Terra Computerata

Οι περισσότερες εφημερίδες εδώ και μέρες μιλούν για ομηρείες.

Μία ψύχραιμη ανασκόπηση για αυτούς που έχουν τη μνήμη του χρσόψαρου διάβασα στην Αυγή.

Πώς φτάσαμε μέχρι τα μέσα και βάλε Ιουνίου με τουλάχιστον το 25% των γραπτών αδιόρθωτο; Με μια πρωτοφανή επίδειξη κουτοπόνηρου τσαμπουκά… Με λίγα λόγια συνέβησαν τα εξής πρωτοφανή. Στις 26 Μαΐου, ο υφυπουργός Παιδείας Γ. Πανάρετος δημοσιοποιούσε υπουργική απόφαση σύμφωνα με την οποία διατηρούνταν στο ίδιο ύψος οι -ήδη χαμηλές και καθηλωμένες εδώ και πέντε χρόνια- αμοιβές των επιτηρητών και των βαθμολογητών των πανελλαδικών εξετάσεων, ενώ προβλέπονταν κάποιες μικρές περικοπές στις αποζημιώσεις των εκπαιδευτικών που είναι μέλη εξεταστικών και βαθμολογικών επιτροπών. Η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών, αυτή που υποτίθεται κρατάει ομήρους τα παιδιά, έδειξε τότε καλή πίστη και ανέστειλε την αποχή από τη βαθμολόγηση που είχε εξαγγείλει για τις 28 Μαΐου. Τόσο οι εξετάσεις όσο και η βαθμολόγηση των γραπτών προχωρούσε κανονικά μέχρι τις 9/6 οπότε δημοσιοποιείται στο Διαδίκτυο υπουργική απόφαση που περικόπτει από 5% έως και 63% τις αμοιβές των εκπαιδευτικών και επιπλέον αλλάζει και τον χρόνο καταβολής. Δηλαδή, καθαρή απάτη.

Η ΟΛΜΕ εξαγγέλλει αποχή και η συμμετοχή στα βαθμολογικά κέντρα που δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα τη βαθμολόγηση των γραπτών είναι καθολική. Τέτοια κοροϊδία δεν μπορούν να τη χωνέψουν οι άνθρωποι. Δεν μπορεί να τη χωνέψει ούτε ο διευθυντής της Διεύθυνσης Εξετάσεων, Χάρης Μπαλίκος, ο οποίος υποβάλλει την παραίτησή του. Έτσι, εκτός από την αποχή, η Α. Διαμαντοπούλου έχει ακέφαλη την πιο σημαντική -αυτή την περίοδο- υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας. Μια υπηρεσία που μετά την ολοκλήρωση της βαθμολόγησης θα ανακοινώσει βαθμολογίες και βάσεις.

Για μια στιγμή φάνηκε φως στο βάθος του τούνελ, αλλά όπως άναψε έτσι έσβησε. Το υπουργείο Παιδείας άλλαξε μεν τον χρόνο καταβολής, η πληρωμή θα γίνει άμεσα, αλλά ούτε κουβέντα για το ύψος των αποδοχών. Και καπάκι έρχονται και οι δηλώσεις των γενικών γραμματέων του υπουργείου Οικονομίας ότι δεν θα καταβληθούν δεδουλευμένα προηγούμενων ετών που η πολιτεία χρωστάει στους εκπαιδευτικούς για υπερωρίες, μετακινήσεις κ.ά. Κι αυτά τα πρωτοφανή λέγονται κατά τη διάρκεια συνάντησης που έχει η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών με τους εκπροσώπους του υπουργείου Οικονομικών για να πιέσει, να πείσει να μη γίνουν περικοπές.

Ποιος φταίει λοιπόν για τη συνέχιση της αποχής; Ποιος παίζει με την αγωνία των παιδιών; Ποιος κρατάει ομήρους 90.000 μαθητές; Οι καθηγητές που δεν διορθώνουν τα γραπτά διότι αισθάνονται εξαπατημένοι, κοινώς κορόιδα, ή το υπουργείο Παιδείας που με όσα έκανε και κάνει… αδειάζει το μελάνι από τα στυλό διόρθωσης; Όπως μου έλεγε καθηγητής, καλύτερα να μου έλεγαν ότι θα δουλέψω χωρίς αμοιβή παρά να με εμπαίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο…

 Το σκίτσο είναι του Στάθη

Άρθρο της Mαρίας Kατσουνάκη στην Καθημερινή

Στην περίοδο των εξετάσεων ξεσπάει η σφοδρότερη ενδοοικογενειακή κρίση. «Δεν διαβάζεις… χαζεύεις… πάλι έξω θα βγεις… λίγες ώρες δεν μπορείς να συγκεντρωθείς… ξέρεις τι σε περιμένει, ανεργία και ανασφάλιστη εργασία… μέλλον ζοφερό, σκληρό και ανταγωνιστικό». Σκόρπιες φράσεις, σε παραλλαγές, που διοχετεύονται σε μια ηλικιακή γκάμα η οποία ξεκινά (στην πιο σοβαρή εκδοχή της) από τα 13 και φτάνει ώς το… πτυχίο. Είκοσι πέντε και βάλε. Κάθιδροι και αγχωμένοι γονείς μετακυλίουν φοβίες και πίεση στα παιδιά – μαθητές, στα (αιωνίως) παιδιά – φοιτητές.

Μια γενιά που ζει σε σχήμα πρωθύστερο. Από την εφηβεία ετοιμάζεται για το μεταπτυχιακό, αν δεν πιέζεται από το δημοτικό ήδη για να κατακτήσει μια διακριτή και υψηλή κοινωνική θέση. Οι γονείς, συχνά με το υστέρημά τους (μας), φροντίζουν για το καλύτερο, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται: ιδιωτικά σχολεία, μισθοί ολόκληροι στην παραπαιδεία, κεφάλαια που επενδύονται σε ένα μέλλον όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο άδηλο.

Κάποτε μας ρωτούσαν «τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε» και κανείς δεν περίμενε μια σοβαρή απάντηση. Ρωτούσαν, στα αμήχανα κενά μιας επίσκεψης (θείοι, φίλοι, συγγενείς), και εμείς ψελλίζαμε ή ανακοινώναμε μεγαλοφώνως διάφορα θαυμαστά και, ενίοτε, ασυνάρτητα: από αστροναύτης έως ελέφαντας! Η πόρτα όμως που επικοινωνούσε με την αμεριμνησία της παιδικής ηλικίας έκλεισε απότομα. Τώρα, ως κηδεμόνες, απαιτούμε μια σαφή απάντηση. Και εάν δεν την εισπράττουμε, την υπαγορεύουμε. Η αγωνία για την κατεύθυνση (που επιλέγουν στη Β΄ Λυκείου) αρχίζει, περίπου, μια πενταετία νωρίτερα. Οι προοδευτικοί γονείς εμφανίζονται πιο επεξεργασμένοι και πρόθυμοι να ελέγξουν το «σύνδρομο του μέλλοντος» ή «της επιτυχίας». Αλλά η μετάθεση καραδοκεί. Τα παιδιά κουβαλούν και τις δικές μας ζωές, επιτυχίες ή αποτυχίες, επιθυμίες ή απωθημένα. Η εποχή προσφέρεται για πρώτης τάξεως μεταμφιέσεις: δύσκολοι καιροί, απρόβλεπτοι, δυσοίωνοι. Θωρακίζουμε λοιπόν τους απογόνους με master, doctora και post doc, με όλο και πιο εξειδικευμένα πτυχία, (πολλές) ξένες γλώσσες, σαρώνουμε κάθε αντίσταση στα «θέλω» τους, γιατί «εμείς ξέρουμε». Καμαρώνουμε για τις διαπρεπείς σπουδές και το αριστείο απονέμεται πάντα στον σύμφωνα και με τις πιο πρόσφατες απαιτήσεις επιτυχημένο. Η λίστα με τις προϋποθέσεις ανανεώνεται πλέον με ταχύτητες που είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος.

Είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα; Δεν προλαβαίνουμε να αναρωτηθούμε. Ετσι δημιουργείται ένα νέο είδος παιδιού – υβριδίου, που στα 14 σκέφτεται το ασφαλιστικό και στα 23 παθαίνει υδρόλυση στην ιδέα της μειωμένης σύνταξης. Στα 25 έχει ήδη «ζήσει», πολλαπλασιαστικά, πολλές ζωές.

Τι κι αν οι εμπειρίες –ευτυχώς– δεν μεταγγίζονται. Εμείς (οι γονείς) οφείλουμε να κάνουμε την προσπάθεια. «Υποθηκεύετε το παρόν και το μέλλον των παιδιών», προειδοποιούν οι ειδικοί ψυχίατροι και ψυχοθεραπευτές, αλλά ο δραστικός αντίλογος είναι έτοιμος: «Και τι ξέρετε εσείς;». Η φιλοδοξία, ως κίνητρο για το επόμενο βήμα, λειτουργεί μόνο προς μια κατεύθυνση: της κοινωνικής αναγνώρισης και της επαγγελματικής αποκατάστασης. Τίποτα δεν βιώνεται σε ενεστώτα χρόνο. Μόνο με άλματα. Τα μαθητικά χρόνια είναι η προετοιμασία για τα φοιτητικά, τα φοιτητικά για τα μεταπτυχιακά, τα μεταπτυχιακά για την οικογένεια κ.ο.κ. Ζωή με διαρκή λόξυγγα. Με κανονικότητες διαταραγμένες, αν όχι διά παντός εξορισμένες.

Κι ύστερα έρχονται οι στατιστικές. Η Ευρωπαϊκή Κοινωνική Ερευνα («Κ», 16/6) εμφανίζει τον Ελληνα «με επιδιώξεις κυρίως ατομικές και όχι συλλογικές/θεσμικές», την πεποίθηση ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι θα προσπαθούσαν να τον εκμεταλλευτούν εάν είχαν την ευκαιρία» και έντονη συντηρητική στροφή. Πίσω από την καχυποψία και τον ατομικισμό, «ακούγεται» η γονική παραίνεση: «Αν δεν διαβάσεις, θα σε φάνε λάχανο οι “άλλοι”… θα σου πάρουν τη δουλειά… θα είσαι πάντα τελευταίος». Οπου, το «διαβάσεις» μεταφράζεται σε βαθμοθηρία. «Πήρα εννιά», ανακοινώνει ο επί πτυχίω γόνος. «Καλά, κάτσε να δούμε τι θα πάρεις και στα υπόλοιπα», έρχεται η απάντηση-καταλύτης, εμποδίζοντας τη χαρά μιας, αδιαμφισβήτητης, επιτυχίας.

Πώς, άραγε, μετατρέψαμε το χάδι σε απειλή και φόβο της απώλειας;

Καθημερινή

ΜΙΑ ΑΠΟ τις µεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής του θα πρέπει να δοκίµασε ένας ολλανδός ερασιτέχνης δύτης όταν είδε να επιστρέφει στα χέρια του µια φωτογραφική µηχανή υποβρύχιων λήψεων επτά µήνες από τότε που την είχε χάσει στα νερά της νήσου Αρούµπα στην Καραϊβική. Για να φτάσει στα χέρια του, η µηχανή ταξίδεψε περισσότερα από 1.800 χιλιόµετρα και επέζησε της επίθεσης µιας πεινασµένης θαλάσσιας χελώνας, όπως αναφέρει η «Daily Τelegraph». Ο Ντικ ντε Μπρούιν, λοχίας του ολλανδικού βασιλικού ναυτικού, οφείλει αυτό το απρόσµενο δώρο στις ακούραστες ερευνητικές ικανότητες ενός λιµενοφύλακα από τη Φλόριντα. Ο Πολ Σουλτζ εντόπισε την κόκκινη φωτογραφική µηχανή κοντά στα βράχια µιας µαρίνας στο Κι Γουέστ του Μαϊάµι στις 16 Μαΐου.

Ερευνα στο Διαδίκτυο
Η φωτογραφική µηχανή είχε παραµείνει στη θάλασσα επί έξι µήνες και αρχικά ο αµερικανός λιµενοφύλακας νόµιζε ότι ήταν ντοµάτα. Οταν την έπιασε στα χέρια του διαπίστωσε ότι το αδιάβροχο κάλυµµα είχε αφήσει σχεδόν ανέπαφο το περιεχόµενο. Ετσι, ο Πολ Σουλτζ µπόρεσε να δει αρκετές φωτογραφίες και βίντεο που είχε τραβήξει ο ολλανδός στρατιωτικός στις καταδύσεις του. Το επόµενο βήµα του λιµενοφύλακα ήταν να ανεβάσει τις φωτογραφίες στην ιστοσελίδα scubaboard.com, έναν από τους πιο γνωστούς ιντερνετικούς τόπους συνάντησης της κοινότητας των δυτών, καθώς και σε ταξιδιωτικές ιστοσελίδες. Σε επαφή µαζί του ήρθε µια γυναίκα η οποία αναγνώρισε σε ένα παιδί που εµφανιζόταν στις φωτογραφίες έναν συµµαθητή του γιου της. Επειτα από αυτό ήταν θέµα χρόνου να φτάσει η µηχανή στον ιδιοκτήτη της.

TA NEA

Καμία απόφαση ανάθεσης δημοσίων συμβάσεων και προμηθειών, ή έγκρισης προϋπολογισμού και δαπανών κυβερνητικών, αυτοδιοικητικών και δημόσιων φορέων δεν θα εκτελείται αν δεν έχει αναρτηθεί η σχετική πράξη στο Διαδίκτυο.

Το σχέδιο νόμου που φέρει τον τίτλο Διαύγει@ κατατέθηκε χθες στη Βουλή και προβλέπει την υποχρεωτική ανάρτηση στο Διαδίκτυο όλων των νόμων και πράξεων των κυβερνητικών, διοικητικών και αυτοδιοικητικών οργάνων με σκοπό τη μέγιστη δημοσιότητα της κυβερνητικής πολιτικής και της διοικητικής δράσης.

Διαφορετικές ημερομηνίες έναρξης ισχύος του νόμου προβλέπονται για τους υπόχρεους φορείς προκειμένου να δοθεί η κατάλληλη περίοδος προσαρμογής.

Τα Νέα

Καλωσορίσατε στο πρώτο «γυμναστήριο του μυαλού», όπου μπορείτε να ακονίσετε τη μνήμη, τη φαντασία και τις άλλες γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου σας με κάποιες απλές ασκήσεις. Το κέντρο άθλησης του νου, ιστορική πρωτιά των Γάλλων, λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες στις Βερσαλλίες, λίγο έξω από το Παρίσι.

Η υγεία του εγκεφάλου θεωρείται μεγάλη υπόθεση διεθνώς. Στην Ιαπωνία ο νευροεπιστήμονας Ριούτα Καβασίμα κέρδισε μεγάλη φήμη και περιουσία με το πρόγραμμα εκγύμνασης του μυαλού που δημιούργησε για την εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών Νintendo.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίθουν ψυχολόγων που ισχυρίζονται ότι μπορούν να σε κάνουν πιο έξυπνο με μεθόδους όπως η παρακολούθηση των εγκεφαλικών κυμάτων.

Κανένας όμως δεν είχε τολμήσει να πει ότι το ανώτερο γαλλικό πνεύμα είναι ντεφορμέ και χρειάζεται εξάσκηση, ώσπου ο φιλόδοξος επιχειρηματίας Ζερό Ντιτριέ συνάντησε τον νευρολόγο και διευθυντή της Κλινικής για τη Μνήμη ΖερόμΜπλεν.

Οι δυο τους ήταν πεπεισμένοι ότι όσο και αν ορκίζονταν οι συμπατριώτες τους πως είναι οι φυσικοί κληρονόμοι του Καρτέσιου, λίγη πνευματική γυμναστική δεν θα πήγαινε χαμένη. Το πρόγραμμα που δημιούργησαν δεν έχει καμία σχέση με τη νευροεπιστήμη των Ιαπώνων και την ψυχολογία των Αμερικανών.

Οι ασκήσεις τους περιλαμβάνουν ανάγνωση, μελέτη, ερωτήσεις και απαντήσεις σε ζητήματα τεχνών, επιστημών, λογοτεχνίας, ιστορίας, ακόμη και οινογνωσίας. «Πρέπει κανείς να ενδιαφέρεται με πάθος για το θέμα που μελετά ώστε να το μάθει καλά» λέει ο κ. Ντιτριέ.

Μία από τις ασκήσεις περιλαμβάνει επισκέψεις σε ιστορικά μνημεία, όπως τα κοντινά ανάκτορα στις Βερσαλλίες, συνοδεία ξεναγού. Επειτα οι συμμετέχοντες, που πληρώνουν 25 ευρώ για κάθε ώρα πνευματικής γυμναστικής, προσπαθούν να θυμηθούν τι είπε ο ξεναγός. Σε μια άλλη εξόρμηση, τα μέλη της ομάδας καλούνται να μελετήσουν και να κρατήσουν στη μνήμη τους πίνακες του Μονέ. Μια τρίτη άσκηση απαιτεί την αποστήθιση ενός ποιήματος.

Οι γυμναστές επιβλέπουν και δίνουν συμβουλές για το πώς πρέπει να εκτελούνται οι ασκήσεις, όπως η σύνδεση νέων πληροφοριών με εικόνες που δημιουργεί κανείς στο μυαλό του. Αλλά ο κ. Ντιτριέ προειδοποιεί ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε μαγικές συνταγές. «Για να διατηρήσεις το σώμα σου σε φόρμα, πρέπει να ιδρώσεις και να δουλέψεις σκληρά. Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα» λέει.

© Τhe Τimes, 2010
www.tovima.gr