Πώς και γιατί η Κική Δημουλά είναι στρατευμένη δημιουργός. Ανάγνωση της τελευταίας ποιητικής συλλογής της, που χαρακτηρίζεται από το ξάφνιασμα και το απροσδόκητο.
Μια κατασκευαστική αφροσύνη που παράγει γοητεία
Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη
Στον Φιλοπαίγμονα Μύθο, ένα προσεκτικό και εύγλωττο συνάμα κείμενο (παρά την προσποιητή αμηχανία του) που η Κική Δημουλά διάβασε κατά την τελετή της υποδοχής της στην Ακαδημία Αθηνών (2003), η ποιήτρια απάντησε σε δύο κρίσιμα ερωτήματα που έθεσε η ίδια στον εαυτό της: ποια είναι η «πρόθεση της σύγχρονης ποίησης» και ποια η ωφέλεια που προκύπτει από την ποίηση. Τα ερωτήματα έχουν τεθεί πολλές φορές και οι εκάστοτε απόπειρες των ίδιων των δημιουργών να απαντήσουν δείχνουν σε μεγάλο βαθμό και τις προθέσεις τους και τη σημασία που αποδίδουν στο έργο τους. Σύμφωνα με τη Δημουλά, η «πρόθεση» της σύγχρονης ποίησης (που έχει ήδη αρχίσει να παλιώνει) «είναι να προσθέσει το λιθαράκι της σε ό,τι κληρονόμησε φτιάχνοντας το ιδιωτικό μητρώο της εποχής της (υπογράμμιση δική μου), συμπληρώνοντας το γενεαλογικό δέντρο των ονείρων που τη γεννούν και την υποστηρίζουν». Η παράδοση είναι ένας αενάως κινούμενος συρμός «στον οποίο κάθε τόσο προσαρτάται ένα έκτακτο, φρεσκοβαμμένο βαγόνι, γεμάτο με νέες, υπερεπείγουσες ανησυχίες του ανθρώπου και με τον ίδιο πάντα προορισμό: την αυθεντική έκφρασή τους» (υπογράμμιση δική μου). Οσον αφορά την ωφέλεια της ποίησης στον «μικρόψυχο καιρό» μας, η Κική Δημουλά είναι σαφής: η ποίηση ωφελεί πολλαπλώς. Πέρα από τη μαγεία που παρέχει σε όσους την εμπιστεύονται (δυστυχώς αυτή η παράμετρος δεν θα μας απασχολήσει εδώ), ωφελεί πρωτίστως εκείνον που την ασκεί επειδή τον «βγάζει από το σώμα του» και «τον σταθεροποιεί σε μια αιώρηση απ΄ όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του». Ωφελεί τη γλώσσα και, τέλος, «ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης». Κοντολογίς, η Δημουλά προσδίδει ρητά διπλή, ας πούμε, χρησιμότητα στην ποίηση: οδηγεί στη συνείδηση της ύπαρξης (διά του καθημερινού, προσωρινού θανάτου) και λυτρώνει μέσα από τις μαγγανείες της.
Πριν από μερικές δεκαετίες (αλλά ίσως και σήμερα) κάποιοι θα μυκτήριζαν την ποιήτρια για τη δήθεν «απολιτική» στάση της να αναφέρεται σε ένα ασαφές «ιδιωτικό» μητρώο της εποχής μας και στις αδιευκρίνιστες «υπερεπείγουσες ανησυχίες του ανθρώπου». Την ίδια στιγμή άλλοι, προφανώς για να δείξουν ότι κατάλαβαν τις προθέσεις της, την έχουν ήδη χαρακτηρίσει «αστράτευτη», επαναφέροντας σε χρήση έναν παλιομοδίτικο όσο και «ανόητο» τρόπο κριτικής. Αλλά ποιος από μας μπορεί να αρνηθεί την ένταξή του κάπου; Ολοι στρατευμένοι είμαστε. Σημασία έχει ποιο μπαϊράκι ακολουθεί ο καθένας και πόσο σεμνύνεται γι΄ αυτό. Με αυτή τη λογική το παρόν σημείωμα με αφορμή το 16ο (αν μετρώ σωστά) ποιητικό βιβλίο της Δημουλά, Τα εύρετρα,έχει ως κύριο σκοπό να αποδείξει (στο μέτρο του δυνατού) ότι και εκείνη, όπως και όλοι οι ποιητές μας, είναι ένας δημιουργός που, πέραν των άλλων, πολιτεύεται, δηλαδή ασκεί κοινωνική και πολιτική καθοδήγηση με τον δικό της τρόπο.
Ο καθείς και τα όπλα του. Μπορεί η Δημουλά να φαίνεται ότι πολιτεύεται εν οίκω, αλλά όταν εκφωνεί εν δήμω στίχους όπως «δεν βλέπαμε τίποτε/ καθότανε μπροστά μας/ εκείνη η νταρντάνα η αλλαγή/ φέτος το καλοκαίρι» («Αμπωτις»)ακόμη και ως μέρος ενός φαινομενικά «αθώου» ποιήματος-, τότε ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Πιστεύω πως η ποιητική/ιδεολογική πρόθεση της Δημουλά όσο «αθωότερη» προβάλλεται τόσο και πιο διαβρωτική είναι. Η Δημουλά είναι κατά την άποψή μου «πανούργος» ποιήτρια (κι ας με συγχωρέσει η χάρη της) καθώς ένα από τα κυριότερα τεχνικά χαρακτηριστικά της είναι η φιλοπαίγμων αλλά εν τέλει καταλυτική υπονόμευση όχι τόσο των καλώς κειμένων αλλά του ίδιου του κειμένου της. Βασική τεχνική της ρητορικής της είναι το ξάφνιασμα και το απροσδόκητο, μετεξέλιξη του παλαιού υπερρεαλιστικού τρόπου να παράγεται σπινθήρας με τη συνεκφορά των αντιθέτων, είτε σε λεκτικό ή σε σημασιολογικό επίπεδο. Αυτό ήδη σημαίνει πολλά και υποθέτω πως αυτή η κατασκευαστική αφροσύνη (όχι αφροντισιά) παράγει από μόνη της γοητεία. Ακόμη κι αν αυτή η ποιητική αποκοτιά δεν εννοείται σε βάθος, δεν παύει να θέλγει και ίσως είναι αυτός ο λόγος που η ποιήτρια είναι τόσο δημοφιλής. «Καταζητούμαι/ Διέρρηξα τον βίο μου./ Τι να έκανα;/ Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα/ είχα βλέπεις να τρέφω/ εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό» («Το ρεμάλι»). Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, όσο κι αν η επαναφορά τους και η εναγώνια ανακύκλωσή τους τα κάνει, όπως στη νεότευκτη συλλογή, να φαίνονται γνώριμα. Και αυτό για έναν συγκεκριμένο λόγο, που πολλές φορές η ποιήτρια δηλώνει ως αντίμαχό της. Τα πράγματα περιπλέκονται από την Ανάγκη, δηλαδή από το αναγκαίον, είτε εννοούμενο ως κάτι επιβεβλημένο άνωθεν (όπως στο πρώτο ποίημα της συλλογής) είτε ως αναγκαία συνειδητή πράξη. Από τη μια, λοιπόν, η πρωτογενής, καταχθόνια και τυφλή Ανάγκη, από την άλλη το κοινωνικώς «ευρύ αναγκαίον», η «ευρέως αναγκαία γενναιότης», το «εναλλακτικό αναγκαίον» για να πάει ο βίος μπροστά, όσο μπορεί. Ανάμεσα σε αυτές τις μυλόπετρες του υπερκόσμιου και αναπότρεπτου και του κοσμικού και αναζητήσιμου θρύβονται οι μέρες και οι νύχτες της ποιήτριας. Ποιήματα-θρύμματα, λοιπόν. Ο φιλέρευνος αναγνώστης δεν έχει παρά να διαβάσει δύο από τα ωραιότερα ποιήματα της συλλογής που μοιραίως/τυχαίως(;) βρίσκονται αντικριστά (σελ. 20-21) «Η ομορφιά του απογοητευτικού» και «Ασπρες πασχαλιές φιλούν έφηβο» και θα εννοήσει αυτή τη διπλή αναγκαιότητα του βίου: το αναποτρέπτως αναγκαίον και την κοινωνικώς και πολιτικώς αναγκαιότητά μας να του ξεφύγουμε. Αυτά είναι τα αληθινά εύρετρα (ένα άλλο εύρημά τι Μοισάν ) που η Κική Δημουλά μάς προσφέρει ως ανταπόδοση της καθημερινής συναλλαγής μας με την ανάγκη: «Υποκριτή, γραμμή δε διάβασες/ αλλιώς θα το ΄βλεπες/ το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο// τα εύρετρα είναι/ εσύ μου τα έδωσες/ επειδή σε βρήκα// σε μέτρησα και ήσουνα πολλά/ ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς/ το άφησα να είσαι κι απ΄ τα δύο/ δε σου αφαίρεσα ούτε μία/ απ΄ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες/ ούτε μισή απ΄ τις πολύτιμες ασκήμιες σου/ κόσμε».
ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
Η Κική Δημουλά,κατά την άποψή μου αλλά και στηριζόμενος στις ομολογημένες προθέσεις της ποιήτριας και στην απήχηση του έργου της, έχει «στρατευθεί»,τώρα και περίπου 60 χρόνια,σε μια υπόθεση που αφορά όλους μας,είτε περιφερόμαστε στην αγορά φωνασκούντες είτε όχι.Δεν έγραψε «πολιτικά» ποιήματα, όπως λ.χ. η «Κίχλη»,ο «Μπολιβάρ»,το «Αξιον Εστί»ή η «Ελένη»του Ρίτσου.Η πηγαία, όμως,η συνεχής και ως εκ τούτου επίπονη παραγωγή ποιητικής ύλης σχετικά με το καθημερινό,το προσωρινό,άρα το επαναλαμβανόμενο γεγονός της ύπαρξής μας και των συμπτωμάτων της δημιούργησε ήδη έναν προσωπικό δρόμο ποιητικής,με σαφείς οδοδείκτες κοινωνικής και πολιτικής τάξεως.Η φωνή της,ευδιάκριτη και αναγνωρίσιμη,πέρα από τη «μαγεία» ή ίσως διά της «μαγείας»,καθοδηγεί συνειδήσεις ανθρώπων, συμμεριζόμενη τις υπερεπείγουσες ανησυχίες τους και εξορκίζοντας μαζί τους το κακό.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας. www.tovima.gr
Τον μεγαλύτερο αντίπαλό τους βρήκαν οι χειριστές του Photoshop που κάνουν τους διάσημους να φαίνονται στις φωτογραφίες χωρίς ρυτίδες και άλλες ατέλειες.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Liberation, ένας γάλλος εφηύρε ένα λογισμικό το οποίο είναι ικανό να εντοπίζει τις ψηφιακές “αλλαγές” που έχουν γίνει σε μία φωτογραφία.
Πρόκειται για το Tungstene, ένα είδος αντι- Photoshop που μπορεί να τονίσει το ρετούς και τον βαθμό που έχει αλλάξει μία φωτογραφία, όπως ανέφερε ο προγραμματιστής του λογισμικού Ροζέ Κοζιέν.
Το νέο λογισμικό βρίσκεται ήδη στα χέρια των ειδικών του υπουργείου Άμυνας της Γαλλίας και άλλων καταναλωτών οι οποίοι το ελέγχουν.
Οι υποθέσεις με τις “τέλειες” φωτογραφίες έχουν συγκλονίσει αρκετές φορές την Γαλλία. Μάλιστα, το περιοδικό Paris Match είχε παραδεχτεί ότι αφαίρεσε μέρος της κοιλιάς του γάλλου προέδρου Σαρκοζί σε φωτογραφίες του από τις διακοπές.
Το 22% του χρόνου που ξοδεύουμε «σερφάροντας» κάθε μήνα στο Διαδίκτυο, τον περνάμε συνδεδεμένοι σε κάποια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το YouTube.
Η διείσδυση των λεγόμενων social media στον ψηφιακό κόσμο είναι τόσο μεγάλη, ώστε η επισκεψιμότητά τους μεγαλώνει με εντυπωσιακό ρυθμό. Μόνο το τελευταίο 12μηνο, ο αριθμός των χρηστών που επισκέπτονται τα κοινωνικά δίκτυα αυξήθηκε κατά 24%.
Όπως καταδεικνύει έρευνα που διενήργησε η εταιρεία Nielsen, τα 3/4 των διαδικτυακών χρηστών από όλο τον κόσμο μπαίνουν έστω και για λίγα λεπτά κάθε μέρα σε μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι η πρώτη φορά στην -βραχύβια- ιστορία του Παγκόσμιου Ιστού που συμβαίνει αυτό. Το εν λόγω στοιχείο επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι χρήστες του Διαδικτύου επιθυμούν να διαδραματίσουν ρόλο «παραγωγού περιεχομένου» και όχι παθητικού δέκτη – δυνατότητα που παρέχουν εγγενώς τα social media.
Όπως προκύπτει από την έρευνα, οι διαδικτυακοί χρήστες ξοδεύουν συνολικά 110 δισεκατομμύρια λεπτά στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης κάθε μήνα, με το Facebook να κρατά τα «σκήπτρα».
Είναι χαρακτηριστικό ότι για κάθε 4,5 λεπτά που περνάμε στον Παγκόσμιο Ιστό, αφιερώνουμε το ένα για να στείλουμε μηνύματα σε site όπως το Facebook, να διαβάσουμε μια ανάρτηση στο αγαπημένο μας μπλογκ ή να δούμε ένα βίντεο στο YouTube.
Μέσα σε διάστημα ενός έτους, διπλασιάστηκε ο χρόνος παραμονής των χρηστών στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Τον Απρίλιο, οι χρήστες του Παγκόσμιου Ιστού πέρασαν σχεδόν έξι ώρες «σερφάροντας» στα social media, έναντι 3,5 ωρών τον Απρίλιο του 2009.
Τον τίτλο της πιο «δικτυωμένης» χώρας στον κόσμο (στα social media) απέσπασε η Βραζιλία. Το 86% των Βραζιλιάνων χρηστών του Ίντερνετ επισκέπτονται ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Οι Αυστραλοί, από την άλλη, είναι «πρωταθλητές» στο χρόνο παραμονής στα social media. Τον Απρίλιο πέρασαν κατά μέσο όρο 7 ώρες και 20 λεπτά σε κάποια από αυτές τις ιστοσελίδες, με τους Βραζιλιάνους να ακολουθούν με 5 ώρες μηνιαίως.
Το πιο δημοφιλές διαδικτυακό κοινωνικό δίκτυο είναι το Facebook. Σύμφωνα με την έκθεση της Nielsen, οι χρήστες του Ίντερνετ ξοδεύουν στο Facebook περισσότερη ώρα από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι εντυπωσιακό ότι σχεδόν μισό δισεκατομμύριο χρήστες αφιερώνουν έξι ώρες το μήνα για να «σερφάρουν» σε αυτή την ιστοσελίδα.
Το Facebook σημειώνει ρεκόρ επισκεψιμότητας στη γειτονική Ιταλία. Τα 2/3 των Ιταλών που «σερφάρουν» στο Ίντερνετ επισκέπτονται το σάιτ κάθε μήνα.
Σε περίοπτη θέση βρίσκεται και το YouTube, ο «βασιλιάς» των βίντεο. Η comScore, η εταιρεία που μετρά την «κίνηση» στο Ίντερνετ, ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι οι χρήστες του Ίντερνετ παγκοσμίως βλέπουν στο YouTube 13 δισεκατομμύρια βίντεο κάθε μήνα. Το Facebook, με τη σειρά του, ανακοίνωσε ότι οι χρήστες του παρακολουθούν 2 δισεκατομμύρια βίντεο μηνιαίως.
Υπάρχουν, όμως, και ειδικές προτιμήσεις, ανάλογα με τη χώρα στην οποία ζουν οι χρήστες του Διαδικτύου. Στη Βραζιλία, για παράδειγμα, πολύ ψηλά στην λίστα με τα social media βρίσκεται το Orkut, μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης που ανήκει στη Google. Οι χρήστες της είναι Βραζιλιάνοι κατά 51%, Ινδοί κατά 20% και κάτοικοι των Η.Π.Α. κατά 17,8%.
Παράλληλα, φαίνεται ότι το Google, η μεγαλύτερη μηχανή αναζήτησης στον Παγκόσμιο Ιστό, «άνοιξε δρόμους» στην online πρόσβαση. Σύμφωνα με τη Nielsen, το 82% των χρηστών του Διαδικτύου παγκοσμίως επισκέπτονται το σάιτ κάθε μήνα και ξοδεύουν κατά μέσο όρο 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα σε κάθε τους αναζήτηση.
Οι υπόλοιπες ιστοσελίδες που απαρτίζουν το «top 10» των πιο δημοφιλών κοινωνικών δικτύων είναι το MSN, το Bing, το Yahoo, το AOL, το eBay και η ιστοσελίδα της Apple.
Φανταστείτε ένα κατάστημα όπου μπορείτε να δοκιμάσετε φορέματα, παντελόνια, μπλούζες και ό,τι άλλο επιθυμείτε χωρίς να χρειαστεί να βγάλετε ούτε ένα ρούχο. Ακοπα και σε χρόνο μηδέν. Είναι πράγματι μαγικό. Για την ακρίβεια, είναι ο μαγικός καθρέφτης.
Η βρετανική εταιρεία CΙnStore ανέπτυξε μια νέα τεχνολογία, χάρις στην οποία οι πολυάσχολες γυναίκεςκαι όχι μόνο- θα μπορούν να διαπιστώσουν αν το ρούχο που λάτρεψαν από τη βιτρίνα τούς ταιριάζει στο μέγεθος, στο χρώμα, στο στυλ, κάνοντας μια εικονική δοκιμή.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια γιγαντιαία οθόνη υπολογιστή, η οποία ενεργοποιείται με την κίνηση ή την αφή. Η καρδιά του συστήματος είναι ένας υπολογιστής που συνδέεται με κάμερες, οι οποίες τοποθετούνται μπροστά, επάνω, δεξιά και αριστερά του υποψήφιου αγοραστή. Αρχικά, οι κάμερες στέλνουν εικόνες της πελάτισσας στον υπολογιστή και εκείνος αναγνωρίζει το μέγεθος και το φύλο. Επειτα, η πελάτισσα- ή ο πελάτης- επιλέγει από το κάτω μέρος της οθόνης το ρούχο που επιθυμεί να δοκιμάσει και αυτόματα γίνεται η ταύτιση του σώματος με το ρούχο.
Εναλλακτική λύση
Επειδή όμως οι επιλογές του υπολογιστή ίσως να μην ικανοποιούν τον πελάτη, υπάρχει και εναλλακτική λύση. Ο αγοραστής κατεβάζει το ρούχο της επιλογής του από το ράφι, όπως συνήθιζε μέχρι σήμερα. Πάνω σε αυτό έχει εφαρμοστεί ένα τσιπάκι, το οποίο μεταφέρει στον υπολογιστή πληροφορίες για το στυλ, το μέγεθος και το χρώμα του. Στη συνέχεια εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή η εικόνα του πελάτη με το ρούχο της επιλογής του εφαρμοσμένο στα μέτρα του.
Η Μαρία Βουμβάκη, εντός πεδίου επιρροής του Χατζιδάκι, που την εντόπισε για πρώτη φορά στους Αγώνες τραγουδιού Καλαμάτας με τα τραγούδια Η ιστορία και η ευτυχία και το Τέλος της γραμμής, έφτιαξε μια σύντομη ανθολογία αυτοτελών ποιημάτων και αποσπασμάτων ντυμένη με τα φθινοπωρινά ρούχα τής (κατά βάση) ηλεκτρονικής μουσικής. Μουσικά και ενορχηστρωτικά είναι στην αγαπημένη της αλάνα, αφού και το υπόλοιπό της, μικρό σε όγκο, μουσικό έργο είναι σε παρόμοιο ύφος και κλίμα (Μέσα σε πόλεις και σε κύματα συγχρόνως, 1993-Σείριος και Πρόβες αποχαιρετισμού, 1999-Ankh). Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο δίσκος έχει μία πολύ συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα ξεφεύγοντας από την παγίδα της μονοτονίας. Κάτι δύσκολο, αν δούμε την πυκνότητα του λόγου στα περισσότερα ποιήματα που ενορχηστρώνει, ερμηνεύει και μελοποιεί η ίδια, μάλλον με σχετική άνεση, αφού φαίνεται να υπάρχει μία βαθιά σχέση μεταξύ υλικού και διαχειριστή. Από τον Καβάφη μέχρι τον Ασλάνογλου, με ενδιάμεσες στάσεις σε Σεφέρη, Ελύτη, Καρούζο, Σκαρίμπα, Καρυωτάκη, Πολυδούρη, Σαχτούρη, Βαλαωρίτη, Δημουλά και Παπαδίτσα. Δώδεκα μελοποιημένα ποιήματα, στην πλειονότητά τους ομοιοκατάληκτα, γεγονός που τα φέρνει πιο κοντά στις ανάγκες ενός τραγουδιού, παρότι στην ηλεκτρονική μουσική ίσως να είναι και γοητευτικό ένα άναρχο μουσικά τοπίο. Από τους στίχους που επιλέγει καταφέρνει και αναδεικνύει τον όποιο ρομαντισμό μπορεί να κρύβει μέσα της η μελαγχολία μιας ολόκληρης ποιητικής γενιάς. Τα ποιήματα τραμπαλίζονται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο, με επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο, τα συναισθήματά του και τις αντιδράσεις του μέσα στον χρόνο. Το παρελθόν πηγαίνει στην άκρη μάλλον συνειδητά, ως κάτι που δεν αλλάζει. Επίσης, φαίνεται καθαρά ότι το Τερραίν του παραδείσου είναι εργασία προσωπικής έκφρασης σε όλα τα επίπεδα και όχι εμπορικής διαχείρισης ποιητών και ποιημάτων, όπως συμβαίνει συχνά. Παρότι μερικά από τα ποιήματα του δίσκου είχαν μελοποιηθεί και παλαιότερα από άλλους συνθέτες και τραγουδοποιούς, ακούγοντας αυτόν τον δίσκο μπαίνεις σε ένα κλίμα που δεν σου επιτρέπει να ανασύρεις τις μελωδίες που είχες ακούσει μέχρι πρότινος. Αντίθετως, σου επιβάλλεται.
Ολο και μεγαλύτερο σεβασμό μού προκαλούν οι «μικροί» χώροι της Αθήνας, που με μεγάλες δυσκολίες προσπαθούν να δώσουν φυσιογνωμία σε αυτήν την άχαρη πόλη. Η Αθήνα έχει το Φεστιβάλ της, έχει το Μέγαρο, αλλά αυτό που δίνει βάθος σε μία πόλη είναι τα πολλά και τα σκόρπια, το άθροισμα των οποίων κάνει το μεγάλο και το ουσιαστικό.
Το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων, βασισμένο στη συλλογή του Φοίβου Ανωγειανάκη και στεγασμένο στο θαυμάσιο αρχοντικό Λασσάνη κοντά στους Αέρηδες στην Πλάκα, είναι μία όαση γαλήνης και πολιτισμού. Ο ολόδροσος κήπος του έχει φιλοξενήσει πολλές όμορφες εκδηλώσεις και πολύ σύντομα, από την ερχόμενη εβδομάδα (24 Ιουνίου, 29 Ιουνίου και 2 Ιουλίου) θα φιλοξενήσει ένα ξεχωριστό κύκλο συναυλιών με γενικό τίτλο «Μουσικά Παιχνίδια» και είσοδο μόνο 10 έως 15 ευρώ.
Ατμόσφαιρα
Εχει κάτι πολύ οικείο ο αθηναϊκός αυτός χώρος. Είναι σαν μια αγκαλιά. Στις 16 Μαΐου, πριν από ένα μήνα, Κυριακή μεσημέρι ήμουν κοντά στους Αέρηδες, όταν μουσικές έφτασαν στ’ αυτιά μου. Τις ακολούθησα, με οδήγησαν στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων, δρασκέλισα την πόρτα και βρέθηκα σε μία υπέροχη κατάσταση. Θαυμάσιες μουσικές (Χατζιδάκις κ. ά.), συμπαθέστατοι καλλιτέχνες και ευχάριστα ξαφνιασμένοι τουρίστες (που είχαν αντιδράσει όπως κι εγώ) έφτιαχναν μία ατμόσφαιρα που δεν μπόρεσα να ξεχάσω.
Ηταν μεσημέρι και ο ήλιος ψηλά, αλλά τώρα, ο νέος κύκλος των εκδηλώσεων θα είναι βράδυ, με το φεγγάρι να ανεβαίνει όσο θα προχωρούν οι μουσικές.
Τα «Μουσικά Παιχνίδια» στον κήπο του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων έχουν ένα εύρημα. Γράφεις σε ένα χαρτάκι μια μικρή ιστορία σε σχέση με το θέμα της βραδιάς, το ρίχνεις σε ένα μεγάλο κουτί και φεύγοντας παίρνεις ένα από τα χαρτάκια και διαβάζεις ένα «μυστικό». Είναι ένα παιχνίδι, που όμως χτίζει ένα κλίμα συντροφιάς. Τι θα ακούσουμε, λοιπόν, προσεχώς σε αυτόν τον ρομαντικό κήπο της Αθήνας;
Η αρχή γίνεται στις 24 Ιουνίου (ώρα 20.30) με το μουσικό σύνολο Guitarte από τη Μασσαλία (γενική είσοδος: 10 ευρώ). Μπαχ και Χατζιδάκις από οκτώ μουσικούς, δύο ποιητές, τρεις ηθοποιούς, ένα ζωγράφο, τρεις τεχνικούς εικόνας και ήχου και ένα καραγκιοζοπαίκτη.
Στις 29 Ιουνίου (ώρα 20.30) έχουμε μουσική από την Πορτογαλία. Τραγουδάει η Andre Maia και μαζί της, ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης (κλασική και ηλεκτρική κιθάρα, λαούτο) και η Εφη Ζαϊτίδου Ικανονάκι, ακορντεόν, κρουστά). Ελληνο-πορτογαλική σύμπραξη (10 ευρώ είσοδος).
Και στις 2 Ιουλίου (ώρα 20.30), γεύση από Ανδαλουσία και φλαμένκο με τη φωνή της Antonia Nogaredo. Χορευτικά την πλαισιώνουν οι Ronda al Alba (είσοδος 15 ευρώ και μειωμένο 10 ευρώ).
Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων. Διογένους 1-3, Πλατεία Αέρηδων, Πλάκα. 24, 29/ 6 και 2/7. Πληροφορίες www. instruments-museum. gr και www. specnsarts. gr
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Πώς και γιατί η Κική Δημουλά είναι στρατευμένη δημιουργός. Ανάγνωση της τελευταίας ποιητικής συλλογής της, που χαρακτηρίζεται από το ξάφνιασμα και το απροσδόκητο.
Άρθρα (RSS)