Εννοώ ότι έχω την εντύπωση ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν ασμένως δεκτές από την πλειοψηφία των δημοσιογράφων έχουν αναγγελθεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Περίεργο πράγμα δεν τηρούν αρχεία οι εφημερίδες;
Αλήθεια αυτές οι συνθετικές εργασίες δεν είχαν εισαχθεί με τη μεταρρύθμιση Αρσένη; Γιατί δεν υλοποιήθηκαν ποτέ; Φταίνε οι τεμπέληδες εκπαιδευτικοί; Μήπως οι συνθετικές εργασίες χρειάζονται και ενημερωμένες βιβλιοθήκες; Πόσα σχολεία διαθέτουν σχολικές βιβλιοθήκες; Πότε ενημερώθηκαν τελευταία φορά; οι υπάρχουσες θα λειτουργήσουν την επόμενη χρονιά με τις περικοπές των αποσπάσεων; Εκτός εάν εννοούμε εκπόνηση ερευνητικής εργασίας το κόψε από το διαδίκτυο-ράψε- τύπωσε με το όνομά μου. Κι αν αυτό το ονομάσουμε εκπαιδευτική καινοτομία να μου το πείτε γιατί έχω καιρό να γελάσω…
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η παιδεία θέλει μακροπρόθεσμη επένδυση και δέσμευση. Μέχρι στιγμής έχουμε δει αποσπασματικές εξαγγελίες που απέχουν από τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Αναρωτιέμαι τα πορίσματα εκείνου του πολυδιαφημισμένου διαλόγου για την παιδεία μελετήθηκαν από τους σχεδιαστές αυτής της μεταρρύθμισης;
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν γίνονται θαύματα σήμερα; Κι όχι βέβαια στον χώρο της θρησκευτικής πίστης, όπου η ανθρώπινη αδυναμία καταφεύγει με την ελπίδα της δικαίωσης ή της προστασίας, αλλά σ’ εκείνον του κοινωνικού γίγνεσθαι, και δη της Παιδείας, πιο σημαντικού κι ευαίσθητου καθ’ ολοκληρίαν.
Σ’ ένα Δημοτικό Σχολείο, λοιπόν, το 2ο Βριλησσίων, γίνεται εδώ και τρία χρόνια μια θαυμάσια προσπάθεια, που τα χαρακτηριστικά του θαύματος δεν είναι υπερφυσικά, αλλά καθαρά ανθρώπινα. Όλο το εγχείρημα οφείλεται σε έναν δάσκαλο, τον διευθυντή του σχολείου, και στο μεράκι του, και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της Παιδείας του. Έχει βέβαια προηγουμένως όλη η προσπάθειά του αγκαλιαστεί με αγάπη και ζήλο από τους άξιους ως επί το πλείστον συνεργάτες του, που τύχη αγαθή(;) τον περιβάλλουν.
Επίκεντρο όλων των προσπαθειών είναι ο πολιτισμός, ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός -κι όχι ο πολτοποιημένος που προσφέρεται στους τουρίστες-, του οποίου η τύχη έχει αφεθεί, όπως και του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος (η τήρηση), στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Το κράτος με πολλά λόγια, λίγα χρήματα, και σχεδόν καθόλου έργα, δυστυχώς και ευτυχώς, απέχει. Το πεδίο έτσι (ευτυχώς) μένει ελεύθερο και οι άξιοι δάσκαλοι, όπως στην εν λόγω περίπτωση, αναπτύσσουν τότε πρωτοβουλίες πέραν του προγράμματος του υπουργείου της διά βίου μάθησης (όπως λέμε π.χ. ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας). Ενώ στα πιο πολλά σχολεία (δυστυχώς), οι δάσκαλοι, ακολουθώντας την πεπατημένη επίσημη διά βίου διδασκαλία, αρκούνται στο να τηρούν το γράμμα του εκπαιδευτικού προγράμματος (και πάλι ναι, και πάλι όχι…).
Αλλά είναι προτιμότερο, αντί να μεμψιμοιρούμε, να προβάλλουμε το έργο αυτού του σχολείου, μήπως ανοίξουν κι άλλοι ουρανοί στα παιδικά τα μάτια. Γιατί μιλάμε για την πολυτιμότερη ηλικία του ανθρώπου, τα μοναδικά χρόνια της αθωότητας, που όλοι τα επικαλούνται όταν έχουν φύγει, αλλά σχεδόν κανείς δεν φροντίζει για τα ίδια χρόνια, των άλλων, πριν φύγουν… Το φετινό πρόγραμμα του 2ου Δημοτικού Σχολείου Βριλησσίων είχε τον τίτλο: «Ιχνηλατώντας τη ζωή μέσα από την ποίηση». Αρκετά φιλόδοξο, και εκ πρώτης όψεως βαρύ για παιδιά 6-12 ετών, αλλά όμως όλα όπως φαίνεται είναι θέμα και τόλμης και κατάλληλων χειρισμών, ώστε το συνολικό αποτέλεσμα, για παιδιά, γονείς, δασκάλους και προσκεκλημένους των, που είναι ταυτόχρονα πομποί και δέκτες, να είναι όχι άριστο, ούτε αόριστο, αλλά εκείνο που όλους στο τέλος, με την ίδια ή όχι σειρά, τους γεμίζει.
Όλος ο Μάρτιος καλύφθηκε από έντεκα ποιητές, που επισκέπτονταν διαδοχικά τις έξι τάξεις και των δύο τμημάτων, απάγγειλαν ποιήματα και συνομίλησαν με τα παιδιά. Το ίδιο έγινε με επτά συγγραφείς παιδικών βιβλίων, αλλά και με θεατρικά δρώμενα και παραστάσεις, προβολή ταινιών, παραμύθι, ζωγραφική και τραγούδι. Στο τέλος όλης της προσπάθειας -22 Μαρτίου, την επομένη της ημέρας της Ποίησης- στήθηκε μια πανηγυρική συνέλευση όλων των παραγόντων με τη μορφή γιορτής. Το πρόγραμμα χορταστικό (σχεδόν εξαντλητικό). Απήγγειλαν ποιήματα οι ποιητές, οι δάσκαλοι και τα παιδιά. Έπαιξαν όργανα (πιάνο, κιθάρα, μπουζούκι, 2 σαντούρι και νταούλι), τραγούδησαν δάσκαλοι και μαθητές, χώρια και μαζί (μόνο που δεν χόρεψαν) κι η αίθουσα των διακοσίων ατόμων αφέθηκε και την ταξίδεψαν οι γλυκιές φωνές μαθητών και δασκάλων. Τι «Άρνηση» και «Δρόμοι παλιοί» του Θεοδωράκη, τι «Κέλομαί σε Γογγύλα» και «Μια φορά κι έναν καιρό» του Χατζηδάκι, κι ώς το «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής» του Σπανού και το «Πρωινό τσιγάρο» του Μαυρουδή, και τόσα ακόμη άλλα επιλεγμένα τραγούδια. Όσο για τους ποιητές (ων ουκ έστι αριθμός, ως γνωστόν, και εις πείσμα των αζήτητων βιβλίων τους), επειδή οι ίδιοι δεν αγαπούν και τόσο τους αριθμούς, αρκούμαι να αναφέρω μόνο πως, πέραν των καθιερωμένων, ακούστηκαν και οι νεότεροι, Κωσταβάρας, Αλεξάκης και Λυκιαρδόπουλος.
Εδώ θα πρέπει, για λόγους δικαιοσύνης, να αναφερθούν, αφενός το όνομα του διευθυντού, Θεόφιλου Τζώρτζη, κι αφετέρου εκείνα της πολιτιστικής ομάδας του σχολείου, όπως αναγράφονται στο πρόγραμμα: Λευκή Σιμάτου, Γιώργος Μιχαλαριάς, Γιάννης Τσουρουνάκης και Μαίρη Φακή, οι οποίοι εργάστηκαν σκληρά για την ποιότητα και την επιτυχία του προγράμματος, (λόγω χώρου έχουν παραλειφθεί πολλές σημαντικές λεπτομέρειές του).
Ως καλεσμένος μεταξύ των ποιητών, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω γνωστή αυτή την περίπτωση, όχι τόσο σαν ένα παράδειγμα προς μίμηση -γιατί αυτά πετυχαίνουν μόνον όσο είναι πρωτότυπα- όσο γιατί πήρα περισσότερα απ’ όσα έδωσα, αλλά κυρίως για να δείξω το χάσμα που την χωρίζει απ’ το υπόλοιπο μεγάλο κομμάτι της εκπαίδευσης, και δη της βασικής, καθώς, φεύγοντας από τη γιορτή, είχε σφηνωθεί στον νου μου η φράση ενός μαθητού μικρής τάξης, που προβλήθηκε κάποια στιγμή στην οθόνη μαζί με άλλες, και η οποία συνόψιζε τους στίχους όλων των ποιημάτων που ακούστηκαν αυτή τη βραδιά – και πιο πέρα. Και η φράση ήταν: «Μου αρέσουν οι λέξεις»!
«Ανεπιθύμητοι» φαίνεται να είναι πολλοί γονείς στα σάιτ κοινωνικής δικτύωσης στα οποία συμμετέχουν τα παιδιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα από τα τέσσερα αντίστοιχα γκρουπ στο Facebook με τον τίτλο «For the love of god- don΄t let parents join Facebook», το οποίο έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον 8.416 μελών. Ανάμεσά τους, μαθητές και φοιτητές που προσπαθούν να σταματήσουν την ένταξη των γονιών στο Διαδίκτυο και ιδιαίτερα εκείνων που «κατασκοπεύουν» τα παιδιά τους.
Παίρνουν μέτρα
Με τον αριθμό των γονιών που φτιάχνουν λογαριασμό στο Facebook να αυξάνεται, οι μικροί «Facebookers» ψάχνουν να βρουν τρόπους για να κρυφτούν από το «άγρυπνο βλέμμα» τους. Σύμφωνα με τον κ. Στρέτζο, ένας τρόπος για να «προστατευτούν» είναι να περιορίσουν τις πληροφορίες στο προφίλ τους, αλλάζοντας για παράδειγμα ορισμένες ρυθμίσεις ή να «μετακομίσουν» σε διαφορετικό ιστότοπο. «Τα παιδιά μεγαλώνοντας διαφοροποιούνται από τη γονεϊκή κουλτούρα και κάθε γενιά έχει τον δικό της κόσμο και τους δικούς της κώδικες. Ο,τι συμβαίνει στη ζωή, ισχύει και στο Διαδίκτυο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο διακρίνεται κι εκεί η τάση των παιδιών να έχουν τον δικό τους χώρο» υποστηρίζει ο κοινωνιολόγος.
Στην αρχή, η «εισβολή» των γονέων στο Διαδίκτυο χαιρετίστηκε θετικά. Πολλοί θεώρησαν πως μία τέτοια κίνηση ήταν αρκετά «πρωτοποριακή», μιας και γονείς και λοιποί συγγενείς έρχονταν κοντά στους νέους και μιλούσαν ανοιχτά μαζί τους. Δεν πέρασε πολύς καιρός όμως και τα αποτελέσματα τέτοιων επαφών κάνουν την εμφάνισή τους στο σάιτ myparentsjoinedfacebook.com. Εκεί θα δει κανείς να καταγράφονται καυστικά σχόλια και παρατηρήσεις γονέων με στόχο τη… συμμόρφωση και νουθεσία των τέκνων τους. «Μπήκαν οι γονείς σου στο Facebook; Συγχαρητήρια, μόλις καταστράφηκε η ζωή σου και επίσημα!» είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα στην αρχική σελίδα. Λίγο πιο κάτω παρουσιάζονται τα πρώτα μηνύματα «λογοκρισίας», καθώς και παρακάλια γονιών στα αιτήματα φιλίας προς τα παιδιά τους. «Κάνε με φίλη σου, ακόμα κι αν είμαι η μαμά σου, σε παρακαλώ…» γράφει η κυρία Β.
Διαβάζω στα Νέα: Η Ιταλία, εναρμονιζόμενη με την σχετική κοινοτική οδηγία, θα ζητήσει από την 1η Αυγούστου από τους εργοδότες να ελέγξουν τον βαθμό του στρες των εργαζομένων τους.
Με τη μέτρηση του στρες η ιταλική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής και θα ενισχυθεί η παραγωγικότητα των υπαλλήλων στους χώρους εργασίας.
Η πρώτη πειραματική φάση του νέου τεστ για το στρες στο επαγγελματικό περιβάλλον ξεκίνησε ήδη από το ιταλικό Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μάλιστα μετά την πραγματοποίησή του, η παραγωγικότητα των εργαζομένων στα κέντρα υγείας της πόλης Κούνεο-κοντά στο Τορίνο-αυξήθηκε κατά 27%.
«Κύρια πρόκληση – επισημαίνουν οι ψυχολόγοι που έχουν αναλάβει τη σύνταξη των ερωτηματολογίων κατά του στρες- είναι να διαχωριστούν με σαφήνεια τα διάφορα προβλήματα που μπορεί να δημιουργούνται στο χώρο εργασίας, από εκείνα της προσωπικής ζωής και να μη γίνει σύγχυση του στρες με κάτι διαφορετικό, όπως οι προσωπικές αντιπάθειες».
Τα 30 δισ. ευρώ το κόστος των αναρρωτικών λόγω στρες
Όπως επισημαίνει ο ιταλικός Τύπος, το γεγονός ότι το νέο τεστ συμπίπτει με περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μπορεί να δημιουργήσει πρόσθετες δυσκολίες. Μπορεί όμως και να βοηθήσει στο να μειωθούν σημαντικά οι αναρρωτικές άδειες και η απώλεια χιλιάδων ωρών εργασίας.
Στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία, το 2007, το κόστος από τις «άδειες λόγω στρες» ξεπέρασε τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι χρυσοί κανόνες
Σύμφωνα με τους ειδικούς, υπάρχουν κάποιοι χρυσοί κανόνες οι οποίοι θα πρέπει πάντα να τηρούνται σε κάθε είδους επιχειρήσεις και υπηρεσίες και αυτοί είναι οι εξής: η συμμετοχή των υπαλλήλων στη χάραξη της νέας στρατηγικής και στην υλοποίησή της, το να υπάρχει προοπτική εξέλιξης, να επιδιώκονται θετικές διαπροσωπικές σχέσεις ενώ τα στελέχη θα πρέπει να στέλνουν το μήνυμα ότι μπορούν να ηγηθούν με αποφασιστικότητα κάθε νέας προσπάθειας. Σε διαφορετική περίπτωση είναι πολύ πιθανό οι εργαζόμενοι να απειλούνται από το στρες.
Δεν θα ήταν καλή ιδέα να μετρηθεί και το στρες των εκπαιδευτικών; ιδιαίτερα μετά από τις επιθέσεις αγάπης που δέχθηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα;
«Ο χρόνος δεν είναι χρήμα», λέει η 29χρονη Νικιάννα Σιάνου. «Καθετί υλικόκάποτε τελειώνει. Το συναίσθημα, όμως,όταν επενδύεις τον χρόνο σου για να βοηθήσεις κάποιον χωρίς αντάλλαγμαείναι ανεκτίμητο». Η Νικιάννα είναι φωτογράφος και ένα από τα περίπου 50 μέλη του freeconomy community Αthens ή, αλλιώς, της κοινωνίας τού δωρεάν στην Αθήνα, μιας ομάδας που έχει συγκεντρώσει Αθηναίους όλων των ηλικιών και βαλαντίων με έναν σκοπό: να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίεςσε όποιον τους τις ζητήσει.
Oλα άρχισαν από ένα διαδικτυακό φόρουμ για το περιβάλλον, λέει στα «ΝΕΑ» ο 28χρονος Παναγιώτης Κάντας. «Εκεί συναντηθήκαμε το 2009. Φέτος τον Απρίλιο ανακαλύψαμε τον Μαρκ Μπόιλ, τον άγγλο ακτιβιστή από το Μπρίστολ, ο οποίος έχει καταφέρει να ζήσει χωρίς χρήματα για 18 μήνες και έφερε στο προσκήνιο κάτι που εμείς κάναμε εδώ και χρόνια», λέει. Ολοι τους βοηθούσαν εθελοντικά όπου χρειαζόταν πολύ πριν συνδέσουν την ομάδα τους με τη φιλοσοφία του Μπόιλ, λέει ο Παναγιώτης.
Μπέιμπι σίτινγκ, καλλιέργεια λαχανικών σε κήπο στα Μελίσσια, μαθήματα Ισπανικών, θεραπείες ρεφλεξολογίας ή και η δωρεάν διάθεση εξοχικού στη Ζάκυνθο για διακοπές είναι μερικές από τις υπηρεσίες που προσφέρουν τα μέλη της αθηναϊκής κοινότητας. Η οικονομική κρίση, λένε, «μας ώθησε να προσφέρουμε το μεράκι μας δωρεάν». Διαφημίζουν τις ικανότητές τους (skills) στην επίσημη ιστοσελίδα του Μαρκ Μπόιλ (www. justfortheloveofit. org), όπου άλλοι έλληνες χρήστες μπορούν αφού εγγραφούν να κάνουν μια απλή αναζήτηση και να βρουν ποιος freeconomist βρίσκεται πιο κοντά στο σπίτι τους.
«Για μήνες έκανα δωρεάν μαθήματα Φυσικής, Μαθηματικών και Χημείας σε 12 μαθητές λυκείου περνώντας τρεις και τέσσερις ώρες με τον καθένα», λέει στα «ΝΕΑ» η 25χρονη Νίνα Βουράκη, φοιτήτρια στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, η οποία αποφάσισε να ξοδέψει στα μαθήματα όλο τον ελεύθερο χρόνο της. Οπως λέει ο Παναγιώτης του έχουν ζητήσει να επισκευάσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε γραφεία, να βάψει τοίχους, να βοηθήσει σε οικοδομικές εργασίες, ακόμη και να κάνει τον σοφέρ για κάποιον επιχειρηματία από τον Παναμά. «Δεν είναι χάσιμο χρόνου, είναι επένδυση», συμφωνούν και οι δύο. «Οταν προκύπτει μια δουλειά, προκύπτει οπότε ακόμα και αν δεν έχεις χρόνο, μπορείς να βρεις. Ας κόψεις τον καφέ ή τον ύπνο», λέει γελώντας ο Παναγιώτης.
Ο 30ΧΡΟΝΟΣ οικονομολόγος Μαρκ Μπόιλ ζει μόνος σε ένα τροχόσπιτο σε μια οργανική φάρμα λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μπρίστολ στην Αγγλία. Οπως λέει στα «ΝΕΑ», έχει καταφέρει με επιτυχία εδώ και 18 μήνες να «αποτοξινωθεί από τα χρήματα», τα οποία χρησιμοποίησε μόνο μία φορά στην αρχή του εγχειρήματός του για να αγοράσει ένα ηλιακό πάνελ για το τροχόσπιτό του. Μένει μόνος και λέει πως δεν έχει κοπέλα. Μια καθημερινή μέρα για τον Μπόιλ περιλαμβάνει τα πάντα, εκτός από τις τυπικές ώρες γραφείου. Το γραφείο του αποτελείται από ένα λάπτοπ, ένα κινητό και ένα σταθερό τηλέφωνο. Διαθέτει σύνδεση στο Ιντερνετ, την οποία όμως μοιράζεται με τους γείτονές του. Στο τηλέφωνο ακούγεται κουρασμένος. Εξηγεί πως είναι άρρωστος και επιπλέον έχει να απαντήσει σε εκατοντάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από δημοσιογράφους αλλά και απλούς υποστηρικτές: «Αισθάνομαι εξουθενωμένος από τον πυρετό, αλλά εδώ και 18 μήνες δεν επισκέφτηκα ποτέ γιατρό. Σιχαίνομαι τα παυσίπονα», λέει στα «ΝΕΑ».
«Κάντε οικονομία με όσα έχετε στο σπίτι, χρησιμοποιήστε κομποστοποιητές και εξοικονομήστε ενέργεια κλείνοντας τα περιττά φώτα το βράδυ», συμβουλεύει τους Ελληνες ο Μαρκ Μπόιλ. Ωστόσο το βασικότερο όπλο κατά της κρίσης είναι οι καλές ανθρώπινες σχέσεις με φίλους, γείτονες, συναδέλφους, με τις οποίες μπορούμε να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο. «Οι φίλοι δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση για τις διευκολύνσεις που προσφέρουν» Σε ερώτηση ποιος είναι ο απώτερος σκοπός του πειράματος, ο Μπόιλ απαντά πως θα ήθελε να ιδρύσει μια «money-free κοινωνία» έξω από το Μπρίστολ. Σήμερα η κοινότητά του μετρά μόνο 20 θιασώτες, πρόθυμους να τον μιμηθούν. Η πρώτη συνάντησή τους είναι προγραμματισμένη για τον Ιούλιο, ενώ ο δικτυακός του τόπος γίνεται όλο και πιο δημοφιλής με περισσότερους από 20.000 χρήστες. Ο Μπόιλ λέει πως έχει βαρεθεί να απαντά σε ερωτήσεις για το πώς και πότε συνέβη και όταν τον ρωτήσαμε τι έχει αποκομίσει μέχρι σήμερα σταματά να μιλάει για λίγα δευτερόλεπτα. «Δεν ξέρω», λέει μετά την παύση.
Το βιβλίο του Μαρκ Μπόιλ «Τhe moneyless man» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οneworld.
Κι επειδή καλομελέτα κι έρχεται- βλέπετε πως μας προετοιμάζουν τα ΜΜΕ- διαβάστε ορισμένες συμβουλές από τον Μπόιλ για την τροφοσυλλεκτική περίοδο στην οποία θα περιέλθουμε στο εγγύς μέλλον. The Guardian
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Εννοώ ότι έχω την εντύπωση ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν ασμένως δεκτές από την πλειοψηφία των δημοσιογράφων έχουν αναγγελθεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Περίεργο πράγμα δεν τηρούν αρχεία οι εφημερίδες;
Άρθρα (RSS)