Terra Computerata

.. Το χωριό. Ένα ήσυχο, ήρεμο χωριό όπου ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα. Εκτός, πού και πού, από την επιστροφή κάποιου απολωλότος προβάτου- πάντα από κάποια «μεγάλη πόλη» για την οποία οι ντόπιοι δεν κρύβουν την αποστροφή τους- με το όνειρο να ζήσει μια απλή ζωή. Μας αρέσει αυτό το στερεότυπο. Και το συναντάμε μπροστά μας κάθε καλοκαίρι.

Ο μύθος…
… του χωριού. Όμως, το χωριό αργοσβήνει. Ίσως αυτό εξηγεί τη νοσταλγία. Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο αστικά πλάσματα. Στο βιβλίο του «Προγονικές ρίζες», ο Τίμοθι Κλαρκ γράφει πως έως το 2020, το 60% του πληθυσμού της Γης θα ζει στις μεγάλες πόλεις. Πολλοί που σήμερα λαχταρούν μια πιο ήσυχη ζωή μετακομίζουν στα προάστια, όπου προσπαθούν να ζήσουν το ιδανικό τους. Χωρίς επιτυχία. Τα πάρκα μπορεί να θυμίζουν εξοχή, παρατηρεί η Τζέσα Κρίσπιν στο περιοδικό του Πανεπιστημίου Ντρέξελ, αλλά οι περιαστικοί οικισμοί στην πραγματικότητα υπάρχουν χάρη στην πόλη που τους θρέφει (με σούπερ μάρκετ, δουλειές και διασκέδαση). Η πόλη καταβροχθίζει το τοπίο, το ξαναμασάει και το φτύνει αλλαγμένο. Μια αδυσώπητη ερήμωση που έρχεται μέρα με τη μέρα, με τους αργούς αλλά ανελέητους χρόνους της πολεοδομικής ανάπτυξης. «Η καταστροφή του τοπίου δεν βρίσκεται τόσο στα σκάνδαλα των εργολάβων και τα οικιστικά τέρατα όσο στη συνεχή και καθημερινή φθορά, που τη βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να σβήνει τα όρια ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο». Η διαπίστωση περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση της Ιταλικής Γεωγραφικής Εταιρείας, που μοιάζει με ταξίδι σε ένα τοπίο ξεχασμένο, ανάμεσα στα χωράφια, τις εντατικές καλλιέργειες, τα εργοστάσια και τους οικισμούς, χωρίς κανένα όριο αναμεταξύ τους.

Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Σάββατο 8 Αυγούστου 2009 στις 03:31 στην κατηγορία περιβάλλον. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.