Terra Computerata

Διαβάζω στα Νέα που ζήλεψαν τον τίτλο “κάντο όπως ο Μπέκαμ…”

 Σε σχολικές διατριβές και εργαστηριακές ασκήσεις θα επιδίδονται κατά τα ερχόμενα σχολικά έτη οι μαθητές των δημόσιων λυκείων, καθώς οι ερευνητικές εργασίες σε κάθε μάθημα και οι εργαστηριακές ασκήσεις στις Φυσικές Επιστήμες πρόκειται να ενταχθούν στο πρόγραμμα όπως γίνεται στα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία.

Φαίνεται πως το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει το νέο λύκειο βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στο πρότυπο που εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια τα σοβαρά ιδιωτικά σχολεία της χώρας. Ετσι, οι μαθητές θα εκπονούν ερευνητικές εργασίες κατ΄ αντιστοιχία- και φυσικά τηρουμένων των αναλογιών- με τις πτυχιακές στα πανεπιστήμια, θα έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες επιλογής μαθημάτων, ενώ η διδασκαλία της ελληνικής αλλά και των ξένων γλωσσών θα αυξηθεί. Μαθήματα για τις τέχνες και τον πολιτισμό θα βρουν χρόνο στο καινούργιο σχολικό πρόγραμμα, οι νέες τεχνολογίες θα υποβοηθούν τη διδασκαλία ολοένα και περισσότερων μαθημάτων και η χρήση των εργαστηρίων θα είναι συστηματική. Στο τέλος της χρονιάς, οι μαθητές θα αξιολογούνται όχι μόνο από τα αποτελέσματα των εξετάσεων αλλά από τη συνολική παρουσία τους.

Οι περισσότερες από τις αλλαγές που ανακοινώθηκαν, εφαρμόζονται ήδη στα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία και φυσικά πληρώνονται αδρά από τους γονείς. Για παράδειγμα, η εκπόνηση εκτεταμένης εργασίας είναι από τα βασικά στοιχεία του προγράμματος του Διεθνούς Απολυτηρίου (Ιnternational Βaccalaureate), το οποίο είναι ένα από τα πλέον ακριβά ιδιωτικά προγράμματα και οδηγεί απευθείας στα διάσημα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Οι εργαστηριακές ασκήσεις αποτελούν βασικό τομέα ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών σχολείων, τα οποία διαφημίζουν τις εγκαταστάσεις τους για να προσελκύσουν εγγραφές, ενώ η δυνατότητα επιλογής μαθημάτων και η έμφαση στη δεύτερη και την τρίτη ξένη γλώσσα χαρακτηρίζει τα προγράμματα σπουδών στα ιδιωτικά σχολεία. Τέλος, η αξιολόγηση των μαθητών βάσει φακέλου εφαρμόζεται επίσης στα ιδιωτικά.

Επίσης η υπουργός, εκτός από τις αλλαγές στα προγράμματα, έδωσε έμφαση και στην καλλιέργεια συναισθηματικών και κοινωνικών ικανοτήτωνμέσα στο σχολείο. «Το νέο λύκειο, είπε, οφείλει να επιδιώξει την καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης και της κοινωνικότητας του μαθητή, μέσα από τη βιωματική μάθηση και τις δραστηριότητες που θα αναπτύσσει στο σχολείο».

Αν υποψιαστώ ότι θα φοράμε και τηβέννους και θα έχουμε αδελφότητες και  yearbooks να μου το πείτε να πάω κομμωτήριο…

Της Δήμητρας ΠΑΥΛΑΚΟΥ στην Αυγή

“Σαν ένα πουλί με σπασμένη φτερούγα

που θα ‘χε χρόνια μέσα στον αγέρα ταξιδέψει

σαν ένα πουλί που δεν μπόρεσε να βαστάξει

τον αγέρα και τη φουρτούνα

πέφτει το βράδυ”

Γ. Σεφέρης: Hampstead

Πουθενά στην ποίηση της κ. Κικής Δημουλά δεν ανιχνεύεται το συγκεκριμένο. Όπως στη γλώσσα και στην ψυχανάλυση. Ο Ελύτης είπε, ίσως αναφερόμενος στη γλωσσική άμβλυνση επαϊόντων, ότι κάποιοι ψάχνουν τον απλήρωτο λογαριασμό στα κατάλοιπα του συγγραφέα.

Το νου μας, στην ελευθερία και στη γλώσσα. Κατάδυση. Στα εύρετρα του χαμένου αντικειμένου της ενσυναίσθησης. Στις τολμηρές ερμηνείες και ανακατασκευές μιας ποιήτριας που κάθε προσέγγιση, ψυχαναλυτική ή και φαινομενολογική -της σχολής του Γιάσπερς, λόγου χάρη, ή του Μινκόφσκι- θα ‘φτανε στην αλήθεια της αντικειμενικής πραγματικότητας, μόνο και μόνο από τις επιλεγμένες λέξεις. Τη λογικοφανή επιλογή των λέξεων. Η ενσυναίσθηση επιτρέπει την προσωπική εμπειρία της ποιήτριας. Η ουδετερότητα του αναγνώστη (σχολιάζει ή όχι τα ποιήματα) είναι καλά εδραιωμένη και πέραν των ορίων της συμπάθειας. Αναζητεί το νόημα, την προσέγγιση των ποιημάτων, την ερμηνευτική της (εξω)-πραγματικής περιγραφής του κόσμου. Αλλά μήπως ο κόσμος είναι τραγωδία;

Δεν σου αφαίρεσα ούτε μια

απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες

ούτε μισή απ’ τις πολύτιμες ασκήμιες σου

κόσμε

(Τα εύρετρα)

Τραγική μοίρα; Κι αν προσπαθήσουμε να την αποκωδικοποιήσουμε, να την κατατάξουμε, να την αποτρέψουμε, μήπως η οργή των θεών είναι κι αυτή δεδομένη;

Δος ημίν σήμερον τον άρτον τον επιούσιον

Κύριε, συγχώρεσέ μας, αλλάξαμε γνώμη

όχι σήμερον

καλύτερα δος ημίν αύριο (…)

(Ευλόγησον την παρουσία σου)

Το σήμερα είναι η περιγραφή του ζω, του είμαι στον κόσμο, και η διάσταση της ύπαρξης, ευτυχώς και για μας και για την ποιήτρια, σημαίνει μια επιτυχή και ευτυχή αποδέσμευση από την απώλεια. Ώσπου να επισυμβεί. Πάντως, η συλλογή αυτή, ίσως πιο απελευθερωμένη από την έντονη παρουσία-απουσία του Άθω, γεμάτη συμβολικές παραθέσεις, αγναντεύει τις παρουσίες και τις καταγράφει.

Το ποίημα “Κολατσιό” είναι αφιερωμένο στην κόρη της και στο αφτί του εξωφύλλου σημειώνεται ότι το κόσμημα σχεδίασε ο εγγονός της Άθως Δημουλάς. Παρόντες οι ζώντες. Και εκείνη ίπταται. Λίγο πιο συνειδητοποιημένη και πιο μαχητική απέναντι στην ανθρώπινη μοίρα. Επιθυμεί. Στο ποίημα “Υπέρβαση”. Σε μια λειτουργία μεταβίβασης, προσπάθειας να σταθεί γερά στα πόδια της, να ερμηνευθεί, να μας απευθύνει τον λόγο, να αυτοσαρκασθεί. “Τα εύρετρα” είναι ένας μύθος ή η χρήση ενός μύθου. Και η αμφισημία του λόγου καλά κρατεί.

Λανθάνουσες σημασίες της γλώσσας διαπραγματεύονται τα του βίου, της πραγματικότητας, των προσδοκιών, των ωρών, του βίου της.

Δημιουργούν την εντύπωση ότι τα αντιφατικά και τα οδυνηρά τα κανακεύει, τα παραθέτει, τ’ αναλύει, τα συμβιβάζει, τα διαπραγματεύεται με την απόλυτη σιωπή.

Αλλά, όποιος τη γνωρίζει, κατ’ ελάχιστον έστω, όποιος είναι συνεπής αναγνώστης της, ξέρει. Ότι η κ. Δημουλά στον μύθο λειτουργεί, όπως στ’ όνειρο, που την προστατεύει από τις επιθυμίες ή τις αγωνίες ή τους πανικούς του ασυνειδήτου. Η ασυνείδητη πρωταρχική επιθυμία ολοφάνερη στο ποίημα “Το ρεμάλι” (Εκεί βρίσκει ένα-δυο πρωινά, από λίγο το καθένα). Ασπάζεται από λίγο την ύπαρξη και τη μη-ύπαρξη. Το λεκτικό νόημα είναι η ανθρώπινη βάση.

Εγώ πάω και κρύβομαι

όπου πετύχω ασάφεια

κι όπου μοιρολατρεία

“Ο στόχος”

Το νόημα δεν της ξεφεύγει ποτέ. Το δυνατό της χαρτί, η γλώσσα, που επιτρέπει ερμηνείες και επανερμηνείες από την ίδια. Δεν χρειάζεται να κουραστεί ο αναγνώστης, που συχνά εκστασιασμένος παρακολουθεί πώς και πότε και με τι μέσα διερευνά τις προϋποθέσεις της συνείδησης.

Ο Hirsch πίστευε ότι δεν υπάρχει μαγική χώρα νοημάτων, έξω από τη συνείδηση. “Τα εύρετρα” τον διαψεύδουν. Το νόημα συνδέεται με λέξεις, οι λέξεις δανείζονται, οι νόρμες τις αρπάζουν και τις εξακοντίζουν. Εξηγώ μια λέξη δεν σημαίνει ότι τρυπώνω στο νόημα. Η κατανόηση οικοδομεί το νόημα. Κρατάει το σχοινί των λέξεων, πάνω από το φαράγγι, και μας οδηγεί. Ας αποφύγει κανείς τη σύγχυση που προσφέρει η φιλολογική σπουδή ανάμεσα στο νόημα και στη σημασία. Όλα προσλαμβάνονται από την αποταμιευμένη γνώση πνευματικών παραδόσεων, ιδεολογίας, συναισθηματικής κατάστασης. Τελεία.

“Τα εύρετρα” θέτουν ανακατασκευές με ικανότητα μιας σκληρά εργαζόμενης λεξιπλόκου. Απλές απαντήσεις δεν έχει. Αναπροσαρμόζει τα του κόσμου με τρόπο νέο, όλο και πιο νέο (λιτό αφέγγαρο σχέδιο, μικροσκοπική σορό, εκτάσεις δασώδους έρωτα). Αλλά πάντα, η δημιουργική φαντασία σκοντάφτει στη μνήμη. Ακόμα κι όταν σ’ εντυπωσιάζει, ότι πάει και πέρασε το πένθος. Γιατί έζησε, ονειρεύτηκε, άκουσε, διάβασε, μύρισε, ερωτεύτηκε, έκλαψε αρκούντως, γέννησε, αφηγείται. Μεταμφιεσμένη σε τέλος για να το δει εκ των προτέρων, είναι η συλλογή “Τα εύρετρα”. Την κατασπαράζει, τη διαβρώνει, την κατατροπώνει η εκδοχή του τέλους. Και ‘δώ η ερμηνεία πάλι στην αναγνώριση, στην ανίχνευση, στον προσδιορισμό των λέξεων. Άλλο όπλο ν’ αντιπαρατεθεί στον θάνατο δεν έχει.

Προσπαθούμε τόσα χρόνια στη θεμελιακή παρέμβαση της ψυχανάλυσης μήπως και βάλει μια αράδα στην ερμηνεία. Μήπως πιάσει στον αέρα του στίχου της τις οσμές και ανασύρει από τον ψυχικό τομέα του ασυνειδήτου απωθημένες αναμνήσεις και τις φέρει στη συνείδηση της ανάγνωσης. Μήπως. Κενά στη μνήμη δεν υπάρχουν. Τ’ αληθοφανή μπορεί και νάναι αληθινά: “Έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει / στο βάρος μου δεμένη”. Κάπως δηλαδή σαν τον θησαυρό του Χένρι Τζέιμς (στην “Εικόνα στο χαλί”). Η ουσία είναι απούσα, η απουσία του Άθω ουσιαστική.

Αγχώδης η απώλεια του θανάτου. Και ποιος δεν τη γνωρίζει; Η απουσία παρούσα στις ζωές μας. Λογική και αφετηρία της ύπαρξης: “Έτσι ακριβώς όπως το λέω με του αβέβαιου τη συναίνεση” γράφει μετά από μια επίσκεψη στον Κεραμεικό. Εκεί συναρμολόγησε σπασμένα μέλη αγαλμάτων, της μνήμης. Τοιχογραφίες και μελανόμορφα αγγεία, της ψυχής. Σκόρπια κομμάτια DNA στην Έρση και στον Δημήτρη. Και πάντα αντιμέτωπη με την ατέλεια του θανάτου. Την κυκλώνει η ανία, πλήττει, δακρύζει, εξανίσταται, θυμώνει, γράφει. Στα “Εύρετρα”, η αμοιβή γλίσχρα για το ευρεθέν. Η αλήθεια ταυτίζεται με την προσωπική αλήθεια σ’ ένα χρόνο κι έναν τόπο συγκεκριμένο. Στην Κυψέλη. Ανακατασκευάζει ό,τι λείπει. Πιάνει τα αρχέτυπα, βρίσκει κάτι αναλύσεις τριακονταετίας και πλέον και πιάνει να γράψει για τα ανεκτίμητα.

Μια εξαιρετική ποιητική, σ’ ένα περιεχόμενο αφήγησης οικείο, αλλά λυμένο από δεσμά προηγούμενων συλλογών. Λιτό και αυθύπαρκτο. Σε μια συνάρτηση ύφους – περιεχομένου, σε κορύφωση. Ημερολογιακές σημειώσεις άνευ έτους, ημέρας, ώρας. Απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, χαμένα στον χρόνο, σε κομμάτια και θρύψαλα στιγμών και λεπτομερειών.

“Αμέλησες ή τα έκλεψε η ίδια

μεταφορική τους σημασία;”

(Τηλεγράφημα επείγον)

Η μεταφορά της, παράδοξη εντύπωση της μεταβίβασης. Η μεταφορική γλώσσα, στην ποίηση του βάθους. Η μεταφορικότητα της μεταφορικής γλώσσας, πλάι στον πόνο του θανάτου. Η εξοικείωση με τον σκοτεινό τρόμο. Όπως παλαιότερα που πήγε στη λαϊκή κι αγόρασε λίγο χώμα, για εξοικείωση. Έτσι και τώρα, ξανά. Η συνειδητοποίηση της διεργασίας της επανάληψης. Έτσι κι αλλιώς, διαυγής, μεμονωμένη, περιχαρακωμένη, άπαξ διά παντός, επανάληψη, δεν υπάρχει.

Μια επίμονη λειτουργία, κάτι εκδραματιζόμενο στην αντίληψη του αναγνώστη, μ’ αφετηρία την παραδοξότητα, υπάρχει εδώ. Γιατί, ενώ το πένθος φεύγει, το σημαίνον του την κινητοποιεί ξανά; Αναγνώστες – παιδιά, στο στάδιο του καθρέφτη. Αναγνωρίζουν τον αντικατοπτρισμό του ιδεώδους εγώ στο πρόσωπό της και στην ποίησή της. Πριν από χρόνια, απορήσαμε που οι στίχοι μας δεν είχαν ούτε ένα φα – δίεση. Τώρα ο ρυθμός της, η ανάσα του στίχου, ντύνεται από νεανικά και ροκ συγκροτήματα. Σχέση κατόπτρου. Ακόμα και κάποια πικρόχολα παλαιότερα κείμενα: Κάτοπτρα. Μάχονταν ενάντια σ’ αυτό που πιο πολύ θαύμαζαν. (Της το είχα τότε εξηγήσει).

Το ιδεώδες εγώ: “Θέλω να με οδηγούν προφυλαγμένη από τις θανατηφόρες λακκούβες της μακαρίας οδού” (Αλλήλων βάρη).

Το ερμηνευτικό της σύστημα έχει την απώλεια δεδομένη. Αλλά η αναβολή του τελικού ενδεχομένου αυξάνει πάντα τη συνειδητή μας κυριαρχία. Η κ. Δημουλά έχει το χάρισμα, όσο λίγοι ποιητές, να επανασυμβολοποιεί την αναπαράστασή της. Εναλλακτικές ερμηνείες δεν της χρειάζονται. Η ανθρώπινη εμπειρία και η συμβολική της έκφραση μεταφέρονται καταιγιστικά. Μιλάει για τον εαυτό της μ’ ένα τέτοιο γλωσσικό κομπόδεμα, που γίνεται παγκόσμια υπόθεση. Πανευρωπαϊκή, πάντως, σίγουρα.

Σ’ αυτή τη στιγμή της ιστορίας της, στην καλύτερη εκδοχή των περιγραφών της, σ’ ένα όνειρο που δεν είναι παράσταση, σε σημαινόμενα εαυτού, σε μεταφορές και αυτοπροσδιορισμούς, η κ. Δημουλά πληρώνει και δεν εισπράττει “τα εύρετρα”. Αυτό είναι το τίμημα της εισόδου στο σημαίνον. Και το γράφουμε με βεβαιότητα. Και η άλυσος των σημαινόντων και η αποζημίωση θα είναι μακρά.

1. Δυνατή ηγεσία
2. Υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα για σωστές επιλογές σε κάθε επίπεδο (παιδαγωγικό, διοικητικό, οικονομικό, αναλυτικό πρόγραμμα κλπ) για το καλό των μαθητών/τριών
3. Εξαιρετική διδασκαλία με έμφαση σε θεματικές ενότητες και εστίαση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων όπως έρευνα, πρότζεκτς και ομαδική εργασία
4. Χρησιμοποίηση συγκεκριμένων δεδομένων για να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν το δυναμικό τους
5. Εστίαση σε εξειδίκευση σχολείων που θα γίνουν κέντρα εξαιρετικών επιδόσεων σε συγκεκριμένες θεματικές
6. Εμπλοκή σε συμμετοχικές διαδικασίες με τους μαθητές/τριες για την ανάπτυξη εκπαιδευτικής πολιτικής για τη συμπεριφορά τους και την πειθαρχία
7. Η ανάπτυξη χαρακτήρα και δεξιοτήτων για μια ζωή όπως αξιοπρέπεια και ακεραιότητα, ενσυναίσθηση και αυτο-πειθαρχία, δεξιότητες που βοηθούν τα παιδιά να πετύχουν στη ζωή τους
8. Ανάπτυξη σχέσεων με τους γονείς και ενεργή συμμετοχή τους στα σχολικά δρώμενα
9. Υποστήριξη αθλητικών, πολιτιστικών και άλλων δραστηριοτήτων εκτός σχολείου
10. Ανάπτυξη σχέσεων με άλλα σχολεία και πανεπιστήμια για να αναπτυχθούν τα στάνταρντς για την παιδεία και να υπάρξει παρώθηση των παιδιών στις σπουδές τους
11. Ανάπτυξη σχέσεων με εταιρίες και την ευρύτερη κοινότητα για την υποστήριξη των παιδιών στην επαγγελματική τους κατάρτιση
12. Ανάπτυξη συλλογικής παγκόσμιας συνείδησης, γνώσης και κατανόησης τη σημασίας της διαφορετικότητας και της αειφόρου ανάπτυξης ώστε να προετοιμαστούν για την παγκόσμια οικονομία

http://democracyreloaded.gr/articles/view/419

Με τον σημαντικότερο ως τώρα αγώνα της Εθνικής Ελλάδος ποδοσφαίρου «αναμετρήθηκε» χθες βράδυ ο Ρικάρντο Μούτι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σημειώνοντας πολύ καλό… σκορ. Δεν ήταν μόνο οι περίπου 1.800 θεατές που προσήλθαν στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης για να παρακολουθήσουν την πολυαναμενόμενη συναυλία του ιταλού αρχιμουσικού, με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης. Ηταν κυρίως οι πάνω από 3.000

άνθρωποι που πλημμύρισαν τους κήπους του Μεγάρου σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα συνάθροιση υπέρ της κλασικής μουσικής για να παρακολουθήσουν με κατανυκτικότητα την απευθείας μετάδοση της συναυλίας, σε έργα Μότσαρτ, Σούμπερτ και Τσαϊκόφσκι.

Παρατηρούσε κανείς από μωρά σε καρότσια έως ηλικιωμένους σε πρόχειρες καρέκλες που είχαν φέρει μαζί τους να στέκονται απέναντι από τις δύο γιγαντοοθόνες που γέμιζαν με αγαπημένους ήχους της ευρωπαϊκής κλασικής παράδοσης τους κήπους του Μεγάρου. Τι και αν η πρόσβαση ήταν ελεύθερη; Το κοινό σεβάστηκε τον χώρο, σαν να είχε πληρώσει το ακριβότερο εισιτήριο. Οσους δεν χώρεσε το γρασίδι οκλαδόν, στάθηκαν όρθιοι.

Ολοι με θαυμαστή προσήλωση παρακολούθησαν τη συναυλία που άρχισε γύρω στις 9 μ.μ. με τις ευλογίες του αίθριου καιρού. Αποτέλεσμα, το εγχείρημα του ανοίγματος των κήπων να πετύχει από την πρεμιέρα του.

Η εν λόγω συναυλία έκλεισε το πρόγραμμα του Μεγάρου για την καλλιτεχνική περίοδο 2009-2010, με τους καλύτερους οιωνούς. Με τον διάσημο αρχιμουσικό στο πόντιουμ η συναυλία άρχισε με τη «Συμφωνία του Λιντς» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, ενώ ακολούθησε η συμφωνία αρ. 8 «Ημιτελής» του Σούμπερτ. Υπό τα παρατεταμένα χειροκροτήματα των παρισταμένων στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης ο Ρικάρντο Μούτι βγήκε και ξαναβγήκε στη σκηνή για να υποκλιθεί σε ένα κοινό που τον αποθέωνε. Επειτα από 20λεπτο διάλειμμα η ατμοσφαιρική βραδιά έκλεισε με τη Συμφωνία αρ. 6 «Παθητική» του Πιότρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι, την τελευταία που έγραψε ο ρώσος συνθέτης. «Παραμένω παθιασμένος με τη μουσική, αλλά αυτό το δώρο που μου προσφέρθηκε στη ζωή θέλω πλέον να το μοιραστώ με άλλους. Οχι, απαραίτητα, σε ένα θέατρο ή σε μια αίθουσα συναυλιών, αλλά όπου υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να ακούσουν αυτό που έχω να πω» είχε τονίσει ο Ρικάρντο Μούτι. Οσον αφορά την Ελλάδα, τουλάχιστον, φαίνεται πως υπάρχουν πολλοί…

www.tovima.gr

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Γονείς προσοχή: μην αγοράζετε κομπιούτερ στα παιδιά πριν από την ηλικία των 14 ετών. Μεγάλη έρευνα σε παιδιά ηλικίας 10-14 ετών έδειξε ότι οι επιδόσεις τους στο σχολείο έπεσαν όταν απέκτησαν τον πρώτο υπολογιστή. Οι αμερικανοί ερευνητές συνέκριναν τους βαθμούς που έπαιρναν τα παιδιά στο σχολείο πριν και μετά την απόκτηση κομπιούτερ, και συμβουλεύουν τους γονείς να μην παίρνουν υπολογιστή σε παιδιά κάτω των 14 ετών.

Οι πολλές ώρες περιήγησης στο Ιντερνετ επηρεάζουν αρνητικά τις σχολικές επιδόσεις, και ενδέχεται να δημιουργήσουν προβλήματα μάθησης και αντίληψης, αποφαίνονται οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, στις ΗΠΑ.

Ο καθηγητής Τζέικομπ Βίγκντορ συνέκρινε τις σχολικές επιδόσεις 150.000 μαθητών ηλικίας 10-14 ετών πριν και μετά την απόκτηση και τη χρήση υπολογιστή.

«Τα αποτελέσματα της έρευνάς μας είναι σημαντικά γιατί συνδέουν τη χρήση υπολογιστών με τις επιδόσεις των παιδιών στο σχολείο. Μπορεί ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής να αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την εργασία ενός ενήλικα, όμως δεν συμβαίνει το ιδιο και για ένα παιδί 10-14 ετών. Το παιδί προτιμάει να παίξει παιχνίδια ή να «σερφάρει» απλώς στις διάφορες σελίδες του διαδικτυου», λέει ο δρ. Βίγκντορ, ο οποίος συμβουλεύει τους γονείς να μην παίρνουν ελαφρά τη καρδία την απόφαση να αγοράσουν προσωπικό υπολογιστή σε μικρά παιδιά. «Θα τους κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό. Ας περιμένουν μερικά χρόνια», καταλήγει ο αμερικανός επιστήμονας.

Την άποψη του συμμερίζεται και ένας βρετανός συνάδελφός του, ο βιολόγος Αρικ Σίγκμαν, ο οποίος προειδοποιεί ότι οι πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή μπορούν να προκαλέσουν στα παιδιά μαθησιακές δυσκολίες, αδυναμία συγκέντρωσης της προσοχής (SDAS), διαταραχές στον ύπνο και μυωπία.

Ο κ. Σίγκμαν ήταν εκείνος που, πριν από λίγο καιρό, πρότεινε στο αρμόδιο βρετανικό υπουργείο να απαγορέψει με σχετικό νόμο την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή σε παιδιά κάτω των 9 ετών.

Στον δυτικό κόσμο, περισσότερα από 25 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 8-14 ετών περιηγούνται με άνεση στο διαδίκτυο, παίζουν παιχνίδια, «κατεβάζουν» ταινίες και μουσική και συνομιλούν με άλλους χρήστες στα λεγόμενα chat rooms.

Αλλά σύμφωνα με τους γιατρούς, αυτή η στενή επαφή με τη νέα τεχνολογία μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για την υγεία τους, καθώς ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλος του παιδιού περικλείεται από λεπτά οστά που επιτρέπουν στην ακτινοβολία να διεισδύει ευκολότερα.

Πιο βλαβερές επιπτώσεις για την υγεία έχει η χρήση των ασύρματων υπολογιστών, που εκπέμπουν ακτινοβολία στη ζώνη των 2GHz. Στις ευαίσθητες ηλικίες των 8-14 ετών, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα όρασης, πόνους στο λαιμό και στον αυχένα, πονοκεφάλους, και αδυναμία συγκέντρωσης της προσοχής.

To BHMA

Πολλοί δάσκαλοι, γονείς και ενθουσιώδεις ακτιβιστές πανηγυρίζουν από χθες για την απόφαση της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον να εγκρίνει κρατική επιχορήγηση σε ομάδες που θέλουν να διαμορφώσουν τα δικά τους σχολεία.

Τα λεγόμενα «ανεξάρτητα» ή «ελεύθερα» σχολεία θα μπορούν να στεγάζονται σε σπίτια ή ακόμη και σε μαγαζιά και να λειτουργήσουν από τον Σεπτέμβριο του 2011 με χρήματα των βρετανών φορολογουμένων. Η ιδέα και η προεκλογική υπόσχεση των Τόρις βασίζονται σε ανάλογα μοντέλα στη Σουηδία και στις ΗΠΑ, με στόχο τη «βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης». Οι λεπτομέρειες δεν έγιναν αμέσως γνωστές, αλλά επιχορήγηση θα μπορούν να λαμβάνουν οργανώσεις γονέων, δασκάλων και φορέων που θα στηρίζουν το αίτημα με έγγραφες προτάσεις για τους στόχους, το πρόγραμμα, τις μεθόδους και τους λόγους για την ίδρυση του σχολείου. Οι ενδιαφερόμενοι, που ξεπερνούν τους 700, θα πρέπει να συμπληρώσουν αιτήσεις με απαντήσεις σε ερωτήματα 10 σελίδων.

Οι υπέρμαχοι της πρωτοβουλίας αναφέρουν ότι έτσι θα μπορέσουν να «βελτιώσουν την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης και να μειώσουν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών περιοχών».

Τα συνδικάτα των δασκάλων θεωρούν ότι θα προκληθεί χάος από την αναρχία και την αυθαιρεσία στο εκπαιδευτικό σύστημα.
www.tovima.gr

Σε λίγες ημέρες πολλοί από εμάς θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση καθώς θα ανακοινώνουμε τα αποτελέσματα σε μαθητές αλλά κυρίως σε γονείς ανέτοιμους να αποδεχθούν τα νέα.

Παρηγορηθείτε όμως, το βίντεο αποδεικνύει πως υπάρχουν και χειρότερα…

Οι περισσότερες εφημερίδες εδώ και μέρες μιλούν για ομηρείες.

Μία ψύχραιμη ανασκόπηση για αυτούς που έχουν τη μνήμη του χρσόψαρου διάβασα στην Αυγή.

Πώς φτάσαμε μέχρι τα μέσα και βάλε Ιουνίου με τουλάχιστον το 25% των γραπτών αδιόρθωτο; Με μια πρωτοφανή επίδειξη κουτοπόνηρου τσαμπουκά… Με λίγα λόγια συνέβησαν τα εξής πρωτοφανή. Στις 26 Μαΐου, ο υφυπουργός Παιδείας Γ. Πανάρετος δημοσιοποιούσε υπουργική απόφαση σύμφωνα με την οποία διατηρούνταν στο ίδιο ύψος οι -ήδη χαμηλές και καθηλωμένες εδώ και πέντε χρόνια- αμοιβές των επιτηρητών και των βαθμολογητών των πανελλαδικών εξετάσεων, ενώ προβλέπονταν κάποιες μικρές περικοπές στις αποζημιώσεις των εκπαιδευτικών που είναι μέλη εξεταστικών και βαθμολογικών επιτροπών. Η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών, αυτή που υποτίθεται κρατάει ομήρους τα παιδιά, έδειξε τότε καλή πίστη και ανέστειλε την αποχή από τη βαθμολόγηση που είχε εξαγγείλει για τις 28 Μαΐου. Τόσο οι εξετάσεις όσο και η βαθμολόγηση των γραπτών προχωρούσε κανονικά μέχρι τις 9/6 οπότε δημοσιοποιείται στο Διαδίκτυο υπουργική απόφαση που περικόπτει από 5% έως και 63% τις αμοιβές των εκπαιδευτικών και επιπλέον αλλάζει και τον χρόνο καταβολής. Δηλαδή, καθαρή απάτη.

Η ΟΛΜΕ εξαγγέλλει αποχή και η συμμετοχή στα βαθμολογικά κέντρα που δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα τη βαθμολόγηση των γραπτών είναι καθολική. Τέτοια κοροϊδία δεν μπορούν να τη χωνέψουν οι άνθρωποι. Δεν μπορεί να τη χωνέψει ούτε ο διευθυντής της Διεύθυνσης Εξετάσεων, Χάρης Μπαλίκος, ο οποίος υποβάλλει την παραίτησή του. Έτσι, εκτός από την αποχή, η Α. Διαμαντοπούλου έχει ακέφαλη την πιο σημαντική -αυτή την περίοδο- υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας. Μια υπηρεσία που μετά την ολοκλήρωση της βαθμολόγησης θα ανακοινώσει βαθμολογίες και βάσεις.

Για μια στιγμή φάνηκε φως στο βάθος του τούνελ, αλλά όπως άναψε έτσι έσβησε. Το υπουργείο Παιδείας άλλαξε μεν τον χρόνο καταβολής, η πληρωμή θα γίνει άμεσα, αλλά ούτε κουβέντα για το ύψος των αποδοχών. Και καπάκι έρχονται και οι δηλώσεις των γενικών γραμματέων του υπουργείου Οικονομίας ότι δεν θα καταβληθούν δεδουλευμένα προηγούμενων ετών που η πολιτεία χρωστάει στους εκπαιδευτικούς για υπερωρίες, μετακινήσεις κ.ά. Κι αυτά τα πρωτοφανή λέγονται κατά τη διάρκεια συνάντησης που έχει η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών με τους εκπροσώπους του υπουργείου Οικονομικών για να πιέσει, να πείσει να μη γίνουν περικοπές.

Ποιος φταίει λοιπόν για τη συνέχιση της αποχής; Ποιος παίζει με την αγωνία των παιδιών; Ποιος κρατάει ομήρους 90.000 μαθητές; Οι καθηγητές που δεν διορθώνουν τα γραπτά διότι αισθάνονται εξαπατημένοι, κοινώς κορόιδα, ή το υπουργείο Παιδείας που με όσα έκανε και κάνει… αδειάζει το μελάνι από τα στυλό διόρθωσης; Όπως μου έλεγε καθηγητής, καλύτερα να μου έλεγαν ότι θα δουλέψω χωρίς αμοιβή παρά να με εμπαίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο…

 Το σκίτσο είναι του Στάθη

Άρθρο της Mαρίας Kατσουνάκη στην Καθημερινή

Στην περίοδο των εξετάσεων ξεσπάει η σφοδρότερη ενδοοικογενειακή κρίση. «Δεν διαβάζεις… χαζεύεις… πάλι έξω θα βγεις… λίγες ώρες δεν μπορείς να συγκεντρωθείς… ξέρεις τι σε περιμένει, ανεργία και ανασφάλιστη εργασία… μέλλον ζοφερό, σκληρό και ανταγωνιστικό». Σκόρπιες φράσεις, σε παραλλαγές, που διοχετεύονται σε μια ηλικιακή γκάμα η οποία ξεκινά (στην πιο σοβαρή εκδοχή της) από τα 13 και φτάνει ώς το… πτυχίο. Είκοσι πέντε και βάλε. Κάθιδροι και αγχωμένοι γονείς μετακυλίουν φοβίες και πίεση στα παιδιά – μαθητές, στα (αιωνίως) παιδιά – φοιτητές.

Μια γενιά που ζει σε σχήμα πρωθύστερο. Από την εφηβεία ετοιμάζεται για το μεταπτυχιακό, αν δεν πιέζεται από το δημοτικό ήδη για να κατακτήσει μια διακριτή και υψηλή κοινωνική θέση. Οι γονείς, συχνά με το υστέρημά τους (μας), φροντίζουν για το καλύτερο, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται: ιδιωτικά σχολεία, μισθοί ολόκληροι στην παραπαιδεία, κεφάλαια που επενδύονται σε ένα μέλλον όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο άδηλο.

Κάποτε μας ρωτούσαν «τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε» και κανείς δεν περίμενε μια σοβαρή απάντηση. Ρωτούσαν, στα αμήχανα κενά μιας επίσκεψης (θείοι, φίλοι, συγγενείς), και εμείς ψελλίζαμε ή ανακοινώναμε μεγαλοφώνως διάφορα θαυμαστά και, ενίοτε, ασυνάρτητα: από αστροναύτης έως ελέφαντας! Η πόρτα όμως που επικοινωνούσε με την αμεριμνησία της παιδικής ηλικίας έκλεισε απότομα. Τώρα, ως κηδεμόνες, απαιτούμε μια σαφή απάντηση. Και εάν δεν την εισπράττουμε, την υπαγορεύουμε. Η αγωνία για την κατεύθυνση (που επιλέγουν στη Β΄ Λυκείου) αρχίζει, περίπου, μια πενταετία νωρίτερα. Οι προοδευτικοί γονείς εμφανίζονται πιο επεξεργασμένοι και πρόθυμοι να ελέγξουν το «σύνδρομο του μέλλοντος» ή «της επιτυχίας». Αλλά η μετάθεση καραδοκεί. Τα παιδιά κουβαλούν και τις δικές μας ζωές, επιτυχίες ή αποτυχίες, επιθυμίες ή απωθημένα. Η εποχή προσφέρεται για πρώτης τάξεως μεταμφιέσεις: δύσκολοι καιροί, απρόβλεπτοι, δυσοίωνοι. Θωρακίζουμε λοιπόν τους απογόνους με master, doctora και post doc, με όλο και πιο εξειδικευμένα πτυχία, (πολλές) ξένες γλώσσες, σαρώνουμε κάθε αντίσταση στα «θέλω» τους, γιατί «εμείς ξέρουμε». Καμαρώνουμε για τις διαπρεπείς σπουδές και το αριστείο απονέμεται πάντα στον σύμφωνα και με τις πιο πρόσφατες απαιτήσεις επιτυχημένο. Η λίστα με τις προϋποθέσεις ανανεώνεται πλέον με ταχύτητες που είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος.

Είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα; Δεν προλαβαίνουμε να αναρωτηθούμε. Ετσι δημιουργείται ένα νέο είδος παιδιού – υβριδίου, που στα 14 σκέφτεται το ασφαλιστικό και στα 23 παθαίνει υδρόλυση στην ιδέα της μειωμένης σύνταξης. Στα 25 έχει ήδη «ζήσει», πολλαπλασιαστικά, πολλές ζωές.

Τι κι αν οι εμπειρίες –ευτυχώς– δεν μεταγγίζονται. Εμείς (οι γονείς) οφείλουμε να κάνουμε την προσπάθεια. «Υποθηκεύετε το παρόν και το μέλλον των παιδιών», προειδοποιούν οι ειδικοί ψυχίατροι και ψυχοθεραπευτές, αλλά ο δραστικός αντίλογος είναι έτοιμος: «Και τι ξέρετε εσείς;». Η φιλοδοξία, ως κίνητρο για το επόμενο βήμα, λειτουργεί μόνο προς μια κατεύθυνση: της κοινωνικής αναγνώρισης και της επαγγελματικής αποκατάστασης. Τίποτα δεν βιώνεται σε ενεστώτα χρόνο. Μόνο με άλματα. Τα μαθητικά χρόνια είναι η προετοιμασία για τα φοιτητικά, τα φοιτητικά για τα μεταπτυχιακά, τα μεταπτυχιακά για την οικογένεια κ.ο.κ. Ζωή με διαρκή λόξυγγα. Με κανονικότητες διαταραγμένες, αν όχι διά παντός εξορισμένες.

Κι ύστερα έρχονται οι στατιστικές. Η Ευρωπαϊκή Κοινωνική Ερευνα («Κ», 16/6) εμφανίζει τον Ελληνα «με επιδιώξεις κυρίως ατομικές και όχι συλλογικές/θεσμικές», την πεποίθηση ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι θα προσπαθούσαν να τον εκμεταλλευτούν εάν είχαν την ευκαιρία» και έντονη συντηρητική στροφή. Πίσω από την καχυποψία και τον ατομικισμό, «ακούγεται» η γονική παραίνεση: «Αν δεν διαβάσεις, θα σε φάνε λάχανο οι “άλλοι”… θα σου πάρουν τη δουλειά… θα είσαι πάντα τελευταίος». Οπου, το «διαβάσεις» μεταφράζεται σε βαθμοθηρία. «Πήρα εννιά», ανακοινώνει ο επί πτυχίω γόνος. «Καλά, κάτσε να δούμε τι θα πάρεις και στα υπόλοιπα», έρχεται η απάντηση-καταλύτης, εμποδίζοντας τη χαρά μιας, αδιαμφισβήτητης, επιτυχίας.

Πώς, άραγε, μετατρέψαμε το χάδι σε απειλή και φόβο της απώλειας;

Καθημερινή

ΜΙΑ ΑΠΟ τις µεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής του θα πρέπει να δοκίµασε ένας ολλανδός ερασιτέχνης δύτης όταν είδε να επιστρέφει στα χέρια του µια φωτογραφική µηχανή υποβρύχιων λήψεων επτά µήνες από τότε που την είχε χάσει στα νερά της νήσου Αρούµπα στην Καραϊβική. Για να φτάσει στα χέρια του, η µηχανή ταξίδεψε περισσότερα από 1.800 χιλιόµετρα και επέζησε της επίθεσης µιας πεινασµένης θαλάσσιας χελώνας, όπως αναφέρει η «Daily Τelegraph». Ο Ντικ ντε Μπρούιν, λοχίας του ολλανδικού βασιλικού ναυτικού, οφείλει αυτό το απρόσµενο δώρο στις ακούραστες ερευνητικές ικανότητες ενός λιµενοφύλακα από τη Φλόριντα. Ο Πολ Σουλτζ εντόπισε την κόκκινη φωτογραφική µηχανή κοντά στα βράχια µιας µαρίνας στο Κι Γουέστ του Μαϊάµι στις 16 Μαΐου.

Ερευνα στο Διαδίκτυο
Η φωτογραφική µηχανή είχε παραµείνει στη θάλασσα επί έξι µήνες και αρχικά ο αµερικανός λιµενοφύλακας νόµιζε ότι ήταν ντοµάτα. Οταν την έπιασε στα χέρια του διαπίστωσε ότι το αδιάβροχο κάλυµµα είχε αφήσει σχεδόν ανέπαφο το περιεχόµενο. Ετσι, ο Πολ Σουλτζ µπόρεσε να δει αρκετές φωτογραφίες και βίντεο που είχε τραβήξει ο ολλανδός στρατιωτικός στις καταδύσεις του. Το επόµενο βήµα του λιµενοφύλακα ήταν να ανεβάσει τις φωτογραφίες στην ιστοσελίδα scubaboard.com, έναν από τους πιο γνωστούς ιντερνετικούς τόπους συνάντησης της κοινότητας των δυτών, καθώς και σε ταξιδιωτικές ιστοσελίδες. Σε επαφή µαζί του ήρθε µια γυναίκα η οποία αναγνώρισε σε ένα παιδί που εµφανιζόταν στις φωτογραφίες έναν συµµαθητή του γιου της. Επειτα από αυτό ήταν θέµα χρόνου να φτάσει η µηχανή στον ιδιοκτήτη της.

TA NEA

Καμία απόφαση ανάθεσης δημοσίων συμβάσεων και προμηθειών, ή έγκρισης προϋπολογισμού και δαπανών κυβερνητικών, αυτοδιοικητικών και δημόσιων φορέων δεν θα εκτελείται αν δεν έχει αναρτηθεί η σχετική πράξη στο Διαδίκτυο.

Το σχέδιο νόμου που φέρει τον τίτλο Διαύγει@ κατατέθηκε χθες στη Βουλή και προβλέπει την υποχρεωτική ανάρτηση στο Διαδίκτυο όλων των νόμων και πράξεων των κυβερνητικών, διοικητικών και αυτοδιοικητικών οργάνων με σκοπό τη μέγιστη δημοσιότητα της κυβερνητικής πολιτικής και της διοικητικής δράσης.

Διαφορετικές ημερομηνίες έναρξης ισχύος του νόμου προβλέπονται για τους υπόχρεους φορείς προκειμένου να δοθεί η κατάλληλη περίοδος προσαρμογής.

Τα Νέα

Καλωσορίσατε στο πρώτο «γυμναστήριο του μυαλού», όπου μπορείτε να ακονίσετε τη μνήμη, τη φαντασία και τις άλλες γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου σας με κάποιες απλές ασκήσεις. Το κέντρο άθλησης του νου, ιστορική πρωτιά των Γάλλων, λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες στις Βερσαλλίες, λίγο έξω από το Παρίσι.

Η υγεία του εγκεφάλου θεωρείται μεγάλη υπόθεση διεθνώς. Στην Ιαπωνία ο νευροεπιστήμονας Ριούτα Καβασίμα κέρδισε μεγάλη φήμη και περιουσία με το πρόγραμμα εκγύμνασης του μυαλού που δημιούργησε για την εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών Νintendo.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίθουν ψυχολόγων που ισχυρίζονται ότι μπορούν να σε κάνουν πιο έξυπνο με μεθόδους όπως η παρακολούθηση των εγκεφαλικών κυμάτων.

Κανένας όμως δεν είχε τολμήσει να πει ότι το ανώτερο γαλλικό πνεύμα είναι ντεφορμέ και χρειάζεται εξάσκηση, ώσπου ο φιλόδοξος επιχειρηματίας Ζερό Ντιτριέ συνάντησε τον νευρολόγο και διευθυντή της Κλινικής για τη Μνήμη ΖερόμΜπλεν.

Οι δυο τους ήταν πεπεισμένοι ότι όσο και αν ορκίζονταν οι συμπατριώτες τους πως είναι οι φυσικοί κληρονόμοι του Καρτέσιου, λίγη πνευματική γυμναστική δεν θα πήγαινε χαμένη. Το πρόγραμμα που δημιούργησαν δεν έχει καμία σχέση με τη νευροεπιστήμη των Ιαπώνων και την ψυχολογία των Αμερικανών.

Οι ασκήσεις τους περιλαμβάνουν ανάγνωση, μελέτη, ερωτήσεις και απαντήσεις σε ζητήματα τεχνών, επιστημών, λογοτεχνίας, ιστορίας, ακόμη και οινογνωσίας. «Πρέπει κανείς να ενδιαφέρεται με πάθος για το θέμα που μελετά ώστε να το μάθει καλά» λέει ο κ. Ντιτριέ.

Μία από τις ασκήσεις περιλαμβάνει επισκέψεις σε ιστορικά μνημεία, όπως τα κοντινά ανάκτορα στις Βερσαλλίες, συνοδεία ξεναγού. Επειτα οι συμμετέχοντες, που πληρώνουν 25 ευρώ για κάθε ώρα πνευματικής γυμναστικής, προσπαθούν να θυμηθούν τι είπε ο ξεναγός. Σε μια άλλη εξόρμηση, τα μέλη της ομάδας καλούνται να μελετήσουν και να κρατήσουν στη μνήμη τους πίνακες του Μονέ. Μια τρίτη άσκηση απαιτεί την αποστήθιση ενός ποιήματος.

Οι γυμναστές επιβλέπουν και δίνουν συμβουλές για το πώς πρέπει να εκτελούνται οι ασκήσεις, όπως η σύνδεση νέων πληροφοριών με εικόνες που δημιουργεί κανείς στο μυαλό του. Αλλά ο κ. Ντιτριέ προειδοποιεί ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε μαγικές συνταγές. «Για να διατηρήσεις το σώμα σου σε φόρμα, πρέπει να ιδρώσεις και να δουλέψεις σκληρά. Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα» λέει.

© Τhe Τimes, 2010
www.tovima.gr

Μια που πολύ φοριούνται οι δημόσιες διαβουλεύσεις τελευταίως στην ιστοσελίδα http://www.opengov.gr/home/?p=710 διαξάγεται άλλη μία διαβούλευση για την ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων, θυμάστε εκείνη που κοστολογήθηκε κάπου ένα μύριο…

Ρίξτε μια ματιά στα σχόλια. Υπάρχει και μία παραπομπή στο δικτυακό τόπο www.theyworkforyou.com/mps/ όπου μπορεί κάποιος να πληροφορηθεί  αναλυτικά ποιος βουλευτής κάνει τι, πόσα παίρνει, τι ψηφίζει, πόσες φορές είναι απών, σε πάσες επιτροπές ανήκει και τι κάνουν αυτές. Αν μιλάμε για διαφάνεια…κι όχι ντεμέκ ανοικτές διακυβερνήσεις…

Επίσης ολοκληρώθηκε η διαβούλευση για την επιμόρφωση. Λίγο φτωχή η συμμετοχή, όμως. 94 σχόλια στο πρώτο ερώτημα για το είδος της επιμόρφωσης. Τυχαίο, δε νομίζω.

Και μια που λέμε διάφορα, προσέξατε το ερώτημα στο τέλος του ερωτηματολογίου της απογραφής;  “Σε αυτά τα πεδία μπορείτε να δώσετε χρήσιμα στοιχεία για τις εργασιακές σας προτιμήσεις, όπως εκδήλωση ενδιαφέροντος για μετακίνηση σε άλλο τόπο ή τομέα, καθώς και προτάσεις σας για τη βελτίωση της δραστηριότητάς σας”.

Νομίζω ότι πολλοί θα τσεκάρουν την επιλογή της Βουλής για τυχόν μετάταξη, δε νομίζετε;