Terra Computerata

Το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας και το Εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών στην Επικοινωνία, την Εκπαίδευση και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών διοργανώνουν την Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010 και ώρες 10.00 πμ έως 7.00 μμ στο Κεντρικό Kτήριο Πανεπιστημίου Αθηνών (Αμφιθέατρο «Ι. Δρακόπουλος») ημερίδα με θέμαΠαιχνίδι, Αφήγηση, Τεχνολογία
αναζητώντας το ψηφιακό ανάλογο της ανθρώπινης παραμυθίας

Η εκδήλωση αποσκοπεί να αναδείξει μια διευρυμένη και διεπιστημονική προβληματική σε σχέση, μεταξύ άλλων, με τους τρόπους με τους οποίους η παραγωγή και λειτουργία της αφήγησης, σε όλες τις εκφάνσεις και μορφές της, εντάσσεται στο χώρο του παικτού αλλά και ταυτόχρονα τον τροφοδοτεί, τις κατευθύνσεις στις οποίες εκτείνεται η έννοια του κοινωνικού παιχνιδιού ενθέτοντάς μας, ως ανθρώπινες ψηφίδες, στο μωσαϊκό μιας συλλογικής μνήμης και συνείδησης, τις διαδρομές που διανύει το στοιχείο του παιχνιδιού, από τη διασκέδαση της καθημερινότητας έως τη βαθύτερη παραμυθία της ανθρώπινης ύπαρξης, την αντανάκλαση όλων αυτών σε ό,τι σήμερα ονομάζουμε ψηφιακή αφήγηση και ψηφιακό παιχνίδι.

Τα παραπάνω θέματα θα προσεγγιστούν από προσκεκλημένους πανεπιστημιακούς εισηγητές αλλά και ειδικούς από τον χώρο της αφήγησης, της τέχνης, του παιχνιδιού, των ψηφιακών μέσων.

Η συμμετοχή στην ημερίδα είναι ελεύθερη για κάθε ενδιαφερόμενο, ενώ θα δοθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης. Για την καλύτερη οργάνωση της εκδήλωσης παρακαλείστε να επιβεβαιώσετε τη συμμετοχή σας μέσω email προς την κα. Ελένη Μελιάδου eni.meliadou ΑΤ gmail.com έως και τη Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010.

Στο άρθρο του Γιάννη Ζέρβα, Επίκουρου καθηγητή ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών διαβάζουμε:

Η χρήση της αφήγησης στη διδασκαλία είναι πολλαπλά χρήσιμη. Τόσο στον γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο η παρουσίαση ενός θέματος μπορεί να παραμείνει άψυχη και κουραστική, όσο σημαντικά και αν είναι αυτά που παρουσιάζονται, αν δεν περιλαμβάνει καθόλου «δραματικό στοιχείο». Ως προς αυτό οι ψυχοθεραπευτές είναι πολύ τυχεροί. Η ίδια η φύση της θεραπευτικής σχέσης εγγυάται την παρουσία «δραματικού στοιχείου», δηλαδή τη διαλεκτική.

Δεν είναι τυχαίο ότι, όσον αφορά τη διδασκαλία γενικότερα, οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι ικανοί αφηγητές. Ισως οι δάσκαλοι (κάθε βαθμίδας, κατεύθυνσης και προσανατολισμού) να έπρεπε, πέρα από τη γνώση της τεχνολογίας, να παρακολουθούν και μαθήματα αφήγησης. Ισως εκτός από την υποχρέωση για ΕCDL* να έπρεπε να πάρουν και μια εκπαίδευση στη μυθοπλασία ή στη λογοτεχνία! Οσο ακραίο και αν ακούγεται αυτό (και γιατί άραγε είναι πιο ακραίο από το ζητούν να γίνει… καλύτερη γραμματέας ο δάσκαλος; Τι θα είχε να γράψει στο Word ή στο ΡowerΡoint αν δεν έχει τίποτε να αφηγηθεί;). Η σύγχρονη τάση διδασκαλίας με αλγόριθμους, επιστημονική ουδετερότητα, αποστασιοποίηση και μια ανόητη διασπαστική γραφιστική τυπογραφική παρουσίαση, κακέκτυπο ξένων προτύπων, αντί να λειτουργεί στην υπηρεσία της αφήγησης, καταφέρνει ουσιαστικά να την καταστρέφει. Και όταν η αφήγηση υπονομεύεται, υπονομεύεται και το νόημα και η δυνατότητα να γίνει η διδασκαλία αυτό που θα έπρεπε εξαρχής να είναι: ερέθισμα για δημιουργία. Στο μέτρο που η σχέση με τους διδασκoμένους περιλαμβάνει φροντίδα, ο δάσκαλος θα πρέπει να βρει τρόπο να «φροντίσει» και να «εξανθρωπίσει» την παρουσίαση του υλικού διδασκαλίας. Γιατί αν δεν καταφέρουμε να εμπνεύσουμε τους μαθητές να βρουν τη δική τους δημιουργική δύναμη, είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι θα χάσουμε και το νόημα και το παιχνίδι.