έχει αποσπάσει την υποστήριξη 324 ευρωβουλευτών. Λείπουν άλλοι 45 για να υπερψηφιστεί. Ας ελπίσουμε να μη βρεθούν ποτέ. Η διακήρυξη, όπως επισημαίνει ο Πάτρικ Χέις, ιδρυτής του βρετανικού Ινστιτούτου Ιδεών, «παίζει» με το γεγονός ότι «το Ιντερνετ επιτρέπει στους παιδεραστές και άλλους διεστραμμένους να έχουν την ίδια ελευθερία δράσης με τους έντιμους πολίτες και αυτό δυσχεραίνει τον εντοπισμό τους από τις αρχές». Πώς λοιπόν να ξεχωρίσει κανείς αυτούς τους διεστραμμένους από τους έντιμους πολίτες; Η λύση που προτείνεται στη διακήρυξη είναι να εφαρμοστεί η οδηγία που ήδη ισχύει από το 2006 στην κινητή τηλεφωνία και το Ιντερνετ για τη διακράτηση των προσωπικών δεδομένων των χρηστών. Και να επεκταθεί και στις μηχανές αναζήτησης, όπως το Google, που θα αποθηκεύουν και θα διατηρούν όλα τα δεδομένα των αναζητήσεων που γίνονται από το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μαζί με τις ταυτότητες των χρηστών. «Κάποιοι θα μπορούν να παρακολουθούν τα χόμπι μας, τη δουλειά μας, την περιέργειά μας», λέει ο Πάτρικ Χέις. «Θα μας αντιμετωπίζουν όλους ως υπόπτους για παιδεραστία και σεξουαλικά αδικήματα. Δεν θα είμαστε πια αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Αντίθετα, θα είμαστε υπό εξέταση μόλις θα πληκτρολογούμε μια λέξη στις μηχανές αναζήτησης».

Θα ήταν…
… πραγματικά αφελές να νομίζουμε πως οτιδήποτε κάνουμε σήμερα στο Ιντερνετ παραμένει αυστηρά προσωπικό και μυστικό. Ομως, άλλο είναι να ζούμε με αυτήν την αυταπάτη κι άλλο να δίνουμε το ελεύθερο στον Μεγάλο Αδελφό (όταν μάλιστα είναι γνωστό πως οι διεστραμμένοι δεν διακινούν τα πάθη τους μέσα από μηχανές αναζήτησης, αλλά από πολύ πιο σκοτεινά και ανεξέλεγκτα μονοπάτια όπως τα «dark nets»).

Με τη χειραγώγηση…
… του φόβου της παιδεραστίας και επικαλούμενοι το ενδιαφέρον τους για τα παιδιά (τα ίδια παιδιά που στις κοινωνικές πολιτικές τους τα έχουν εντελώς ξεγραμμένα), οι ευρωκράτες επιχειρούν να ανοίξουν ένα ακόμη παράθυρο για πρόσβαση στις σκέψεις μας. Στο χέρι μας είναι να τους βγάλουμε την κάρτα που γράφει: «Αccess denied».

Δρόμοι – Τα Νέα

Πάντοτε με εκνεύριζαν οι διαφημίσεις για τα γάλατα, με αυτές τις τέλειες οικογένειες που συναντιούνται το πρωί για πρωινό στις τέλειες τραπεζαρίες τους κι είναι όλοι με την καλή χαρά. Εσείς πάλι που ζείτε με τη γκρίνια, μήπως πιέζετε το παιδί σας να πίνει όλο του το γάλα;
Κακώς, εκτός κι αν πρόκειται για φρέσκο ολόφρεσκο -απείραχτο βιομηχανικά- γάλα ή πρόκειται για μητρικό… Πίνετε κι εσείς με ευχαρίστηση ένα- δύο ποτήρια την ημέρα για να αποφύγετε την οστεοπόρωση;
Αν και υπάρχει πλήρης βιβλιογραφία στο θέμα, ρίξτε μια ματιά και στις παρακάτω πληροφορίες:

Γάλα: Η χειρότερη πηγή ασβεστίου

Μήπως αυτό σημαίνει ότι μα έχουν κοροϊδέψει και το γάλα δεν περιέχει ασβέστιο;
Φυσικά όχι. Το γάλα περιέχει πολύ ασβέστιο αλλά σε μια μορφή που είναι πολύ δύσκολο να απορροφηθεί από τον άνθρωπο. (Καλή πηγή ασβεστίου αποτελεί και το γιαούρτι- εννοείται όσο το δυνατόν φυσικότερο -αυτό με την “πέτσα” και όχι τα “τύπου γιαουρτιού” εδέσματα) Ως αποτέλεσμα το ασβέστιο περνάει από το σύστημα του σώματός μας και εξέρχεται από αυτό σαν άχρηστο.
Μόνο στο ωμό γάλα το ασβέστιο είναι εύκολα απορροφήσιμο. Από την άλλη ωστόσο είναι αδύνατο να βρεις ωμό φρέσκο μη παστεριωμένο γάλα.
Το ένζυμο φωσφατάση που βρίσκεται στο ωμό γάλα είναι αυτό που κάνει το ασβέστιο εύκολα απορροφήσιμο . Δυστυχώς η φωσφατάση, καταστρέφεται εντελώς κατά την διάρκεια της διαδικασίας της παστερίωσης.

Χιλιάδες εξετάσεις αίματος έδειξαν ότι εκείνοι που πίνουν 3 – 4 ποτήρια γάλα την ημέρα, έχουν τα χαμηλότερα επίπεδα του ασβεστίου στο αίμα. Αυτό είναι άσχημα νέα για εκείνους που ενδιαφέρονται για την υγεία των οστών τους και που πίστευαν ότι το γάλα ήταν μια εύκολη λύση στο πρόβλημα αυτό.
Στην πραγματικότητα, η καλύτερη πηγή ασβεστίου για τον άνθρωπο είναι στα φρούτα και τα λαχανικά που τρώτε.

Και υπάρχουν άλλες πηγές για ασβέστιο που ξεπερνούν πολύ κάθε τι που μπορείς να βρεις στο γάλα.
Η κράμβη, το γογγύλι, τα πράσινα λάχανα και άλλα σκούρα πράσινα λαχανικά είναι όλα άριστες πηγές απορροφήσιμου ασβεστίου. Η κράμβη έχει 200 mg ανά φλιτζάνι μαγειρεμένα, τα πράσινα λάχανα ανεβαίνουν στα 300 mg και τα πράσινα από τα γογγύλια περιέχουν 450 mg.

Κατεργασμένο γάλα και καρδιά

Άσχημα νέα. Η διαδικασία της ομογενοποίησης δημιουργεί το ένζυμο που ονομάζεται οξειδάση ξανθίνης (xanthine oxidate) που καταστρέφει τις αρτηρίες σας και να συμβάλλει στην πρόκληση καρδιαγγειακών παθήσεων και τη δημιουργία της αρτηριακής πλάκας.

Ομογενοποιημένο γάλα και σταθεροποίηση

Για να παραταθεί η διάρκεια ζωής του ομογενοποιημένου γάλακτος, το γάλα «σταθεροποιείται» με τοξικές ουσίες από πολλά γαλακτοκομεία. Για να προσδιορίσετε αν το γάλα που αγοράζετε είναι σταθεροποιημένο, δοκιμάστε αυτό το εύκολο τεστ. Ρίξτε λίγο γάλα σε ένα ποτήρι και αφήστε το να μείνει έξω από το ψυγείο. Εάν το γάλα γίνει ξινό, δεν έχει σταθεροποιηθεί. Εάν το γάλα γίνει πικρό, έχει χημικώς σταθεροποιηθεί. Αν βρείτε ξινό αφήστε μας ένα σχόλιο γιατί εμείς ακόμα ψάχνουμε…

Αυξητική ορμόνη γάλακτος βοοειδών

Για να αυξήσουν την παραγωγή γάλακτος, πολλές αγελάδες σήμερα εμβολιάζονται με την αυξητική ορμόνη των βοοειδών (BGH) που προκαλεί λοιμώξεις στους μαστούς τους. Στη συνέχεια, αντιμετωπίζονται με μια μυριάδα αντιβιοτικών και φαρμάκων sulfa. Τα ιχνοστοιχεία των φαρμάκων αυτών βρέθηκαν στο γάλα τους και καταλήγουν φυσικά σε εκείνους που ήπιαν αυτό το γάλα.

Ελλείψεις και ασθένειες που έχουν συνδεθεί με το γάλα

Ομογενοποιημένο, σταθεροποιημένο και BFH γάλα έχει συνδεθεί με την έλλειψη σιδήρου, αλλεργίες, διάρροια, παραρρινοκολπίτιδα, κράμπες, κρυολογήματα και γρίπη, διαβήτη, μολύνσεις αυτιών, οστεοπόρωση, άσθμα, δυσκοιλιότητα, χρόνια κόπωση, πονοκεφάλους, ακμή, παχυσαρκία, αρθρίτιδα, ασθένεια του Lou Gehrig, καταρράκτη, αναιμία, γαστρεντερική αιμορραγία, αρτηριοσκλήρωση και άλλες ασθένειες.

Η Βιομηχανία Γάλακτος έχει κάνει καλή δουλειά στην πλύση εγκεφάλου μας για να πιστέψουμε ότι το γάλα είναι καλό για εμάς. Δεν είναι όμως αλήθεια.
Εδώ είναι δύο βιβλία που μπορείτε να συμβουλευτείτε:

• The Deadly Poison, by Robert Cohen
• The Milk Book, by William Campbell Douglas.

Πηγή: Ira Marxe-CEO, Good Health Supplement
http://www.antiaginglifeextension.com/health_matters_minutes/articles/milk.asp?a=1563&c=&p=

Εκπαιδευτικοί στις ΗΠΑ ενθαρρύνουν τη συμμετοχή παιδιών σε μεγαλύτερες ομάδεςThe New York Times

Aπό την πρώτη ημέρα που συναντήθηκαν μέχρι τα 15 χρόνια τους, η Ρόμπιν Σριβς και η καλύτερή της φίλη, η Πένι, ήταν αχώριστες. Ξυπνούσαν και κοιμούνταν μαζί και μεταξύ τους δεν είχαν μυστικά. Σήμερα, η κυρία Σριβς έχει δύο γιους. Το δεκάχρονο αγόρι έχει «καλύτερό του φίλο» τον γιο της Πένι. Ο οκτάχρονος γιος της, όμως, δεν έχει «κολλητό».

Από τον Τομ Σόγιερ και τον Χάκμπερι Φιν μέχρι τον Χάρι Πότερ και τον Ρον Ουέσλι, οι «καλύτεροι φίλοι» των παιδικών χρόνων έχουν ιδιαίτερη θέση στη λογοτεχνία και στις αναμνήσεις αναρίθμητων ενηλίκων. Είναι, όμως, καλό να έχουν τα παιδιά έναν αποκλειστικό «καλύτερο φίλο»;

Ερευνα σε 3.000 Αμερικανούς ηλικίας από οκτώ έως 24 ετών διαπίστωσε ότι το 94% είχε ένα «κολλητό». Ομως, η αποκλειστική σχέση μεταξύ καλύτερων φίλων σηματοδοτεί σε κάποιες περιπτώσεις μελλοντικούς μπελάδες για τους εκπαιδευτικούς, που ανησυχούν για την ενδεχόμενη δημιουργία «συμμοριών» κι έτσι ενθαρρύνουν τη συμμετοχή των παιδιών σε μεγαλύτερες ομάδες φίλων.

Αυτή η τάση υποδεικνύει τη διαρκώς αυξανόμενη τάση των ενηλίκων να παρεμβαίνουν στην κοινωνική ζωή των παιδιών τους. Για πολλούς εκπαιδευτικούς και παιδοψυχολόγους ιδανική είναι η κατάσταση του Μάθιου και της Μάργκαρετ Γκεστ, δύο δωδεκάχρονων διδύμων που ζουν στην Ατλάντα. Κάθε απόγευμα Παρασκευής, δέκα αγόρια και κορίτσια μαζεύονται στον κήπο της οικογένειας Γκεστ, παίζουν μπάσκετ, κρυφτό και γενικά διασκεδάζουν.

Διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες βοηθούν τα δύο παιδιά να συμμετέχουν σε ομάδες και να έχουν πολλές παρέες.

Το καλοκαίρι, η κατασκήνωση στη λίμνη Τίμπερ διαθέτει «προπονητές φιλίας» που βοηθούν τα παιδιά να συνάψουν φιλικές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους. «Δεν πιστεύουμε ότι είναι υγιές ένα παιδί να εστιάζει το ενδιαφέρον του αποκλειστικά σε ένα φίλο. Αν κάτι συμβεί, τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά, ενώ περιορίζονται και οι ευκαιρίες να ανακαλύψει το παιδί τον κόσμο». Βέβαια, πολλοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι οι στενές παιδικές φιλίες ενισχύουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού και βοηθούν στην απόκτηση δεξιοτήτων για υγιείς σχέσεις στην ενήλικη ζωή.

Οι «καλύτεροι φίλοι» βοηθούν τα παιδιά να νιώσουν συμπόνια, τα μαθαίνουν να ακούν και να παρηγορούν, να συζητούν, να μαλώνουν και να συμφιλιώνονται. Αν οι παιδικές φιλίες αποστερούνται από τους ενήλικες, πώς είναι δυνατόν να προετοιμαστεί το παιδί για την αποδοχή και την απόρριψη που θα γνωρίσει αργότερα;

Για καλό σκοπό…

Οι εκπαιδευτικοί ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν να παρεμβαίνουν στις παιδικές φιλίες, αλλά μόνο να προάγουν την ευγένεια, τον σεβασμό και την καλοσύνη προς όλους.

Καθημερινή

Κοιτίδες αντίστασης αναπτύσσουν εκπαιδευτικοί απέναντι στην προσπάθεια των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ, οι οποίοι αντιτάσσονται σε καθετί που ξεβολεύει τον κλάδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ένωση καθηγητών Λέσβου, που παρά τη σαφή προτροπή της Ομοσπονδίας να μη συμμετάσχουν στην αξιολόγηση των σχολείων, αποφάσισε όχι μόνο να προχωρήσει στην αξιολόγηση των σχολικών μονάδων του νησιού, αλλά και να στηρίξει όσους συλλόγους διδασκόντων μετάσχουν στη διαδικασία. «Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ, αφού έλαβε υπόψη τη θέση της ΟΛΜΕ, αποφάσισε: Είναι υπέρ της αξιολόγησης ως θεσμού για όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές εκφάνσεις ως γενική αρχή, αρκεί η αξιολόγηση να είναι αξιοκρατική, αμερόληπτη και προπάντων ακομμάτιστη. Η πραγματική αξιολόγηση είναι εργαλείο βελτίωσης και όχι εκβιασμού ή μεροληπτικής κρίσης», διεμήνυσε η ένωση.

Στο μεταξύ, το σύστημα αυτοαξιολόγησης των σχολείων δόθηκε χθες σε δημόσια διαβούλευση.

Καθημερινή

Τι εχέγγυα άραγε έχει ο δημοσιογράφος για αξιοκρατική και αμερόληπτη αξιολόγηση ώστε να παίρνει τέτοια θέση; 

Η επιστολή προωθήθηκε στην ηλεκτρονική μου θυρίδα: “Διορισμένος με ΑΣΕΠ και μόνο με ΑΣΕΠ χωρίς ωρομισθίες κλπ. μετά από αρκετά χρόνια εκμετάλλευσης από καθόλα “αξιότιμους” φροντιστηριούχους – επιχειρηματίες. Δεν θα αναφέρω ποιος είναι ο βασικός μου μισθός και πόσα τα επιδόματα…αλλά μόνο το πόσα μπαίνουν κάθε μήνα στην τσέπη μου. Πριν τα νέα μέτρα έπαιρνα 1054 ευρώ ή 527 το 15ήμερο.
Μετά τα μέτρα η απώλεια είναι γύρω στα 80 ευρώ το μήνα και τα δώρα έπεσαν στα 500×2 αντί για (Μηνιαίος μισθός) x 2. Το προηγούμενο 15ήμερο λόγω και κάποιον απεργιών πήρα 466 ευρώ.

Σε ετήσια βάση πιάνω δεν πιάνω το αφορολόγητο των 12.000. Βέβαια οι υπόλοιποι νεοδιόριστοι παίρνουν ακόμα λιγότερα γιατί στα παραπάνω περιλαμβάνονται επίδομα δυσπρόσιτης περιοχής και μεταπτυχιακού.

Θα μου πείτε ότι με τέτοια κρίση και πολλά είναι. Μπορεί να είναι και έτσι.

Ναι, έχουμε μεγάλες διακοπές. Και στις γιορτές και το καλοκαίρι. Οπως έχουν οι καθηγητές σε όλο τον κόσμο. Εκτός αν υπάρχει κανένας γονιός που θέλει να στέλνει το παιδί του σχολείο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ή τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Ναι στο σχολείο έχω 5 διδακτικές ώρες τη μέρα. Ας δοκιμάσει ένας από όσους μας κατακρίνουν να κάτσει μισή ώρα σε τάξη με 25-28 παιδιά και να έρθει μετά να μου πει ότι είναι λίγες. Οι περισσότεροι γονείς δεν τα βγάζουν πέρα με 1 και 2 παιδιά. Εμείς πρέπει να τα βγάλουμε με 25-28.

Νομίζετε ότι το ωράριο μας εξαντλείται στις διδακτικές ώρες; Ποιος κάνει τη γραφειοκρατική δουλειά στα σχολεία ; από πέρασμα απουσιών και διεκπεραίωση εγγράφων μέχρι εξωδιδακτικές δραστηριότητες. Ποιος βγάζει μισθολόγια;

Και στο σπίτι το απόγευμα; Ποιος φτιάχνει φύλλα εργασίας, παρουσιάσεις στο powerpoint, τεστ και διαγωνίσματα ;
Ποιος διορθώνει διαγωνίσματα και τεστ;

Χτες μου πήρε 4 ώρες για να βγάλω αξιοπρεπή και σταθμισμένα θέματα εξετάσεων για ένα μόνο μάθημα. Και άλλες τόσες για να διορθώσω προηγούμενο διαγώνισμα.

Δεν παραπονιέμαι για τις χρηματικές απολαβές που έχω. Αυτό διάλεξα να κάνω,αυτό ήταν το μεράκι μου.
Ούτε παραπονέθηκα που άφησα το σπίτι μου για να πάω σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου που πληρώνω ενοίκιο 250 ευρώ για μια τρύπα και όλα είναι πανάκριβα.
Αλλά δεν μπορώ τον κάθε άσχετο να βγαίνει και να λέει ότι φταίμε και για τη χρεοκοπία του κράτους.
Όποιος έχει δουλέψει στο ιδιωτικό τομέα ξέρει καλά τι γίνεται σε αυτόν και πόσο μαύρο χρήμα κυκλοφορεί.

Για τα μαύρα στα ιδιαίτερα τι να πω. Αφού οι γονείς νομίζουν ότι με το να στέλνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια επιτέλεσαν το καθήκον τους ως γονείς ….
Και εμένα μου πρότειναν γονείς να κάνω φροντιστήρια στα παιδιά τους και αρνήθηκα.
Ας φροντίσουν να είναι τα παιδιά τους συνεπή στην τάξη και για το παραπάνω υπάρχει και η πρόσθετη υπάρχει και η ενισχυτική διδασκαλία.

Οι ίδιοι που γκρινιάζουν για τα ιδιαίτερα οι ίδιοι κάνουν θεούς τους ιδιαιτεράδες και τους φροντιστηριούχους και οδηγούν στην απαξίωση το δημόσιο σχολείο όταν το αντιμετωπίζουν ως πάρκινγκ για τα παιδιά τους.

Αν ψάχνουν κάποιον για να βάλει τα παιδιά τους να διαβάσουν τότε μάλλον δεν παίζουν καλά το ρόλο του γονέα.

Και σαν επίλογο για όσους ακόμα επιμένουν ότι είμαι προνομιούχος.

Όταν διάβαζα στο λύκειο κάποιοι συμμαθητές μου ήταν στις καφετέριες. Όταν ξεσκιζόμουν στο διάβασμα στο πανεπιστήμιο για να βγάλω το 8άρι στο πτυχίο οι ίδιοι γύριζαν στα μπαράκια.
Όταν διάβαζα για να με δεχτούν στο μεταπτυχιακό (με εξετάσεις) και για να το τελειώσω οι ίδιοι το έπαιζαν μαγαζάτορες και επιχειρηματίες και “έπαιζαν” χρηματιστήριο.

Ακόμα λοιπόν και αν η δουλειά μου θεωρείται εύκολη και καλοπληρωμένη τις ίδιες ευκαιρίες είχαμε,το ίδιο φτωχοί ήταν οι γονείς μας,τις ίδιες θυσίες ήταν διατεθειμένοι να κάνουν για να μας σπουδάσουν. Θα μπορούσαν να είναι στη θέση μου αλλά δεν το θέλησαν.

Ε ας μην γκρινιάζουν τώρα.

Ακόμα και αν είμαι προνομιούχος (τρομάρα μου !!! ) το κέρδισα !!! δεν μου το χάρισε κανένας βο(υ)λευτής ή μπάρμπας στη Κορώνη.”

Ο Νίκος Δήμου στη Lifo

•Αίθουσα κινηματογράφου. Προβάλλεται η ταινία: Dial M for murder. (Ελληνικός τίτλος: «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» – 1954, μόλις είχε καθιερωθεί στην Ελλάδα η Άμεση Δράση και ήταν της μόδας.)

•Στο κορυφαίο σημείο της αγωνίας ο δεκάχρονος πιτσιρικάς πίσω μου ψιθύρισε αρκετά δυνατά στη μητέρα του: «Μα καλά, δεν είχαν κινητά;».

•Εύλογη η απορία του. Για κάποιον γεννημένο και μεγαλωμένο την εποχή του κινητού η υπόθεση της ταινίας φαινόταν απίθανη.

•Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, με απασχολούσε το ερώτημά του. Η τεχνολογία θα ακύρωνε μερικά από τα μεγάλα έργα της ιστορίας. Με κινητό, GPS και κινητήρα θαλάσσης, η Οδύσσεια μεταβάλλεται σε ανώδυνη εβδομαδιαία κρουαζιέρα. Όλες οι σκηνές «αναγνώρισης» στην αρχαία τραγωδία ματαιώνονται αφού χαμένοι και εξαφανισμένοι θα μπορούσαν να επικοινωνούν συνεχώς και απρόσκοπτα.

•Είναι πια δύσκολο να φανταστούμε τις συνθήκες ζωής όχι του Όμηρου και του Σαίξπηρ, αλλά ούτε καν του Μπαλζάκ και του Ροΐδη. «Ο πολιτισμός σας χάνεται όταν πέφτει το ηλεκτρικό» έγραφε ένα σύνθημα τοίχου στα Εξάρχεια. Δεν ωφελεί να σκεφθεί κανείς πρωτόγονους ή φτωχούς ανθρώπους: κινητά υπάρχουν και στον Τρίτο Κόσμο, και μάλιστα σε μέρη όπου δεν υπάρχουν σταθερά.

Διαβάστε τη συνέχεια

Η πρόσβαση στο Διαδίκτυο αποτελεί δικαίωμα όλων των πολιτών, που πρέπει να ενισχύεται και να προωθείται, τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από τους ιδιώτες, αποφάνθηκε η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Υιοθετώντας, με μεγάλη πλειοψηφία, την έκθεση Σόσα Βάγκνερ, η Ολομέλεια αναγνώρισε ότι «η πρόσβαση στο Διαδίκτυο είναι δικαίωμα, που ταυτόχρονα εγγυάται την άσκηση διαφόρων θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως ο σεβασμός του ιδιωτικού βίου και η προστασία των δεδομένων, η ελευθερία της έκφρασης, του λόγου και του συνέρχεσθαι, η ελευθεροτυπία, η πολιτική έκφραση και η συμμετοχή στα κοινά. Στην έκθεση υπογραμμίζεται ιδιαίτερα ότι θα πρέπει να θεσπιστούν σοβαρές διασφαλίσεις έναντι νέων μορφών εποπτείας, ελέγχου και λογοκρισίας, από δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς, προκειμένου η ελεύθερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο και η προστασία του ιδιωτικού βίου «να αποτελούν πραγματικότητα και όχι αυταπάτη». 

enet